Leverworst in het zuur

In mijn gesprekken met mijn colegakok Pedro hebben we het vaak over Nederlandse en vooral Limburgse etenswaar. Afgelopen week had ik een herinnering van het jonge leven dat moeders regelmatig leverworst in het zuur kocht en gebakken haring in het zuur. Ja dat wou ik wel weer eens proeven, de haring heb ik maar meteen overgeslagen die is hier zeldzaam te verkrijgen. Met een goed recept van een leverworst meteen aan de slag gegaan. Toen hij gekookt en klaar was sneden we hem open en Slagerij Ghielen stond gelijk langs mijn neus aanwezig te zijn. Flashback enorm, het enige wat ik me nog afvraag is of ik iets meer kruidnagel moet gebruiken. Maar dit terzijde. Een flinke lik mosterd dr overheen en smullen, ik had juist dit op en er kwamen weer gelijk 2 nieuwe eetgedachtes in mij op leverworst met Limburgs broet en gebakken leverwoorst. Gelijk nog een paar stukken afgesneden en deze in een pan met wat boter gedaan, ooh mijn god wat een fantastisch spul heerlijk. En dan zie ikmijn colega altijd naar me kijken van wat een gebruiken hebben die Limburgers toch, fantastisch, hij is helemaal gek van appelstroop, dat was een openbaring voor hem. Toen hij dit geproefd had hebben we meteen een varkensvlees menu aangepast om te overgieten met appelstroop, een gebakken varkenspoot, jaaa heeeeerlijk. Nu staat er dan een grotepot met gesneden leverworst te rijpen zodat tie gegeten kan worden, nog een paar dagen dan kunnen we er aan beginnen.



Op brood gebied ben ik weer terug bij af in ons huis sinds ik zachte puntjes maak.
Mijn colegakok Pedro had een goed recept hiervoor en ik sluit me hierbij aan. En de rest van de familie ook, Anyi en de kids. Ik heb nu al sinds een maand of 2 niets anders meer gebakken dan deze broodjes, begin nu langzamerhand weer te verlangen naar mijn bruin brood.

De school is weer begonnen

Afgelopen maandag is het nieuwe schooljaar weer begonnen, Boris en Rufino waren op van de zenuwen Anyi ook. De schoolkleding voorzien van hun namen (mijn nieuwe hobby borduren) konden we met de hele clan richting school. Boris harstikke blij om zijn oude klasgenootjes weer te zien en Rufino in de war waarom hij niet met Boris in de klas zat. Ik ging met Rufino en Anyi met Boris. Harstikke heet die dag ik zweete me het pleur... We hadden dan ook nog eens een groepsactiviteit met het heleschoolgezelschap met eigen gebouwde instrumenten. Rufino bleef maar klooien dat tie bij mama wou zijn dat koste me ook heel wa zweetdruppels. Boris zag ik aan de overkant zitten braaf en geduldig, zo kende ik hem nog eigenlijk niet maar zoals je ziet elk kind van die leeftijd heeft heel wat omwending in de positieve richting. Toen we zaal ingingen werd Rufino gelukkig wel wat relaxter, hier zocht hij gelijk zijn eigen weg en ging aan de slag om nieuwe vrienden te maken.



Toen ik Boris op de eerste dag afhaalde kreeg ik meteen de opmerking van de juf dat we wat strenger op moesten treden tegen hem omdat hij niet luisterde en niet mee deed aan de activiteiten. De volgende dag had hij zich schijnbaar heel goed gedragen en de juf zei het tegenover gestelde, oo wat een lieve aardige en goedmeewerkende jongen, man krijg toch de kleren, ja we zijn allemaal wel een beetje zenuwachtig. Maar goed we kunnen al terug kijken op een fijne week met een paar uur rust in huis. Al was de laatste dag met Rufino ook alweer wat. Ik ging hem afhalen de juf maakte de deur open om ieder kind naar zijn ouder te sturen. Toen het de buert van Rufino was keek hij me nog niet eens aan en rende meteen naar zijn schoonmoeder, ja het ventje heeft al oog voor de meisjes, Hmmmmm.

Vrienden - Of niet?

Soms moest ik wel eens denken aan onze relaties onder elkaar. Zoals er een variatie was tussen vrienden van rijk tot arm van inteligent tot minder slim. Dacht ik wel eens wie zijn mijn echte vrienden, soms dacht ik die te hebben maar dan zag ik dat het toch anders was. Het waren altijd mensen waar je af en toe mee omging. Maar die andere vrienden hadden volgens miij wel echte vrienden want dat zeiden ze. Das een vriend en dat is een vriend wij doen altijd dat alles samen, zoals de tweeling die niet alleen broers waren maar ook vrienden. Bevriend met je broer, bizar om aan te denken. Ik dacht dat sommige groepen bij elkaar hoorden door bijvoorbeeld een sport die ze beoefenden. Maar ook jongens die van dezelfde straat waren, had ik het nakijken met onze buren. Huis na huis ging ik af in onze straat met in mijn hoofd wie er woonde en of dit eventueel een potentiele vriend kon zijn. Velen te oud voor mij, zoals ook te jong. Niet intressant, vervelend en duf, meisjes. Zo kon ik ook ruiken aan vrienden die rijke ouders hadden en die volgens mij ook alleen met elkaar omgingen, je kon er aan ruiken maar niet blijven hangen. Sommigen waren niet te beroerd om dit ook te tonen, hun rijkdom, anderen weer zeer bescheiden. Of het deels was dat je niet bij elkaar in de buurt woonde of niet altijd op de verzamelplek kwamen, het Kempke. Ik weet het niet van het een op het andere moment had ik vrienden en dan weer niet. Gek ding de nood om iemand om je heen te hebben. Sociale dieren zoals we zijn, dan is dat heden ten dage iets simpeler met internet digitale vrienden genoeg, die kun je met tijd en wijle ook op afstand houden. Uit sentimentele gevoelens heb je wel eens gedachtes van hoe zou het met die schoolvriend gaan of met die gast die altijd in het Kempke kwam. Maar een degelijke relatie heb ik uit dat verleden niet opgebouwd daarvoor zal mijn verleden met bruuske wendingen wel voor gezorgd hebben. Daarbij kan ik zeker vermelden dat ik er echt niet sentimenteel van word, mensen die hun hele leven al bevriend zijn met hun klasgenoot uit de peuterzaal. Het is grappig. Misschien wel een soort van reunie dat zou ik wel waarderen, denk ik.

Lever Vlekken

Op mijn handen heb ik al een vezameling van levervlekken die ergens op begint te lijken. In mijn prillste jeugd, hoe vaak ik de handen van opa bewonderde. Zijn handen die met de tijd veranderden, de huid die langzaam opschrompelde. Als ik bij mijn ouders keek zag ik niets, hetzelfde als mijn handen, misschien iets meer versleten met kerven maar meer niet geen levervlekken. Mijn moeder had dan wel iets speciaals maar dat was meer een misvorming. De handen van opa geleidelijk aan van verschropeld naar perkament, het bleef mijn facinatie houden. Nu hier 2012 kan ik zijn handen nog duidelijk voor me zien, omdat ze anders waren. Mooi.