Halve marathon 18 mei

Ben afgelopen dinsdag begonnen met voorbereiden op een halve Marathon, 21km.
Alhoewel het er niet al te best uitzag de laatste maand en een half gaat het nu weer de goeie kant op. De week nadat Boris geboren was heb ik enkele trainingen gedaan in de gloeiende hitte 40+ graden. Dit heeft me een blessure opgeleverd waarmee ik een week stil heb gelegen en hierna weer heel langzaam ben begonnen dat duurd dus tot vandaag al ben ik bijna aan het eind want het voelt weer redelijk aan. Wat een frustratie met renne als je je niet vol kunt geven omdat je spieren het niet toelaten. Op het moment ren ik weer 45minuten aan een stuk zonder ergens last van te hebben, ja de dag erna een beetje spierpijn maar met wat oefeningen ben ik dat in de loop van de dag weer kwijt. Voor mij blijft het nog steeds een gek ding dat rennen, dit in plaats van fietsen, het is zo kicken en als ik er aan denk hoe vaak ik niet heb willen beginnen in Nederland waren dat behoorlijk wat keren. Het enige wat me daar tegenhield was dat ik niet wist hoe te beginnen. Maar als de nood aan de man is kom je er wel uit. 18 mei is dus de dag dat ik de halve marathon ga rennen, ik heb er zin in maar heb ook mijn twijfels na het gedoe met de blessure. We zullen zien en jullie zullen het zeker horen, CQ lezen.
Hieronder nog een videotje wat Anyi geschoten heeft toen ik aan het rennen was in Roque Perez

Religie - dood - ik

Levenloos, het niets dat is waar ik me aan vast kan houden duidelijk en glashelder. Sommigen religies bieden wat meer houvast aangaande het hiernamaals, iets om naar uit te kijken. Waarom niet meteen het proces versnellen zou ik zeggen. Allerlei verboden en regels die gevolgd moeten worden. Het paradijs het einde dat wat refereert aan goede gevoelens. De geest gesepareerd van het lichaam. Wij zijn de entiteit genietend van de eeuwigheid, het onmetelijke, tijdloze. En het eten bestaat niet meer iets waar ik nu juist iedere dag van geniet dat wil ik ook in mijn paradijs. Het eten opgeven voor de dood, nee nu nog niet. Mijn vrienden, mijn vijanden, nee mijn vijanden wil ik niet in mijn paradijs op dat punt worden we weer gepakt. Fijn met iedereen omgaan, entiteitenrelatie, waarom praten? pratende entiteiten, waarover?
Dat alles zo geweldig fantastisch is zonder problemen, wat een saaie bedoeling! Of beter nog wachtend tot een nieuw leven je roept. Een nieuw leven, Wooow! Dat geeft verwachtingen, misschien dat ik het dan beter doe dan nu, maar ja dan wil ik wel vergelijkingsmateriaal hebben. Als je niet meer weet wat je in je vorige leven hebt uitgespookt is er ook weinig aan. Het zijn dingen die in dat botte brein blijven hangen het ene verhaal na het andere. De dood blijft het niets en dat wat nu gebeurd daar moeten we het beste van maken. Een verlangen naar het paradijs of een volgend leven is nog niet in me opgewekt. Het is spannend dat wat nu gebeurd, de herinnering heb ik, de toekomst ook.

Pleegmoeder Nora Jarig

Vandaag onofficieel 60 geworden.
Tja op 29 februari word niet iedereen geboren.

Stroom

12:03
Het water stroomt van het afdak.
De plastic golfplaten geven een geluid van jawelste.
De electriciteit heeft het tijdelijk opgegeven, het is wachten tot we weer aangesloten worden. Een al bekend gegeven, stroomloos, de tijd vullen, geen computer en zorgen over de gevulde koelkast. In het begin van de zomer waren er al wijken tijdelijk afgesloten van electriciteit, dagen, mensen op de stoep bij de electriciteitsmaatschappij, wat hielp na een week of anderhalf. Slagerijen, supermarkten op de rand van een faillisement, toestanden. Maar ook de gloeiende hitte zonder een enkele ventilator, onaanvaardbaar, de oude van dagen en pasgeborenen sterven met de bosjes. En hier zitten wij amper een uur zonder stroom onder ons groene afdakje, Boris probeert te slapen maar word iedere keer weer wakker van het geknal van de onweer en de sterke slagregen. De angst zit er goed in bij mij aangaande de electriciteit hier, niet vanwege het tijdelijke gebeuren alleen maar ook op straat. de kabels hangen regelmatig gebroken over de stoep. Beter niet aankomen want je weet maar nooit of er wel of niet stroom op staat. Dit is iets werkelijk moeilijk voor te stellen in het Nederlands, ten eerste is er alles ondergronds en ten 2de zijn er meerdere veiligheidsmaatregelen. In de krant lees ik hier ook regelmatig over mensen die geëlektrocuteerd zijn door eigen fouten of stom toeval. Aanraking van een kabel op straat of de antenne van de radio. Dit laatste overkwam een kind van 8 jaar op school toen ze bij de congierge de antenne van de radio aanraakte. Een ander bizar geval was van een man die zijn hond uitliet en de hond in aanraking kwam met een loshangende kabel op straat en geëlektrocuteerd werd. De eigenaar raakte in paniek en probeerde de hond te redden waarbij hij ook geëlektrocuteerd werd, beiden werden dood op straat aangetroffen.
In de tijd dat ik hier woon heb ik ook aardig wat opnaaiers gehad dat maakt de situatie er niet beter op. Maar aan de andere kant ben ik hier dan ook allerter en voorzichtiger.
3:32 de stroom is weer aangesloten













Nadat ik dit had geschreven kwam er wat meer informatie over het weer nadat ik de tv aanzette. Zoals in april 2007 hadden we wederom noodweer hier waarbij behoorlijk wat wijken het zwaar te verduren hadden. In de wijk naast Ramos Mejia waar ik voor kort nog woonde stond het water 1,5 hoog in de straten met de welbekende beelden van mensen die in een klap alles verloren hadden door het water, triest. Vanaf gisteren zijn er nu 2000 evacuees 1500 uit la plata 500 uit san miguel en 40 uit admiral brown. Er was 89mm regen gevallen in die korte tijd. Niet alleen in onze wijk was de stroom uitgevallen maar in 4 andere ook waarvan enkele gisteravond nog steeds geen stroom hadden. Wederom treinen, stoplichten en snelwegen die het niet deden. De prognose is gesteld dat het tot maandag gaat duren voordat de regen ophoud. Laten we hopen dat dit goed afloopt met hulp Gauchito Gil moet dat zeker lukken.
Voor wat beelden uit Buenos Aires volg deze link.

Edith Jarig

Juan D'Arienzo

Gisteren was ik wat door mijn Tangoarchieven heen aan het neuzen en kwam uit bij D'Arienzo.
Wat een fantastische muziek, ik herinnerde me meteen een paar video opnames van hem die ik op T.V. had gezien. Ik dacht laten we effe Youtuben om te kijken wat daar loos is qua Onze Juan. Nou het was meteen prijs ondertussen maakte Anyi al de opmerking wat is dit voor fantastische tango die we horen waarna we gezamelijk alle filmpjes van D'arienzo op Youtube hebben bekeken. Nou wil ik de beste hier delen, met recht, let op de man hoe hij zijn orkest dirigeerd echt geweldig en uniek.

Performance Venezuela

Voor degene die een beetje engels kunnen lezen kunnen
hier na toe. Mijn beschrijving van mijn performance aldaar, september 2007.

De schans

Buiten mijn eerste indrukken was het leven in de Schans behoorlijk georganiseerd. Je kreeg er zakgeld, 25 gulden per week dat was meer dan ik thuis kreeg. Je had allerlei diensten die je moest verrichten zoals keukendienst, dit ging onder leiding van 2 dames Ria uit Venlo en Diana uit Beringe. Die hielpen je bij het inkopen doen en koken zover je dit niet kon.





Dan had je huistaken, wc, badkamer, gang vegen en de tuin aanharken. Dan waren er de wekelijkse groepgesprekken waar een ieder zijn problemen kon voorleggen, die handelde meestal over de relaties onderling in de schans. En eens per week gingen we naar het vormingscentrum om activiteiten te ondernemen. Dat instituut kon ik inmiddels al van voorgaande jaren. De staff van de Schans bestond verder uit Peter Renders, Sjo uit zuid Limburg, Mieke en Gerard met Jos uit Belfeld hadden de langste dienstjaren en hadden voor ze het huis waar we nu zaten geimproviseerd ergens gezeten waar de huisgenoten zelf het huis moesten voorzien van geld om de huur te betalen en dergelijken. Meer in de hippie stijl dus. Op het moment dat ik er kwam was alles gesubsidieerd en kon de gemeente Maasbree een bijdrage leveren voor mijn aanwezigheid aldaar. De gegevens van hoe moeilijk het in het begin was werd ons regelmatig onder de neus gewreven. Dat me maar verwenden waren in deze situatie van al die subsidies. Er werd van ons gevraagd om naar werk te zoeken maar dat was nu wel het allerlaatste waar ik zin in had, kon ik nu effe wat vrije tijd hebben om me zelf te ondekken!! Ook bracht de Schans me behoorlijk wat gedoe op zoals op een gegeven moment ze vonden dat ik te veel dronk en blowde er werd een vragenlijst op me afgevuurd wat ik met mijn zakgeld deed waarop ik antwoorde dat ik dit geheel verdronk en verblowde. Ze vonden het tijd dat ik met een dokter ging praten over dit probleem dat geschiede en ik kreeg pillen voorgeschreven die ik iedere dag in moest nemen tegen de alcohol. Wat een idiooterie als ik dat nu terug zie ten eerste dronk ik inderdaad alles op maar wat in de tussentijd? Uiteraard dronk ik niets omdat ik niets had. Maar goed hun hun pleziertje maar een positief punt met dit gebeuren kwam ook met de komst van een brief van defensie of ik wilde verschijnen voor keuring. Dit in de tijd aan mijn mentor laten zien waarop hij vroeg of ik die militaire dienst wilde vervullen?
Nou liever niet dat was nu niet iets wat me boeide dat hele cowboy gedoe met geweren en vroeg opstaan en naar comandos luisteren, nee dank u wel. Dat zou voor me geregeld worden aangezien ik net onder behandeling was met dat alcohol gedoe.
De dokter kon een briefje schrijven dat ik niet geschikt was en zo gebeurde het dat ik mijn S5 kreeg. Weer een ding waar ik me niet meer druk over hoefde te maken.






Ik geloof dat ik iets van 2 maanden die kuur gedaan heb en daarna sliep iedereen verder weer in inclusief mij want voor mij was de lol er wel vanaf met die pillen slikken, wat een kwats. Al heb ik een keer uiteraard uitgeprobeerd of die pillen ook daadwerkelijk werkten. Dit was op een avond dat ik met Lowie Schreurs naar Neer ging en inderdaad na 2 pilsjes kreeg ik het me effe benauwd. Mijn hoofd gloeide, niet meer normaal en dit stopte niet meer tot diep in de nacht het was echt niet voor herhaling vatbaar dit experimentje. In de alcoholstop blowde ik behoorlijk wat meer dan ervoor, met rede. De drang van de puber om zich te verdoven te vergrijpen aan drank en drugs deed bij mij in ieder geval goed zijn werk. Langzaam maar zeker veranderde mijn vriendenkring, ook de vriendschap met Lowie gleed langzaam weg, de afstand en andere intresses. Al kan ik me nog een specifiek iets herinneren, dat ik een bezoek aan het Kempke bracht na enkele weken verdwenen te zijn uit Baarlo. Al mijn toenmalige vrienden waren daar en vonden het echt wel wat dat ik afgetaaid was thuis en waren uiterst nieuwsgierig hoe het met me was enz. Tot ik op een gegeven moment effe door Chris van Hoogstraten apart werd genomen, hij zei me uitdrukkelijk dat ik me nu wel genoeg bewezen had en dat ik weer beter terug naar mijn ouders terug kon gaan. Dat maakte wel diepe indruk op me, de opvolgende dagen gonsde dat dat ook regelmatig door mijn hoofd. Maar als zovaak in mijn leven de beslissing die ik maak is al overdacht genoeg naar mijn denken en de weg is ingeslagen om die te bewandelen. Al word ik inderdaad wel zo nu en dan van mijn stuk gebracht door zulke opmerkingen.
Door de weeks hield ik me hoofdzakelijk met de mensen van de Schans op en het weekend werd doorgebracht met de jongens uit Kessel, Neer en Maasbree.
Menigmaal ondernamen we met de Schans ook uitstapjes zoals naar de bioscoop in Eindhoven waar ik voor het eerst one flew over the cuckoos nest zag. Ik kwam er in schock uit na deze film gezien te hebben. De paralellen die ik bij mezelf zag en de schijnbaar recalcitrante Nicholson die schijnbaar onvrijwillig opgenomen werd. Af en toe maar met name de eerste indruk van de schans gaf me het idee dat ik niet op de goeie plek was gekomen vooral als ik de problemen van de anderen zag. Die in 3 categorien waren op te delen drugsverslaafden, thuis en daklozen en probleemkinderen.

Juul Jarig

100ste bericht

De 100ste ingave heeft zo mijn gedachte beziggehouden wat te doen.
Een klein overzicht van wat ik tot nu toe hier uitgespookt heb met achterliggende gedachte. Duidelijk is wel dat ik dat willaten zien wat er in mijn leven gebeurd is lang geleden en recent. Verder is het natuurlijk leuk de cultuur verschillen te laten zien van hier en daar. Het grappige hiervan is dat Anyi hier ook weer een aha erlebnis van krijgt en ik voorzien word van de diverse verhalen die erbij horen. En ja vanaf dit jaar doe ik ook de geboortekalender erbij zodat we ook allemaal p de hoogte blijven van wanneer met name voor mezelf.




In eerste instantie had ik het idee om er een familieblg van te maken maar ik zag al de moeilijkheden van de broers en zussen om een bijdrage te leveren. Tot nu toe werkt het wel prima als zij mij fotos opsturen van een familie bijeenkomst en ik hier een collage van maak. Dan maar volgens een ander concept van dat wat jullie tot nog toe gezien hebben. Het ding is dat ik zeker af en toe het gevoel heb dat het een goed verhaal is maar de manier waarop is lastig om te omschrijven daar blijf ik aan sleutelen. Verder heb ik nog wel wat plannen voor wat nieuwigheden. Maar mocht een iemand zin heb om bijdrages te leveren dan laat het me maar weten ik kan helpen waar nodig. En natuurlijk voor de
Borisblog moet je hier na toe. En voor wat gedichten hier na toe.

Thuis weglopen

Ten tijde van Bruns en Bonke en het vormingscentrum veranderde de winter naar lente waarin de Maasbreese kermis zou plaats vinden. Na het weekend in Maasbree gespendeerd te hebben had ik enorm veel zin om nog eens daarheen te gaan maar dit werd niet goedgekeurd. Hierover kon ik me behoorlijk druk maken, wat is hier de bedoeling van? Ik ga iedere dag naar het werk ik verdien mijn eigen geld maar ik kan niet doen waar ik zin in heb, ik bedoel iets simpels als naar de kermis gaan naar Maasbree. Enige uren kookte mijn brein wel of niet gaan met alle consequenties vandien, ik had al genoeg weekenden verplicht thuis gezeten vanwege te laat thuis komen. Wat ik nog weet, als ik me nu laat kennen kan ik het wel helemaal vergeten met mijn vrijheid. Dus ik besloot te gaan. Niet alleen kon ik niet genieten van de Maasbreese kermis want ik voelde me schuldig dat ik dat deed maar het ging meer om het feit om dat te doen wat ik wilde. Dus na veel gedenk en besluit besloot ik ook om niet meer naar huis te gaan het werk en alles op te geven wat tot dan toe mijn stabiele leven was. Na de nacht door gebracht te hebben in een of ander park of bos ging ik de volgende dag naar het Kempke waar ik hoopte iemand tegen te komen om hierover te kunnen praten.
Tot mijn verbazing was mijn broer Peter daar waarna hij me vroeg; kom je weer naar huis? Ik zei nee, maar ik heb wat kleren nodig en wat spullen, kun je me wat gaan halen thuis? Iets waarover we ons niet hoefde te strevelen, hij ging me de spullen direct halen en kwam me die in het Kempke brengen. Wat ik nooit zal vergeten is Piet zijn opmerking toen ik vertrok met mijn spul, hij zei; zo vanaf nu ben ik de oudste thuis. Op dat moment boeide me dat niet zo maar enkele maanden later suisde dit me nog steeds door het hoofd en ik vond het eigenlijk hoogst amusant dat hij er zo over dacht. De volgende dagen zou ik de dagen en nachten her en der in het land door brengen. In de tussentijd had ik mijn bankrekening al geleegd om dit te kunnen verteren, ook had ik tussentijds al iets vernomen waar ik de nachten en dagen misschien iets beter kon doorbrengen, in een of ander opvangcentrum in Panningen. De Schans. In de vroege morgen kwam ik daar om me aan te melden. De bewoners waren net aan het ontbijt. Me werd gevraagd of ik ook koffie wilde, zekers was mijn antwoord en de suiker en koffiemelk werd me geserveerd, een literse fles koffiemelk van de Edah. Waarop iemand me vroeg wat ik met die koffiemelk moest ik zei dat ik iets ervan in mijn koffie wilde. Hij werd me niet effe kwaad op mij en ik begreep niet wat ik verkeerd gedaan, ik had al meteen het idee wegwezen hier. Ik dacht dat ik even naar het verkeerde huis was gestuurd. Op dat moment kwam Jos binnen en zei tegen Peter dat hij zich rustig moest houden en beter even naar zijn kamer kon gaan om te relaxen. Hierna werd me uitgelegd dat het niet zo goed ging met Peter maar dat zou binnenkort opgelost worden. Wat een toestand daar, rare shit. Hierna kon ik mijn intakegesprek doen met Jos, Jos uit Belfeld een prachtig hippie figuur met 2 gouden oorbellen van Marokaanse makelij volgens mij.
Uiteraard kwamen daar de vragen waarom ik op straat rondzwierf en waarom ik niet meer naar huis wilde en meer van dat soort moeilijke vragen. De werkelijke reden werden niet echt serieus genomen dus ik moest er nog het een en ander bijverzinnen. Want het punt was dat ze met mijn ouders wilden gaan praten over een terugkeer van mij naar hun. Dat was iets wat ik zeker niet wilde, terug naar de oude situatie. Al de moeite die ik gedaan had om weg te komen en mijn brein erop voor bereid op zelfstandigheid, al was dit natuurlijk een tussenfase.




















We hebben in de Schans een gezamelijk gesprek gehad met vader, moeder, jos en mij. Waarin ik moest vertellen waarom ik niet meer terug wilde. De hoofdreden die ik aangaf was dat ik me ongewenst voelde omdat hun hadden moeten trouwen vanwege mijn geboorte. Voor alle duidelijkheid dat gevoel heeft nooit in me gespeeld althans niet zodanig dat het enige schade ten gevolg had bij mij. Dat was echt een behoorlijke shit situatie om dit te moeten liegen het enige wat ik wilde was niet meer naar huis en mijn eigen leven uitzoeken, zelfstandig. Ik had warempel geen idee hoe ik dit moest aanpakken in alle omstandigheden, kamer zoeken, geld ,koken enz. Hier in de Schans werd me het een en ander bijgebracht hoe te vervolgen. De opvolgende dagen leerde ik de andere bewoners ook langzaam kennen. Willie de Indo en Arthur uit Maastricht. Nelleke en broertje uit Eindhoven een jong echtpaartje uit Rotterdam en dikke Bennie (Indo) uit Panningen.
Maar de man Peter bleef raar doen, me werd verteld dat hij terug zou moeten naar Venray omdat hij niet terug in de maatschappij kon. De opvolgende dagen werd ik getuigen van het hoogtepunt van doordraaien van Peter. Op een vroege morgen hoorden we Peter schreeuwen, Beste huismussen uit Nederland hier verzameld op de huismussen conferentie in mijn tuin . Bla bla bla bla bla …..nu is het moment aangebroken om samen verder te vliegen waarna Peter vanaf het balkon op de eerste verdieping sprong. Gelukkig was er niets ergs met hem alleen een arm gebroken, hij was een beetje ongelukkig op een tak terecht gekomen. Hij was in alle staten en behoorlijk opgewonden en was weer naar boven gerend om zich op te sluiten in zijn kamer. De staf had bedacht om hem een extra pilletje te geven om hem iets extra te verdoven. Maar Peter had precies in de gaten wat die pilletjes voor een effect op hem hadden en deed al weken moeilijk over om die in te nemen. Jos was de aangewezen man om hem om te praten en deze in te nemen het duurde zeker meer dan een uur voordat hij het eindelijk accepteerde, de spanning in het huis was om te snijden. De Rotterdamse was ook nog effe hysterisch geworden dat dit niet ten goede kwam voor haar zwangerschap. Ze had al 3 miskramen achter de rug en kon deze situatie er niet bij gebruiken. Peter nam zijn pilletjes in en viel in slaap waarna hij met de ambulance afgevoerd werd. Einde van de eerste 2 weken in de Schans, pfffffff.

Vastelaovend-Murga-Carnaval

Het officiele Vastelaovend is vandaag ingeluid in geheel de wereld.
Hier heeft het een net iets andere naam namelijk Murga. Ik dacht bevrijd te zijn van het Vastelaovend gebeuren maar alles behalve. Uiteraard was ik uiterst nieuwsgierig hoe en waarom van het bestaan hier van de Murga. Het onderstaande is het resultaat van mijn zoektocht naar de Murga.

blmurch
.

Murga in Argentinie
Een eigen variant heeft de Murga in Buenos Aires en alles dicht aan de rivier Río de la Plata. Hier betekent Murga niet aleen groepen van dansers, zangers en trommelaars maar ook carnaval ansich, de gehele zomer duurd het festijn, weken te zien in de straten van de wijken in Buenos Aires.
Meer dan 150 jaar geleden brachten de Europeese imigranten uit Duitse Rheinland de traditionele volksstimmung van het Keulse Carnaval waar ze met de muziek van de voormalige slaven een eigen cultuur samensmolten. Met stokken op blikken slaand en met meel, eieren en verf trokken de carnavalisten door de straten. Luid zingend en dansend.
In 1840 werden de Murgas verboden in de dictatuur van governeur Juan Manuel de Rosas, Buenos Aires. Alsook in de laatste dictatuur van Jorge Rafael Videla 1976-1983. Maar geheel lieten de Murgas zich niet onderdrukken.

Op de dag van heden bestaan er ongeveer zon 150 Murgas in Buenos Aires ook in de betere buurten. Elke Murga heeft zijn eigen kleur, mascottes en typische outfit. De typische outfit van een "Murgueros" is een frak met handschoenen en hoed, een herinnering aan de slaventijd. Als de slaven in afwezigheid van hun heer waren verkleeden ze zich als de heer en maakte hier fratsen en gekkigheid over de heer.
Voor de Argentijnse Murgas zijn de fantasievol zelfgenaaide frakken vaak meer belangrijker dan de dans en de muziek.
De optredens volgen een strikt ritueel vastgelegd in choreographie van liedjes wisselzangen en dansen. De texten hebben politieke inhoud waar de gemeenschap op de korrel word genomen. Moderne Murgas maken ook vaak een sprong naar de moderne muziek als experiment en experimenteel theater.
Ook zie je de Murgas vaak bij politieke demonstraties en werken ze in de arme wijken met kinderen om deze van de straat te houden. Hoogtepunt van elke Murga show is het spuitbusgevecht met nepsneeuwspray dit als sentimentele herinnering aan de carnavalstijd in Köln.

Hieronder een video van 10 februari met eigen hand opgenomen
in avenida Cordoba oftewel 2 bloks achter ons huis.

Brendon Jarig