My name is Prince

Gisteren zat ik in de patio, met mijn voeten in Boris zijn zwembad toen ik dit nummer hoorde, heerlijk!!

Lola Jarig

Geboren Rufino Antú

Verschillende malen had Anyi al aangekondigd dat ze er genoeg van had. De last van de baby eiste zijn tol op het lichaam, wat het er allemaal niet makkelijker op maakte. Iets voor nieuwjaar begon ik al te denken dat het niet lang meer zou duren maar mijn hoofd en referentie bleef bij de een week voor de datum, 15 januari, zoals bij Boris. Was het per ongeluk of misschien niet maar het lijkt erop dat Anyi behoorlijk geconecteerd is met haar lichaam. Een volgend signaal kwam ook rond die tijd van nieuwjaar, bij de ochtend urine verloor ze enkele druppels bloed. ook had ze behoorlijke weeen bij maar enige inspanning en het duurde effe aan, niet zoals bij Boris een heftige wee en weer verder, nee op straat moesten we wel eens een paar minuten stil staan voordat ze weer verder kon. Na drie dagen een beetje bloedverlies ieder ochtend dachten we dat het toch beter was om eens wat info hierover in te halen.
Het was zondagmiddag 13.30 toen we met de gehele familie naar het ziekenhuis togen in bus 26 die hier een blok vandaan voor het huis stopt en 3 bloks van het ziekenhuis. Bloedje heet over de 30graden, straten verlaten voor de begrippen van Buenos Aires. Voor de hoofdingang kwamen we de directrice tegen van Boris zijn creche, zij is ook zwanger 3 maanden meer te gaan dan Anyi. Zij kampte met een virus wat de zwangerschap nog niet in gevaar bracht zover maar moest regelmatig op controle legde ze ons uit. We melden ons aan bij de receptie en konden plaats nemen, 2 personen voor ons. Als ik daar tussen de wachtende zwangeren zit is het altijd kijk en vergelijk hoever is die persoon en waarom zou die hier moeten zijn op een zondag, net zoals waarom heeft zij haar moeder bijzich en niet haar man het brein afgeleid van de realiteit.



In de tussentijd was Boris zich ook nog aan het amuseren met het ziekenhuis ameubelement wat uiterst geschikt was om te beklimmen en op en af te rennen, geen rust in de kont, af en toe probeerde we hem tot rust te manen met een koekje of drinken waarna hij weer naar de lift rende om te hopen dat de deuren open zouden gaan, dan weer naar de trap om daar de deur dicht te maken, naar de patio om de deur weer open te duwen. In de tussentijd was het Anyi's beurt om naar binnen te gaan en te checken wat er loos was. In de tussentijd zou ik op Boris letten wat minder chaotisch voor Anyi, al de gesprekken die Anyi met de specialisten heeft gehad in deze zwangerschap heb ik niet een keer tijdens het gesprek de context op kunnen vangen omdat ik met onze vriend Boris aan de slag moest, hem ergens weer uittrekken, op mijn schoot houden, klimmend op dit proberen boekjes te pakken enz. enz.. Hierna kreeg ik uiteraard altijd een verslag van het gebeuren om ook op de hoogte te blijven. in elk geval volgens de verloskundige op dat moment zei; dat we op zijn hoogst nog een week te gaan hadden met deze ochtend bloed druppels als begin teken van de bevalling moesten beschouwen. Op weg naar huis hebben we nog een plaza aangedaan waar ook een speeltuin was en Boris zijn favoriete bezigheden kon uitvoeren zoals schommelen van de roetsjbaan en wippen.



Bij thuiskomst ben ik eens wat gaan koken om de magen wat te stillen van de honger. Om 20.00 was het wederom raak een wee die behoorlijk aan hield. 6 minuten later weer een, 8 minuten later weer een dit hield aan dus we konden zeggen ¡We Zijn begonnen Met De Bevalling! Het regelmatig wederkeren van de weeen hield aan tot middernacht 02.15, hierna kwam een terugval van 15 minuten en meer. De hele spanning opgebouwd die dan tot een pudding weer in mekaar valt. Ik zou de komende uren weer de tijden noteren, maar om mijn slaap tegen te houden daar was geen paard tegen opgewassen dus ik viel na een keer een poging tot noteren te hebben ondernomen meteen in slaap. Een kleine 6 uur verder werd ik gewekt door Anyi, de weeen namen weer toe en hier moest wat aandacht aan gegeven worden. Na de lijst met tijden bekeken te hebben werd het inderdaad tijd om wat actie te ondernemen, dit juist gezegd nam de kracht-sterkte van de weeen enorm toe waarbij Anyi zich nu echt moest concentreren om deze te verwerken. Ik keek op de klok en zag dat het 8.31 was, ik vroeg Anyi; zal ik naar LaNegra gaan om te vragen of ze op Boris kan passen?, jaa doe dat maar, in de tussentijd pak ik de rest van de benodigheden in de koffer voor het ziekenhuis. La Negra meteen opgewonden van het nieuws trok zich om en kwam naar beneden, Boris lag nog rustig te slapen en naar we daarna hoorden sliep hij nog tot 10.00. Op dat moment regende het pijpestelen en bij het vragen om een taxi werd me verteld dat er een half uur wachtijd was en ze hingen me meteen op. La Negra nog eens proberen maar ze kwam er niet door. Dan maar de straat op en hopen dat er snel een taxi langs kwam. Een straat verder, Gallo, is een drukke straat aldus de hoop op een taxi in een stortbui was gericht aldaar. De stoplchten sprongen op rood en jawel de eerste taxi leeg, fantastisch. rechts afgeslagen en Anyi die in de deuropening stond te wachten kwam ook in de auto, binnen 10 minuten waren we in het ziekenhuis, dit was rond kwart over negen.



Ons aangemeld en een klein onderzoek werd er gepleegd hoever Anyi was, 6,5cm ontsluiting hmm nog een paar uur te gaan dus. Anyi werd alvast naar een kamer gebracht en ik moest de inschrijving van Anyi doen. Toen ik weer terugkwam op de 2de verdieping bleken ze Anyi naar de eerste verdieping gebracht te hebben, hier lag ze met een andere vrouw, die er lag ter observatie, in een kamer terwijl zij eigenlijk een kamer voor haar alleen zou krijgen. Dit door de overbelasting van bevallingen en gebrek aan plaats werd er voor deze oplossing gekozen. Wel een bizarre situatie op zich een vrouw een paar maanden zwanger en een vrouw in het midden van haar bevalling met het nodige gekreun en gejammer. Na een uur of zo werd de vrouw ontslagen van haar observatie en kon huiswaarts keren. Op dat moment kon Anyi wat meer ontspannen waarna ze me vroeg; hoe gaan we de baby noemen. Dat was de vraag al enkele weken, maanden en hierop hadden we nog steeds geen antwoord. We gingen ons rijtje weer af en bleven steken bij Antú, dat zou het dan gaan worden, Antú met nog iets erachter, nu konden we een antwoord geven op de vraag van het medische personeel dat ook maar constant bleef vragen hoe de baby heette. In de tussentijd kwam ook haar vroedman regelmatig controleren maar hij bleef steken op 7,5 cm ontsluiting een paar uur lang, Anyi begon al te vermoeden dat het een samenzwering was omdat er ook gezegd werd dat er geen plaats was in de bevalruimtes vanwege overdrukte. Aldus na nog een uur verder was het 13.45 toen Anyi naar de voorruimte mocht om een ruggeprik te ontvangen waar ze een half uur verlost werd van de pijn van weeen. Ze vertelde ook meteen dat ze het gevoel had dat ze haar meer toegediend hadden dan bij Boris, het jeukte van alle kanten met name haar lippen hadden het te verduren, raar spul di harddrugs. in debtussentijd had Anyi via slangetjes ed een weeenversterker toegediend gekregen die langzaam naar binnen druppelde. Na een half uur zonder weeen kregen we toch weer zorgen want het was toch geen weeen geen bevalling, niet dan? Nog maar eens navragen de hoofdzuster zei geen zorgen het word wel duidelijk als het zover is en we helpen je hierbij, hmm okee dus.
Dat was amper gezegd of Anyi voelde een wee op de achtergrond gevolgd door een wee die wel enorm aanwezig was. Een minuut of 6 a 7 verder een wee niet te zuinig Anyi wilde nu persen, effe wachten werd er gezegd waarna zij naar de bevalingsruimte werd gebracht. Ik moest me omtrekken oftwel broek en tshirt uit en vervangen door iets wat stof genoemd moest worden maar er niet echt op leek, iets van het ziekenhuis, clean. Ik hoorde vanuit de omkleed ruimte, waar is de vader van de natuurlijke bevalling, ik riep meteen, hier ik kom er aan. met het spul aan me hangen rende ik naar de ruimte waar Anyi behoorlijk in een andere staat en spanning was. Met het naar de ruimte gaan zag ik de vroedman zich nog omkleden dus die was ook te laat. Een wee meer en daar was het hoofdje al 3 minuten later en de baby was er, de vruchtwaterzak kwam er in zijn geheel mee uit wat wel indrukwekkend was om te zien. Anyi noemde hem meteen Rufino wat meteen duidelijk werd waar we heen gingen dus geen Antú, daar kon ik ook wel vrede mee hebben.



Rufinu Antú
Geboren 15:08
Gewicht 3kilo en 375 gram

Of ik bij de baby wilde blijven als hij gewassen en gedroogd en aangetrokken werd, zekers zekers. Hier kreeg ik effe een helder moment ja ik had ook een camara bij dus maar effe een filmpje geschoten met wat achtergrond gebrom van mij, fantastisch, nee dus. Toen Rufino schoon en aangetrokken was gingen we terug naar de bevallingsruimte waar Anyi al klaar was, geen puntje hoefder er gezet worden, niet ingescheurd of ingeknipt fantastisch dus. We konden meteen naar de slaapkamer van Anyi om te geniete van onze Rufino Antú. Enkele uren later belde we La Negra dat ze Boris naar de creche kon brengen en hierna na het ziekenhuis kon komen als ze daarvoor tijd had. We waren uiteraard benieuwd hoe Boris hierop zou reageren en zowiezo een rare dag voor hem zonder ouders, dat had tie nog nooit meegemaakt aldus. Bij aankomst ging hij meteen te keer in de ruimte op het bed op en af naar mij kwam hij wel maar Anyi en de baby daar keek hij niet naar om. Dat zou in de opvolgende dagen nog voortduren en langzaam maar zeker omturnen. 3 dagen in total bleven ze in het ziekenhuis om daarna weer thuis te komen en langzaam iedereen zijn plaatsje zoekend.