In de Schans had ik ook de kans om over mijn voorspellende dromen te praten, die met de jaren steeds heftiger werden. In eerste instantie wisten ze ook niet goed wat ze ermee aanmoesten en opperde me om een aantal gesprekken te voeren met een gespecialiseerd iemand. In die tijd had ik een droom die uitkwam, super heftig en super extreem een keerpunt. Ik zat in een café in Panningen, Tim’s bar, aan de bar op een kruk een biertje te drinken, opeens had ik een flash van wat er de komende minuten zou gaan gebeuren. Er zou iemand het café binnenkomen, langs mij gaan zitten en mij neersteken met een mes. Fooooeeeheee daar werd ik direct behoorlijk nerveus en onrustig van aangezien al de voorafgaande gebeurtenissen met betrekking tot dromen die uitkwamen. Ik moest iets doen maar ik wist niet wat, ik was als genageld aan de kruk. Zenuwachtig ging ik naar de wc, toen ik terugkwam had ik het idee!!
Ik ga op een ander plaats zitten, waarom ik niet naar buiten ging blijft me een raadsel, ik verplaatste mezelf naar een van de tafeltjes, ik zat er nog geen minuut of de man uit mijn droom kwam binnen om op de kruk naast me te gaan zitten waar ik tevoren zat. Wat een toestand. Ik dronk mijn pils en vertrok met knikkende knieen. Met deze daad veranderde mijn hele denken en gevoel over al die dromen waar ik heel wat keren behoorlijk de knijp voor had. Ik kon dus zelf invloed uitoefenen, dat was goed om te weten. Ondanks dit positieve gebeuren vond ik het maar niets met die dromen waarna ik een leven verlangde zonder dat gedoe. Dit gebeurde en langzaam verdwenen tot vanaf mijn 18de levensjaar ik geheel zonder was. Ik stond versteld van miijn eigen wilskracht die deze bijna onmogelijk onoplosbare situatie verandertde. Rond mijn 25 ste vond ik het weer raar dat ik die dromen niet meer had en verlangde weer terug naar de oud vertrouwde situatie, wat ook gebeurde. Alleen met de verandering dat ik heel wat sterker in mijn schoenen stond. Met dit punt hadden ze ook iets, op de schans, van wil je hier meer mensen in de groep iets over vertellen? Ik vond dat op dat moment nou niet echt geslaagd om dat met een hoop anderen te delen. De gesprekken waren eigenlijk niet echt waarop ik gehoopt had er kon me niets duidelijks verteld worden waar ik wat mee kon. Maar zoals net beschreven vond ik mijn eigen oplossingen.
Kamertraining was iets wat op een gegeven moment ook deel uitmaakte van mijn voorbereiding op kamers gaan wonen, de schans had advertenties geplaats om mensen te werven die ons op wilde nemen in hun huis met iets meer zorg dan allleen maar van een kamertje voorzien. Hierop kwamen enige aanmeldingen en ik was een van de gelukkigen die hiervan gebruik kon gaan maken. Een echtpaar wonende in Blerick in de nieuwe buurt, lessingstraat. Vrouw uit zuid Holland en een man uit zuid Engeland. Nou ik zag het helemaal zitten al voelde ik me behoorlijk thuis in het nest van de schans. De bedoeling van de schans was om je een half jaar tevoorzien van een plek om daarna doorgeloodst te worden naar een andere plek. De voorbereidingen op de schans hielden in dat ik nu zakgeld kreeg inclusief etensgeld waar ik dus mee uit had zien te komen, voormezelf boodschappen doen koken en schoonmaken. Als ik de andere van de schans zag wilde ik weer zo snel als mogelijk terug naar hun systeem, gemakkelijk en relax. En toen was er het aan elkaar voorstellen bij wie zou ik gaan inwonen? De verassing was groots aangezien de zuid Engelse man mijn vroegere collega van Bruns en Bonke was, fantastisch. Rond de zomer kon ik intrekken in de lessingstraat in Blerick. Mijn dagvulling zou bestaan uit naar het arbeidsbureau gaan en daar op zoek gaan naar een baan. De plaats waar ik terecht kwam was tegenover de Venlose bibiliotheek en was net een paar maanden geopend het was een soort van activiteitencentrum waar je later ook een nieuw vak kon leren “de hoepel”. Hier in de kelder trof ik dan ook weer wat lotgenoten aan weliswaar iets ouder dan mij maar wel met dezelfde interesses, blowen en rondhangen. Hier dronk je wat koffie keek ik naar wat tafelvoetbal en voor de rest luisterde ik naar wat vooral de Tegelse hippies hadden te zeggen. In de tussentijd thuis in de Lessingstraat ging alles prima er werd voor me gekookt en eens in de week moest ik voor ons koken met hulp van Kokkie, ja dat was haar echte naam. John hij had een broer die regelmatig vanuit Engeland magic mushrooms opstuurde die wij met zijn tween dan consumeerden, zij deed niet mee met de blow en trip partys en was hier ook niet zo van gecharmeerd. Bij het gebruik was Kokkie altijd in bed en John kon zijn elpees voor de dag halen om nog meer te genieten van de drugs, meestal was dit JJ Cale - They call me the breeze een rustige plaat waar je dan ook niet al te nerveus van werd. En zo bliezen we de dag uit.
Voor diegene die effe niet meer weten hoe die klinkt, JJ Cale hieronder effe klikken.
