Nederland deel II

De week zou verder rustig verlopen er was een BBQ gepland voor woensdag waar de rest van de familie zou verschijnen die ik tot dan toe nog niet gezien had. De BBQ op zijn Nederlands het vlees in marinades wat je hier bijna nooit ziet alleen als je een heel zwijntje of dergelijken op het vuur legt, dan de sausjes en brood, hier gaat alles andersom brood is voor erbij niet om te vullen zoals in Nederland, grappig. Esmee en Brendon waren ook weer van de partij, goed om hen in de buurt te hebben de hele tijd of zoveel als mogelijk. Esmee had haar Atilla meegenomen en hij was een behoorlijke spreekbuis met een hoog entertainment gehalte met voor mij als hoogtepunt hoeveel liter appelsap krijg je uit 20 kilo appels. Mam meteen 20 liter en Pap 1 liter nou ja wat een verschil dus de discussie duurde effe voor we eruit waren hoeveel liter het nu daadwerkelijk waren. Donderdag gingen we naar Maastricht met Paul en Sandra, wat is het toch een geweldige stad. Al mijn herinneringen werden behoorlijk vernietigd want sinds de jaren die ik niet meer geweest was hadden ze er behoorlijk huisgehouden met verbouwen en met het plaatsen van nieuwe gebouwen. Door het centrum gewandeld wat winkels bekeken en naar Sandras favoriete winkel Lifestyle. Geweldig vond ik het Sandra had een favoriete winkel daar, daar sta je dan niet een twee drie bij stil dat zij bevoorbeeld ook regelmatig naar Maastricht toe gaat om dingen te kopen en te ontspannen. Ik moet zeggen Sandra is wat dichterbij me gekomen geduurende mijn verblijf aldaar, we hebben onze jaren, 10jaar, die ons al een afstand geven en we mekaar niet al te goed kennen maar dat heeft veel goedgemaakt in de tijd dat ik er was. Ik heb haar van diverse kanten kunnen zien die ik nog niet kon, leuk maar ook heel fijn. Ik denk dat zij de enigste was met Vader die ik nog niet zo goed kende, maar dat is nu veranderd in geval Sandra, fantastisch. Door Maastricht slenterend kwam ik wederom Eric Wijhoven tegen, ongeloofelijk dat ik die de laatste keren dat ik in Maastricht was tegenkwam, emails uitgewisseld en weer verder. Op enige terrasjes gezeten en uiteindelijk in een Thai, Japanner gegeten wat wel behoorlijk wat tijd in beslag nam om eindelijk iets in de mond te kunnen steken. Sandra en Paul waren blij verrast van de smaak van de Thai, gelukkig met al dat wachten.




Zaterdags naar de markt in Roermond, leuk om weer een Nederlandse markt te zien en vooral een viskraam waar ik de kans had om mijn eerste maatje te verorberen, heerlijk al was het niet van topkwaliteit de smaak was in ieder geval geweldig. Op de markt hebben we ns natuurlijk nog meer te goed gedaan aan diverse dingen zoals drop en loempias, friet en coca cola.
Zondag zou ik dan eindelijk Bernhard en Lola zien voor de eerste keer. Wat een super verassing was dat Bernhard zo gegroeid was ongelofelijk het scheelt nog maar een paar cm en hij is zo groot als mij. Mijn eerste reactie op het station waar we ons troffen was, ik zie de rug van Bernhard, hij draait zich om en het is alsof ik Brendon zie, dan goette we ons en het is alsof ik Brendon hoor praten. De stem het gezicht vervormt zich naar Bernhard een hele rare gewaarwoording zal toch wel te doen hebben met zijn groeiproces. En Lola alsof er niets veranderd is naar mijn gevoel weinig tot niets gegroeid en ze is nog even spontaan dan anders. Heel leuk om hen weer te zien en spreken. Wat ik nog weet dat is dat Lola altijd het woord nam voor Bernhard, wel dat was nu geheel anders Berhard sprak voorzichzelf en ik moest Lola regelmatig erbij houden anders zou ze verloren gaan in het spraakwater van Bernhard.







We bezochten het Limburgs museum waar op dat moment het onderwerp Neanderthalers werd behandeld. Leuke dingen en echt toegespits op Bernhard en Lola. Daarna wat door de stad gelopen en uiteindelijk bij een Indiaas restaurant gegeten waar Bernhard voor het pittigste gerecht koos. Dat was ook effe nieuw voor mij dat hij van pittig houd, koffie drinkt en van een goed gesprek.
De opvolgende week zijn we naar Amsterdam gegaan waar we gebruik konden maken van Willekes woning. Brendon ging mee naar Amsterdam om bij Stef te logeren en om met ons naar enige atracties mee te gaan. In de trein had ik wat tijd om met Brendon te praten en hij om met zijn broertje Boris te spelen.





Willeke stond ons al op te wachten ze was behoorlijk energiek en chaotisch dat was omdat ze net een job achter de rug had van meer dan 24uur, en ze had voor de eerste keer de verantwoordelijkheid over een x aantal mensen. De volgende dag zijn we zo goed en kwaad als mogelijk hoe Boris het toeliet op pad gegaan om op zijn minst de kalverstraat aan te doen. Anyi was naarstig op zoek naar kleren maar vond niet wat ze leuk vond zoals de eerste keer dat ze in Nederland was was H&M de hit, dit jaar niet dus.
De slegte, 2de hands boeken, aangedaan om met een beetje geluk wat Indonesische kookboeken te scoren met de toekomstplannen in het achterhoofd. Dat lukte dan ook en ik vond er 2. Verder wilde we nog wat kleding op het waterlooplein scoren voor Venezuela die Anyi zou willen dragen. Op het hele plein niets te vinden maar in een winkel aan het plein was het raak, diverse stijlen vn door de jaren heen hingen hier in deze winkel waarvan Anyi 3 stukken uitkoos om te gaan dragen. Na wat heerlijke koffie gedronken te hebben bij de jaren op het terras konden we weer tevreden naar Willekes huis. Enige avonden in Amsterdam ben ik ook naar het Westerpark gegaan om de 12km wedstrijd van Siebengewald voor te bereiden. Het park had ook een grondige opknapbeurt achter de rug waardoor ik het bijna niet meer herkende. Geweldig fijn rennen kun je er en het viel me echt op hoeveel mensen er wel niet in Nederland rennen, niet te geloven zoveel, of zou dit puur incidenteel zijn aangezien ik nu zelf ook ren. Je weet wel het gegeven als je zwanger bent zie ook eeneens ander zwangeren daarvoor is het alsof ze niet bestaan. Anyway een dag met Brendon naar het Van Gogh museum geweest wat ook wel weer geweldig was om te zien alleen deze keer was de bijtentoonstelling niet al te veel soeps. De laatste keer dat ik er was was met von Stuck die ik tot dan aan toe nog nooit in levende lijve had gezien, de schilderijen en monumenten uiteraard. Brendon vond het allemaal wel prachtig maar had meer oog voor zijn kleine broertje. Die avond zou Willeke voor ons koken wat toch weer net iets anders afliep dan gedacht. Anyi, Boris en ik gingen naar het westerpark waar ik de benen ging strekken en Anyi de omgevinging bewonderen. Bij terugkomst bij Willeke zat Brendon verse spagetti te draaien en de kookbeurt was daarom aan hem over gedaan. Heel goed bezig tot nu toe dacht ik dat de verse pasta hier even van het verse was maar van vers gedraaid meteen de pan in dat was ook effe nieuw voor mij, heeerlijk. De 2 andere dagen tevoren hadden we ons tegoed gedaan aan de plaatstelijke afhaal Indo die er 15 jaar geleden ook was toen Ger er net kwam wonen. Die smaakte ook als vanouds heerlijk met name de Emping.





Vrijdag weer naar Sandra ik wilde een dag voor het rennen daar zijn zodat ik niet hoefde te haasten en dat ik relax zou zijn. Dat lukte dan ook vrij aardig. Met Sandra Wim de kinderen en Anyi die me zouden aanmoedigen geweldig vanaf de 2de ronde, de eerste hadden ze gemist was het Juul, Kim en Daan riepen Hup Kor hup kor, nou dat hielp wel weer voor een paar meters. Na de wedstrijd nog eens een paar ouderwetse kermis kaneelstokken gegeten en spek lang laaaaang geleden. Heeerlijk.

Venezuela Recensie performance

Even op de afbeelding klikken voor een beter resultaat!

Jose Jarig

2 jaar getrouwd

Halve marathon Adidas

Wat met voorbereiding een succes had moeten worden zag ik in het midden van de training dat ik het niet waar kon maken. Ik zou 3 weken in Nederland moeten trainen en 2 weken in Caracas Venezuela. De eerste weken in Nederland liepen gesmeerd met een beetje aanpassingen. En met de nieuwe schoenen was het behoorlijk prettig rennen. In Nederland zou ik ook nog de 12 km rennen in Siebengewald wat op zich voor dat moment wel geslaagd was al had ik me wel verkeken op mijn mederenners die behoorlijk wat beter getraind waren dan mij. Waardoor ik mijn energie verspilde in de eerste kms. Hierna had ik niet meer de gelegenheid om nog enige training te ondernemen tot in Caracas waar ik 3 dagen achtermekaar in volle zon langs een super drukke weg de uitlaatgassen in ademend, trainde. Hier voelde ik wel de verloren dagen in mijn benen en de zon deed ook zijn werk. Deze week hier in Buenos Aires kon ik nog 4 dagen trainen al had ik behoorlijk de piepzak of ik het wel geregeld zou krijgen. Nam me in ieder geval voor om het dan maar rustig aan te doen en kijken waar ik uit zou komen. Gisteren de dag voor de halve marathon ging het zo fantastisch dat ik dacht als het morgen ook zo is zit ik gebeiteld.




Vanmorgen om half7 ging de wekker, Boris was diverse malen wakker geweest de afgelopen nacht wat niet echt hielp bij het uitrusten. Maar goed. Koffie gedronken en op mijn fiets gesprongen om richting centrum te gaan. Heerlijk rustig de stad, naarmate het centrum dichterbij kwam des te meer lui zag ik met het oranje tshirt van de halve marathon. Een drukte van jawelste was het al op avenida de mayo met een beetje geluk kon ik mijn tas direct afgeven. Ik zag wel al meteen dat waar je de tas moest afgeven weer te weinig medewerkers waren in een te klein hok. Met een beetje pech zou dat weer uren wachten worden om af te halen. Rond 8.00 begon ik me warm te rennen rustig aan een kwartiertje de spieren opwarmen. Ik hoopte dat ik nog iemand zou tegenkomen maar dat gebeurde niet. Om 8.10 zou de 10km run starten maar dat gebeurde niet, aldus dacht ik dat we dan ook wat later zouden starten. 5 minuten voor half negen was nog niemand weg maar het werd wel behoorlijk druk bij de start, zouden we dan allemaal tegelijk starten? Blijkbaar wel want er liepen nog maar weinig lui op straat met oranje tshirts. Met het startschot zag ik de stoet vertrekken, en ik stond achteraan. Via de kant maar zover als mogelijk naar voor gelopen om niet helemaal achteraan te starten want dat is alleen maar slome mensen inhalen de eerste kms. Aldus na enkele minuten liep ik dan ook over het startpunt. Wat onwennig ging ik er dan ook tussenuit. Wat opviel was dat er erg veel Brasilianen waren, de groene vlag zag je overal. Langs de weg was het redelijk rustig. Wat ik wel heb gemist is hoeveel minuten later ik starte bij gebrek aan een klok dus ik moest wat natte vinger werk doen. Ik zag op playa de mayo dat het 5 over half negen was. Dus als we precies om half negen gestart waren was ik een minuut of 2/3 later gestart. In de gehele marathon was niet een tijdsindicatie wat ik wel een beetje vervelend vond maar goed af en toe ving ik de tijd wel op van de een of ander. We deden puerto madero geheel rond en kwamen met km 16 weer in het centrum terecht al die tijd heb ik op gevoel gerend om tegen het uiterste aan te gaan wat tot daar aan toe prima lukte. Op km 10 heb ik water en gatorade gedronken en heb het voor de rest erbij gelaten. Daar in de stad bij km 16 kreeg ik wel een dipje en werd het toch wel iets zwaarder, ik moest meteen aan Patricia denken die me vertelde dat ze altijd een dip heeft bij km 16. Om me zelf aan te moedigen dacht ik flauwekul psychisch door gaan. Wat wel lukte tot en met 9 de julio de breedste straat ter wereld. Wat een prachtig gezicht om hierover te rennen tot de obelisk. Hier had ik hem toch wel redelijk zwaar hangen en moest me behoorlijk oppeppen er waren hier dan ook genoeg mensen aan de kant die zaten toe te juichen, prachtig.



Nog 1,5 km te gaan het laatste eruitgeperst om de zaak nog eens te forceren kwam me te staan op 1 uur en 50 minuten en wat seconden, hierbij moet nog de tijd eraf getrokken worden die ik later over de start ging, dat weet ik tot nu dan nog niet. Maar ik zal de tijd als snel als mogelijk hier neerzetten ik denk zelf dat het iets van 1 uur 47minuten en 30 seconden zal gaan worden, we zullen zien, in ieder geval sneller als mijn eerste halve marathon. Hierna mijn medaille gekregen en moeten vechten om mijn tas terug te krijgen en als verassing kwam ik Anyi thuis op straat tegen die ook naar de Marathon was gaan kijken met Boris. En nu nog vollop genieten van de adorphine die ik gratis gekregen heb van het rennen, geweldig!

Update: heb net effe op de site van Adidas gekeken voor de tijd, die was 1uur 46minuten en 27seconden

Nederland / Deel 1

9 augustus 17:30 zouden we aankomen in Dusseldorff. De avond ervoor had Anyi nog de laatste keer alle koffers geinspecteerd en gecontroleerd, papieren, paspoorten die we eerst niet hadden en nu gelukkig wel. Het uur kwam dat we moesten vertrekken opgewonden positief met alles. Net van te voren vroeg Anyi me nog of we het geboortecertificaat en ons trouwboekje nog nodig hadden in verband met Boris. Ik zeg dat lijkt me niet echt nodig hij heeft toch zijn paspoort en daarin staat mijn paspoort weer vermeld, dus ik nam aan dat dat wel okee zat. Wij de straat op en de eerste de beste taxi hielden we aan om naar vliegveld Eizeiza te gaan. Ik bekeek me de situatie en dacht meteen; deze man is van zijn leven misschien 2 keer op het vliegveld geweest. Goed. Op de rondweg van Buenos Aires aangekomen realiseerde ik me dat ik mijn plugs vergeten was in mijn oren te doen. Goed, niet goed. Ik zou in de loop van de vakantie nog wel de kans hebben om dit te kunnen aanschaffen zodt mijn orengaten niet te hard zouden krimpen. Op het vliegveld aangekomen moest de taxichauffeur een parkeerkaartje hebben en hij wist bij god niet hoe hij het eruit moest krijgen, mijn gedachte van iets daarvoor werden beloond met een ja, klopt. Het geluk was met ons dat we Boris bij ons hadden zodat we niet hoefden te wachten bij Lufthansa, we konden meteen geholpen worden. De handbagage werd met de hand gecontroleerd op gewicht en werd goedgekeurd. Bij de check in werd ons gevraagd om geboortebewijs en trouwboekje van ons, ik zeg een groooote OOOeepsss. Wel godnondejuuuuu. We hadden nog 1,5 uur tegaan dan zou de check in gesloten worden. Op en neer gaan zouden we niet meer halen. Anyi probeerde haar moeder te bellen het was het enige nr. dat ze bij zich had. Gelukkig, ze nam meteen op. Met haar geregeld dat Irina die bij ons op de hoek woont en op Mumi paste de benodigde papieren regelde en die ons zou brengen. In de tussentijd was Anyi naar Internet gegaan en contact op genomen met haar vriendin La Negra om haar Irina te laten bellen hoever ze was aangezien de moeder op de een of andere manier niet meer kon bellen. Ze was op weg, het zou kantje boord worden.
Een kwartier voor sluiting kwam ze aan zodat we richting vliegtuig konden gaan.





Alles palletie in het vliegtuig behalve dat Boris niet wilde slapen ondanks dat we een bedje voor hem geregeld hadden. Het enige wat enigszins lukte was als ik hem in mijn armen hield en hiermee kon ik gaan zitten. Dit hield ik niet langer dan een uur vol aangezien mijn bloed uit de armen verdween en dit een behoorlijke pijn opleverde. Iets van 3 of 4 uur slaap heeft dit opgeleverd waarna het mannetje in een behoorlijke staat van ongemak verkeerde. De overstap van Frankfurt naar Dusseldorff ging gesmeerd en in de tussentijd kreeg ik toch wel enige zenuwen wie me zou op komen halen en om de familie weer te zien in levende lijve. In Dusseldorff waren Maria, Brendon, Esmee en Mam, meer dan ik had verwacht. Wat zenuwachtig werd er begroet, gekusd en Boris bewonderd, hij had zoals gewoonlijk weer een lachje voor iedereen. Met koffie en drop gingen we richting Sandra die nog eerst gebeld moest worden aangezien we onze plannen gewijzigd hadden. We zouden eerst naar het parkfeest gaan maar met de afgelopen nacht in de schoenen was dat een beetje veel van het goede. Bij Sandra aangekomen konden we meteen onze avonturen vertellen van de afgelopen weken paspoort Boris en het inchecken van Eizeiza. We hadden voor iedereen kadootjes meegenomen waarmee we meteen aan de slag konden. Dat breekt de spanning zullen we maar zeggen. Fijn om iedereen weer te zien en te spreken en fijn om bij Sandra te logeren die zoveel plaats heeft. Maar nog fijner voor Boris die zijn ogen uitkeek met de kinderen van Sandra. 1 ding was duidelijk hier was een hoop te leren voor hem.




De jongste Daan zou het voorbeeld en beste vriend worden in de loop van de tijd voor Boris. Daan die al kon lopen dat wou Boris ook, geweldig om hun comunicatie te zien zonder woorden maar gebrabbel, ze begrepen mekaar meteen. De 2de dag gingen Anyi, Boris en ik op de fiets naar Baarlo, dit was tevens ook Boris eerste fietstocht, er waren behoorlijk wat plekken waar ik een foto van wilde nemen. In zoverre nog in oude staat of nieuwe even wat herrineringen oppoetsen. En voor Anyi was het natuurlijk wel geslaagd om al die plekkken te zien waarover ik haar verteld had, mijn jeugd herinneringen. De kleuterschool stond ook op het lijstje tot mijn verbazing waren ze er aan het verbouwen. De deuren stonden wijd open en ik dacht hier kunnen we gebruik van maken om een foto te maken van het vijvertje in het midden van de school. Met goedkeuring van een medewerker mochten we naar binnen. Helaas werd mijn herrinering niet beloond, het vijvertje was pietpeuterig klein waarvan ik meteen het idee kreeg dat ze het verkleind hadden maar volgens de medewerker was ik niet de enigste die zo reageerde.




S’avonds kwamen Peter en Wim op bezoek wat enigszin onwennig ging. Het normale leven continueerde Vader en Moeder waren midden in de verhuizing en Peter en Wim waren hier druk mee. In de tussentijd werd er enige dingen gevraagd over mijn staat hoe en wat. Leuk. Dinsdagsmorgens was ik nog in Tegelen geweest om me nieuwe renschoenen te laten aanpassen bij shoefit. Hier hebben ze een methode ontwikkeld om je voeten te observeren calculeren en concluderen wat de beste schoen voor je is. Moest in de zaak over een mat rennen waar ik gefilmd werd en dit werd naderhand terug gekeken op afwijkingen. Gelukkig had ik geen speciale dingen alleen dat mijn voeten met rennen naar buiten wezen, 3 tenen. Dit resulteerde in Asics gel 111X tra. Het voelde allemaal meteen goed en dezelfde dag zou ik de proef nog op de som nemen om een duurloop van 70min. te ondernemen. Ik rende meteen dezelfde route die we dag ervoor hadden gefietst met nog een stukje extra. Toen ik ter hooghte van hoeve Anthonius was had ik een enorme dorst en realiseerde me dat we niet in Buenos Aires waren waar in elk park wel een fonteintje is om van te drinken. Bij de kerk in Baarlo kreeg ik het idee om naar Wim te gaan om te kijken of ik daar wat water kon scoren. Met geluk was Hugo en Jose thuis. Hugo net terug van zijn avontuur in Australie nog behoorlijk bij aan het komen kon me in het kort vertellen wat hem daar was gebeurd met voor hem de landkaart om het allemaal nog eens te verduidelijken. Ik ondertussen water drinkend en wat zweet achterlatend. Ik kon met hun afspreken om de komende dagen een fles buiten te zetten als ik zou passeren kon ik hiervan gebruik maken, geweldig!

Kim Jarig

Suicide


Suicide is een band die ik ondekte eind jaren ’70. Wat mij terug brengt naar Dom v/d Bergh waar ik toendertijd 100den platen gekocht heb. Wat mij trok was de hoes. De hand in de gootsteen waarvan onder bloed kwam. Perfect getekend met dat onderwerp. Toen ik de plaat beluisterde was ik postief verrast, de synthesyzer en de rock’nRoll stem van Alan Vega geweldige combinatie. Veel vrienden heb ik blij gemaakt met deze plaat, gecopieerd werd er toen met de TDK chrome, zelf ben ik ook tot het uiterste gegaan met deze plaat, na een jaar of 6/7 moest ik een nieuwe aanschaffen ik had hem grijsgedraaid echt een van de weinigen.
Luister naar een van mijn favoriete, Harlem.

Julia Jarig.