Boris verjaardagsfeestje

Klik op de foto om de namen van de personen te zien.

Gisteren vierden we ons eerste verjaardagfeestje van onze Boris met familie, vrienden en verder aangewaaide personen. De voorbereidingen waren op zaterdag al begonnen aangezien Anyi besloten had om alles zelf te maken van pizza tot de verjaardags taarten. Anyi is gesecialiseerd in de zoete keuken dus de taarten was gesneden koek voor haar. Alhoewel een ding geduurdende de zaterdag niet lukte. Het opkloppen van het eiwit lukte niet het wilde maar nie opschuimen. De laatste poging werd op zondag gedaan met succes al moest er in het midden nog eens getweifeld worden met een goeie gotver de godver. Ik mocht ook wat maken en had me een een Armeens aubergine recept opgedoken wat ik tot un toe nog nooit gemaakt had maar wel heerlijk eruit zag op papier. Aubergine, pindasaus, sesamzaad en knoflook een dipsausje dus supersmoothy.




Rond 4 uur smiddags werden de eerste gasten verwacht te verglijken met een Nederlandse kinderen verjaardag. Om 4 uur kwam inderdaad 1 gast Ferg uit Australie die momenteel hier op bezoek is om met mij de kavadiwalk te gaan doen op het eind van het jaar. Het duurde nog een 2 uur totdat de rest kwam. Tja en toen kwam ook de echte golf alles in een keer. Anyi aan de pizzas, ik met de drank en camara aan de slag. En Boris in ieders handen. Boris was al in een aparte bui hij voelde al dat er wat aan de hand was met dat huis van ons wat ineens versierd was met ballonnen en slingers en de ouders die rare dingen doen de hele tijd.


Klik op de foto om de namen van de personen te zien.

Tot gisteren was het gloeidje heet, meer dan 40 graden. Gisteren kwam de hemel omlaag regen onweer en kou. Tot half 7 in de avond ging dit door we zagen de bui al hangen met al het bezoek in ons huis. Vanaf dat moment stopte het met regenen en het werd alleen maar beter met een temperatuur van ongeveer 23 graden best aangenaam met een koel briesje. Allerlei kadootjes van allerlei slag van kleding tot speelgoedjes. Het hoogtepunt was wel zijn autootje dat hij kreeg van oma. En boekjes met muziekjes en voorgelezen verhaaltjes en niet te vergeten de kartonnen dozen. En als hoogtepunt kwam ook het buurjongetje op bezoek met zijn vader en zijn oudere zus. Dat jongetje komen we altijd in de gang tegen waar het meestal een bal bij zich heeft en Boris het nakijken heeft. Hij is net zo blond als hem en heeft bijna dezelfde blauwe ogen, grappig.



De vader was zeer geintreseerd in onze tussenverdieping die ik gemaakt had aangezien ze 10 maanden geleden een gezinsuitbreiding hadden van een tweeling. En aangezien ze dezelfde woning als ons hebben zie ik daar een huisvestiging probleem. Dus een tussenverdieping is wel een welkome oplossing. Rond 10uur kondigde het einde zich aan van het feestje zich aan. Boris had het effe helemaal gehad waarna Anyi een poging deed om hem naar bed te brengen wat helaas niet lukte aangezien ik hem de laatste maanden hem steevast naar bed breng. Dus moest ik nog even ingrijpen en hem op zijn gemak stellen met het liedje slaap kindje slaap waarmee hij altijd glimlachend gaat slapen.

Slecht nieuws

Lees en huiver:
BUENOS AIRES (ANP/AFP) – Alfredo Astiz, de ‘blonde engel des doods’ uit de duistere dagen van de junta in Argentinië, komt mogelijk op vrije voeten. Hij kan profiteren van een wet die bepaalt dat verdachten worden vrijgelaten als hun proces na twee jaar detentie nog niet is afgerond.
Hier meer.

Boris Jarig

Boris educatie van het Nederlands

Wat is er eenvoudier dan gebruik maken wat het internet geeft.
En filmpjes werken nu eenmaal goed bij kleine kindjes.
Onze Boris kijkt Fabeltjeskrant Sesamstraat en Ome Willem.



Maar ook enkele Argentijnse varianten waarvan Maria elena Walsh wel een heel bekende hier is en Xuxu doet het ook heel goed.

Sinterklaas bij Moeders

Dag van de mensenrechten

Hier in geheel Argentinie word de dag van de mensenrechten gevierd.
Geen oficieele instantie open net zoals de grote meerderheid van de winkels.
Deze is vorig jaar voor het eerst geintroduceerd door Nestor Kirchner.



De rechten van de mens omvatten alle rechten waar een individu,
een groep mensen of een staat aanspraak op kan maken.
Voorbeelden zijn het recht op vrije meningsuiting,
het recht op leven en het recht op soevereiniteit.
Een precieze definitie is echter lastig te geven,
omdat er talloze visies op mensenrechten bestaan:
een allesomvattende doctrine bestaat niet.

True Blood

Anyi en ik kijken niet zoveel T.V. De computer doet het beter bij ons, ongeveer 1 jaar geleden hadden we enkele afleveringen gemist van Six feet under. Bij enig onderzoek op internet bleek er een levendige club te zijn die series compleet op internet zetten om te downloaden in redelijke kwaliteit. In Nederland had ik wel eens stukjes gezien van deze serie maar nooit eentje compleet. Ook dat de serie grappig en goed zou zijn wist ik. In enkele weken tijd hadden we ons door alle 5 seizoenen gewerkt van 12 delen per seizoen. Hoogst verslavend en iedere keer weer te weinig tijd om zoveel mogelijk te bekijken. Na Six feets under volgde Dexter, waar de hoofdrolspeler van Six feet under was. Dexter is hier alleen te zien op betaal T.V. en aangezien we zelfs geen kabel hebben zouden we die serie nooit kunnen zien. Lang leve internet! De eerste 2 seizoenen van Dexter hebben we in een ruk kunnen zien, het 3de is nu lopende. Er zijn enkele mensen die deze ter plekke opnemen voorzien van Spaanse ondertiteling en dit op internet zetten. Das dus iedere maandag, dan word er een nieuw deel op het net gezet. Ter informatie we zijn nu bij deel 10 nog 2 te gaan.



In de tussentijd hadden we eigenlijk ook nog behoefte om nog iets anders te zien en dat is True Blood geworden, ook een HBO serie. HBO is wel de productie die het goeie spul op de markt brengt! Wat moet je anders met het gegeven van vampieren die in de huidige maatschapij leven en hun rechten opeisen. Waar de stigmatas worden gehandhaaft of worden vernietigd van de Vampier. Geweldig. Nog geweldiger is de intro song van deze serie Bad Things van Jace Everett. Luister en geniet!

Zenuw

Het bedekken, beschermen van het gezicht, het voorkomen.
Schaamte, verlegenheid zijn symptomen,
tekens die deze lichaamsbeweging actie veroorzaken, ontwikkelen.
De diepe onrust, nerveusiteit, die langzaam opgewekt word is de oorzaak,
de wortel van het zintuig, expressie.
Zinloos niet nodig, onrelevant te vermelden, zeggen,
op te schrijven dat de handen alleen maar een werktuig,
uiting zijn van de zenuw die geconecteerd is met de indruk.
Bam.

Halve marathon voor teams

Gisteren de helft, iets meer 11.1km, gerend in de competitie Halve marathon voor teams, een team bestaande uit 2 personen of 4. 2 maanden geleden stelde mijn trainer, Yuyo, me voor om het competieve jaar af te sluiten met deze wedstrijd. Ik zeg tegen hem dat klinkt goed alleen met wie moet ik samen lopen?
Hij zou eens onder de rest van zijn leerlingen kijken of er iemand geschikt voor mij was. Dat bleek Armando te zijn, Armando al vele jaren in het circuit van het rennen maar zo vaak als hij begonnen was zo vaak was hij er ook me gekapt. In ieder geval 2 maanden geleden onmoette ik hem voor het eerst om kennis te maken. een beetje aangezet maar net niet dik en 11 jaar ouder dan mij, rent de 10 km in een uur en een beetje. Mij maakte het allemaal niet uit hij gaat om de fun, niet?



Vanaf dat moment kwam Armando iedere zaterdag ook naar ons trainingveld. Wat wel grappig was met hem was dat je hem week bij week beter in vorm zag komen. Maar helaas ook week bij week werd het steeds warmer en dat is nog steeds iets waar ik nou niet zo goed tegen kan en al helamaal niet met rennen. Wat een afzien zeg, tja waarom doe je het dan??!?!?
Mijn wedstrijd van hospital Italiano was daar een goed voorbeeld van, grrr.
Deze week kondigde ze er zich vanaf donderdag een weersomslag aan de afgelopen 2 weken hadden we hier al behoorlijk liggen te zweten in meer dan 30 graden. Vrijdag en zaterdag koelde het behoorlijk af maar de regen viel de gehele dag uit de hemel. En zaterdag met onweer. dat was wel echt linke soep, als ze de wedstrijd maar niet afblazen dan, want er waren al berichten van wedstrijden die afgelast waren vanwege de weeromstadigheden. Zondagmorgen 7.30 bij de jumbo in Palermo afgesproken met Armando om gezamelijk naar de wedstrijd te lopen. Het regende pijpestelen maar gelukkig geen onweer. Volgens Armando hadden zich 9000 mensen aangemeld had in de krant gestaan, oooeei wat een drukte. Armando zou als eerste starten en 10 km rennen en ik de rest de 11.1 km. Het bleef regenen Armando zou ongeveer met een uur terug zijn waarvan ik het laatste kwartier gebruikte om me warm te lopen.



Vanaf dat moment stopte de regen, fantastiesch. Alhoewel daar weer een beetje hitte voor terugkeerde, maar goed. Armando kwam binnen en we verwisselde de tijdchip om de enkel waarna ik weg kon sprinten. Met in gedachte de woorden van Yuyo, rennen met je hoofd en niet als een gek. Okee rustig aan starten dus naar gevoel, dat lukte prima de eerste kmers. Op km 6 wilde ik wel een beetje meer geven maar dat lukte niet ik gin zelfs nog trager het kwam er niet uit. Met als dieptepunt tussen km 7-8 het ging voor geen meter.Mezelf moed insprekend kwam er tussen km 8-9 toch weer gang in en dit ging zelfs fantastisch, gelukkig. Kon ik nog enigszins wat tijd terug pakken die ik verloren had. Dit resulteerde in een eindtijd van 55.20min. Ik ben content met het resultaat als afsluiter van het jaar, zoo nu 2 weken niets en dan weer langzaam opstarten voor een nieuw seizoen.

Delen

De eerste keer dat het me echt opviel was toen Anyi en ik naar een feestje gingen en Anyi vroeg of ze iets mee kon nemen? Neem wat te drinken mee was het antwoord. Dat hield in dat we drinken mee moesten nemen wat we graag wilde. Het was een verjaardag wat meteen opviel was de verschillende soorten bier, wijn, cola, enz enz. Je staat er in eerste instantie niet gelijk bij stil als je gewend bent als ontvangende partij alles zelf in te slaan of te maken. Ook is het vrij gewoon om het toetje mee te nemen als je ergens uitgenodigd bent om te komen eten, meestal ijs of je gekochte toetje. Anyi heeft meer de gewoonte om zelf wat te maken zoals een chocoladecake wat het altijd wel goed doet.



Verjaardag La Negra: Zoek Anyi op de foto.

Zoals ik ook al eerder vermeld had zijn ze hier verwoed mate drinkers en dat doe je samen uit een beker met een zuigpijpje. Dan de lui die gezamelijk op de stoep staan op vrijdagavond en een fles bier delen om de week af te sluiten, dat gebeurt met plastieke bekertjes of gewoon gelijk aan de fles met zijn alle. De flessen zijn wel van een liter dus das toch effe flink doordrinken zodat het bier niet koud word. Dit gebeurt ook met cola of sprite of wat dan ook. Delen is hier de gewoonste zaak van de wereld iets wat we bijna niet meer kennen in het Nederlandse, de nood is niet aan de man das ook zo. Dat item speelt hier gedeeltelijk nog wel dus heel normaal als je iets deelt. Gisteren nog rende ik door Parque Centenario en zag voor me een vrouw die aan een echtpaar iets te drinken vroeg van hun flesje, het flesje werd meteen overhandigd.
Ook bij de bedelende mens hier op straat is het de normaalste zaak van de wereld om hun dat te geven wat je niet opkunt. Alhoewel je hun natuurlijk eerst vraagt of ze het willen. Mij geeft het wel een bepaalde nostalgie die ik nooit gekend heb maar in ieder geval wel miijn fantasie aanspreekt. Ik stel me tenminste voor dat dit in de vroegere dagen wel gespeeld zou kunnen hebben zoals vlak na de oorlog. Alles op de pof en lenen bij de buren niet omdat je het niet hebt maar omdat je het niet kunt betalen. En als er iets gevierd werd lijkt het me logischer wijs gewenst dat iedereen ook wat meenam. Mij geeft het in ieder geval wel een goed gevoel als ik dit zie.

Boris eerste concert

Gisteren gingen we om 19.00 naar het concert van het Berlijnse symphonieorkest op de grootse avenue ter wereld 9 de julio. Het was Boris premiere om een concert te bezoeken, beluisteren en te bekijken. Alhoewel beluisteren dat hebben we wel eens samen gedaan, op de televisie met de Argentijnse dirigent, pianist Daniel Bairenboim. Anyi voelde zich niet te best ze kampte met een opkomende griep en bijkomende verhoging. Aldus konen we haar een paar uur rust geven. Boris was opzich ook niet in beste staat met zijn constant lopende snotneus maar het uur van vertrek was het nog een aangename 28graden, niets te klagen dus. Aangekomen bij de Obelisco zagen we al een berg van mensen het bleken er meer als 30.000 te zijn. Aangezien Boris nogal onrustig is de laatste tijd dacht ik om maar meteen naar achteren te gaan waar hij zich vrij zou kunnen bewegen. Wat ook bleek. Wat ook bleek was dat het orkest van die geweldige mee-neurie werken speelden die iedereen wel een keer of wat gehoord heeft en daarbij zijn gevoel voor klassiek vrije loop kan laten gaan. De incidentele klassiekliefhebber zogezegd. Er waren in iedergeval genoeg andere lui met hun kinderen daar die ook geentertained moesten worden net als Boris. Het eerste half uur lukte nog wel met droge koekjes geven, daarna nog wat te drinken zodat zijn snot gehalte nog wat aangevuld kon worden. Helaas was ik de zakdoek vergeten die al dat snot zou moeten opvangen wat tot gevolg had dat ik maar mijn broek moest gebruiken, hmmm. Na de koekjes en drinken gingen we maar wat wandelen hij achter de buggy en ik dirigerend. Wat Boris wel intrigeerde was het applaus, ik probeerde hem mee te laten doen maar at lukte niet echt. Hij was onder de indruk dat al die mensen aplaudiseerden en ik klappe in de handjes zong. Wat hij een geweldig liedje vind en allegebaren hiervan kent. Dus al die mensen doen nu klappe in de handjes. Met tijd en wijle ving ik ook nog een glimp op van orkest en muziek. Rond 20.45 breide we er een eind aan en togen huiswaards.

Nog een videootje van iemand die er ook was.

Baarlo 1979

Na enig oponthoud continueren we weer met mijn perikelen uit de pubertijd.

Een half jaar later nadat ik weer thuis woonde was mijn 2de ervaring met trippen deze keer met een ervaren Jaap Terwind die me beloofde dat alles okee zou gaan. Wat ook gebeurde en het was ook een fantastische ervaring. We waren in Jaaps huis waar hij een LP opzette met strandgeluiden ruisende wind en op het strand slaande golven. Daarbij had hij een plant op de zij gelegd en tegen me verteld om op de plant te letten wat ermee gebeurde. De plant bewoog haar bladeren open en dicht fantastisch. Hierna een een lp van Vangelis, Spiral die het wonderbaarlijk ook fantastisch deed.



Na de plaat gingen we naar buiten om een frisse neus te halen en alles was relax en fantastisch. We gingen naar het missiemuseum in Steyl wat Jaap al meerdere malen in deze staat had bezocht en wat een fantastisch effect zou hebben. Daar angekomen gingen we als eerste het vlindergedeelte binnen wat waanzinnig was. Kleuren en de grotes van de vlinders ongekend. Door de grote hoeveelheid van vlinders die aanwezig was begonnen ze zich uit vanzelf dar rond te vliegen onbegrijpbaar machtig.
Hierna volgde het bizarre deel van het museum waar de afgezaagde olifantpoot stond en het bebloede hemd van de missionaris hing. Jaap hield alles onder controle en lachte alles weg wat voor mij werkte. Na het museum gingen we naar het tegenoverliggende café om naar een potje biljart te kijken. Hoogst amusant en Jaap had een grote mond tegen iedereen wat ik wel kon waarderen en dat met zijn raare Limburgs, geweldig. We besloten de dag om door de weilanden weer terug naar huis te lopen om hierna naar de kelder, Sjiwa, te gaan. Waar we afsloten met bier en jointjes.




Jaap Terwind was een Hollander die in Baarlo woonde en werkte als hovenier. Daarbij was hij uiterst geintreseerd in de natuur en hout. Met muziek viel hij in de hippie categorie met de halucinerende muziek en rock. Alles was bij hem thuis aan concerten of uitgaan in andere plaatsen waagde hij zich niet aan. Tenminste niet met ons clubje. Hij huurde een kamer in het oude bankgebouw in Baarlo waar ook een Ier woonde ook hij werkte in de buurt maar meer in het bouwgebeuren. Hij blowde ook als een ketter en dronk bier als een goeie Ier. Ozze Philip nog een geweldiger accent als Jaap als hij Limburgs sprak. Philip ging wel wat meer op pad ook met ons al trok hij wat meer op met de iets oudere generatie. Om nog op Jaap terug te komen, hij had een draaibank in zijn kamer staan waar hij behoorlijk wat plannen mee had. Soms als ik daar op bezoek kwam lag de halve kamer onder de krullen, had hij weer wat gedraaid een tafelpoot of een andersoortige versiering. Ook had hij op een gegevne moment wat beesten in huis dat maakte het er wel wat spannender op. Enige vogels waar ik nu effe niet op de naam kan komen was bij het openen van de deur tussen deur en muur gekomen en verplet de andere was ook een dood voorspeld die niet echt zonder pijn was. Jaap wilde ook wel graag het vaderfiguur spelen wat ik wel amusant vond en soms ook wel kon waarderen. Toen ik weer uit Baarlo vertrok verloor ik contact met hem en ergens in de jaren 80 vond hij de dood met een longaandoening, hij was amper 30 of nog niet eens. Op dat moment heb ik hem nog wel in het oude ziekenhuis in Venlo opgezocht. Hij was op dat moment in relatie met Marion Deenen waar ik het behoorlijk mee te doen had.
Ook deden we velen concerten en festivallen aan zoals Jazzbilzen, Belgie, waar ik James Brown zag, Ike en Tina Turner en Lou Reed Het geluk was dat de poorten open waren voor iedereen, anders had ik het alleen gehoord. De dagen dat we daar waren hadden we het druk genoeg met organiseren van drugs of vriendschappen aanleggen die drugsverwant waren. Waar we inderdtijd altijd mee scoorden was de zandpijp waarvan wij dachten dat die in Baarlo was uitgevonden. Bij het Kempke in de zandbak werd de eerste zandpijp gemaakt door Toet en companen. Het systeem was simpel plaats een pvc pijp met een gat onder in een berg met zand vul de pvc pijp met koude natte steentjes uit de beek en vul de top met goeie hash nu zou het dus wiet zijn neem ik aan. Het effect was fenominaal het is te verglijken met de water pijp maar komt net effe iets harder aan door de kou. Dan kon je effe gaan liggen als je een teug hiervan genomen had. En deze pijp bouwden we bij iedere buitenactiviteit die altijd wel wat nieuwe hash vrienden opleverden en soms wel meer dan hash alleen. In dat eerste jaar in Bilzen had Lee opium weten te scoren. Wij met hem het dorp in om daar er eens duchtig van te gaan genieten met al dat volk daar. Aangekomen zochten we ons een plaatje op het terras van een cafeeke. Na hier een 10tal minuten gezeten te hebben komt er een motorbende binnengerold en begint er zonder twijfel meteen erop los te meppen op iedereen die voor hun neus stond. Zo bang als wat rende we het dorp uit en rende een bosje in waar we op een gegeven ogenblik bij een uitkijktoren uitkwamen. Wij, met zijn alle naar boven om ons eens duchtig met de net gescoorde opium te bedwelmen. Wat een fantastisch spul, met recht ben ik blij dat dit maar zeldzaam te krijgen was op de markt hier zou ik met recht en genot een behoorlijke verslaving aan overgehouden hebben. Dat gebeurde later evengoed maar goed met andere spullen. Voorzichtig keerde we terug naar het dorp wat er verslagen bij lag alle winkelruiten aan gort en de terassjes vernield, dat hadden we gelukkig gemist.



De volgende morgen liepen Ger en ik terug naar het dorp om nog eens de zaak te bekijken, onderweg kwamen we nog wat wazige figuren tegen, hare krishna of zoiets, die gratis voedsel en drank uitdeelden. Hiervan maakten we dankbaar gebruik of we na de maaltijd ook nog eeen bijeenkomst wilden bijwonen, nou nee dank u we hebben nog wat te doen daaaag.

10km van Hospital Italiano

Vandaag de 10 km van Hospital Italiano gerend. De vooruitzichten waren al een beetje donker voor mij aangezien de zomertemperaturen hier zijn begonnen. Plus 30 graden das nu niet iets voor mij. Maar aan de andere kant was ik redelijk goed voorbereid qua training. Afgelopen zaterdag voor alle voorzichtigheid nog eens aan Yuyo mijn trainer gevraagd wat in mijn mogelijkheid ligt.
Het moest mogelijk zijn om de 10km rond de 45 minuten te doen wat betekent 4,5min per km.
Op zich zag ik datook wel zitten en vatte het plan op om het horloge weer eens mee te nemen. De laatste wedstrijden had ik dieiedere keer thuisgelaten met prima resultaat. Om kwart over 7 ging de wekker af vanmorgen om mijn eerste bak koffie naar binnen te schenken. En vlot hierna de 2de, ik dacht nog even om een banaan te eten maar zag hier toch vanaf. Met de metro naar het centrum, waar alleen mensen van de nacht in zaten die naar huis gingen. En een man die ik ervan verdachte dat tie ook naar de wedstrijd ging. Rustig naar de costa gelopen met onderweg nog een op de kop getikt flesje water. Het leek me zeer zinnig om me van water te voorzien voor de wedstrijd. Alleen dat gepis war je ervan overhoud, uiteraard van mijn eigen zenuwen. In de tussentijd nog wat collegas van het trainen gegroet en de condities gepeild. Een minuut of 20 van tevoren ben ik me wat warm gaan rennen wat toch wel erg nuttig is. Nog effe naar de wc en naar de start waar ongeveer een man of 600 a 700 mensen klaarstonden. Nog 10 minuten, het is warm en probeer zoveel mogelijk in de schaduw van een boom te blijven.




En dan looooos ... waar blijft de eerste km wooow 4.20 een beetje te snel maar effe afremmen. Goed dat lukt de 2de km tot zelfs aan de 5de km.
Maar dan word het allemaal zwaar, ik krijg er al direct spijt van dat ik geen water gepakt heb op de 5km post. En dan zakken mijn tijden in als een leeglopende ballon. Op km 8 krijg ik weer wat moed maar dat is zeer tijdelijk. Uiteindelijk finnisch ik in 52,5 minuut helemaal uitgeenergied en behoorlijk teleurgesteld. Goed het is zoals het is en we zullen zien wat er in de laatste wedstrijd van dit jaar gaat gebeuren op 30november. Een wedstrijd voor teams waarin ik dus nu ook zit Armand en ik het team Coram. U zult nog van ons horen!

Venezuela IV

De laatste 3 dagen stonden geheel in het teken van voorbereiding, we kregen een uitstekende plaats toegewezen, Museum Otero, voor de performance. We waren met zijn alle erna toegegaan om de plek te bekijken voor de mogelijkheden. Waar de constructie kon staan en we de vlaggen konden hangen om opgetrokken te kunnen worden. Dat zou alles vanaf het dak moeten gebeuren wat 16 meter hoog was, ook de suspension. Eerst het touw 12 meter omlaaglaten om daar de pully te besvestigen om te takelen. Het was een soort een mini auditorio, omheind met bamboe-----, waar we gebruik van konden maken. Van de bamboe wilden we ook gebruik maken al werd er eerst wat moeilijk over gedaan, ons voorstel om alleen de dode bamboe te gebruiken werd goedgekeurd. De dag erna zouden Anyi, Boris en de rest van de club bahalve Harm en ik naar het strand gaan. Wij zouden een eerste start maken voor de performance. De opbouw van de bamboestructuur. Zoals alles daar erg langzaam ging ging het die dag ook erg langzaam, we waren bijna niets opgeschoten. De bamboe gezaagd maar dat was het dan. Het laatste deel van die dag stond in het teken van zoeken naar rond ijzer van 6mm. Wat helaas niet lukte in de uren die we daar mee bezig waren. Positief was dat we een paar telefoon nr. op de kop hadden getikt die het spul zouden hebben. Edgar de man met wie ik it allemaal aan het regelen was had gelukkig ook nog contacten om het ijzer spits te slijpen. Al zag ik al problemen bij het vraagstuk wat is spits? Ik wist al meteen dat dit niet aan mijn normen zou voldoen en dat ik zelf aan de slag zou moeten. De dag voor de performance hadden we alles waar we om gevraagd hadden. Om diezelfde morgen rond 11.00 aan de slag te gaan. De structuur stond er in een paar uurtjes hierna kwamen de speren die inderdaad nog eens aangeslepen moesten worden. Harstikke blauw de punt en niet scherp. Met een handschuurmachinetje van het museum de punten een voor een nog eens nagegaan. Wat niet echt handig was dat de speren 3 meter lang waren, maar goed alles went. Rond een uur of 15.00 kwam de rest van de club om ook een hand toe te steken in het afmaken van de ruimte. Wat decoreren en schoonmaken. Rond 19.00 gingen we met gerust hart weer naar het hotel met de zekerheid dat alles klaar was voor de performance de volgende dag.
Op dezelfde dag van de performance hadden Anyi, La Negra, Nick en ik een voordracht, gekoppeld aan bodymanipulatie en rituelen. Deze voordracht geintroduceerd door Nick met diverse oude culturen in aanzien van bodymanipulatie heden ten dage vervolgd door La Negra met haar eigen ervaring en de vrouw als middelpunt in de huidige beweging. Anyi’s visie, ervaring over het gebruik van kavadisperen en wat deze teweeg brengen in lichaam en geest en als laatste mijn onderwerp handelend over het gebruik van een bewustzijnsdieet dat ondersteunt en verrijkt in de ervaring van een ritueel. De organisatie had gezorgd voor een persoon die voor en na een korte beschrijving gaf wat er gehoord ging worden of was gehoord. Zover als ik met mijn Spaans ben deed de man dit geweldig en beter dan menig onder ons. Er was ook behoorlijk wat volk op afgekomen om de voordracht te beluisteren. Na dit was er ruimte om vragen te stellen, die ook behoorlijk gebruikt werd. Aan ieder werd wel het een en ander gevraagd over hun voordracht wat in San Paulo wel effe anders was. Daar kreeg ik alle vragen van degene die een voordracht deden. Hierna moesten we weer op de foto voor diverse kranten en interviews en wat persoonlijke aandacht voor een en ander persoon.




De rest van de dag stond in het teken van de performance.
Het gehele toneel was voorbereid om betreden te worden, aangekleed met bloemen, getekende figuren van zand, op de grond en brandende kaarsen.
Als eerste zou Electra op toneel verschijnen met 2 bailerinas die de grond voorzagen van bloemen. Hierna volgde Anyi met La Negra die plaatsnamen in de plastic bakken in een konstruktie van bamboo die de speren van 3 meter zouden ondersteunen. Op de plaats werden de dames met zand bedekt tot hun onderbuik waarna Harmjan de eerste 4 speren van 3 meter op de rug kon inzetten. Karina verscheen op de rituele grond om een van de vlaggen met 2 haken in haar borst omhoog te hijsen. Geduurende de gehele performance zou ze een spel van spanning op de borst aangaan. Ceviche onderging eenzelfde procedure alleen was hij aan een boom gekoppeld met 2 haken in zijn rug, we kunnen hier spreken over een getemperde vorm van firedance. Hierna was het mijn beurt om de lopende vorm van de kavadikroon te laten zien zoals op de opening van het festival. Begleid door 4 dansers waarvan er 2 bloemen voor mijn voeten strooiden en de andere 2 pirouttes maakten achter me. Na een ronde door het publiek begaf ik me weer naar binnen waar ik me moest voorbereiden op het laatste deel. Buiten ging Luis aan de slag om een kniesuspension voor te bereiden met Nick.
En public werd Luis voorzien van haken zodat de mensen ook enig idee hadden hoe dit te werk gaat. Langzaam trok hij zichzelf omhoog om heen en weer te zwaaien. Dit alles in een rustig tempo niets gehaast of opgefokt. Gedurende iedere overgang van ritueel werden Anyi en La Negra voorzien van weer een paar extra speren.




Als einde deed ik een balldance die opgebouwd werd met bewegingen die de aangehaakte limoenen, bloemen en plaatselijke vruchten in beweging brachten. Naarmate de dans heftiger werd werd ik met nog meer waterballonen en meel bekogeld. Dit had een bijzonder stimulerend effect op de dans. Als een steen viel ik op de grond, uitgegleden door al het water en meel waarmee de performance als geheel eindigde. Hierna namen we het aplaus in ontvanst en gaven een aplaus terug aan het publiek voor hun belangstelling. Naar wat ik hoorde in de kleedkamer was iedereen uiterst tevreden over de gang van zaken, tijd om in de douche te springen en me te ondoen van meel zand en bloed. Helaas lukte dit niet al te best met het koude water wat ze aldaar hadden zodat ik dit in het hotel nog eens dunnetjes over moest doen.




Voor de voordracht hadden Anyi en ik nog wat geld gekregen en hiervan wilden we een nieuwe camara kopen, dezelfde als Paulus. Met de check naar de bank gegaan waar we helaas werden geweigerd met de check en ook helaas konden we niemand van de organisatie bereiken om het probleem op te lossen voor sluitingstijd. De volgende dag, de laatste dag, hadden we tijd tot 11.00, dan zouden we opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan, om de camara te kopen. Om half negen ging ik op pad met iemand van de organisatie en Ceviche onze fotograaf. Tot half 11 hadden we nog steeds niets gevonden en in die tijd kamen we er ook achter dat de Bolivar niet zoveel waard was dan we gedacht hadden of de dingen waren er heel wat duurder. Aangezien we de camara niet konden kopen die we wilden. Uiteindelijk om 11.00 stonden we in een Sony winkel waar ik precies op 4 bolivar na ons geld besteede aan onze nieuwe camara. Een half uur te laat kwamen we in het hotel aan om meteen in een taxi te springen richting vliegveld. Zonder al te veel problemen zaten we 4 uur later, jaja met enige vertraging, dan ook daadwerkelijk in het vliegtuig richting Buenos Aires.

Stenen uit Lourdes

Vandaag was ik mijn jeugdverhalen wederom aan het corrigeren en stuitte op het Lourdes verhaal met de stenen die Opa en Oma altijd meenamen voor de kleinkinderen. Die stenen vond ik niet echt lekker maar bij gebrek aan snoep doordeweeks was ieder snoepje welkom ook de minder snoepstenen uit Lourdes. Wat mij bezig hield en niet mij alleen is waarom stenen snoepstenen???
Vandaag had ik me voorgenomen om hier een antwoord op te vinden en ik denk dat ik het gevonden heb.
Lees wat ik gevonden heb en trek je conclusie.

“Veel Nederlandse priesters trokken na de Maria-verschijning aan Bernadette naar Lourdes en namen een steen mee uit de grot. In de 19de en 20ste eeuw werden deze stenen vaak als hoeksteen gebruikt van een Lourdesgrot, die de pastoor in of naast de kerk liet opmetselen.”

Ik schat dat er op een gegeven moment een verbod is gekomen op het meenemen van stenen uit de grot en dat ze hier een bijzonder goed alternatief in de vorm van snoepstenen hebben gevonden.

Uiteraard kwamen er nog meer resultaten die aanverwant waren maar niets van doen hadden met de stenen. Bij intresse lees de onderstaande gevallen van relekwieen en relieken.




Pastoor Maessen was ook een bijzondere vereerder van Bernadette Soubirous aan wie Maria in Lourdes verschenen was. Tijdens een reis is het hem gelukt een gedeelte van haar hoofddoek te bemachtigen. Met zijn tanden had hij er een stukje afgerukt. Deze relikwie is later erkend en samen met het erkenningsdocument in een lijstje bij de grot opgehangen. Naast de verering van Onze Lieve Vrouw van Lourdes ontstond ook die voor Bernadette, vooral toen ze in 1933 heilig verklaard werd.
De pastoor wilde de aandacht vestigen op de verering voor O.L. Vrouw van Lourdes. Daarvoor had hij geld nodig. Toen hij pastoor werd vond hij slechts 18 1⁄2 cent in de offerblok. Hij begon een bedeltocht in de eigen parochie Swolgen en in de buurtdorpen. Het resultaat loog er niet om. Er kwamen zoveel pelgrims, dat men niet bij de offerstokken, de kandelaars of de kaarsenbak kon komen. Men kon nergens mee bij. Een enkele keer ontstond er ook een schrikbarend tumult voor de communiebank als de pastoor de devotionalia aan het wijden was. Met de grootste moeite kon hij de orde herstellen.

Heiligen, relieken en reliekhouders

Heiligen kunnen we omschrijven als helden van de kerk. Ze hebben een voorbeeld- en beschermingsfunctie voor gelovigen.
De heiligverklaring vond pas na het het overlijden plaats. De stoffelijke resten van heiligen – relieken (relinquere = achterblijven) – zijn dan ook eeuwenlang vereerd als voorwerpen van grote waarde . De gelovigen konden ze bezoeken. Men dichtte de relieken ook macht toe bij ziekte en gevaar. Omdat een reliek vaak grote stromen pelgrims naar de kerk bracht, hadden ze ook een economische functie. Veel steden en abdijen dankten een groot gedeelte van hun inkomsten daaraan.
De complete verzameling relieken is imposant. Er zijn drie categorieën: de primaire relieken (bijvoorbeeld botten, bloed), secundaire (kleding, splinters, staf) en tertiaire (aanrakingsrelieken zoals grafdoeken). Om de relieken aan de mensen te kunnen tonen, werden ze in reliekhouders bewaard. Die kenmerken zich vooral door vakmanschap en kostbaarheid. Een aparte categorie vormen de ‘sprekende’ reliekhouders. In de St.-Servaeskerk in Maastricht wordt bijvoorbeeld een armbot van de heilige Stefanus bewaard. Dat bot zit in een prachtig bewerkte reliekhouder in de vorm van een arm.

Venezuela III

Na de opening van het festival hadden we nog 5 dagen de tijd om stad, strand en de trimbaan te verkennen. Het dagelijkse avondmaal nuttigde we zoals het jaar ervoor ook weer in hetzelfde restaurant “Caracas de Ayer”, oftewel Caracas van gisteren. De Arepas gingen er in als koek, een soort van wrap met diverse vulmogelijkheden, deeg van maismeel, maar ook niet te vergeten de 3 in 1, Sinasappel-wortel-rode bietsap. Wat een smaak onevenaarbaar - aarde totaal. Anyi hield het op ananassap of aardbeiensap. Boris had al de gewoonte vanaf Nederland om alles mee te eten en drinken. Wat drinken betrof had Anyi een nieuwe methode van invoeren ontdekt. Een rietje vullen en dit met de vinger dicht houden tot aan Boris zijn mond en als vanzelf zoog hij hier aan. Het werkte en hij maakte zijn geluidjes van super tevreden zijn. Hhaauu uuhaaa. De salade van Caracas de Ayer was wel helemaal de hit ook voor niet vegetariers een welgevulde salade met vanalles erin en een geweldige dressing. Minimaal 5 keer gegeten.




Het weer was er enkele malen soms niet te harden zo heet. Vorig jaar had ik ook enkele malen gerend om het niveau te onderhouden, nu was ik in voorbereiding van de halve marathon, vorig jaar werd ik er behoorlijk duizelig van dit jaar had ik voorzorgmaatregelen genomen. Ik nam een halve liter water mee naar de langgerekte parkeerplaats van enkele kms. De 2de keer aldaar, na een 30 minuten gerend te hebben kwam ik terug op de plaats waar ik mijn flesje in een boom gelegd had. Vannuit de verte zag ik al een zwerver zitten met jawel een groen flesje aan zijn hoofd. God gloeiende tering, mijn tong voelde aan als leer, moest ik mijn flesje terugvragen. Een zwerver nee, beter niet, dichterbij gekomen zag ik dat hij een literse uitgave had van het flesje dat ik meegenomen had. Maar toch, de opwinding die het bij me teweeg bracht was teleurstelling en voldoening, opluchting. De opvolgende 3 dagen ging ik er alle keren opuit na het ontbijt genuttigd te hebben in het hotel. Dat betekende Boris werd wakker om 7.00 waarna wij naar onder gingen en een ontbijt van brood ei en wat vruchtensap nuttigden. Hierbij werd Boris bewonderd door alle voorbijkomende, met aanraken strelen kussen de gehele rampatam. Tijdens dit ontbijt kwam ik meestal weinig mensen tegen van onze groep, af en toe Harm-jan. Hierna bracht ik Boris weer naar bed na ongeveer 1,5 uur en ging ik erop uit om te rennen. Bij terugkomst was Anyi meestal wel wakker met Boris om tezamen een ontbijt te nuttigen. De 2de dag na de opening gingen Anyi, Boris en ik naar het centrum om wat rond te neuzen. Wat geweldig is in de straten van Caracas en over het algemeen in tropische landen is het eten en drinken op straat, is hier ook maar weer anders, Uiteraard ook geweldig om te zien als je de eerste keer hier bent. Maar daar is het tropisch met exotische dranken die me deden denken aan het schaafijs van Suriname, althans de vorm die ik in levende lijve gezien heb was in Rotterdam op de Kruiskade. Geweldig lekker. Tamarinde smaak coco en meer.




Opvallend was ook dat de dames wel heel erg hoog gehakt gingen en dat ze er erg veel aandacht aan het uiterlijk besteden met chirugische ingrepen wel te verstaan. Hoeveel lip en neuswerk ik er niet gezien heb in de korte tijd dat we er waren was indrukwekkend. Je raakt ook op een gegeven moment een beetje obsessief met kijken, wie wel of niet wat heeft. De ondergrondse is wel heel wat moderner dan die van hier in Buenos Aires. De perrons gigantisch groot, nieuw en modern. Op woensdag besloten we met zijn allen naar het strand te gaan wat een 1,5 uurse rit was met 2 verschillende bussen. Ze hadden ons verteld dat we iets verder van Caracas moesten gaan omdat daar de stranden wat mooier erbij lagen, geen rommel en vervuiling van het water. We kwamen aan en het zag er redelijk uit voor de standaard, een kleine puinhoop voor Nederlandse normen. Maar Allaa het water voelde aan als soep, zelf ben ik niet zo kapot van zeewater zout en dergelijken. Geef mij maar een natuurbad of meertje of natuurlijk een zandafgraving. Harm-jan had de tijd van zijn leven, constant in het water, zeldzaam. Zeldzaam omdat ik hem zo niet ken, zo zie je maar weer de passie voor water, de oceaan, golven, werd daar duidelijk onthuld. Met het verdwijnen van de zon gingen we ook terug naar het hotel.



Hier had ik ook weer een meeting met wat mensen van de organisatie om mijn bestellijstje door te geven van benodigheden. Ik verwonderde me er weer wederom weer over het gemak dat alles wat ik vroeg werd geaccepteerd, geen vragen geen problemen. Toch voel ik me gereserveerd om het niet te gek te maken al spuiten de ideeen door het hoofd om te creeren. Buiten dat iedereen zo zijn wensen heeft binnen de groep om zijn eigen ritueel te kunnen uitvoeren was er natuurlijk ook het algemene aanzicht van de performance. Met het lijstje wat ik hun opgegeven had konden ze de eerst volgende dagen aan de slag. Boris had ook weer een nieuwe vriend genaamd Luis, onze piercer, hij heeft wel een bijzondere aanstekelijke lach en dat bracht bij onze Boris weer een lach teweeg. En Luis lachte veel, heel veel. Voor Luis was het ook een goeie actie aangezien hij binne een paar weken ook vader zou worden. Af en toe wel lachen dan zag je hem bezorgd kijken naar het spektakel rondom Boris en dan vroeg ik hem direct op de man; zat je aan de toekomst te denken? Uuhhh jaaa hoezoo, tjaaa je uitdrukking op je gezicht sprak boekdelen. Verder had Boris en Electra ook een oppas voor die dagen dat was onze nicht Lula. Lula nam de verantwoording opzich als wij in het teater waren of iets te doen hadden wat betrekking had op het festival. Gelukkig was Boris al fan van Lula dus wat betrof de relatie hoefden we ons niet druk te maken. La Negra had in de tijd dat wij in Nederland waren ook buttons gemaakt voor Anyi, haarzelf en mij, voor ieder z’on 50 buttons om uit te delen. Tegen het eind waren er aardig wat mensen op de hoogte van die buttons waar ik de vraag niet meer aankon en welgesorteerd te werk moest gaan met uitdelen.

B movie - Gil Scott Heron

Gil Scott Heron kwam in leven geduurende de regeringstijd van Reagan. Roerige tijden, ook in de kraakscene in Venlo. Graag wilde ik ook wel eens wat anders horen dan punk en Gil Scott Heron deed de politiek mengen met funk. De tekst van BMovie is geweldig en nog steeds. Als je de tijd hebt meegemaakt zeker. Dit nummer staat ook gelijk aan een vakantie naar Italie, casettes draaien in de auto. Jack, Harry, nog iemand en ik. Met B movie ook Prince met 1999, wat het nog lang niet was. We leefden in 1980 of 1981 dat was net zo bizar als het 1984 van Orwell maar goed ander verhaal. Ik heb het nummer opgedoken en hieronder te beluisteren, herbeleef en geniet.

Amor Infame Tormento

De drang tot bevrijding.
Het rukt mijn hart uit mijn lijf.
Hier voel mijn slaand hart.
Koester de slagen van liefde.
Het warme samen.

De drang tot vernietiging
Het naakte hart op de slachtbank.
In stilte, klaar voor het mes.
Koester de dagen.
Ijskoud het marmer.

De drang tot behoud.
Het litteken op de borst
Voelbaar de rand van het geweld.
Omhels de beslissing
Terug.

Venezuela II

2 dagen voor het festival kwamen we aan om de nodige voorbereidingen te treffen, gelukkig hoefden we niet zoals vorig jaar ons druk te maken over de tijd om alles in mekaar gezet te krijgen, Harm had zijn huiswerk al gedaan. De dag voor de performance moesten we 2 keer present geven voor het toneel, licht, video en geluid. In de tijd ertussen zou ik Anyi waarschuwen wanneer ze moest komen om de tijd zo kort mogelijk te houden voor Boris. Toen ik haar aan de telefoon kreeg was ze zwaar overstuur. Boris was van het bed gevallen en had een ei van een bult op zijn hoofd. Ze wist niet wat ze ervan moest denken of doen. Uiteindelijk kwam ze naar het theater en Boris was inderdaad wat rustiger dan normaal maar Moeders was geheel in schock en verweet zichzelf dat ze niet goed genoeg opgelet had toen hij van het bed afviel. De pijn van het kind blijft altijd moeilijk te verwerken als ouderzijnde kunnen we denk ik dit allemaal beamen. Het was echt indrukwekkend om Anyi in die staat te zien alsof ze zichzelf niet kon vergeven. Gelukkig lachte onze kleine man alweer vlot toen hij Pappa relax zag en normaal met hem omging alsof er niets gebeurd was en dat gaf ook weer verlichting aan Anyi. De verdere verichtingen in het theater verliepen prima. De dag erna was de opening van het festival. Tijdens het omkleden kwam een filmploeg binnen met een Nederlandse journaliste, Tessa Marsman, die in Caracas woont om me te interviewen dat gebeurde geheel in het Nederlands, geweldig. Voor de tijd was ik al 3 keer geinterviewd en na Tessa kwam nog een radiopersoon. Tijdens de opening werden stukjes vertoont van de performances die te zien zouden zijn gedurende het festival. Mijn gedeelte van de opening deed ik samen met Anyi waarbij we begleid werden door 2 dansers uit Caracas, deze zouden ons looppad voorzien van rozenblaadjes. Ik had hun de dag van te voren al gesproken en geinstrueerd wat en hoe ze te werk moesten gaan. Op de achtergrond werd een video vertoont met de elementen die gebruikt worden in mijn performances en rituelen met een gesproken text die uitleg gaf over de inhoud. Deze video had ik met Nico voor vertrek naar Nederland opgenomen alleen moest Nico het geheel nog monteren geduurende de tijd dat ik in Nederland was. Dus voor mij was het ook een premiere de video. De 2.600 mensen keken gefasicneerd naar wat hun gegeven werd in de 4 minuten durende gedeelte uit “Luminoso-Oscuro-El Alivio” en beloonde dit met een daverend applaus.



Buiten de zaal waren nog diverse mogelijkheden om dingen te bekijken zoals ook La Negra haar performance deed met Karina met de titel “de droom van de eenhoorns”. Een wel choreografeerde suspensionvoorstelling die dicht bij een dans in de lucht kwam en van begin tot eind boeide. Wat hierna gebeurde was ook op zich wel boeiend, ik realiseerde me dat dat te maken had met het jaar tevoren. Er wilden diverse mensen met mij op de foto omdat ze me gezien hadden. En dan spreken we niet over iets incidenteels maar met een man of 30 heb ik zeker op de foto gestaan binnen een half uur. Ik stond namelijk nog in mijn halve performance outfit daar. Een keer hiervoor had ik ook zoiets meegemaakt met fotos maken, dat was in Brasil. In 2003 toen ik rondliep op de tattooconventie, maar hier begreep ik helemaal niets van het enige waar ze me daar van moesten kennen was van internet en dat waren er heel wat meer dan 30. We dwalen af. Toen we terug naar de kleedkamers liepen kwamen steeds meer mensen tegen die over het geheel onderzaten met glitters. Vreemd, het werd me duidelijker naarmate we dichterbij de ingang kwamen hier hadden ze een paar kilos glitter op de grond gegooid en de mensen werden hier uitgedaagd om hiermee te gooien wat dus ook gebeurde. Wat een puinzooi niets voor mij maar helaas ik moest er ook aan geloven graag of niet.




De volgende performance van mij zou de laatste dag van het festival plaatsvinden wat betekende dat ik enkele dagen vrij had. Hiervan gebruik makende bezochten we de stad, strand en enkele activiteiten van het festival.



Een blik uit onze hotelkamer

Art Pepper

Ik had net een saxofoon gekocht en wij, Ger en Hanz vd Beuken waren zoo begonnen.
Mijn saxofoon werk was vooral geinspireerd op James White maar wat ik het liefste zou willen was zo kunnen spelen als Art Pepper. Door Ger werd ik geatendeerd op Art Pepper hij had een dubbel verzamel lp van hem en hiervan kreeg ik een casette. Luister hier maar eens naar zei Ger misschien vind je dit wel wat.



Nou ik vond het behoorlijk wat dat cleane geluid en de razendsnelle flitsende tonen die eruit kwamen duidelijk zo oud als de pest waar ik in eerste instantie niet zoveel op mee had. Maar dit was niet te negeren. indertijd had ik een walkman gekocht een Aiwa waar je ook mee op kon nemen erg handig voor repetities en dergelijken. Met het uitlaten van de hond stond Pepper 100derden malen op het menu. ik kon iedere solo meefluiten zingen en neurien. De verhalen rondom Pepper intigeerde mij ook van zijn roem tot verslaving gevangenis en terug naar niveau. Als eerst kende ik hem alleen van fotos uit de jaren 50-60.
Op een vakantie trip naar Bristol op bezoek bij Geoff kwam ik in een platenzaak een lp tegen van Pepper uit de jaren 70, wat een schok de man was geheel onder getatueerd en zag er totaal niet meer strak uit. Bij beluisteren van de plaat wist ik effe niet meer hoe of wat want zijn geluid was nog hetzelfde misschien iets feller maar niets moderner of niets geweldig alom. Een jaar of 4 geleden heb ik eindelijk zijn boek gelezen, Straight life, wat behoorlijk indrukwekkend was en ik me afvroeg waarom ik dit nieteerder gelezen had. Pepper heden ten daage verschijnt op zijn minst zeker een keer of 4-5 per jaar uit mijn boxen wat toch iedere keer weer een genot is.

Hieronder een van mijn eerste indrukken van Art, luister.

Moederdag

Moederdag word hier gevierd op de 3de zondag van oktober.
Das opzich natuurlijk al iets dat de datum anders is als in Nederland.
Maaar daaaar komt nog bij dat het Anyi's eerste is.
Alom een groot feest met hoge verwachtingen.
We spreken hier van een vol verwachting klopt ons hart Anyi.
Geweldig.

Venezuela I

Bij de bagageband werden we aangesproken door een medewerker die vroeg waar we op wachten. Op onze koffers!! Nou volgens hem zouden die niet meer komen of we mee wilden komen naar zijn bureautje. Daar werden onze vliegnr. En dergelijken genoteerd en waar de koffers heen moesten als ze aan zouden komen. Het veiligste was naar Anyis moeder aangezien we naar Venezuela zouden gaan. Of naar Venezuela zelf dat vonden we achteraf niet zon geweldig idee en zeiden hem dat ze naar Anyis moeder gestuurd moesten worden. Anyi zag het allemaal niet meer zitten en we hadden ook geen kinderwagen meer. De man die ons hielp bood spontaan een andere kinderwagen aan zodat we iets hadden. Een mooie nieuwe buggy van Chicco.




Anyi zat zich af te vragen ondertussen of ze niet beter in Buenos Aires kon blijven aangezien het nog 3 dagen zou duren voor de koffers zouden komen en navliegen naar Venezuela. Eerst maar eens naar huis en daar alles inspecteren naar alles wat mogelijk was. In de loop van de dag werd ze gelukkig wat postiever vooral na het fantastische nieuws. Wonder boven wonder doken de koffers op in het huis van de moeder van Anyi, helaas de kinderwagen niet. Ze hadden gemeld dat die doorgestuurd was naar Venezuela, hotel Paseo de Mercedes?!?!?!?
Waarom waarom?? Het was al 4 uur in de middag en de volgende morgen half 6 zouden we alweer in de taxi zitten richting vliegveld. We waren opgebrand maar ook enigszins opgewonden, een beetje. Om 20.00 hadden we het echt gehad en vertrokken naar bed Boris lag al een uur als een roos te slapen in zijn eigen bedje. Het duurde echt wel effe voordat hij, Boris, de situatie thuis weer een beetje herkende. Ik had de wekker op 5 uur gezet aangezien alles klaar was om te vertrekken. Om half 6 ging de bel taxi voor de deur uuuuuhhhhh goeiemorgen de wekker was nooit afgegaan geen seconde rust rennen Boris wakker maken flesje. De laatste noodzakelijke dingen gepakt, om 10 voor 6 zaten we dan eindelijk in de taxi. Er werd in de tussentijd al gecomuniceerd met de anderen die al op het vliegveld waren. Gelukkig verliep alles verder relax om rond 8.00 in het vlieguig in te stappen, Aereolinas Argentina. Mijn ervaring van de dag ervoren was bijzonder aangenaam aangezien het heerlijk eten wat ze serveerden tussen San Paulo en Buenos Aires. Nou de verassing werd nog groter toen we in het vliegtuig stapten. De beenruimte was enorm tegenover al de andere economic classes die ik ingezeten had. Dat begon al goed alleen duurde het eenooorm lang voordat er wat gebeurde qua opstijgen. Ik zag zwarte rook uit de motoren komen, nou dat beloofde weer niet veel goeds. Wat bleek. Uitstappen om in een ander vliegtuig te vertrekken. Dat gebeurde 2 uur later wederom in de bekende economic class, geen beenruimte. Maar het geluk was met de domme we konden van plaats wisselen zodat we tegen de wand aankwamen met beenruimte voor 2, yuuuupie!! In Caracas een beetje spanning wederom aangezien onze buggie niet kwam opdagen, ach ja je raakt er bijna aan gewend. Het duurde een half uur voordat we hem dan eindelijk hadden, gelukkig. Op het vliegveld werden we opgewacht door de organisatie die ons naar het hotel zouden brengen. Ook stond Harm hier ons op te wachten die een uurtje tevoren was geland vannuit Nederland. Altijd leuk om elkaar te ontmoeten op andere grond.




De weg naar Caracas city was wederom indrukwekkend. Caracas is omgeven door bergen-heuvels die weer helemaal bedekt zijn met armoedige huisjes. Ook zijn die in allerlei kleuren geverfd om er og iets op te laten lijken, met name blauw en rood vallen erg op. Doet me denken aan Boca waar ze om dezelfde reden ook verf aan de buurt gegeven hadden om het er beter uit te laten zien. Kilometers en kilometers gaat dit aan een stuk door deze huisje.
Dit jaar werd ik voor de tweede keer uitgenodigd om in Caracas het festival Encuentro del Arte Corporal te verrijken met 2 performances. Het festival is groots opgezet en nodigd artiesten van diverse media over de gehele wereld uit om deel te nemen. Dit geheel gefinancieerd door het ministerie van cultuur met niet een sponsor. Niet alleen ik, vanuit Buenos Aires, maar ook mijn vriendin La Negra werd uitgenodigd om een performance te doen met de opening en de organisatie een handje toe te steken. Zij was vorig jaar een van de mensen die in mijn performance ook meedeed. Dit betekende dat we beide een groep van mensen konden meenemen uit alle windstreken, Argentinie, Brazilie, Nederland, Peru en de Verenigde staten van America, om goede en intressante dingen te laten zien en horen. Voor mij hield dit in dat ik 2 performances uit zou gaan uitvoeren met 2 nieuwe elementen beiden gerelateerd aan een speerritueel. Met de opening van het festival zou een speerkroon worden al lopend, in de vorm van kavadi. Tot nu toe had ik deze nog alleen zittend gedaan en Anyi, staand. De 2de speeractie zou gaan plaats vinden op de sluitingsdag van het festival waar Anyi en La Negra beide speren in 2 rijen in de rug aangebracht zouden krijgen van 3 meter lang. Dit zittend in een plastieke box bedekt met zand tot aan hun navel. Ik zelf zou wat andere dingen gaan doen.

Lola op Youtube

Niet alleen Esmee maar Lola kan er ook wat van.
Vannaf het begin al te zien tot het eind.

Esmee op Youtube

Wel effe blijven kijken op het laatste moment komt Esmee in actie

Mam en Mien

Tante Mien en Mam 2 vriendinnen - 2 zussen.
Opvallend in de foto is welke houding tante Mien aannneem en hoe die veranderd in de loop der jaren. Van macho ik ben groter naar meer de vrouwelijke kant van het wezen.
De start van deze fotos is volgens mij fout de eerste 2 fotos moeten eigenlijk omgedraaid zijn, niet? De 2 jongste zussen vinden samen vriendjes die met elkaar bevriend zijn. Waar de zusrelatie naar meer vriendschap relatie word? Ik doe maar een gok.

Nederland deel III

Het verdere weekend bij Sandra vertoefd om de zomer te verwelkomen die we tot nu toe nog niet echt gehad hadden. De graden liepen aardig op tot zelfs wel 30+. Deze keer zouden wij Anyi, Boris en ik een wandeltocht ondernemen rondom het Kesselhoutse. Een fantastische rust heerst daar waar je je geheel ergens anders waant, als ik denk aan hier centrum Buenos Aires, aka gekkenhuis totaal qua drukte. De opvolgende maandag tot vrijdag zouden we bij Rowdy logeren om mijn Venloosche herinneringen weer wat op te frissen. Rowdy had al diverse acties gepland met bezoek en dergelijken wat op zich wel moeilijk was om allemaal te ondernemen, dit rekening houdend met onze kleine man die toch wel een keer of 4 overdag naar zijn bedje moet. Meteen ook Harmjan gebeld om hem weer te kunnen zien en om de komende actie in Venezuela te bespreken en te behandelen qua structuren en ideeen. Maar eerst zouden we het rustig aan doen wat bijpraten met den Rowdy en droge pasta. De 2de dag maar es de stad ingegaan waar ik niet ophield met me te verbazen hoe alles weer was veranderd en dat nog maar in 2,5 jaar tijd. We wilden nog wat dingen bij de Toko inslaan maar dat mocht niet doorgaan want Putri bestond niet meer, net 2 weken voordat we kwamen hadden ze de handdoek in de ring gegooid. Nu achteraf denk ik ook waarom niet naar de Veldenseweg gegaan maar ja het is zoals het is, de eerste personen die Buenos Aires aandoen maar vragen om enlkele dingen voor ons mee te nemen. Aangezien we ook in enige geldnood zaten ging ik effe naar de sns bank om wat geld over te hevelen van mijn internetbankieren naar mijn gewone rekening. Nou dat grapje ging niet door dat kon alleen maar via internet. Laat ik nu toch mijn digipasje zijn vergeten in Buenos Aires. Met een beetje uitleg mocht ik dan geld opnemen als ik beloofde als ik in Buenos Aires terug was dat ik dit meteen weer moest terug storten. Zo gezegd zo gedaan. Ik kreeg mijn geld dat was effe het aller belangrijkste. Die middag zijn we bij Harm op bezoek gegaan, Harm kwam ons ophalen waar we meteen een rondrit door Tegelen kregen naar allerlei poorten deur versiersels en meer ijzerwerk wat Harm voor de mensen gemaakt had. Mooi om zo de collectie van hem bij elkaar te zien. Bij hem aangekomen had hij de frames al klaar liggen om uit te testen hij hoefde ze alleen maar op maat te buigen. Dat had hij ons dan wel persoonlijk voor nodig. Bij terugkomst in Rowdy’s place hadden hij en Ruben voor ons gekookt, Sushis en een salade estilo Ruben. Dat was heerlijk schransen. In al die dagen hebben we ons te goed gedaan, de dag erna zijn we naar Rubens huis gegaan waar we op een BBQ getrakteerd werden stijl Indo.




Heerlijk geschranst en tevreden naar bed. In de tussentijd werd onze Boris steeds heftiger s’nachts met wakker worden en was moeilijk om hem weer tot slaap te manen. We stonden s’woensdags al op het punt om weer naar Sandra te gaan aangezien hij daar enige houvast had met wat er allemaal loos was. Gelukkig sliep hij hierna weer enigszins. Nog enige malen hebben we in het centrum van Venlo vertoefd wat op zich een droevige zaak was, Anyi had zich er toch wat meer bij voorgesteld wat betrof kleren inkopen dat viel dus even behoorlijk tegen. Daar had ze in 2005 wat meer succes met inkopen. Het enige wat boeide was eten inslaan, ouwe kaas, goed brood, zoete dingen en voor haar veel pindakaas producten zoals satekroket, pindakaas boterhammen, kipsate enz.. Met een verassing kwamen we Maria, Stef en Nina in de stad tegen, het was als een herhaling van 2005 toen we haar ook in de stad tegenkwamen wederom voor de broodnodige kledinginkopen.Toen we weer es bij de sns bank voorbij kwamen realiseerde ik me dat ik me misschien beter maar een nieuwe Digipas kon aanschaffen misschien zou de huidige het binnenkort wel begeven en ja ik weet niet wanneer mijn volgende bezoek aan Nederland zou zijn. Naar binnengegaan en een nieuwe pas aangevraagd deze zou binnen 4 dagen geactiveerd worden met een brief met de geheime pascode. Dat zou ik Peter dan moeten vragen als ik weer in Buenos Aires zou zijn. Tot zover wilden we nog heel wat mensen opzoeken zoals Maria, Peter en zelfs moeders stond hoog op het lijstje om bezocht te moeten worden. Bij gebrek aan agenda of timing het is er helaas niet van gekomen hoe graag dan ook gewild.




Gelukkig waren Paul en Sandra in ons laatste weekend jarig zodat we nog de kans hadden om de hele club bij elkaar te zien. Inclusief dat ik ook nog een afspraak met Bernhard en Lola had. Aldus eerst naar Venlo om hun af te halen en hun te voorzien van verjaardags kadootjes. De laatste hype was voor hun de WII dus dat was opzich gemakkelijk effe naar de speelgoedwinkel de computerspellenhoek waar ik dan ook op de hoogte werd gesteld van dit computerspel WII. Je moet veel bewegen dat is opzicht natuurlijk niet slecht als je bedenkt dat de kinderen alleen maar zon ding in handen en knopjes indrukken. Lola vond een autoracespel en Berhard had wat meer bedenktijd nodig aldus ik hem het benodigde geld hiervoor gaf. Hierna zijn we naar Sandra gegaan om ons in het feestgedruis te begeven. Alles was verzorgd van springkussens tot eten. Ook tot genoegen van onze Boris die alles prachtig en geweldig vond. Na iedereen aandacht gegeven te hebben was er de laastste dag die we doorbrachten met familie broers, zussen en moeders en Brendon en Esmee. Op zo’n moment realiseer je eigenlijk, wanneer zul je hun weer zien en wat zal er allemaal in de tussentijd gebeuren, emotioneel.




De volgende morgen moesten we al om half 6 vertrekken om de vlucht van Dusseldorff naar Frankfurt te halen. Dat werd nog effe spannend anngezien we over de verkeerde grensovergang waren gegaan en midden in een file kwamen. Geweldig voor de zenuwen 1 uur hadden we nog toen we binnenkwamen wat gelukkig nog genoeg was om in te checken. Ik kon nog op mijn gemak een koffie drinken en met gemak nog wel 3 want we hadden vertraging meer vertraging bijna een uur. Ik begon me al ongerust te maken over onze aansluitende vlucht direct naar Buenos Aires. In de tussentijd geinformeer niets aan het handje volgens het personeel. Aangekomen in Frankfurt was de waarheid iets anders. Vlucht gemist en het snelste dat we in Buenos Aires konden zijn was met 12 uur vertraging. Dit betekende dat we welgeteld 20 uur in Buenos Aires zouden zijn om dan in onze vlucht naar Venezuela te zitten. Ayayayaya. Die 12 uur hebben we gevuld mom bij een kinderopvang te verbrengen wat gelukkigerwijs heel relax was. Een slaapplaats voor Boris in een donkere rustige ruimte. Met een omweg naar San Paulo kwamen we dan om half 10 smorgens aan in Buenos Aires. Bij de koffers wachten, wachten, wachten en onze koffers en kinderwagen??? Niets kwam er ze zaten nog in het Lufthansa vliegtuig!! Geweldig binnen een paar uur moesten we naar Venezuela en al onze kleren zaten hierin, alleen Boris had zijn spullen. Anyi zwaar over de toeren en had terstond al geen zin meer in Venezuela.

Arnoldus Janssen

Afgelopen zaterdag een wandeling door de iets rijkere buurt ondernomen, Palermo. Het geweldige goeie weer was een stimulans om met hond kind en vrouw op stap te gaan. We waren op zoek naar een maktje waar Anyi enkele jaren geleden wel eens kwam en volgens haar zus moest dat nu je van het zijn goedkoop en leuke dingen te koop. Ik zeg de magische combinatie. Als eerste kwamen we in de buurt van onze favoriete Ijskraam schepijs van hooooogste kwaliteit, niet te verglijken met Nederlands ijs net als de pasta van hoooge smaakpapellen kwaliteit. Recht tegenover de ijskraam staat een kerk die we na het nuttigen van ons ijsje voorbij liepen. Mijn oog viel echter op een beeldje wat aan de kerkmuur stond, Arnoldus Janssen zei de naamplaat eronder. Neeee das die vent van het Steylermissiehuis niet? Onze afgelopen verblijf in Nedeland zouden we eigenlijk ook het Missiemuseum aandoen, maar bij gebrek aan tijd is het er ook niet van gekomen. En er staat ook nog santo bij dus de man is heilig inmiddels. Ik vertelde Anyi over hem zijn museum in Steyl. De grommende beer de rare delen van dieren zoals een gedeelte van een olifant of enige opgezette koppen. En meest indrukwekkende het bebloede hemd van een door koppensnellers gesneuvelde misionaris. Waarvan ik dacht dat dat dus de heer Arnold Janssen was. Bij wat zoekwerk met google kam ik er dus achter dat dit dus niet de heer Janssen was maar een van de zijn uitgezonden missionarissen. Na zijn biografie gelezen te hebben op wikipedia is het me allemaal iets duidelijker geworden. Lees hier. Leuk is ook op de plaquette die de man Arnoldus weergeeft met op de achtergrond het Steyler missiehuis en de maas. Wat betekent dat de goeie man aan de Baarloosche kant staat, grappig of niet!! Check de foto klick erop voor vergroting.

Aangekomen op het pleintje waar de markt zou zijn viel het gebeuren me danig tegen het enige leuke wat ik in de straat die er bij uitkwam was de zaak met de naam Drol dat kon ik wel waarderen als Nederlander zijnde.

Nederland deel II

De week zou verder rustig verlopen er was een BBQ gepland voor woensdag waar de rest van de familie zou verschijnen die ik tot dan toe nog niet gezien had. De BBQ op zijn Nederlands het vlees in marinades wat je hier bijna nooit ziet alleen als je een heel zwijntje of dergelijken op het vuur legt, dan de sausjes en brood, hier gaat alles andersom brood is voor erbij niet om te vullen zoals in Nederland, grappig. Esmee en Brendon waren ook weer van de partij, goed om hen in de buurt te hebben de hele tijd of zoveel als mogelijk. Esmee had haar Atilla meegenomen en hij was een behoorlijke spreekbuis met een hoog entertainment gehalte met voor mij als hoogtepunt hoeveel liter appelsap krijg je uit 20 kilo appels. Mam meteen 20 liter en Pap 1 liter nou ja wat een verschil dus de discussie duurde effe voor we eruit waren hoeveel liter het nu daadwerkelijk waren. Donderdag gingen we naar Maastricht met Paul en Sandra, wat is het toch een geweldige stad. Al mijn herinneringen werden behoorlijk vernietigd want sinds de jaren die ik niet meer geweest was hadden ze er behoorlijk huisgehouden met verbouwen en met het plaatsen van nieuwe gebouwen. Door het centrum gewandeld wat winkels bekeken en naar Sandras favoriete winkel Lifestyle. Geweldig vond ik het Sandra had een favoriete winkel daar, daar sta je dan niet een twee drie bij stil dat zij bevoorbeeld ook regelmatig naar Maastricht toe gaat om dingen te kopen en te ontspannen. Ik moet zeggen Sandra is wat dichterbij me gekomen geduurende mijn verblijf aldaar, we hebben onze jaren, 10jaar, die ons al een afstand geven en we mekaar niet al te goed kennen maar dat heeft veel goedgemaakt in de tijd dat ik er was. Ik heb haar van diverse kanten kunnen zien die ik nog niet kon, leuk maar ook heel fijn. Ik denk dat zij de enigste was met Vader die ik nog niet zo goed kende, maar dat is nu veranderd in geval Sandra, fantastisch. Door Maastricht slenterend kwam ik wederom Eric Wijhoven tegen, ongeloofelijk dat ik die de laatste keren dat ik in Maastricht was tegenkwam, emails uitgewisseld en weer verder. Op enige terrasjes gezeten en uiteindelijk in een Thai, Japanner gegeten wat wel behoorlijk wat tijd in beslag nam om eindelijk iets in de mond te kunnen steken. Sandra en Paul waren blij verrast van de smaak van de Thai, gelukkig met al dat wachten.




Zaterdags naar de markt in Roermond, leuk om weer een Nederlandse markt te zien en vooral een viskraam waar ik de kans had om mijn eerste maatje te verorberen, heerlijk al was het niet van topkwaliteit de smaak was in ieder geval geweldig. Op de markt hebben we ns natuurlijk nog meer te goed gedaan aan diverse dingen zoals drop en loempias, friet en coca cola.
Zondag zou ik dan eindelijk Bernhard en Lola zien voor de eerste keer. Wat een super verassing was dat Bernhard zo gegroeid was ongelofelijk het scheelt nog maar een paar cm en hij is zo groot als mij. Mijn eerste reactie op het station waar we ons troffen was, ik zie de rug van Bernhard, hij draait zich om en het is alsof ik Brendon zie, dan goette we ons en het is alsof ik Brendon hoor praten. De stem het gezicht vervormt zich naar Bernhard een hele rare gewaarwoording zal toch wel te doen hebben met zijn groeiproces. En Lola alsof er niets veranderd is naar mijn gevoel weinig tot niets gegroeid en ze is nog even spontaan dan anders. Heel leuk om hen weer te zien en spreken. Wat ik nog weet dat is dat Lola altijd het woord nam voor Bernhard, wel dat was nu geheel anders Berhard sprak voorzichzelf en ik moest Lola regelmatig erbij houden anders zou ze verloren gaan in het spraakwater van Bernhard.







We bezochten het Limburgs museum waar op dat moment het onderwerp Neanderthalers werd behandeld. Leuke dingen en echt toegespits op Bernhard en Lola. Daarna wat door de stad gelopen en uiteindelijk bij een Indiaas restaurant gegeten waar Bernhard voor het pittigste gerecht koos. Dat was ook effe nieuw voor mij dat hij van pittig houd, koffie drinkt en van een goed gesprek.
De opvolgende week zijn we naar Amsterdam gegaan waar we gebruik konden maken van Willekes woning. Brendon ging mee naar Amsterdam om bij Stef te logeren en om met ons naar enige atracties mee te gaan. In de trein had ik wat tijd om met Brendon te praten en hij om met zijn broertje Boris te spelen.





Willeke stond ons al op te wachten ze was behoorlijk energiek en chaotisch dat was omdat ze net een job achter de rug had van meer dan 24uur, en ze had voor de eerste keer de verantwoordelijkheid over een x aantal mensen. De volgende dag zijn we zo goed en kwaad als mogelijk hoe Boris het toeliet op pad gegaan om op zijn minst de kalverstraat aan te doen. Anyi was naarstig op zoek naar kleren maar vond niet wat ze leuk vond zoals de eerste keer dat ze in Nederland was was H&M de hit, dit jaar niet dus.
De slegte, 2de hands boeken, aangedaan om met een beetje geluk wat Indonesische kookboeken te scoren met de toekomstplannen in het achterhoofd. Dat lukte dan ook en ik vond er 2. Verder wilde we nog wat kleding op het waterlooplein scoren voor Venezuela die Anyi zou willen dragen. Op het hele plein niets te vinden maar in een winkel aan het plein was het raak, diverse stijlen vn door de jaren heen hingen hier in deze winkel waarvan Anyi 3 stukken uitkoos om te gaan dragen. Na wat heerlijke koffie gedronken te hebben bij de jaren op het terras konden we weer tevreden naar Willekes huis. Enige avonden in Amsterdam ben ik ook naar het Westerpark gegaan om de 12km wedstrijd van Siebengewald voor te bereiden. Het park had ook een grondige opknapbeurt achter de rug waardoor ik het bijna niet meer herkende. Geweldig fijn rennen kun je er en het viel me echt op hoeveel mensen er wel niet in Nederland rennen, niet te geloven zoveel, of zou dit puur incidenteel zijn aangezien ik nu zelf ook ren. Je weet wel het gegeven als je zwanger bent zie ook eeneens ander zwangeren daarvoor is het alsof ze niet bestaan. Anyway een dag met Brendon naar het Van Gogh museum geweest wat ook wel weer geweldig was om te zien alleen deze keer was de bijtentoonstelling niet al te veel soeps. De laatste keer dat ik er was was met von Stuck die ik tot dan aan toe nog nooit in levende lijve had gezien, de schilderijen en monumenten uiteraard. Brendon vond het allemaal wel prachtig maar had meer oog voor zijn kleine broertje. Die avond zou Willeke voor ons koken wat toch weer net iets anders afliep dan gedacht. Anyi, Boris en ik gingen naar het westerpark waar ik de benen ging strekken en Anyi de omgevinging bewonderen. Bij terugkomst bij Willeke zat Brendon verse spagetti te draaien en de kookbeurt was daarom aan hem over gedaan. Heel goed bezig tot nu toe dacht ik dat de verse pasta hier even van het verse was maar van vers gedraaid meteen de pan in dat was ook effe nieuw voor mij, heeerlijk. De 2 andere dagen tevoren hadden we ons tegoed gedaan aan de plaatstelijke afhaal Indo die er 15 jaar geleden ook was toen Ger er net kwam wonen. Die smaakte ook als vanouds heerlijk met name de Emping.





Vrijdag weer naar Sandra ik wilde een dag voor het rennen daar zijn zodat ik niet hoefde te haasten en dat ik relax zou zijn. Dat lukte dan ook vrij aardig. Met Sandra Wim de kinderen en Anyi die me zouden aanmoedigen geweldig vanaf de 2de ronde, de eerste hadden ze gemist was het Juul, Kim en Daan riepen Hup Kor hup kor, nou dat hielp wel weer voor een paar meters. Na de wedstrijd nog eens een paar ouderwetse kermis kaneelstokken gegeten en spek lang laaaaang geleden. Heeerlijk.