Julia's Doop

Straat Trein en Metroventers 2

We komen ook geregeld in een straat waar alleen Boliviaanse winkels zijn met vooral etenswaar en heel veel gekleurd spul. Te vergelijken met de Chinese straat “de Dijk” in Amsterdam. Buiten levensmiddelen verkopen ze dingen die hier niet te verkrijgen zijn voor de Bolivianen, zoals traditionele muziek, kleding en gebruiksvoorwerpen. Op de straat zelf worden meestal etens en drinkwaar aangeboden waarvan ik een hele hoop echt niet herken. Een gelig, bruin drankje in een groot glas met een bol die erin drijft. Kan vanalles zijn, iets zoets, vlees, groente of iets broodsachtigs, ik weet het niet. Dan heb je daar meestal wel een paar oude vrouwtjes met winkelwagentjes gevuld met thermische koffers voor warm eten. Deze vrouwtjes zijn iedere seconde alert op politie. Als ze ook maar iets van politie zien pakken ze hun spul en beginnen te lopen met de winkelwagentjes. Als je net iets aan het bestellen bent moet je effe wachten tot de politie weg is. Een keer heb ik iets besteld, 3 soorten vlees, aardappel en gekookte mais heel apart, mijn keel accepteerde het niet meteen, te exotisch de ingredienten. Anyi vertelde me dat het hondevlees kon zijn, ik kon het niet geloven. Maar de smaak was vreemd. Kort na dat etensincident waren we wederom op de Boliviaanse straat en raakte geintreseerd naar de kaart van een restauarant. Hierop stond falso conejo wat vrij vertaald “verkeerd konijn” betekend, oftewel Kat. Oeeeeeps. Hoogstwaarschijnlijk had ik hiervoor een falso cordero, lam, gegeten.



Tevens zag ik voor de eerste keer een klerenmaker aldaar. Met een heuse trapnaaimachine midden op de stoep, kleren aan het herstellen. Bij nadere inspectie hier in de buurt van Ramos Mejia heb ik er ook een gevonden achter het station op een kistje. Deze man is gespecialiseerd in schoenherstel, en maar draaien aan het wieletje. Buiten deze oude profesie bestaat hier ook nog steeds de sjierensliep. Als deze in de straat komt hoor je hem door middel van een panfluitje waarmee hij een melodietje blaast van hoooog naar laag. Ja en ieder sjierensliep doet dat weer net anders. Hij heeft een speciale fiets die hij op een staandaard zet met een kabel van het achterwiel naar de wetsteen voor op het stuur. Hij slijpt alles wat er te slijpen valt uiteraard heb ik een van onze messen er ook door laten slijpen, alleen al uit nieuwsgierigheid hoe de man dit allemaal aanpakt. Ik zeg je dezelfde avond nog had ik mijn duim open liggen van dat scherpe mes, toeval of niet?
In onze straat bij het stoplicht staat bijna iedere dag een meisje, van min of meer 16 jaar, met een kind in haar armen. Iedere voor het rood stoppende auto word gevraagd om wat kleingeld. Nou is ons al diverse keren opgevallen dat ze regelmatig andere kinderen bij zich heeft, verschillende leeftijden tussen baby en 2 jaar, onze theorie is dat ze die van de buren leent. Ook heb je hier in de buurt 2 oudere vrouwtjes op straat met groentes, gepelde doperwtjes, gesneden pompoen wat knoflook, uien en kleine dingen, gemiddelde leeftijd plusminus 70. Op dezelfde straat heb je ook 3 blinden die er iedere dag lootjes verkopen, blinden kom je ook veel tegen in de metro blijkbaar hebben die het recht verworven om lootjes te verkopen. Wat je jongelui hier vaak ziet doen om een beetje aan geld te komen is flyers uitdelen op straat. Ik weiger tot op de dag van vandaag om hieraan mee te doen. Als ik die puinhoop 2 meter verder van hun zie liggen, echt belachelijk. Maar goed het is een inkomen. Laatst liepen we in Abasto en wie zag ik daar op straat zitten met bloeddrukmeter en luisterapperaat? Een echte dokter die ter plekke je hartslag en bloeddruk kon meten en je kon meteen aangepaste medicijnen aldaar kopen.



Ook word je de toekomst op straat voorspeld als je je even de tijd neemt en een paar pesos schuift aan de kaartlezer(es). Op ons Ramos plein bestaat ook een illegale taxi, remis, bij gebrek aan ruimte doen ze dit buiten, iedere dag als we de hond uitlaten komen we langs hun bankje waar een meisje van 18 zit met haar mobieltje en een schrijfblok. Zij is omringd met mannen die wachten op een telefoontje zodat ze weer een ritje hebben. In weer en wind aanwezig aldaar.



Om terug te komen op de treinventers bestaan er ook lui die demonstraties moeten geven van hun product voordat ze je dit in je handen duwen. Zoals de scharenverkoper laat zien dat de schaar door verschillende soorten papier kan knippen, de markerstiften verkoper dat de stift overal op schrijft, hout, metaal, glas, alluminium en papier. De stekker verkoper dat de stekker onbreekbaar is, en met het ding tegen de stangen van de trein begint te slaan. Iedere venter heeft zijn eigen stem harde duidelijke stemmen vervormde stemmen en zeer articulerende stemmen. Uiteraard heb ik daar ook enige favorieten die me iedere keer weer blij maken met hun stem. En niet te vergeten de mensen die live muziek brengen in de trein dat varieerd van een casette recorder met cds die je kunt kopen tot traditionele folklore groepjes met panfluiten en trommels en meer. De jongens met versterker en op band achtergrondorkest spelen meestal gitaar met liedjes van Dire straits. Mijn allerlaatste en ook eentje die hoog in mijn top staat genoteerd is een oudere man met witte stofjas verkoopt doosjes pleisters voor 1 peso per stuk in de trein. Wat leuk hieraan is dat de witte stofjas de verschijning heeft alsof het een doktersjas is, de eerste verwarring en ja dan pleisters verkopen, man man man perfect. Hij ziet er ook net iets te onverzorgt uit dat maakt hem wel weer een beetje zielig en heb je de neiging om een doosje pleisters in te slaan. De lijst is te lang om op te noemen wat er allemaal gaande is op de straat qua aanbod en vertier. Maar het maakt het leven er wel wat realistiser en vrolijker op.

Dwaze Moeders

De Dwaze Moeders proberen al sinds eind jaren 70 aandacht te krijgen voor de onopgehelderde verdwijningen van hun zonen en dochters. Ze verdwenen onder de dictatuur van de militaire junta die het land van 1976 tot 1983 bestuurde. De moeders besloten van hun wanhoop kracht te maken.
Deze beweging ontstaan toen meerdere moeders om opheldering ging vragen aan de autoriteiten over hun vermiste kinderen. Nergens kregen ze een antwoord en werden meestal de deur gewezen. Een kleine groep verzamelde zich op Plaza de Mayo om hun problemen aldaar te bespreken. De militairen vonden dat maar niets en zeiden dat ze niet mochten stilstaan in de Plaza. Vanaf die tijd zijn ze rondes gaan lopen op de Plaza. De week erna kwamen ze terug, en zo elke week. Ook werden er enkel 24 uurs marsen gehouden per jaar. De Dwaze Moeders beëindigden in 2006 hun laatste jaarlijkse 24 uurverzetsmars. De 24-uursmarsen die 25 jaar werden gehouden zijn niet meer nodig, omdat president Kircher van Argentinië veel doet om deze strijd voor gerechtigheid te steunen. Hun wekelijkse stille protesten worden nog wel voortgezet.
in. De video toont de mars van vandaag waar ik getuige van was.

Droom

Tijd van actie, heden.

Na een lange tijd niet meer in Baarlo te zijn geweest was ik weer ter plekke voor een bezoek.
Lopend naar het kempke langs de Sprunk kom ik dichterbij de watermolen.
De beek was voor de molen enigszins vervormd en boog naar links. Ik merkte op dat het beeld totaal was veranderd omdat er nu een hele grote steen voor lag, deze steen versperde de gehele beek. Het water stroomde gedeeltelijk over de steen heen. Ik was verbaasd dat ik dit nog nooit gezien had en vroeg me af hoe die daar was gekomen. Dit omdat dit duidelijk geen mensenwerk was. De verklaring vond ik in de ijstijd.
Ik herinnerde me een uitleg van een van de meesters, dat die grote stenen uit Scandinavie moesten komen die hier in Nederland lagen door het schuiven van het ijs.



Inmiddels waren er wat meerdere mensen in de buurt en enige liepen over de steen van de ene naar de andere kant. Dat was geslaagd, dat wilde ik ook wel. Tijdens het oversteken merkte ik dat de steen los was en bewoog. Dat gaf wel een goed gevoel. De bewegingen werden steeds heftiger en de steen sloeg van de eene naar de andere kant. Ik ging op de top staan om de beweging zo sterk mogelijk te beleven. En kwam half in het water terecht. Het volgende moment bewoog de steen weer en degene die erop stonden waren het volgende moment in Tegelen terecht gekomen waaronder Pier van Lier. Deze zei meteen: laten we de bus terug naar Baarlo nemen. Waarop ik dacht: nee daar heb ik geen zin in.

Straat Trein en Metro 1

De straat, trein en metro zijn uitstekende plaatsen om waar aan de man te brengen of om mensen geld af te troggelen op de een of andere manier. En geloof me de lui hier zijn behoorlijk inventief om aan geld te komen. Wat wil je als meer als 26,4% op de armoedsgrens leeft en 8,7% echt niets te eten heeft. Dit zeggen de statestieken van afgelopen jaar. De armoedsgrens is bekend in Nederland maar niets te eten hebben is iets ongekends. Er zijn hier sloppenwijken waar ik me liever niet begeef. Achter treinstation “Retiro” is zo’n grote “chapa buurt”, daar zijn de huisjes gebouwd van golfplaten en karton. De vraag is hoe kunnen al deze lui overleven? Wat ik weet is dat de meeste van hun karton van de straat halen. Al horen plastic flessen en glas ook in het rijtje. Er zijn diverse methodes om dit spul te collecteren. Je hebt lui die hebben een soort steekwagentje en pakken het papier hierop. Dan heb je winkelwagentjes, fietskarretjes, pony met wagentje en zak, paard met wagen en hele grote zak. Paard met vierwielige wagen. De lui met paard en wagen bestaan meestal uit ongeveer 3 a 5 mensen. Overduidelijk is dat je vaak complete families ziet, man, vrouw en kinderen. Bij ons langs komt iedere dag tussen 7.30 en 8.00 een man met een klein autootje de afvalzakken van die flat nakijken, die maakt hij keurig open, haalt eruit wat hij kan gebruiken en sluit deze weer netjes af. Dat is met die andere lui wel iets anders die scheuren de zakken open en halen hun flessen, papier en plastic eruit en laten de puin liggen die erlangs valt, vervolgens komt de afvalwagen en die gaat die puin echt niet meenemen, alom een grote puinhoop voor op de straat. Dat is natuurlijk niet iedere dag maar wel regelmatig. Goed dat wij een mannetje hebben die alles opruimt wat van onze flat is. Een ander mogelijkheid om aan geld te komen is om in de trein stappen, je situatie uitleggen, dit zal zeker beloond worden met enkele centavos, hiervoor moet je wel een goed praatje hebben of een extra zielige stem. Wat iets populairder is, zijn voorgedrukte kaartjes met afbeeldingen van heiligen of kindertekeningen in de trein of metro uit te delen. Meestal word je gevraagd of je het kaartje wil bekijken en als je even niet oplet heb je zo’n kaartje op je knie liggen zonder te willen. Je kunt dit kaartje houden dan geef je 25 centavos of je geeft het kaartje terug met of zonder geld. De kaartjes worden meestal door kinderen uitgedeeld of door wat ouderen behoeftigen. Pikant detail, deze kaartjes kun je gratis krijgen bij diverse kerken die deze daarvoor hebben liggen.



Dan heb je de gehandicapten die doen goeie bizniz, dat varieerd van blinden tot mensen met geamputeerde delen en aidspatienten. Mijn hart gaat in deze catogorie naar een jongen, net in de 20, met een compleet geamputeerd been. Hij schuift door de trein over de grond bij gebrek aan hulpmiddelen. Je ziet al aan zijn gezicht dat hij gehard is door de situatie. Zijn broek dubbel gevouwen zodat hij niet meteen doorscheurd op de plaats waar hij het meest mee schuift.
Dan bestaat er ook het georganiseerd dingen aan de man brengen en dat zijn de voedsel en drankventers, je hebt degene die tussen “Once” en “Liniers” reizen die horen bij de stad en dan krijgen we een personeelwissel in “Liniers” naar de provincie. De drank, kleine halve liters flesjes cola, sinas, water, limoen en soms bier. Bebidas, agua, 7up y coca. De voedseljongens verkopen hun spul meestal alleen bij vertrek ze komen de trein binnen met superpanchos en sandwiches. Een superpancho is een soort grote knakworst in een broodje met mayonaise en frietjes eroverheen, niet de gewone friet maar die koude snacks als chips, 1 peso 50. Nog even voor de statestieken 1 peso is 28 eurocent.



Het mooiste vind ik, als ik naar school ga, ieder morgen rond half negen de aankomst op het station. Je loopt de overdrukke trein uit richting uitgang. En daar zo’n 30 meter voor de poortjes van de uitgang staan de mannen met hun waar, ieder 1 product. Ze verheffen hun stem zo dat ze boven het geluid van de menigte uitkomen. Startend met iemand die batterijen verkoopt, dan iemand die het straten, metro en bussenplan van Buenos Aires aanbied, dan de man met de universele afstandsbediening, remote control. Iemand die er uitspringt is de man met de rolmeters, hij houd een rolmeter voor zijn kruis, deze is zo’n 2 meter uitgerold en wijst naar het plafond en prijst het aan als iets niet te missen in je huishouden. Als het regent verkoopt hij andere waar, parapluus, behoorlijk inteligent de man. Dan een krantenman die in een razendsnel tempo alle kranten opnoemt die hij verkoopt, Clarin, Pagina 12, Cronica en Nation, en net voor de uitgang het beste van het beste de man die asperientjes verkoopt. Ik heb hier een theorie over waarom deze aan het eind van de rij staat. Maar dat mag eigenlijk wel overduidelijk zijn waarom. Als je op straat loopt in barrio, wijk, “Once” krijg je diverse dingen aangeboden zoals zonnebrillen, onderbroeken, sokken je kunt de lijst zo lang maken als je wilt. Once is een buurt waar je alles groot in kunt kopen het is bijna niet mogelijk om iets per stuk te kopen in de winkels, of de prijs word behoorlijk opgeschroefd. Het is de groothandel van geheel Buenos Aires. Joden, Coreanen, Peruanen regelen daar de buurt. Er zijn ook behoorlijk wat Afrikanen die hier in Argentinie hun heil gezocht hebben. Die zitten bijna allemaal in het goud, kettingen ringen enz. Een koffertje gevuld met het spul. Opvallend voor mij een man voor het station met een potje water en hierin een digitale horloge, en ja hij blijft het doen. En dan mensen met allemaal klein speelgoed, de meest waanzinnige dingen, ik moet er eens wat van gaan aanschaffen en opsturen er zitten echt goeie dingen tussen.

NoodWeer in Buenos Aires

Dinsdag tussen 19.00 en 20.00 kwam er 35mm regen per uur naar beneden, dit terwijl de afvoer maar 30 mm kan verwerken.

Een hevig noodweer verlamde de stad op het moment dat de meesten mensen naar huis gingen.

De metro, trein en het vliegveld moest tijdelijk alle activiteiten stopzetten. Voor meer dan een uur was het bijna onmogelijk om je op straat voort te bewegen.



Het noodweer begon om 18.25 en eindigde rond 20.00 met een neerval van 41mm water. Normaal valt er in de ze maand totaal 97mm water neer. Met het onweer kwamen er nog enkele problemen bij zoals de electriciteit niet meer werkte in de wijken Belgrano, San telmo, Almagro, Villa Crespo y kleine andere delen. Tevens 200 stoplichten waren buiten functie. De tv en radio raade de mensen aan om te wachten met op de straat te gaan en wanneer toch om dan een taxi te gebruiken. De meesten taxichauffeurs waren echter ergens aan het schuilen omdat ze bang waren dat het zou gaan hagelen.

Na 20.00 waren de meesten ondergrondse lijnen weer in werking en de straten waren weer berijdbaar. Lijn a en e hadden wat meer tijd nodig voor reparatie tot deze weer berijdbaar waren.



De situatie in het zuiden van groot Buenos Aires is meer kritiek.
Het water staat nog steeds in de straat en honderden huizen staan geheel in het water. De mensen aldaar doen hun schoenen uit en rollen de pijpen van hun broek op om voort te gaan in het water. Hier waren ook enkele heftige hagelbuien. Hier was het tevens onmogelijk voor autos om te rijden.

Moeder’s Kookkunsten

Moeders maakte iedere zaterdag wel een cake of iets wat voor de zondag was, Doorgesneden cake met slagroom en hagelslag. Bij uitzondering werd er ook wel eens een rol gekocht met slagroom en jam erin mierenzoet en lekker. Volgens mij was het een Duits concept. Ook werd er een cake voor oma gemaakt zonder zout. Een vlaaibodem hard of zacht, maar na mijn idee aten we meestal de zachte versie. Die werd na eigen fantasie met fruit belegd.


Voor de cakes moesten er altijd eieren gehaald worden bij Cootjans, dat ging per kilo, vond ik altijd raar, waarom niet per ei? In de loop van mijn leven ging ik dit meer en meer snappen. Met de sporttas erna toe, op de bodem kranten voor het geval. En dat geval kwam vaker voor dan me lief was. iets te veel met de fiets slingeren zodat de tas tegen het stuurkolom aanbotsten kosten al gauw een ei of 5 het leven. Dit werd niet echt gewaardeerd bij thuiskomst. Maar het geluk was met de domme aangezien dit altijd op zaterdag was en moeders meestal buiten de cake s’middags bamie of nasi maakte, ja en daar hoort een eitje bij. Bij het maken van de cake had moeders de hulp van ons nodig. De mixer in de kom met de hand en flink bewegen tot de massa goed glad en gemixt was. Later stond de mixer op een standaard en moest je het in de gaten houden, hmmmmm. Als de massa op een bepaald punt was moesten we moeder een seintje geven. Zodat het volgend project gestart kon worden. Maar dan moest eerst de mixstaven gereinigd worden, eerst met de tong natuurlijk en dan met de vingers. De staven en de kom werden meestal verdeeld onder diegene die op dat moment in de buurt waren. Boter met suiker. De suiker kraakte tussen je tanden en de botersmaak bleef wel een tijdje in de mond hangen. Er was ook iets met opgeklopt ei en citroen dat was ook wel apart. Het mooiste was als er een chocolade cake gebakken moest worden. De chocola moest eerst van de lepels gelikt worden en dan de pan waar het in gesmolten was. Wat een dankbaar werk.
Een tijd lang moest er melk gehaald worden bij ome Piet, achter op de fiets een emmer van 10 liter inhoud inclusief deksel uiteraard anders zouden er niet veel liters thuis aankomen. Er is wel eens een emmer gesneuveld tijdens de rit terug, tjaa wat moet je dan. Terug naar ome Piet en nieuw halen ja, en ssst niets gebeurd. Moeder zette de melk meteen in een enorme ketel op het vuur om deze te koken en het vet af te scheppen, nondeknetter wat was die melk altijd lekker, speciaal herinner ik me die melk met beschuit en suiker, die werd meestal gepresenteerd na het koken, onovertroffen lekker zonder vel natuurlijk.
Op menig zaterdagmorgen of een verloren middag werden we regelmatig verrast met karboet met appelstroop, gebakken leverworst, gebakken spek op limburgs zwart brood, tomaten met gekluts ei of gebakken appel met schil! Als er een traditie is die ik heb proberen te voort te zetten dan is het deze. Met het gekluts ei in de koffie meegeteld naar oma’s traditie. Het leven van Esmee, Brendon, Bernhard en Lola werd er iets vrolijker op omdat ik meestal ook het verassingselement gebruikte voor een van deze overheerlijke dingen. Maar er was er eentje die er boven allen uitsprong en dat was de gebakken appel. Dan weer eens, iedere zaterdag dan weer op de woensdagen. Het gebruik van bruin brood werd dan even aan de kant gezet om een half wit brood in te slaan en dit terstond te verorberen met de gebakken waar. De koffie met geklopt ei was op de een of andere manier alleen voor de mannelijke kant, Bernhard en Brendon kunnen beide deze overheerlijke koffievariant zeer waarderen. De meesten beginnen al te schudden met hun hoofd als ze al denken aan dit gegeven. De sensatie van het ei in de koffie is een behoorlijk zwaar op de maag liggend gebeuren. De smaak is onovertreffelijk lekker! Er waren nog meer onovertroffen recepten van moeders zoals gebakken spek niet alleen voor het brood maar ook bij diverse stampotten. En het gevecht voor het zwaard wat af en toe bleef liggen van een van ons. Een ding is zeker, nooit van mij. Wat een spul!


En in de vroege jaren werd er bij hoge uitzondering naar de frietkraam gegaan, bij Zeetsen aan de rijksweg, het lag met de kont tegen de rijksweg deze enige echte houten frietkraam. In den beginne had hij voor de klanten een beschutting tegen de regen, een dakje meer niet. Enige jaren later had hij de zijkanten dichtgemaakt.
Altijd onder begleiding er naar toe en als beloning voor dat we thuis waren al aan de friet geproefd. Er is niets lekkerders dan voor thuiskomst aan de friet eten. Geen mayonaise of niets nodig, overheerlijk. En ik heb hier echt geen unieke ervaring met dit gegeven en het is natuurlijk prachtig dat iedereen dit heeft, zoals de meesten dingen op straat meestal beter smaken. Later toen Zeetsen verhuisde waar ozze Piet nu zit was dit wel effe wennen. Ik vond er in het begin niet zoveel aan in een echt gebouw, maar hij deed goeie bizznizz met de buut en de film aan de andere kant.
Maar tegenover de kerk stond nog een frietkot en dat duurde toch echt wel een hele tijd voordat deze weg was.
Met speciale dagen zoals kerst, Sinterklaas hadden we meestal ook wel speciale etenswaar op tafel. Menige jaren versleten we de kerst met fondueen, waarvan de eerste keren me nog bijzonder goed bij zijn. 2 belangrijke dingen het vuur het bakje met spiritus, niet in blazen en al helemaal niet aan komen. Dit kon een onnoemelijke brand veroorzaken, opgepast dus. Dan de olie die in de pot zat alleen de stokjes bij de handvatten pakken niet aan het ijzer anders kon jeje wel eens onnoemelijk verbranden. En voorzichtig met eruit halen je kon wel eens vast komen te zitten met iemand anders stokje. Verder had je een eigen kleur wat opzich wel handig was. maar uiteindelijk was het altijd zo’n gedoe. Moeder overvoorzichtig, terecht, dat gaf weer spanning niet bevorderend voor de eetlust. Uiteindelijk kon je je dan nog op het brood uitleven met een x aantal sausjes. Verder bij Sinterklaas had je diverse traditionele dingen zoals de boekman de chocoldemelk en kaas met broodjes. Dit werd altijd tacties ingepast dit eten. Nadat we alles uitgepakt hadden en klaar waren om te gaan spelen werd er een eetpauze ingelast, ja lastig. Maar wel lekker gesmeerde broodjes boekman met en zonder krenten door moeders hand. En ieder jaar werd dit weer gewaardeerd tot op de dag van vandaag.


Om nog meer van de hak op de tak te springen qua feestgedruis met oud op nieuw werden we voorzien van wafels met of zonder krenten. Met, daar was nooit genoeg en mijn overduidelijke favoriet. En appelflappen, beide ruim voorzien van poedersuiker al waren de appelflappen de volgende dag iets minder, maar nog goed genoeg. Oliebollen hadden we nooit, eenmaal had ik deze gehad bij tante Mie en ome Piet heerlijk spul. Het zou nog aardig wat jaren duren voordat ik in het oliebollencircuit zou komen. Volgens moeders zeggen heeft ze de meeste dingen wel uitgeprobeerd op ons maar bij negatieve reacties werd het een en ander van de lijst geschrapt. Je hoort me echt niet klagen, het is zoals het is.

Opa en Oma deel 3

Buiten de tripjes met de pony’s ondernamen opa en ik ook wel eens wat andere reisjes zoals een keer naar Amsterdam met mijn broertje Wim erbij. We gingen er met de trein naar toe, al maakte de reis zelf niet zo’n bijzondere indruk. De aankomst in Amsterdam des te meer. Toen we uit het station kwamen was er een enorme massa mensen op straat, ongekend zoveel en zo druk ik keek mijn ogen uit. En dat gigantische station van de buitenkant, enorm. Die grote oude huizen met dat water overal ertussen. Lopend richting de Dam kwamen we uit bij een stoplicht. Het licht springt op groen en opa loopt de zebra op. Ik zie aan de linkerkant een auto aan komen razen en ik trek zo hard als mogelijk opa naar achter toe. Opa viel op de grond en keek beduusd om zich heen. Gelukkig werd hij weer omhoog geholpen door een vriendelijke man, Woooooow dat was echt bijna een ongeluk.. We stonden met z’n allen te trillen op onze benen. We steken de weg veilig over en gaan het eerste cafe binnen dat op die hoek was. Daar was het ook meteen indrukken verwerken. Op de grond lag wit zand op een houten vloer, vogelzand, vreemd het zag er wel magisch uit. En dan dat geluid als mensen erover liepen. Opa bestelde zich een klein glaasje met suikerklontjes en begon erin te roeren, had ik ook nog nooit gezien, Wim en ik kregen limonade. Het volgende wat we ondernamen was een tocht door de grachten met een houten boot. Er werden verhalen vertelt over de huizen die je zag waar sommigen beelden duidelijk overeenkwamen met het verhaal. Het tweelingshuis en de zwaardbrug. De grachten waren niet zo breed zodat we heel wat tijd tegen de muren aankeek van de gracht. Waar we hierna naartoe zijn gegaan is me nog steeds een raadsel maar dit fragment is super helder.


Mijn 2de tochtje naar Amsterdam was van iets andere aard, een stille tocht. We stapte in de bus voor de kerk in Baarlo het was al donker toen we gingen. Gedurende de reis werden er allemaal liederen gezongen. Dat had wederom een warme en zalige uitwerking op mij, mooi mooi mooi. Ook werd er gebeden met als voorspreker iemand die niet aan de kerk verbonden was zoals een priester bijvoorbeeld, dat geeft te denken. Bij aankomst liepen we eerst door wat smalle straatjes de grote stad was in stilte je kon alleen de voetstappen horen van de groep die weerkaatste tegen de muren. Op een gegeven moment kwamen we in een kerk aan waar de heilige mis gevierd zou worden. Deze kerk was heel wat mooier dan onze Baarlose kerk de beelden die er stonden met allemaal kleuren, ook de muren waren in kleuren geverfd die ik nog nooit gezien had. Tijdens de mis speelde er ook het orgel om te begleiden, wat een klank. Dat was wat anders dan dat geluid in onze kerk. Tijdens de mis viel opa in slaap, daar voelde ik me niet echt comfortabel bij. Ik durfde hem niet wakker te maken, maar aan het einde van de mis werd ik gered door iemand uit Baarlo die opa wakker schudde. Pffff. Wederom liepen we door de kleine straten van Amsterdam maar deze keer met heel wat meer mensen. En er waren er behoorlijk wat bij die een fakkel droegen, wat een brilliant idee! Dat gaf de tocht heel wat meer sfeer, ook hier werd er gezwegen tijdens het lopen al zag ik wel wat mensen met een rozenkrans in de hand die zacht murmelend hun gebeden op zeiden. Terug bij de bus aangekomen zag ik ineens een berg bussen staan die bleken bijna allemaal uit limburg te komen. Een lang lijn van bussen verliet Amsterdam en ging richting Den Bosch. Bij de veehallen aangekomen aldaar, stopten zo’n 20 bussen aldaar. We stapten uit en gingen naar de kantine aldaar waar alle tafels waren gedekt met broodjes, kopjes, bordjes, mes en vork. Binnen de korste tijd zaten we van een stille tocht in een grote hal met opgewonden luid sprekende mensen. Een overheerlijk broodje kaas en een kopje chocomelk. Met deze dingen vervaagt mijn stille tocht van Baarlo naar Amsterdam en terug. Jaren later op mijn 25ste of zo, liep ik wederom door Amsterdam waar ik een groep mensen tegenkwam met fakkels midden in de nacht, ik moest glimlachend terug denken aan mijn eigen ervaring. Meteen keek ik of ik er ook wat kinderen tussen zag lopen maar dat was niet het geval, alleen oude mensen.
Wittem was ook een plaats voor een jaarlijks bezoek aan de heilige Gerardus. De eerste keren was ik er met opa alleen met de bus vol Baarlonaren en naburige dorpen. Eerst naar de kerk hierna volgde een processie. Wat hier vooral opviel was dat er veel beelden gedragen werden in de processie. Sommigen in glazen omhulsels en veel bloemen die gegooid werden naar de processiegangers. Hierna werd er na een restaurant gegaan en wat broodjes genuttigd. Er was ook een berg in Wittem die iedere keer bezocht werd, een uitzicht dat niet bestond in het platte Baarlo. Dit was behoorlijk buitenland in eigen land. En op deze berg had je nog als extra atractie een aantal verrekijkers geplaatst op strategiesche punten. Voor een dubbeltje kon je 5 minuten kijken naar de verste vertes. Die berg was wel het echte hoogtepunt. Enige jaren later was de hele familie van de partij in Wittem, het bezoek werd wat minder het speciale was er vanaf. Als souvenirs werden hier eetbare stenen meegenomen met een ongekende smaak, uniek. Niet dat het geweldig lekker smaakte het was zo hard als steen, inderdaad. Die stenen waren al bekend van de Lourdes bezoeken van oma en opa. Deze snoepjes werden steevast meegenomen voor de kleinkinderen en nog enkele dingen...... wat wel vreemd was dat ze deze ook in Wittem verkochten, en waarom stenen?

Processie Ramos Mejia

Gisteren heb ik het niet gehaald om naar het centrum te gaan en de processie aldaar te bekijken. Maar toen we onze avondwandeling deden kwamen we er een tegen in ons eigen Ramos.

Kijk en .....

Semana santa

Photo from Tartaja.

Momenteel vieren we hier Semana santa wat staat voor de goede week.
Hier bestaat nog steeds de traditie om processie’s te houden zoals die ook bekend zijn in Spanje. In meerdere wijken worden deze proccesies gehouden. Vandaag vrijdag is een heilige dag en alles ligt plat hier. Aan de andere kant bestaat hier geen 2de paasdag, dus geen meubels bekijken of keukens. Daarentegen word hier volop vis gegeten en de paashaas doet het ook goed hier. Geen gekleurde eieren of het verstoppen hiervan. De kinderen krijgen hier gewoon na het middageten hun chocolade eitje en klaar.

Vanavond word hier de Via Crucis gehouden in het centrum waar 30.000 mensen verwacht worden. Ook de aardsbisschop van Buenos aires is aanwezig.
Er word een afstand van enkele kilometers gelopen met een kruis van 14 meter en 135 kilo zwaarte. Ik hoop er vanavond getuige van te zijn.

Malvinas

Vandaag hebben we een oficieele herdenkingsdag hier, dag van de Malvinas, beter bekend onder de naam Falklandeilanden.

25 jaar geleden, wilde Argentinie, onder dictatuur, de eilanden claimen om het volk weer wat vertrouwen te geven in de regering. Zoals we weten liep dit niet zo best af voor de Argentijnen. In de tijd dat ik hier woon heb ik al diverse verhalen gehoord over de oorlog van de Malvinas hoe het leger en de hoge rangen omgingen met hun soldaten. Het land werd opgesomd om voedsel te sturen en truien te breien voor de jongens, omdat het zo koud was en het leger geen behoorlijke kleding hiervoor hadden. De bevolking reageerde spontaan en er werden diverse acties ondernomen en er werd heel wat ingezameld maar niets van dat kwam bij de jongens terecht. De Engelse zonken de kruiser Belgrano die gebruikt werd om manschappen naar de Malvinas te vervoeren. Dit met ernstige gevolgen, heel veel doden. De Argentijnen namen wraak door de Engelse kruiser ook te laten zinken. Uiteindelijk werd de oorlog gewonnen door de Engelsen en de eilanden worden nog steeds door hun geregeerd. 665 Argentijnen vonden de dood en 225 Engelsen. Positief van deze oorlog was dat de bevolking van Argentinie na deze actie het voledige vertrouwen verloor en de macht van het land over ging naar een democratische regering. Negatieve is dat de soldaten die toendertijd vochten nog steeds geen erkenning hebben voor dat wat ze gedaan hebben voor het land. Moet bekent voorkomen in Nederland. De Engelse hebben de toegang tot de Falklandeilanden ontzegd aan de Argentijnen wat opzich behoorlijk wreed is,de gedode Argentijnse soldaten zijn daar begraven zonder naam. De familieleden en de soldaten die hun leed willen verwerken om een bezoek te brengen hebben verboden toegang.