Holocaust

Vandaag is de dag dat de holocaust word herinnerd
En de hier levende joden waren vanmorgen nogal druk op straat op dat moment had ik geen idee waarover de opwinding. Extra druk in de tempel hier 4 huizen verderop, permanent bewaakt door een politieagent zoals elke joodse tempel of wat dan ook hier als het joods is. In het begin dat ik hier was heb ik eens geprobeerd om een foto te maken van een tempel dat werd meteen afgestraft door de beveiligingsambtenaar. Nadat incident werd ik door Anyi geinformeerd wat hier was gebeurd in 1994.

















"De verboden Foto"



Op 18 juli 1994 vond een bomaanslag op het gebouw van de Asociación Mutual Israelita Argentina (AMIA), cultureel Joods centrum. Het was de meest dodelijkste bomexplosie in Argentinië sinds de Tweede Wereldoorlog. Er vielen 85 doden, die vrijwel allemaal Joods waren. De aanslag werd vrijwel zeker gepleegd door Ibrahim Hussein Berro, in opdracht van de Iraanse regering.

Vandaar dat ieder openbaar joods gebouw nu beschermd is door betonnen palen muren en bewaking. In ons geval, de bijna buren, word dit gebouw beschermd door een ijzeren hek en een politieman die sinds kort gezelschap word gehouden door een oude humeurige hond. Dit is nogal zeer sarcastisch als je weet hoe de Orthodoxe joden reageren op honden, ze worden vanaf geboorte al bang gemaakt voor het beest. En nu hebben ze er een die voor de tempel ligt de hele dag, echt raar om te zien en ik wacht op de dag dat het beestje de weg word gewezen. Enfin hier in Abasto is het brandpunt van de joodse samenleving met name de orthodoxe. Ze mijden je met de ogen en gaan altijd specifiek gekleed, de getrouwde vrouw met pruik of een soort van bescherming voor het haar. Hoe dit lijkt op de extreem islamitische cultuur, frapant, grappig of niet de raakvlakken zijn er. De man altijd gehaast en naar de grond kijkend, hoed en zeer donker pak meestal met een vriend en druk druk druk.

.

Enige feiten over joden in Argentinië
Bevolking 35.219.000 ~ Bevolking joden 250.000
• In Argentinië woont de grootste joodse gemeenschap van Latijns-Amerika en de vijfde grootste ter wereld. In totaal wonen in het land ongeveer 250.000 joden, van wie 200.000 in de hoofdstad Buenos Aires.
• De eerste joden die naar Argentinië emigreerden waren sefardische joden die in Spanje hun geloof niet meer mochten uitoefenen.
• Halverwege de negentiende eeuw vonden West-Europese joden hun weg naar Buenos Aires, vooral Fransen, vanwege de tolerantie.
• De eerste Russische joden zetten in 1889 voet aan land.
• Tussen 1906 en 1912 emigreren ongeveer 13.000 joden per jaar naar Argentinië.
• Met het groeiende aantal joden in de samenleving groeit ook het antisemitisme.
• Na de stichting van Israël emigreren circa 45.000 joden naar het Heilige Land. Tegelijk verleent Argentinië ook onderdak aan nazi’s.
• Gedurende de militaire junta zijn joden verhoudingsgewijs vaker doelwit van verdwijningen dan niet-joden. In 1988 komt het tot een wet tegen antisemitisme en tegen racisme. In de jaren negentig wordt de joodse gemeenschap (AMIA) opgeschrikt door aanslagen. Als gevolg van de crisis in 2001 zijn in de afgelopen jaren ongeveer 10.000 joden naar Israël vertrokken.

Thuisgekomen na de wandeling zette ik me achter de computer om wat muziekblogs te bekijken voor updates. Toen ik bij Zero g Sound uitkwam en hij een blog aan de holocaust gewijd had met muziek die gezongen werd in de kampen. Dit trok meteen mijn nieuwsgierigheid en starte de download voor dit werk. Meteen herinnerde ik me ook dat ik al een stukje over de joden hier in Buenos Aires aan het schrijven was, wat je hierboven hebt kunnen lezen.
Verder heb ik nu een stukje muziek uitgekozen dat je kunt beluisteren bij belangstelling.



En voor diegene die echt niet weten wat de Holocaust betekent of inhoud kunnen hier naartoe gaan.

Lola Jarig

Meisjes onschuldig - schuldig II

Het uitgaansleven met Lowie Schreurs zorgde voor genoeg plezier en vertier. Lowie was een goeie provider van meisje, hij zag er goed uit en had een vlotte mond. Vooral het mond gedeelte dat was iets waar ik helemaal niet goed in was met nieuwe mensen. En met een persoon zoals Lowie werd dat allemaal wat makkelijker gemaakt, zo werden er rap conecties gelegd en had ik in ieder geval al bijna het recht op de vriendin van de vriendin van Lowie. Zo ging dat meestal als de vriendin een vriend had wilde de vriendin de andere vriend, soms handig soms niet. Als ik moet gokken kwam ons gemeenschappeijke intresse in mekaar tot ontstaan bij Jong Nederland en maakte regelmatig afspraken om samen uit te gaan. Lowie ging meestal naar Neer een plaats waar ik totdaar aan toe nog nooit was geweest Helden en Maasbree wel maar Neer nog niet.





Hier gingen we met de bus naartoe de 77 als ik me goed herinner. In Neer waren 2 opties voor ons naar Sjaan en naar de discobar? Tot mijn verassing bij bezoek van de eerste keren kwamen er ook andere Baarlonaren zoals Peter van Lier en de oudste broer van de tweeling Wijnhoven en nog een paar anderen. Van lier had al een lange relatie daar in Neer met een meisje, wat ik in die tijd al wat vond dat iemand zolang bij hetzelfde meisje bleef, knap maar ook raar. Ik bedoel je bent jong en je wilt wat ook toen al het devies. Maar goed liefde is iets ongrijpbaars bereikbaar fantasirijk en mooi. In de discotheek waar de bar in het midden stond werden de meesten van onze favoriete nummers gedraaid met een nummer wat voor mij rechtstreeks aan die bar verbonden is van Ram Jam - Black Betty. Na wat weken op en neer gereisd te hebben met de bus, ook een raar gegeven voor mij omdat ik voorheen alles met de fiets deed, en wat contacten gelegd te hebben had ik ook een vriendinnetje daar, deze keer niet de vriendin van Lowie zijn meisje. Dit meisje had verder geen schroom of wat en was vrij openlijk met haar lichaamstaal waarna we dan ook menigmaal naar buiten gingen om mekaar eens goed te onderzoeken. Op een natte avond gingen we naar een beek in de buurt waar ze me bij aankomst duidelijk maakte dat ze geneukt wilde worden. Na wat geklooi en gedoe op de natte grond alles buiten ideaal had ik eindelijk mijn broek omlaag en kon de speurtocht beginnen hoe de daad uit te voeren. Met enige hulp van haar kon ik dan in haar komen en op dat moment was ik meer bezig met hoe alles aanvoelden dan met wat de gloeiende fock ben ik aan het doen. Na enige seconden was het geregeld en konden we weer terug. Ik was wel behoorlijk verward van het gebeuren en probeerde alles op een rijtje te zetten. Ook wilde ik wel bij haar in de buurt blijven maar ze was bij terugkomst alweer meteen bezig met praten met vrienden. Goed mijn eerste keer was gedaan en ik was wel onder de indruk en niet weer niet. Wat een geklooi en gedoe buiten inde natte derrie ook nog zonder condoom of niets maar zij had me al verzekerd dat ze de pil gebruikte. Het was nog geen week later toen ik haar op een gegeven moment met een andere jongen zag kussen en dat was dan meteen mijn laatste bezoek aan die disco in Neer. Enige andere ervaring had ik nog met Lowie betreffende lijfsversiersels, ik ben nooit zon fan geweest van kettingen ringen en dergelijken. Lowie vond dit allemaal prachtig en was bekleed met deze zaken ook had hij een oorbel. Op een gegeven moment was het dus zover dat Lowie me zover had dat ik ook een oorbel ging dragen. Al in het Kempke geleerd dat dit in het linkeroor moest want als je rechts een oorbel droeg behoorde je tot de homos in die tijd nogal heftig fout. Al had ik zelf niet het idee dat er wat fout was aan het homo gebeuren. De naald werd eerst boven een aansteker verwarmd en ontsmet aaahuuum. Om daarna met naald en kurk aan de slag te gaan om deze het oor te jassen. Met enige moeite lukte dit en het deed verdomde pijn zoals in de herinnering ligt. Gelukkig werd ik de volgende dag niet met een dik oor wakker me was gezegd dat ik er een beetje boter op moest smeren zou goed zijn, zo gezegd zo gedaan. Ik begon met een oorbel maar toen ik op de schans zat en zag dat Jos Kierkels er in ieder oor een had wat ik helemaal te wouw vond was het snel besloten ik wil dat ook!! En na enige tijd had ik al in ieder oor 3 of 4 oorbellen. De oorbellen heb ik tot mijn punktijd gehad en toen was ik genezen voor behoorlijk wat jaren van de oorbel.





In de tussentijd had Lowie een meisje in Helden leren kennen en had ook geen zin meer om naar Neer te gaan. Aldoende kwamen we in Apollo - Helden terecht. In dit geval kreeg ik verkering met de vriendin van de vriendin. Ook een meisje die niet op haar mondje was gevallen. Na mijn ervaringen in Neer vroeg dit om meer en ging geducht aan de slag. Verder dan voelen kwamen we niet, jaa alles! In de tussentijd hadden Lowie en ik het ook regelmatig over het doen met het meisje tot ik op een gegeven moment tegen Lowie zei dat dit het geval was. Enkele weken later mijn vriendin maakte het terstond uit met mij omdat ik een leugenaar was en ik niet begreep waar het over ging.
Tot Lowie me duidelijk maakte dat het over het neuken met haar ging wat inderdaad nooit was gebeurd. In de tussentijd had Lowie zijn vriendin wel zover gekregen datze het gedaan hadden met elkaar met dank aan mij, Kwuuueeeeek. Had ik ook wat en Lowie super blij. Marian was de naam van Lowie’s meisje dit weet ik of heb ik onthouden omdat ik haar rond mijn 22ste wel eens tegenkwam in Venlo toen ik in de Klok woonde. Zij was opgenomen in de phsyatrische afdeling van het oude Venloos ziekenhuis. Indertijd heb ik een paar lange gesprekken met haar gehad op straat en dat hakte er wel in, vandaar. Om te vervolgen, de relatie met Marian en Schreurs duurde voort en in de tussentijd had ik al langzaam een ander leven gestart met andere vrienden. Wel ben ik nog een keer met hem en zijn familie naar Luxemburg op vakantie geweest waar zich ook nog een klein incident voordeed aangaande het meisje onderwerp. Ten eerste was ik nog nooit in het buitenland op vakantie geweest dus dat was wel wat naar Luxemburg. de familie Schreurs had een volkswagen, kever, een geweldig geluid maakte de auto onmiskenbaar uniek. Als ik het goed heb hadden ze daar een camper en hadden wij een tent, Lowie en ik. De camping waar we waren werd in tweeen gesplitst door een snel stromend beekje wat ontzettend koud was. Zelfs om pootje te baden was het te koud. Regelmatig ondernamen we voettochten en s’avonds hingen we wat rond bij de winkel CQ café bar restaurant. Op een gegeven moment kwamen we aan de praat met een paar meisje die Frans spraken en ook uit Frankrijk kwamen. En een hiervan met kop en haar smoor op Lowie maar Lowie had al een vriendin in Nederland de Heldense. Ik niet meer. Het meisje werd behoorlijk opdringend en wilde kussen met Lowie en wel meer maar vooral alleen zijn met hem. Hoe het precies tot stand kwam weet ik niet meer exact maar we kwamen tot de overeenkomst dat als zij met mij zou neuken zou ze een tijdje met Lowie alleen kunnen zijn maar wij hadden al afgesproken als het zover zou komen dan zouden we pleitmarsen. En het kwam zover, ik deed mijn puberale lustdaad met haar en ketste erna ervandoor met Lowie. Het meest indrukwekkende was haar gehuil wat we hoorde tot we aan de caravan kwamen. Dat brak zelfs mijn hart. In een van de volgende dagen gingen we weer huiswaarts en zijn we haar gelukkig niet meer tegengekomen. Pfffffffff.

Alicia Jarig

Alicia Raboy (1948 - 1976)
Moeder van Anyi

Vormingscentrum / Bruns en Bonke

Met het werk van 3 dagen moest ik ook 2 keer per week naar Panningen naar het vormingscentrum om de week te completeren. Deze 2 dagen stonden voor mij in het teken van ontspanning. Het vormingscentrum was niet meer dan een onderhoudings ruimte voor jongeren waar geen school meer mee wat mee aankon. Chris uit Kessel Eik kwam me met de brommer ophalen in Baarlo, geweldig. We maakten fotos, zelf ontwikkelen, spellen om te kunnen ondekken wat goed of slecht in het leven is. Ook een bezoek aan het politiebureau waar de risicos van drugs, overvalllen, inbraken werden behandeld. Er was ook nog een andere Baarlonaar, een jongen van de manege, waarvan ik me echt afvroeg wat hij daar moest, zo schuchter als hij was, zo’n brave jongen. Er waren ook meisjes daar die niet op hun mond waren gevallen, pittige gevallen. Ook deden we al zoiets als gesprekopnames en daarna terug luisteren dat was behoorlijk intressant, ik dacht ook videoopnames maar ben hier niet zeker van. Behoorlijk vreemd om je eigen stem terug te horen wat een gek en raar verschil. Eigenlijk was het gewoon de tijd volmaken en weer naar huis, een goeie afwisseling met het werk en je kreeg hier dus ook voor betaald, geweldig dus. Alleen hadden mijn ouders bedacht dat ik het geld op de bank moest zetten en sparen. Ik kreeg als ik me goed herinner 15 gulden per week om te besteden maar eigenlijk kreeg ik iets van 110 gulden per maand dus ik kon heel wat meer spenderen maar dat zat er niet in dus, hmmm. Dat waren van die dingen die ik niet wilde begrijpen ik wilde geld uitgeven niets sparen dat kon ik later nog wel maar nu nog niet wat een onzin uitgeven dat geld.


















Na Jansen had het arbeidsbureau weer wat anders voor mij Bruns en Bonke. Een mega groot metselbedrijf. Dat klonk goed en de man van van het arbeidsbureau vond dat ik al ervaring had in de bouw zodat ik gemakkelijk daar aan de slag kon. Was hij tenminste weer van me af, tenminste dat gevoel gaf hij me. In ieder geval de week erna kon ik er meteen aan de slag met een project in Baarlo. Dat was niet slecht, maar 250 meter van thuis af. De straat tegenover het kasteel, de 2de blok die werd op dat moment gebouwd. Ik werd de eerste dagen tussen de timmermannen en de metselaars heen en weer geslingerd waar ik dan uiteindelijk bij de metsellui terecht kwam. Daar zat ook een Engelsman tussen dat was wel weer een aardig punt, Engels praten, leuk!
Enkele weken aan de slag, midden in de winter iets van februari vroeg de uitvoerder me om hem een handje te helpen met een sleuf te graven voor de afvoer van het toilet. Ze zouden in de loop van de komende maanden aan de andere kant beginnen met het volbouwen van huizen en de schaft en uitvoerdersketen waren al opgezet, alleen moest er nog een afvoerpijp naar het riool gegraven worden. Bij mijn eerste spade in de grond flipte ik al meteen uit, de grond was knoepie hard, jaja winter, maar na enkele uren gezwoegd te hebben had ik mijn missie voltooid. Ik naar de uitvoerder met het goede nieuws dat ik klaar was. Hij mee naar buiten om te kijken, hij begon met zoeken naar een of andere aansluiting die hij dus niet kon vinden. Waarna hij de kaart er weer bij haalde om het nog eens te bestuderen waaruit bleek dat ik de verkeerde kant op had gegraven oftewel hij had me de verkeerde directie gegeven. Hij vroeg me of ik dus effe de andere kant op wou graven en de andere kant weer dicht wilde maken. Als het visueel mogelijk was geweest, zou je de stoom bij mij uit de oren zien uitkomen van woede haat en meer vieze woorden. Ik gooide mijn schop neer met de mededeling zoek het maar uit en doe het maar zelf ik ben niet achterlijk. Hij me achterna om de zaak enigszins af te dempen maar dat lukte niet echt waarna ik achteraan in de bouw te werk werd gesteld. Dit was wel een van de eerste keren dat ik duidelijk mijn grens liet zien en het echt niet accepteerde hoe de dingen gingen. Normaal was ik niet zo en ben vrij rustig van aard om alles goed te kunnen te begrijpen meer dan dat was ik in leertijd dan dat ik iemand maar iets kon vertellen hoe of wat. Ik plaatste de man in een patstelling waar hij me eigenlijk op de plaats moest zetten maar niet gebeurde.

Mike en Paco Jarig

Francisco (Paco) Urondo (1930-1976)
Vader van Anyi

Mike om 23:40 geboren
op een zondag
met een lengte van 48cm
en een gewicht van 3kilo en 200grm

Gauchito Gil

8 januari 2008
Krantenbericht Clarin

Corrientes: duizenden van gelovigen naderen het heilgdom van Gauchito Gil
De plek is gesitueerd op de route “nacional 123” bij de ingang van de stad Mercedes.
De godsdienstigen van de “heilige heiden” komen uit verschillenden provincies van Argentinie om hun respect van eerbied te geven aan Gauchito Gil in een nieuw dodesjaar. 8 januari zou de dag zijn geweest dat Gil gedood werd.
Gil is geen heilige en heeft nooit deel uitgemaakt van de katholieke kerk, maar zijn legende maakt dat duizenden gelovigen en zelfs priesters tot bisschoppen zich aansluiten tot aan de grot die het portret van Gil herbergt.
Ze komen met bussen, autos en caravans zelfs paarden met wagen worden er gesignaleerd. Vanwege de hoogte van temperatuur en veiligheidsredenen heeft het Ministerie van gezondheid diverse sanitaire punten ingericht met verplegers.
Het verleden jaar waren er meer dan 300 mensen die hulp nodig hadden vanwege oververhitting.

Eigen gewaarwordingen
In Ramos Mejia vond ik op een gegeven moment een Gauchito Gil afbeelding op de straat. ik vond het goed genoeg om mee naar huis te nemen waarna Anyi me een gedeelte van het verhaal vertelde. Later toen we verhuisde vond ik hier in de omgeving van Abasto zelfs al enige Gauchito Gil grotjes gezien.
In het begin had ik niet zometeen door waar dit overging maar ik vond de versieringen best wel geslaagd. Nu zie ik zelfs al lui die de Gil getatueerd hebben her en der op het lichaam. Als je hem eenmaal in het hoofd hebt blijf je hem tegenkomen.




















Gauchito Gil, de geschiedenis
In 1847 werd, in de provincie Corrientes in Argentinië, Antonio Gil Nuñez geboren. In zijn jeugd was Antonio Gil verliefd op een meisje die ook in de belangstelling stond van de plaatselijke politiecommandant. Het leven van Gil werd zo zuur gemaakt dat hij zich aanmeldde bij het leger om te kunnen ontsnappen aan de toorn van de commandant. Het leger was in oorlog met Paraguay waarin Gil vijf jaar lang in meevocht Gil in deze oorlog. Na deze oorlog werd Gil, net als veel anderen bevolen om door te vechten in de burgeroorlog. Gil weigerde dit echter en samen met enkele vrienden vluchtte hij opnieuw. Zo begon een leven van vluchten en het gezelschap begon zich toe te leggen op het stelen van rijken en het geven aan de armen. Na ruim een jaar werd deze Argentijnse Robin Hood opgepakt en ondersteboven opgehangen aan een boom. Dit was de gebruikelijke straf voor deserteurs alsook het afhakken van het hoofd. Maar alvorens de straf werd uitgevoerd vertelde Gil zijn beul het volgende: Nadat je me vermoord hebt moet je me fatsoenlijk begraven zoniet zul je als je thuis komt je je zoon ernstig ziek aantreffen en hij zal slechts genezen als ik begraven wordt. De beul had hier geen boodschap aan, en hij liet het dooie lichaam gewoon achter. Bij thuiskomst bleek de zoon van de beul inderdaad ineens ziek te zijn en natuurlijk keerde de beul terug om alsnog Gil te begraven. Gelukkig was de zoon weer beter bij thuiskomst zodat de legende en heiligheid van Gil zijn begin had gevonden. Dit zogenaamde wonder, samen met de eerder opgebouwde status van volksheld, was genoeg om van Antonio Gil een (schijn)heilige te maken voor het Argentijnse volk. Nu, anderhalve eeuw later, komt dit vooral tot uiting langs de wegen in heel Argentinië, waar kapelletjes zijn opgericht voor 'Gauchito Gil', zoals hij liefkozend wordt genoemd. Bij deze kapelletjes laten de weggebruikers van alles achter voor Gauchito Gil, om maar een voortvarende reis te hebben. Gauchito Gil houd van wijn, mate, rookt en zijn lievelingskleur is rood. De meeste van deze objecten worden dan ook achtergelaten bij de altaartjes.

Aan het werk

Na de Lts in Venlo werd ik ter werk gesteld bij Poels om asperges te steken wat ik al in kleuren beschreven heb in een voorgaande blog. In de tussentijd was ik met mijn Moeder al naar de kaldenkerkerweg in Venlo geweest om me aan te melden bij het arbeidsbureau. Hier zou ik nog enkele keren terug moeten waar ze inmiddels al verhuisd waren naar de spoorstraat dat was op de Kaldenkerkerweg was alles heel bedompt hoge ruimtes en oud. Hoe het precies kwam of dit ook van het arbeidsbureau kwam of dat het zo geregeld was kan ik me niet exact meer herinneren. Maarik werd naar de Mop gedirigeerd dus, uienzakken vullen, wat in hield zakken van 25 kilo overhevelen naar zakjes van 2,5 kilo. Met op de tijd een rotte ertussen wat zich echt Yakala aanvoelde. Verder had ik mijn hoop om in de winkel te komen om daar te helpen maar dat kwam er niet van. Wat weer wel leuk was was de zaterdagmarkt. Met allemaal die Pruuse geweldig druk en maar op en neer rennen tussen de winkel en de marktkraam. Op de een of andere manier boeide me dat daar niet zodat ik weer naar het arbeidsbureau moest. De persoon die me moest helpen was nou niet bepaald een sociaal iemand een man die resultaten nodig had, geen sociaal gezeik.




Na de aspergesperiode en de Mop had het arbeidsbureau een plaats voor me geregeld waar ik ook meteen een beroep kon leren, stucadoor bij Jansen in Hout Blerick. Mijn eerste nieuwbouw project zou in Venlo in een straat in Genooi beginnen. Met een snel ontbijt en wat koffie ingenomen te hebben sprong ik op de fiets naar Venlo. Moeders had mijn trommel met boterhammen volgesmeerd. Opgewonden kwam ik in Venlo aan waar ik alleen nog maar de brug over hoefde om langs de Maas naar het Genooi te fietsen. Ik zag aan de overkant bij de reling een figuur staan met een lange regenjas naar de Maas tuurend. Toen ik ongeveer op de midden van de brug was schravelde deze persoon over de reling heen en dat vond ik toch wel echt verdacht, wat een rare toestand die zou toch niet???? En jawel de persoon sprong naar onder, de Maas in, mijn hart begon als eeb gek te slaan van opwinding. Ik moest ook naar onder toe langs de Maas, ik vroeg me echt af wat ik moest doen. Moest ik de maas inspringen, politie bellen??
Toen ik onder de bruggen was zag ik de persoon nu zag ik dat het een vrouw was en de lange jas kwam nog een keer naar boven met een enorme luchtbel eronder om voorgoed te verdwijnen in de maas.
Ik stond perplex, maar ik moest ook naar het werk, wat een toestand. Ik zou daar naartoe gaan en iemand vragen om de politie of de brandweer te bellen. Op het werk aangekomen zaten de medewerkers met zijn allen in de schaftkeet. Ik begon meteen mijn verhaal te vertellen en dat werd al meteen afgedaan dat ik me geen zorgen hoefde te maken dat heus al iemand al gebeld had dus hoogstwaarschijnlijk de brandweer alles al onder controle had. Ik stribbelde nog wat tegen maar de lui waren echt niet van plan om wat te gaan regelen omdat een of andere leerlingstucadoor iets gezien had. Dat werd me enkele minuten duidelijk dus hield ik mijn mond de rest van de dag hierover. Mijn eerste oficieele werkdag stond dus iets in een ander teken dan werk. Het beroep wat ik daar zou moeten leren was dus een wassen neus ze hadden gewoon iemand nodig die cement voor de echte stucadoors aan moest maken en in dat moment kwam het nog niet eens op in me om te vragen wanneer begint mijn opleiding? Ik had ook genoeg te doen met Piet en Piet uit Horst die moesten immers ook ieder dag gezamelijk een kratje bier leeg drinken waarvan ik het statiegeld kon houden en zo af en toe kreeg ik ook een flesje op het eind van de dag. We hadden ook een liftje om de cement naar de eerste etage te transporteren waarna dit in een kruiwagen aldaar viel. Maar als de specie op de zolder moest zijn moest ik met een plastieke bak gevuld met specie op de schouders dit naar boven vervoeren. Menig blauwe botten of doorgeschuurde huid na een dag op en neer gesleep met de specie.




Op een keer met werkzaamheden in het Ven,Venlo stond het liftje half in het water en ik moest de hendel bedienen om de specie naar boven te krijgen waarna ik een onnoemelijke oplawaaier kreeg ik bedoel dat was nog eens een stroomschok, nondeknetter. Ik mijn beklag gedaan bij Piet en Piet maar dat hielp niet echt het werd afgedaan met dan sleep je het maar met een bakje naar boven.
Nadat ik de kabels veruild had voor een ander setje was het geregeld en niets stond onder stroom, pfffffffffff. Ik eindigde bij Jansen in een project in Baarlo tegenover tante An en ome Thei het was inmiddels tegen de winter en er werd me verteld dat ik kon vertrekken omdat er geen werk meer was tot volgend jaar. Op dat moment kreeg ik van een van de Pieten te horen dat ze ieder jaar een nieuwe leerling hadden en dat het nooit kwam tot uberhaupt maar iemand van die jongens het beroep bijbrengen en dat Jansen de subsidie in zijn zak kon steken.