Lola Jarig

Roque Perez / Oud op Nieuw

Het plan om naar Roque Perez te gaan was al eerder ingezet vorig jaar aangezien we daar ook een kavadiwalk gepland hadden. Hoe snel de dingen veranderen met onbetrouwbare personen waarvan me de broek totaal van afzakt was wonderbaarlijk. Het hele plan was om naar Roque Perez te gaan, naar een plaats waar de onbetrouwbare persoon ons mee zou helpen, een vriend van een goeie vriendin, komt hij met het nieuws, 2 dagen van te voren, dat hij niet aanwezig zal zijn. Met andere woorden zoek het maar uit. Wel lullig als er iemand van Australie en Uruguay overkomt om het ritueel te kunnen uitvoeren. Uiteindelijk hebben we besloten om de kavadiwalk hier in een van de grote stadsparken te doen, wat uiteindelijk ook zer geslaagd was, alleen een hoop nieuwsgierige mensen, gelukkig niet opdringerig. Om op Roque Perez terug te komen s avonds werden we door Anyis oom afgehaald om richting provincie te gaan. Boris was die middag naar een vriendin van Anyi gegaan zodat wij ons op onze dingen konden concentreren. In de tussentijd had onze kleine man al zijn eerste stappen gezet van alleen lopen. Toch eigenlijk frapant dat hij dat buitenshuis doet, het geeft natuurlijk een extra impuls schat ik. Om half 11 kwamen we aan en Boris was nog steeds wakker. Ik legde hem meteen op een matras op de grond, het campingbedje moest nog komen. Aangezien hij niet direct wilde slapen legde ik me langs hem neer en viel uiteraard ook meteen in slaap. Dit ook vanwege dat ik enig alcohol had genuttigd en zijn weerslag hier had. Die dag had ik mijn eerste biertje weer gedronken sinds 2 jaar, wat uiteraard verdomd lekker smaakte. Een uur of wat later kwam Anyi binnen met het bedje, Boris weer meteen wakker en huilen. In het donker het bedje proberen op te zetten wat niet al te best lukte waarna we besloten om hem weer op de grond op de matras te leggen. Met succes, hij viel meteen in slaap alleen werd hij om de paar uur wakker, dat hij langs de matras lag en zijn zuigding verloren was. Zware nacht, de volgende dag de 31ste december begonnen de voorbereidingen van het feest.





Ook kwam er nog een nicht van Anyi logeren en het feest meevieren. Zij hoogzwanger en nog een zoontje, hyperactief van 3 jaar, die niets wilde delen en Boris het zwaar mee te verduren kreeg, als hij ook maar iets aanraakte waar hij mee aan het spelen was, ruzie hmm hmm. Geduurende de dag liep de spanning aardig op aangezien de tante ons gewaarschuwt had dat er komische acts zouden plaats vinden geduurende het feestje en dat wij ook iets moesten voorbereiden. Als ik ergens een hekel aan heb dan is dat wel iets geforceerd moeten doen, dat werkt nu eenmaal niet. Hoe vervelend ook ik bleef er wel over nadenken wat ik kon doen als ik in de situatie zou worden gedrukt. Tegen het eind van de middag had ik de oplossing en spontaan vertelde ik dit tegen Anyi, waarna zij me bijna dwong om dit echt uit te voeren. Ja hallo dat was daar niet de bedoeling van, alleen in de uiterste nood zou ik dat willen doen. Ik wilde klappen in de handjes blij blij blij gaan zingen met de juiste bewegingen erbij die de toeschouwers uiteraard uit moesten voeren. Tegen de avond was er een berg voedsel geproduceerd van heb ik jou daar. Wel met het geluk dat het behoorlijk koud was anders zou er weinig geconsumeerd worden, das zeker. Stel je voor met 33 of meer graden allerlei zoete dingen met noten en zwaar op de maag liggende stukken vlees naar binnen te moeten werken. De tante was in hoogspanning, ik geloof dat het wel het hoogtepunt van het jaar moest worden, wat een druk. Om half 11 zou het feest dan beginnen, geweldig 1,5 uur van te voren, ik kan me zo nog wat oud op nieuwjaars feesten herinneren waar je om 20.00 al bijelkaar zat en het wel eeeeerrrrg lang duurde voordat het 12 uur was. Langzaam kwamen de andere gasten binnen gedruppeld die uiteraard ook behoorlijk opgewonden waren voor de acts die volgen zouden. 12.00, champagne open, toasten, kussen de beste wensen.



Laat de spelen beginnen!! Als eerste werden er prijzen uitgereikt voor diegene die extra prestasie geleverd hadden het afgelopen jaar. Wel verdomd ik werd als eerste afgeroepen om mijn prijs in ontvangst te nemen. Bij de prijs hoorde ook nog een reaggeton dans aangezien ik dit nog nooit had gezien, hadden ze gehoord. De 20 jarige nichtjes van de familie werden voor mijn neus geplant en begonnen voor mij behoorlijk heette bewegingen te produceren. Gelukkig werden ze snel moe zodat ik weer naar mijn plaats terug kon. Als verassing werd er ook wat karaoke gedaan en Anyi was een van de slachtoffers, gelukkig voor haar zijn hier de ondertitels, die altijd een vertragend effect geven. En zo liep de nacht langzaam af, rond een uur of 3.00 hadden we het wel gezien en gingen richting bed. Boris lag die avond al om 20.00 uitgeput in bed en werd de volgende morgen met heel veel geluk om half 10 wakker, soms ja soms is het geluk met de domme.




De morgen liep verder rustig en de grote hoop begon rond 12.00 te funcioneren, ook Anyi. De sluimeringen van het feest nog in het hoofd en lijf zette we ons door de dag heen. We ondernamen nog een kleine wandeling door Roque Perez en keerde voldaan weer terug. Die avond was het niet al te gek laat toen we het koffer weer aandeden. We zouden nog 2 dagen blijven om nog even van de frisse lucht te genieten en de rust aldaar.