Boris Jarig

De laatste maand, maar niet compleet.

Effe wat feiten op een rijtje:
Ben weer voor het eerst naar de tandarts geweest sinds 4 jaar.
Wat schade opgelopen in de tussentijd 1 zwaar geval en 2 wat kleinere dus op zich valt het nog mee. Al had ik wel de knijp dat het wat ernstiger zou zijn. Aangezien mijn laatste controle in december 2005 had de tandarts me gezegd dat er eentje uit moest vanwege wrijving met het tandvlees, pus en dergelijken. Naar ik nu begrijp kan ik deze tand veranderen in een implant. dat valt dus weer mee.

Op een gegeven moment had ik echt zin in wafels maar ik had deze nog nooit gezien in de supermarkt of bakkerij hiero. Bij wat naspeuren was het wafelijzer ook niet te koop in de normale electriciteitzaken. Aldus op het 2dehands net gegaan alhier en vond een winkel 40 minuten fietsen van hier waar het ding te koop was.
Sinds ik mijn Wafelijzer heb gekocht, 2 weken geleden, ben ik flink tekeer gegaan met het bakken hiervan, Sandra was zo goed om me het familierecept op te sturen. Uiteraard kan ik dit hier niet neerzetten familie geheim, maar als je geintreseerd ben stuur me een Email. Anyi direct verslaafd, Boris vind het niet echt geweldig maar ook niet echt slecht. Waar wij er er suiker poeder op dioen deed Anyi er dulce de leche op en andere zoetigheden die wij er nu direct niet opdoen, smaakte uiteraard best. De machine mee naar het restaurant genomen waar we wat uitgeprobeerd hebben met gezoute wafels, erin ouwe kaas en rauwe ham, wat ook min of meer een succes was.
Wederom heb ik me krom gegeten aan het spul. Maar nu met guacemole en yoguhrt dips en dergelijken inclusief de wafel uiteraard. Wat betreft de gezouten wafel is het wel iets typisch van hier, als ik vertel dat ik het ijzer heb gekocht vraagt den Argentijn me meteen of ik ook al zouten wafels heb gemaakt, nu kan ik zeggen ja maar het rezcept moet nog gemodificeert worden naar iets beters. Naar mijn smaak nog niet zout genoeg.

Sinds een maand ben ik weer aan het rennen, klopt ik had al een paar maanden niets meer geschreven over het rengebeuren, pijn aan mijn hak die maar bleef doorzeuren, een spier over de gehele lengte die maar geirriteerd bleef en de hele tijd iets. Besloot 3 maanden geleden om een break te nemen en kijken of de dingen zich zouden verbeteren, ja dus sinds ik weer begonnen ben met rennen.
Helaas ben was ik de gehele conditie kwijt en moest van voren af aan beginnen al was het alleen maar om voorzichtig te zijn. Ben nu weer vollop aan het genieten van het rennen wat een prachtige inspanning voor ontspanning!

Op het kookfront kan ik melden dat ik nu 3 pogingen achter de rug heb met jam maken maar tot nu toe nog niet geslaagd aangezien we hier geen inmaaksuiker gelei hebben moet ik het met andere producten proberen zoals een pot met glucose waarvan ik dacht dat het spul zo wel aanmekaar zou hechten, nee dus. Inkoken van meer dan 4 uur daar werd het swel iets dikker van maar hoogstwaarschijnlijk had ik te weinig suker toegevoegt, ach ja nog maar eens het net op om wat gegevens te verzamelen voor een beter resultaat. De saus van aardbeien en abrikozen smaakt in ieder geval geweldig in de yoghurt. Verder maak ik nu ook appel azijn die wel heel simpel te maken is. ik doe anderhalve liter water in een kan en voeg hier iedere dag de overblijfsels van mijn zojuist gegeten appels hierin, een appel of 7, 2 weken wachten en klaar is de azijn.
Verder valt er nog een mislukking te melden vannuit het restaurant waar we een wederom een rauwe ham hadden opgehangen voor de laatste fase, de ham maakt deel uit van onze kaart dus hoogst bruikbaar en nodig, we hebben nog één stuk liggen. Gisteren, Pedro vroeg me of ik iets raars had gezien aan de ham, ik zei ja het bovenste stuk ziet er enigszins gescheurd uit , hij dacht dat hij iets zag bewegen een beestje. toen hij me de plek wees zag ik het ook. Aldus de ham op de snijplank gelegd voor nadere inspectie. Iets onder de plek snee Pedro het stuk af. Onder het snijden kwam er een leger maaien naar buiten gekropen, ongelofelijk!!! Een stuk of dertig zag ik er uit kruipen, Pedro helemaal onder de indruk flikkerde meteen het gehele stuk in de dreksbak, wat ik wel een beetje overdreven vond naar mijn idee was er nog wel wat te redden, veel naar mijn moeder gekeken denk ik.


Nu zullen jullie die fotos zien en niet echt corrosponderen met het geschrevenen, klopt alleen de wafel foto klopt. De rest is van activiteiten die we ook nog ondernomen hebben een opening van Anyi's Expo en een tripje naar Uruguay.

Nieuwe Tafel, pakket en paarden

Een week geleden bij het naar buiten gaan , op weg naar een kilo bananen en een paar appels, dagelijkse dosis, stond er een flete voor onze ingang. een Flete is een soort verhuiswagen die hier met de duizenden rondrijden. Uit de geopende klep kon ik wat meubels zien staan. Hee dat was onze nieuwe tafel en stoelen, kadoo gedaan door ome Gabriel. Ik sprak de boys aan en zei dat dat onze meubels waren, Boris rende mettegang terug naar onze deur waar Anyi al stond. Nog geen seconde later stond mijn Nederlandse buurman Peter voor mijn neus en raakte meteen in gesprek over dat zijn ouders volgende week bij hem op bezoek zouden komen voor enkele dagen. Inmiddels stonden onze meubels al binnen en Boris rende op en neer van binnen naar buiten. Het gesprek met Peter duurde voort en we kwamen uit op etenswaar waar ik hem met trots kon vermelden dat mijn colega en ik onze eerste rauwe ham. Een ding van 8 kilo die in 2,5 maand 2kilo afviel van het rondhangen in een overheerlijk zout geprepareerde kruiden. Eerder had ik met hem al over brood gehad van hier dat het maar mager is het aanbod, en zowiezo geen bruinbrood, bijna geen. Op het moment ben ik al brood aan het bakken voor enkele mensen zodat ik hem aanbod om voor hem ook aan de slag te gaan als hij dit zag zitten. Hij was wel geintreseerd om eens in de zoveel tijd een brood aan te schaffen.




Op het front van het brood valt ook nog te melden dat Boris nu mij hulp is met deegkneden, goed bezig het manneke!
Maar op de nieuwe tafel terug te komen deze tafel is de eerste nieuwe tafel die ik in huis heb staan, altijd 2de handse of van familie, ook voor ANyi is dit de eerste nieuwe tafel met stoelen, gek niet? In de tussentijd ben ik ook in gesprek geraakt met Sandra, via mail, met de conclusie dat ze wel een kadootje voor de nieuwe baby op wilde sturen en nog wat kadootjes voor Boris en dergelijken. Moeders had zich hier ook al ingemengd en een duitje in de zak gedaan. Inmiddels is de doos aangekomen, Anyi overhappy Boris ook , jaaa ik ook. Nieuwe baby wat nieuwe speeltjes , Boris speltjes boekjes en liedjes en uiteraard de broodnodige beschuit met muisjes!!


Er zaten 2 boeken in waar ik groote intresse in heb een met Surinaamse recepten en een om Rijsttafels samen te stellen. Kijk daar kunnen we verder mee. Uit het Surinaamse boek heb ik het gembier gemaakt wat meer een siroop is dan bier. Moet er wel bij opmerken dat ik 4 flessen heb wat wel enorm overdreven maar goed dat krijg je als je een groot familie recept volgt, niet bij stil gestaan dat word iedereen die hier op bezoek komt gember siroop aanbieden dus!! Uit het Indische boek heb ik Kwee mangol gemaakt wat gestoomde kokskoejes zijn, groot succes bij Anyi, dit had ik namelijk op moederdag gemaakt. Tja moederdag valt hier op een andere datum klopt, 18oktober dus. Op moederdag zijn we ook naar de tradicionele markt van Mataderos geweest waar de Argentijnse Gaucho zijn werk laat zien en nog veel meer ambachten. Veel paarden ponys en dergelijken waar Boris dus helemaal gek op is. Bij een van de eerste kraampjes verkocht een mevrouw zelfgemaakte paardjes, Boris hysterisch uiteraard kochten we er een voor hem waarna Anyi zei: die houd zich voor de rest rustig nu, oooh ja niet dus. Effe verder op stonden 2 mannen met ponys waar je op kon zitten om een foto te maken. Oooh wat leuk maar het was een beetje aan de duure kant dus helaas Boris. De man ook niet van gisteren zegt meteen geef me maar wat dan kun je met je eigen camara een foto maken. Kijk dat zijn dingen die ons wel aanstaan. Dus gelijk aan de slag een kort filmpje en flink wat fotos. Leeeeuuuk joh. En toen het moment dat hij van de pony af moest kun jeje wel verzinnen , niet?



Na dit incident kwamen we bij de Gauchos waar de paarden wel erg groot waren, ook voor Boris op een gegeven moment werd hij ineens hysterisch en we hadden geen idee wat er aan de hand was, ja lastig als de lui nog niet kunnen prate, cq comuniceren. Na een rondje verder gelopen kwam hij gelukig weer tot bedaren en konden we hem in zijn buggy zetten waar hij in slaap viel en niet wakker werd totdat we thuis aankwamen.

Brood Pate en Mosterd

Alles op deze foto van eigen hand tot de snijplank toe.
Okee het mes niet maar das ook het enigste.
De leverworst smaakt heerlijk met de mosterd naar Duits recept.
En het brood ja daar hoeven we het al helemaal niet over te hebben.

Het verloren dorp

Bij een bezoek aan mijn geboorte dorp ben ik altijd op zoek naar de dingen die ik ken. En altijd is er een verandering die ik niet bewust heb meegemaak omdat ik er gewoonweg niet meer woon. Het brein is een gek ding dat je altijd naar de verleden tijd terugwerpt bij het zie van de veranderingen. Als ik de nieuwe school zie van de sprunk zie ik de school voor me waar ikzelf op heb gezeten en niet de nieuwe versie of de meisjesschool waar nu een rij huizen staat projecteer ikmezelf de meisjes school weer. En waarom is de sprunk afgebroken het was de nieuwe school waar ik naar toe ging omdat de oude jongensschool niet meer voldeed. Voor mij blijft het altijd de nieuwe school. Het Kempke een totale verandering al jaren, ik zie het nog steeds als uit de jaren 70 toen wij er dagelijks kwamen. Het dorp is niet meer mijn dorp, mijn ouders wonen niet meer in hun huis ze wonen aan de overkant. Ook het huis waar ze voorheen in gewond hebben was voor mij het nieuwe huis en een jaar of 20 geleden hadden ze een complete renovatie hier ben ik wel enigszins overheen gekomen maar niet de plaats van de wc en de nieuwe wc het brein wilde het maar niet accepteren. En dan leefde ik zowat 20 jaar in Venlo en Venlo mien stedje waas mien stedje tot op bepaalde hoogte. Het blijft toch een gek ding dat je herrinneringen blijven plakken iaan de oudste herinneringen het continueren en accepteren van nieuw is lastig ongemakkelijk, maar ook opwindend en verassend.
Gek ding dat brein. Mijn dorp blijft mijn dorp met heel veel hulp van herinneringen.



Verwoed gezocht naar herkenning
Een greep in eigen memoria
Rust en gelukzaligheid
Een tijdelijke verlossing
Het zand glijd uit mijn handen

Stenengooier

Afgelopen zaterdag op de drukste dag van de week normaal, maar deze zaterdag niet erwaren juist iets van 12 personen in het restaurant, gebeurde er iets raars.
Ik was druk bezig in de bijkeuken met het schoonmaken van rode bietjes toen ik een klap hoorde en het breken van glas en een paar hoge schreeuwtjes van vrouwen. Ik kreeg meteen een flashback van mijn omlaagvallen van mijn collectie azijn en dergelijken. Meteen ging ik in de eetgelegenheid kijken om te contateren dat iemand er een ruit ingegooid had. Ik zag hem nog wegrennen maar niet met overtuiging omdat hij al na 10 meter weer begon te lopen en weer een beetje rennen. Chino onze afwashulper meteen achteraan met Javier, mijn schoonbroer, ze haalde hem met gemak in. ondertussen belde Mikaela de politie waar ik zelf niet al te veel vertrouwen in had dat die meteen zouden komen, maar ja na 20 minuten waren ze er toch. Man werd in de auto gezet en mee naar het bureau meegenomen. Aldaar werden verklaringen afgelegd door onze mensen en de dader. De dader gaf zonder een kick alles toe en zei dat hij onder gebruik van drugs was, alles klaar en over. Dit werd ons verteld door Javier hij zei ook dat het bureau echt bijna niets had daarals een computer uit het jaar nul en nog minder. De politie had opgemerkt dat Javier overal fotos van had genomen waarna ze hem vroegen of ze zijn camara mochten gebruiken om een foto van de dader te maken en of hij die dan voor hun uit kon printen. Werkelijk toen ik dat hoorde viel mijn broek kompleet af, ongeloofelijk.
Uiteraard vroeg ik hem om mij die fotos op te sturen en zie hier het resultaat. Onze steengooier.



Alles is gelukkig met een sisser afgelopen en dat dit nog eens gebeuren zou is hoogst zeldzaam. De man had verder niets tegen ons restaurant of de eigenaren of het personeel dus daar lag het niet aan. Een impulsieve daad.

Vinden is zoeken.
Naar jezelf
Hoeveel ben je verloren?
Wat is je ontnomen?
Je gestolen eigendom.

Een rots van vertrouwen
Toekomst in de ogen
Verlangen verleden
Afscheid nooit

Ik groet je
Ik kan je niet loslaten
Niet laten ontglippen
Blijf bij me

Eeuwige verbinding
Nooit te laat
Ontbinding
Gelogen achtergrond
Verlaten

In rook gaat alles op
De dromen
De verbinding
Je toekomst
Indentiteit

Nichtendag bij Ome Wie

Klik op de foto voor een beter resultaat!

Gisteren kreeg ik een email van Maria met de volgende text:
Afgelopen zaterdag
hebben we nichtjesdag gehad bij ome Wie. Wijn proeven hij maakt al ongeveer
12 jaar zelf wijn en likeur enz. Dus bij aankomst koffie met zelfgemaakte
vlaai en een koffielikeurtje. Daarna gingen we boerengolf ook bij ome Wie
heeft hij zelf op een stuk grond naast zijn huis, toen wijn proeven en tussen
door ook nog een bbq en daarna weer wijn proeven. Het was een geslaagde dag
en daarom gaan we volgend jaar weer een nichtendag houden. We waren met 15
personen met ome Wie en tante Annie erbij. Wel erg gezellig.

Kijk dat noem ik nog eens een bijdrage voor deze blog.
Hopelijk in de toekomst meer, dank u.

De thuiscollectie behoorlijk ingeschrimpt.

Vol trotsmelde ik in mijn laatste bericht over mijn bezigheden van zelfmakerij.
Sinds een halve week geleden is mijn collectie tot de helft geschrapt.
De plank waar ik alles op geplaatst had heeft het begeven, beter gezegd de muur was te soft om de pluggen te ondersteunen.
Aldus de gehele zooi pluurde naar beneden.
De schuldige was 2,5 liter melk die omgetoverd moest worden in Yoguhrt.
5 minuten adat ik de fles op de plank had gezet hoorde ik een vreemd geluid in de huiskamer. Nog geen halve minuut later een knal en geval en gekraak en gebreek. Alles op de grond.
Mijn schat bestaat nu uit 2 flessen azijn en geluk ooooh geluk de zuurkoool heeft het overleefd, alhoewel de deksel wat ingekort is qua glasrand. Maar het funcioneerd nog gelukkig.
Goed ding hiervan was dat ik nog wat andere ideeen had van maken waarvoor ik geen plaats meer had, voorgisteren hebben we wat spul ingeslagen in de Easy, soort van bouwmarkt hier, om nieuwe planken aan de muur te hangen maar nu met wat grovere schroeven uiteraard.

De thuis collectie, zuurkool, azijn en brood.

Ik had al een paar keer vermeld dat ik het een en ander thuis maakte bij gebrek aan of bij gebrek aan een juiste smaak die mij aanstaaat. De laatste dagen heeft het thuismaken van etenswaren echt toegeslagen. Voorgisteren heb ik een prachtige glazen pot gevonden die mij direct geschikt vond voor het inmaken van zuurkool. Ja, ze verkopen hier zuurkool, ten eerste ontzettend duur en ten 2de ze weten niet hoe ze het moeten maken, echt een te zure zuurkool. In Nederland zou je dan voor een ander merk kunnen kiezen maar hier gaat die vogel niet op, ze hebben hier maar een merk, oeeps. Dus gisteren aan de slag met Boris, 2 kolen ingeslagen, gesneden, ingredienten toegevoegd en er flink op los rammen met een flinke stok zodat de kool zijn vocht loslaat, hoog nodig voor het fermenteren. Alles in de glazen pot, nu nog wachten voor 6 weken en dan smullen. Nog net voor de echte zomer hier weer start, goed ding is dat je de zuurkool behoorlijk lang kan bewaren dus dat zit weer mee.



Een ander ding wat me ook behoorlijk irriteert is dat ze hier geen fatsoenlijke azijn hebben tot voor 3 maanden geleden heb ik de koop doorgehakt en ook daarmee aan de slag gegaan, we hebben inmiddels de eerste paar flessen al gebruikt in diverse recepten en natuurlijk ook de eigengemaakte mayonaise die hier even word verijkt door deze gruwlijk goed smakende azijn. Ik ben nu wat aan het uitproberen met scheutjes wijn en existerende azijn hoe snel dit veranderd in totaal azijn. De azijn hier is te scherp, maar we zijn op de goeie weg nu.

En brood natuurlijk wekelijks verwerk ik een kilo meel wit of bruin en die word in de week geconsumeerd.

Bernhard Jarig

Feestje bij de buren/ Simchat Thora

Op de dag dat we hier kwamen wonen vertelde de eigenaar dat er hier nog een Hollander in het gebouw woonde. Ik dacht ja fijn we zullen wel zien als onze paden ons kruisen. Na een paar maanden was ik toch wel enigszins nieuwsgierig wie het dan wel zou zijn. Enige figuren konden het wel zijn maar ze spraken te goed Spaans om in aanmerking te komen. Verder was er een blond manneke die het wel kon zijn en die me ook altijd verlangend aankeek om een gesprek aan te gaan maar het kwam er nooit van. Uiteindelijk concluderend moet het een Zweed of Denemarker zijn geweest misschien wel Duits. De post was wel iets om wat meer orientatie op te doen, Peter van Aert depto N. Dat is in de zelfde blok als ons alleen 1ste etage. Vlak voor de zomer was het dan een keer zover we hoorde hieronder een lang zal ze leven in de gloria. onmiskenbaar Nederlands. Het misterie bleef wie die Peter dan wel zijn moest. Tot op de dag dat ik Peter met een pakketje van de Nederlandse post naar boven zag gaan, aaah hij is dat dus. De volgende keer dat ik hem zag was met Anyi dus dat was ook niet het moment, de keer daarop ging ik net met Boris onze ochtendwandeling ondenemen waarop ik hem in het Nederlands aansprak of hij dus die andere Hollander hier was. We hadden een kort uitwisselend gesprek om ons wat af te tasten, conclusie sympathieke vent. Wat ook nog het geval was was dat zijn vriendin Ceilia zwanger was van een tweeling en die rond mijn verjaardag geboren zouden moeten worden. Naar goede Nederlandse traditie wist hij niet of hij jongens of meisjes zou krijgen en wilde het ook niet weten.
Vanmiddag zijn we op baby bezoek geweest Juul en Dimas heetten ze, prachtig.



Simchat Thora
Gisteren na onze zondagmiddag wandeling waren we zowat thuis toen we bij onze Joodseburen waar kinderen worden onderwezen tot rabbijn, speakers e licht op de straat gericht. Bij enige navraag werd ons verteld dat er om 20.00 een feest op de straat zou plaats vinden. Aangezien ik al al de tijd dat ik hier woon die lui op de gevoelige plaat wil hebben maar door gebrek aan durf is het er nog steeds niet van gekomen tot gisteren avond. Dat was de kans om de lui vast te leggen en zelfs te filmen, joeeepiee. Het feest dat gevierd werd was Simchat Thora

Op Simchat Thora is de jaarlijkse lezing van de gehele Thora compleet. Op deze dag wordt het laatste deel ervan uit Dewariem (Deuteronomium) gelezen, en kort erop wordt tijdens de morgendienst verdergegaan bij het begin: het eerste hoofdstuk van Beresjiet (Genesis). Daarmee is de jaarlijkse lezing van de Thora een cyclus en heeft de Thora zelf dus als het ware geen einde.

In veel synagogen wordt op Simchat Thora gezongen en gedanst en de Thora blij rondgedragen tijdens processies.

Santa Rosa / Virus

We naderen bijna alweer he einde van de winter die hier omtrend 30 augustus veranderd van weer. 30 augustus is ook een datum voor de legendarische storm “Santa Rosa”. 2 weken geleden hoorde ik de term voor de eerste keer toen er storm werd aangekondigd zei iemand in het restaurant dat dit de voorbode van Santa Rosa is. Na wat navraag had deze storm een datum, juist de 30ste augustus. Maar heeft ook enige flexibiliteit 5 dagen ervoor of erna mag ook nog dezelfde naam dragen. De legende onstond in 1615 in Lima, Peru.



De inmiddels heilig verklaarde Isabel Flores de Oliva bidt voor een hevige storm in de nacht van de 30ste waarin Hollandse piraten de stad Lima onder vuur legden, het mirakel voltrekt zich en de Holanders worden in de zee weggesleurd. Vanaf dat moment is de legende een feit en de 30ste is een feestdag in Santa Rosa, Peru heden ten dage. Hier in Argentinie word er meestal gespeculeerd om een storm rond de 30ste waarvan het feit is dat sinds 1861 tot un de storm zich 16 keer echt in die datum voltrokken heeft waarvan 7 keer na 1992.
De laatste 2 dagen hier zijn nogal vreemd we meten hier temperaturen van 12 tot 28 graden wat nogal een beetje extreem is. Heb al 2 keer de muggen doder aan moeten zetten omdat ik niet kon slapen door irritant gezoem in mijn oren en die beesten worden niet eerder actief onder de 15 graden.



Vorige week heb ik ook een of ander vreemd virus opgelopen die me braakneigingen gaf en de maag supergevoelig. Bij het ruiken van maar iets extreems liep me het water al in de mond om te braken. Langzaam maar zeker zakte dit gevoel maar het duurde wel een complete week. Blijkbaar heb ik ook onze chefkok geinfecteerd want un heeft hij dezelfde symptomen, oeps. Tot un toe zijn Anyi en Boris gespaard gebleven. Eindelijk heb ik ook de knoop doorgehakt wat betreft mijn herinneringen van 0 tot 12 jaar en heb deze uitgeprint en vermenigvuldigd dus geen herschrijvingen maar laten zoals het is. Nu alleen nog maar opsturen. Moet lukken.

Esmee als Posh

30 juli

Nieuwe camara

4 jaar geleden

Gripe A oftewel Mexicaanse griep

De A griep heeft Argentinie un helemaal in de greep en in Nederland van wat ik lees is het alweer overgewaaid. Een week of 2 geleden toen de griep nog een hype was koelde hier het nieuws enigszins af wat betrof nieuwsgeving. Of dit te maken had met de opkomende verkiezingen blijft natuurlijk nog de vraag. Afgelopen maandag waren de verkiezingen koud voorbij of de minister van gezondheidszorg gaf haar ambt terstond op, dit bij gebrek aan middelen om de ziektes te bestrijden. Er speelt namelijk nog iets meer dan de A griep hier en dat heet “Dengue”. Dengue is een ziekte die overgebracht word door muggen, een steek van die mug met dengue, dan heb je grote kans dat je het niet overleeft. Tot vlak voor de winter speelde dit zich voornamelijk af in de noordelijke provincies en de laatste maanden kwamen er berichten dat “Dengue” ook onze stad heeft bereikt. Nu met de winter zijn de muggen tijdelijk lam gelegd zoals we weten door de kou. Wordt vervolgt in oktober als de temperaturen weer oplopen. Terugkomend op de A griep maandag was ook de dag dat ik opvallend veel lui op straat met mondkapjes zag lopen inclusief taxichauffeurs. Op school werd al gefluisterd dat de scholen en openbaren plekken zoals metro, scholen en banken dicht zouden gaan voor een maand. Dinsdag toen ik weer op school was werden de geruchten en de bekendmakingen op T.V. nog iets hardnekkiger.



Donderdag moest Anyi op controle in het ziekenhuis waar meteen mondkapjes uit werden gereikt want de zwangere vrouw is een zeer labiel en bijzonder labiel voor deze ziekte. De nieuwsgeving word steeds heftiger en naar mijn mening een tijdelijke hype die constant gevoerd word. Ik zeg rustig blijven en niet op tilt slaan en de massa volgen, wel enige voorzicht is gewenst en hiermee houden wij ons ook aan de regelgeving.

Edit:: Vandaag 9 juli dag van onafhankelijk hebben we hier een dag vrij om dit te vieren. in verband met de gripe A hebben we morgen ook vrij dus heel lang weekend. uiteraard geld dit niet voor mij jullie weten er moet altijd gegeten worden!

Anyi jarig

Throbbing Gristle


Throbbing Gristle is een band die ik door liefde voor hoesontwerpen heb ondekt.
Ergens rond eind jaren 70 bij een bezoek aan Dom van den Bergh zag ik de hoes Throbbing Gristle Jazz funk greatest. 4 personen op de rand van een klif aan de zee gekleed als doorsnee burgers, alles behalve jazz en funk waar ik in die dagen behoorlijk op ondekkingsreis was.
Rare geschiedenis ik dacht laten we eens gaan luisteren wat er op de plaat staat en tot grote verbazing was het een soort electronische muziek die door de luchtige foto en de titel wel even iets anders uit pakte. Pshydelisch verward en dreigend mijn hart begon er in ieder geval sneller van te slaan. Meer dan de moeite waard om in te slaan. Na deze plaat bood een bekende van mij, Hans Hazenberg, een complete box aan van Throbbing Gristle waarin alle tot dan aan toe gemaakte lp’s in zaten. Een collecters item na een para jaar al. Er was alleen een maar, hij wilde er een lp van houden, de Jazzfunk greatest. Okee die had ik zelf al dus dat was wel okee. Alleen na een para jaar begon het me behoorlijk te irriteren dat ik de orginele niet had van de box alle hoezen waren in zwart wit alleen deze niet. In die dagen van eind jaren 70 was er ook een nieuwe rage en wel de muziekvideos van bands, alle bands waar ik wel oor naar had gaven ook wel videos uit van hun muziek al was dit wel moeilijk te bekijken op tv kwam dit nooit. Zo kwam ik een keer op een festival in Eindhoven waar ze muziekvideos aan de lopende band draaiden, hierbij waren er ook enkele clips van Throbbing Gristle. Een concert op een lagere school, ik vond het maar super heavy hun muziek op de lagere school dat die kinderen niet gek werden enge toestand. Un weet ik uiteraard wel beter het was meer mijn angst dan wat dan ook die me die doembeelden verschaften. Helaas heb ik tot op de dag van vandaag hun nooit live kunnen aanschouwen al zijn ze un weer drukdoende om weer op de planken te staan. Wie weet doen ze Buenos Aires nog eens aan.

Esmee Jarig

Halve marathon 3 mei 09

Na weken getrained te hebben op ouwe schemas van Yuyo voelde ik me redelijk klaar voor de halve marathon. Al ben ik vanaf dat ik werk niet meer zo strikt met de dagen. Ik gaat zoals het uitkomt, soms 3 keer soms 4 keer per week. Daarbij heb ik sinds een para weken ook nog last van mijn hakken dat schijnt met vermoeidheid te maken te hebben. De ene keer wat meer dan de andere keer. Afgelopen zaterdag hadden we geluk in het restaurant ik kon nokken om kwart voor een dus kon ik nog wat uren slapen, de wedstrijd zou om 8:00 starten. Anyi haar handywekker op half 7 laten zetten om in een half uur een kop koffie te drinken en om half 8 daar te zijn. Gelukkig had ik me de dag van tevoren redelijk uit kunnen rusten overdag. Toen de wekker s’morgens afging bleek het half 6 te zijn, ayayaya effe vergeten dat de handy van Anyi nog op zomertijd loopt. Zat ik daar dus anderhalf uur te koekeloeren. Ik volede me redelijk goed en uiteraard de spanning helpt ook mee, extra adrenaline.
Om half 8 was het nog redelijk rustig in het park van Palermo, ik had een plastic zak met een droog tshirt en wat te drinken bij me aangezien ik illegaal me zou rennen in deze wedstrijd, bij gebrek aan tijd maar ook niet zeker van zijn of ik wel of niet mee zou doen. Ik had al bedacht om de plastic tas met de hengsels aan het slot te doen, ja en als het gejat zou worden pech hebben dus. Daar zou ik wat betreft het drinken dan wel van balen maar goed maar eerst eens de halve marathon rennen. Voor de start me een kwartier warm gerend en ik hoopte om onder de 1 uur en 50 minuten toch uit te komen. Om 8:00 naar de start gelopen aangezien we om 10 over 8 loos zouden gaan. Wat altiijd prachtig is aan de start zijn de zenuwen van bijna iedereen. Tenminste degene die dat zeer zichtbaar laten zien, prachtig, zelf heb ik daar ook altijd last van wat ik ook wel geslaagd vind.



En bij het aftellen van de seconden voor de start moet ik me altijd voornemen om niet als een idioot van start te gaan om niet de energie te verspillen in de eerste 3 km. En daar heb ik ook meestal last van. Na 3 km zag ik al dat ik 50 seconden te snel liep, aangezien je moet opbouwen en niet afbouwen weer niet goed bezig. Op 8km kreeg ik dan mijn eerste inzinking en waren we weer bijna bj de start ik had al neigingen om er mee te kappen. Rond de 10km ging alles weer prima een kleine stop van 15 seconden om een bekertje Gatorade naar binnen te werken en weer verder. En tongggg op de 13km weer een terugslag weer neigingen om er mee te kappen. Alles begon zo langzamerhand pijn te doen in mijn benen maar goed toch verder ik nam me voor als de tijd bij de volgende meter nog onder de 1uur 50 zou zijn zou ik verder gaan. Dat was bij km15 het zag er nog qua tijd goed uit, verder. Bij km 16 zag ik heel wat lui al aan het wandelen een kritiesch punt, daar had ik de laatste keer ook last van. Verder, tot km 19 ging alles weer fantastisch en we waren weer op de weg terug. De laatste 2 km zwaar zwar zwaar met alles vooruit. De klok stond stil op 1uur en 48min. en 20sec. fantastisch!!



Wat nog beter was was dat er geen controle was voor illegale renners dat betekende dat ik gewoon over de finnisch kon rennen en een flesje koud water en gatorade kon scoren, zelfs een medaille als ik wilde maar dat kreeg ik niet over miijn hart om dat ook nog te verkrijgen. Ik zweete als een otter en liep langzaam een beetje terug naar het circuit om te zien of ik wat bekende zou tegenkomen. Net voor de finnisch kwam ik een bekende tegen Pedro hier van onze straat en Pablo die ook bij Yuyo traint. Pablo stond te wachten op zijn vrouw todat deze zou finnischen. Ook zag ik Patri, de moeder van onze nichtjes, Lula en José, de vriendin van Yuyo. Langzaam kreeg ik het koud en liep richting fiets met de hoop dat ik daar mijn droog tshirt aan kon doen en mijn vest. Het geluk was met me alles nog aanwezig. Na een uur uitgehijgd te zijn stapte ik weer voldaan op mijn fietsje om richting huis te gaan.

Restaurant Urondobar

Begin dit jaar heb ik besloten om werk te gaan maken van het openen van ons restaurant. We willen de oude kolonieen van Nederland gebruiken als thema van ons restaurant met in de hoofdrol Indonesie. Aangezien ik alleen ervaring heb in de huiselijke keuken is het wel handig als ik wat ervaring opbouw in een profesionele keuken. Anyi heeft deze ervaring al en is volledig gediplomeerd en bevoegd. De broer van Anyi, Javier, heeft een restaurant en met hem heb ik al wat gesprekken achter de rug over onze plannen. Ik ken de cultuur hier niet goed genoeg of de wijken waar je beter niet iets kunt beginnen en waar wel. En hoe of wat met heel wat dingen. Hierbij offerde hij me ook de gelegenheid aan om wat ervaring op te doen in zijn restaurant en met mijn aanwezigheid aldaar kon ik met eigen ogen de dingen zien en vragen stellen die nodig zijn voor onze eetgelegenheids ontwikkeling. Ook wil ik eens een gesprek aangaan met de Nederlandse ambasade naar mogelijkheden. Maar om terug te komen op het item restaurant zou ik eerst een paar dagen gaan kijken hoe alles verloopt met inkopen doen en dergelijken.


De dinsdag, ergens in midden februari, die we afgesproken had had Javier al zowat alle inkopen gedaan dus toen stond ik er wel een beetje beteuterd bij te kijken. Als je zin hebt kun je ook meteen aan de slag vroeg hij aan mij, daar stonden mijn oren wel naar. Vanaf dat moment kreeg ik de orders van Pedro de chefkok om te doen wat hij mij vraagt. Ik kreeg al meteen te maken met dingen als dingen snijden, haken, hygiene en meer van dat soort. Rond een uur of 9 dacht ik toch maar Anyi beter te informeren aangezien de tijd van inkope al lang was overschreden. Ik vertelde haar wat er aan de hand was en ik kon haar bij wijze van spreke een gat in de lucht horen springen. Die avond ben ik tot het einde gebleven en ben ik er nog steeds. Dat pannen en potten behoorlijk heet zijn en messen heel scherp heb ik un ook ervaren. Van de tijd dat ik er un werk is er nog geen week voorbij gegaan dat ik me niet gesneden of verbrand heb. Al is het snijden nu voorbij, ik verbrand me nog alleen maar. Maar langzamer hand leer ik. Ik ga met de motor van Anyi naar het werk en daarbij heb ik me met het vast maken van het slot al 2 keer verbrand aan de uitlaatpijp. Ik ga ook nog naar school om wat certificaties te halen over het thema hygiene. Dat doe ik bij een school van een beroemde kok uit Argentinie, Gato Dumas. Hier doe ik nog een cursus die gaat over het herkennen van producten oftewel smaken, geuren ,textuur en uitstraling. Heel intresant en leerzaam, tja je moet toch wat met je leven en leren is leuk en praktisch en goed voor het brein. Dat is 4 uur per week 4 maanden lang, daarna zien wel weer wat betreft het aanbod, genoeg dingen die ik ook wel wil doen. Met al deze dingen moet ik behoorlijk gebruik maken van mijn Spaanse taal kennis. Daar had ik wel wat de knijp voor of ik wel voldoende achtergrond hiervoor had. Wat betreft de school alles in orde begrijp ook meer dan ik dacht, niet alles maar meer dan 3 kwart. Dat is ook zo in het restaurant meestal moet ik effe nog es vragen en verifieren. Maar met de tijd is het een herhaling van dingen en je verkrijgt vanzelf een wat betere taalschat. Wat ook grappig is dat l de vrienden en familie van Anyi en Javier me un aan de andere kant van de bar zien werken, verbaasde blikken en dan weer niet.



Willeke is tijdens miijn werk ook eens komen eten dat maakte de avond wel weer speciaal. Het verblijf in het restaurant resulteerd er in dat ik thuis ook behoorlijk aan het expirimenteren ben geslagen aangezien dat in Urondobar de hele tijd gebeurd. Alles maken ze er zelf van brood tot rookworst en ingewikkelde zalm die ingelegd is in kruiden, gravalex. Brood enzo maakte we hier al thuis maar dingen zoals zoutvlees en zouten eieren daarmee ben ik nu ook begonnen dat zijn dingen die tijd nodig hebben en we hebben hier geen toko voor al deze kost. Ook verschillende methodes van brood maken vind ik behoorlijk intressant. Brood met een ontwikkeling van 3 dagen en dergelijken met een smaak uiteindelijk, ik zeg effe woooooow. Pedro de chefkok is een persoon die behoorlijk op de hoogte is van diverse kanten. Hij intreseert zich ook in de technische en ontwikkelingskant van het koken en experimenteert er ook duchtig op los. Hij heeft er een batterij aan droogworsten liggen en hangen, yoghurt waar hij de hele tijd mee aan de slag is, al vind ik mijn eigen gefabriceerde yoghurt thuis toch geslaagder, dit met de achtergrond in Nederland, hier is namelijk geen yoghurt cultuur. Hier bestaat geen yoghurt zonder smaak, yoghurt is hier een product wat met iets samen gaat zoals het meest populairste vanille. Een onderwerp van Pedro en mij is ook onze ontwikkeling van beide zonen, Augustin en Boris, ze hebben een week verschil. Onze Boris loopt voor op tandjes oftewel de kiezen die hij heeft die heeft Augustin niet, nog niet. Verder werkt in het restaurant ook onze neef Sebastiaan daar die sommelier is en het restaurant voorziet van de nodige wijn die per week weer anders is. Uiteraard ook hoogst intressant en ik weer na 2 jaar wat alcohol tot me neem. Het restaurant heeft verder ook een sociale funktie daar van ontmoetingen van vrienden van Javier of van de vader. Het reilen en zeilen van het restaurant is toch effe een hele taak als je het zo van dichtbij kunt zien. Dit geeft me nog meer de power om te beginnen met ons eigen gebeuren.

Carrera de Miguel 29 mrt 09

Na lange tijd geen wedstrijd gelopen te hebben jeukte het weer behoorlijk.
D’r is een ding waar ik een behoorlijke hekel aan heb in deze tijd en dat is die stomme zon die de hele tijd schijnt hier, veel te hard en te heet. Eind november de halve marathon voor teams gerend met een min of meer bevredigend gevoel. Je weet dat er meer in je zit maar het komt er niet uit op de een of andere manier. Dan is het natuurlijk uitkijken naar schuldigen factoren zoals de zon. Iets langer als een maand werk ik nu in restaurant Urondobar, het restaurant van Anyi’s broer waardoor ik niet echt niet meer gemotiveerd ben om om 8uur op de zaterdagmorgen te gaan trainen met mijn persoonlijke trainer Yuyo. Op een zaterdagavond in het restaurant wil het wel eens tot 3 uur s’nachts duren voordat de laatste klant de ruimte verlaat. Dan is het na 4uur slapen lastig om me te motiveren om te gaan trainen.

Hierdoor ben ik naar gevoel van Yuyo gaan trainen in mijn uppie. Ik probeer toch z’on 4 keer per week de straat op te gaan en te trainen wat ook redelijk lukt. Op zijn minst 3 keer per week. De week voor de wedstrijd had ik wel het gevoel dat ik er klaar voor was maar hoe het zou gaan verlopen, geen ideee. Mijn ervaringen tot zover met de 10km zijn niet al te best, speciaal de laatste niet, ik was echt op het punt van opgegeven maar de gedachte aan een flesje water heeft me gered die keer met 54 minuten,hmmm.
Naar 5 uur geslapen te hebben ging de wekker om half 8 af zondag. Mijn lijf stond direckt onder spanning voor de wedstrijd, wat ik wel een goed teken vind, goed voor de motivatie, adrenaline. Ik nam me meteen voor om rustig aan te doen en niet te haasten want dan zou ik weer breken op de 6km met nog 4 te gaan. In de tussentijd met warm lopen kwam ik Yuyo tegen met Patri, Mono en vrouw. Yuyo sprak me meteen positieve woorden in en zou me in 2 weken een schema sturen zodat ik in zijn geest door kan trainen voor de hele marathon die ik dit jaar toch echt wil lopen.

Met 15000 andere stonden we voor de start om de 10km te lopen, wat een berg mensen. Gelukkig starten we op een super brede weg met 6 banen, dus redelijk plaats. De eerste 5km werd er gerend op gelijk brede wegen genoeg tijd om ieder zijn plaats in te nemen voordat we echt het park in rende met 1baans weg. De eerste km’s rende ik in tempo van 4.45 per km dit ging door tot km 6 waar het weer erg moeilijk ging en bij km 8 kon ik weer vol vooruit. Uiteindelijk heb ik er 47minuten en 9 sec. over gedaan wat me een voldaan gevoel geeft.

Nederlands Bezoek februari – mrt 09

Na al wat jaren hier geleefd te hebben is dan eindelijk mijn eerste Nederlands bezoek gearriveerd in de persoon van Willeke en Martijn. Afgelopen jaar in augustus tijdens ons verblijf in Nederland kreeg ik al een voorbode van Willeke dat ze best wel zin had om naar Argentinie af te reizen. Dat werd nog duidelijker een paar maanden geleden toen ze me een mail stuurde dat ze de reis geboekt had. Ze had wel nog geen idee waar ze naar toe wilde, het land hier is oneindig groot. Je kunt van de gloeiende hitte naar de zuidpool. En allebei de dingen zijn intressant. Op het eind van februari kwam al een voorbode van Europees bezoek in de vorm van Marc uit het zuiden van Duitsland. Hij wilde uit het koude Duitsland Argentinie ondekken en in de tussentijd wilde hij de kavadi met ons doen. Maar dat heb ik al beschreven in mijn verhaal over Uruguay. Nadat Marc 2 dagen in ons huis vertoefd had, hij had me 2 flesjes Jever bier meegenomen, man man man wat een bier onovertreffelijk, en richting Cordoba vertrokken was kwam Rika uit Antwerpen aan in Buenos Aires. Heb haar leren kennen op facebook waar we onze gezamelijk intresse in Swastikas delen. Een Belgiesche uit Antwerpen wat inhoud dat ik weer Nederlands kon praten. Voor Rika, Willeke en Martijn had ik een hostel gereserveerd zodat ze na enkele dagen zelf uit konden maken wat of waar ze naartoe zouden gaan. Na Rika hier 2 dagen was kwam Willeke en Martijn, joeppie Pindakaas en nog meer goeds en lekkers en verwen spul. Helemaal te gek mijn eerste vriendenbezoek uit Nederland ik bedoel ik ken Willeke al vanaf 1990 of daaromtrend.

Martijn wilde al vanaf het begin uit de stad misschien een auto huren, ikzelf heb tot nu toe nog geen fatsoenlijke gelegenheid gevonden wat dat aangaat. Alles gaat hier redelijk goedkoop met de lange afstandsbus, ja helaas kun je in de tussentijd niet uitstappen. Willeke en Martijn besloten om een week in de stad te verbliijven en de nodige dingen te bezichtigen en dan het land in te trekken. Gezamelijk hebben we ook het een en ander ondernomen om Buenos Aires beter te leren kennen. In de tussentijd waren ze ook nog van hostel veranderd aangezien het eerste te luidruchtig was wat betrof het straat geweld dat hun uit hun slaap hield. Hierna kwamen ze in een Tangohostel wat aan een zeeer rustige straat ligt. Na de week vertrokken ze in het land om weer de laatste week voor hun vertrek in Buenos Aires te komen. Al hielden ze dit ook niet al te lang vol want na 2 dagen vertrokken ze weer richting Tigre wat net buiten de stad ligt omringd met duizenden eilandjes, prachtig, geweldig. Vannuit hier hebben ze de oversteek gemaakt naar Uruguay om daar nog enkele dingen te bezichtigen. Al met al was het zeer geslaagd om hun hier op bezoek gehad te hebben dat deed mijn hart goed. Ik ben benieuwd wie Willeke en Martijn zal opvolgen!!

Lang weekend in Uruguay

Woensdagmorgen 28 januari vertrokken we richting buquebus, wat doet vermoeden dat het om een busmaatschapij gaat maar in werkelijkheid een veerdienst is tussen Argentinie en Uruguay. We hadden een kavadiwalk gepland aan het strand van Solymar en de rest van de dagen zouden we van de zon en de stad Montevideo gaan genieten.
Toen we met de taxi aankwamen bij buquebus zag ik bij het uitstappen dat we een onderdeel van het kavadiframe waren vergeten, wel mee uit het huis genomen maar niet in de taxi meegenomen. Oooeei dat stond dus nu op de stoep voor ons huis, aaayayaya. Ik ging as de bliksem weer terug om de alluminium strippen op te halen. Ik had nog 45 minuten de tijd, met het verkeer in het centrum werd ik hier niet echt vrolijker van. De weg naar ons huis ging razendsnel. Bij aankomst stond er een man op de stoep die mijn alluminium in zijn handen had. Moooi, inleveren, bedanken dat tie er nog niet mee vandoor was gegaan en terug de taxi in naar de boot. 10 minuten voor vertrek kwam ik aan, wat nog net acceptabel was. We waren de laatste, achter ons sloten ze de poort van de boot en de motoren sprongen aan. Cool! Vannaf de boot hadden we een mooi uitzicht op de skyline van Buenos Aires een goed moment om een foto te nemen. Na 3,5 uur op het rustige water arriveerde we in Uruguay waarna we de bus moesten nemen naar de hoofdstad Montevideo. Tijdens de busreis kon ik het land eens goed bekijken wat wel behoorlijk op Argentinie lijkt maar ook weer net niet, je weet wel Belgie is zeker nog geen Nederland. 2,5 uur later kwamen we aan waar een vriend, Nacho, ons stond op te wachten om ons naar het vakantie huisje te brengen. Nog een goed half uur in de wagen en toen kon Boris eindelijk zijn voeten strekken, die was in de tussentijd al behoorlijk verveeld geraakt van al dat zitten overal. Alhoewel hij op de boot behoorlijk in beweging was, maar daarvoor in de bus bekneld zat op een halve vierkante meter.



Ons huisje had een fikse tuin achter met een Bbq en wat struiken en bomen, aan de voorkant idem dito alleen de helft kleiner. Marc onze gast uit Duitsland, totaal gefacineerd door het vlees hier, had een bbq gepland voor de eerste avond. Hij word helemaal gek van de grote van het vlees en de smaak hier en daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven. Vanaf het moment dat hij hier is eet hij iedere dag een sandwich met vlees of gaat naar de parilla s’avonds om zich met vlees te verzadigen. Och ja tis nog een jonge vent en moet nog wat groeien zou ik zeggen. Maar die avond zou hij zijn eerste Bbq zelf doen. 3 kilo vlees ingeslagen voor 4 mensen, dat zou dus wel effe aanpoten worden om dat naar binnen te krijgen. Ik kan nu zeggen op een klein stukje na wat we de volgende dag voor de sandwich zouden gebruiken, alles op. Inclusief aardappelen, paprika en uien van het vuur.



De volgende dag werd een teleurstelling, vollop regen de gehele dag, binnenzitten. Gelukkig had Nacho ons een tour door Montevideo beloofd, in de auto, droog. In het geheel zaten er wel wat gebouwen bij in Montevideo die wel boeide, maar niet zo fantastisch als hier in Buenos Aires. Wat wel opviel was dat de mensen daar een heel stuk relaxter zijn dan hier, duidelijk merkbaar. Misschien ook vanwege dat het een kleinere stad is, wie weet. Qua taal lijkt het enorm veel op het castellano van hier, zelfs met het zelfde accent. We hadden besloten om de specialiteit van Uruguay uit te proberen met de naam Chivito Uruguayo. Een heel groot bord met zichtbaar een heel groot ei bedekt met een laag kaas. Bij het doorsnijden kwam ik tot de ondekking dat hieronder ook nog een lap vlees was verstopt. Hieronder nog een laag van friet en salade. Hier kon jeje lol wel effe mee op ik was blij dat ik mijn friet ei kaas en vlees door de nek had. De rest lieten we ons in een plastic zak doen om dit vervolgens mee naar huis te nemen.



De volgende dag begon ook al zeer triest nog meer regen, wel god non de godv……….. ik besloot om dan maar een flinke ronde te gaan rennen das op zich wel geslaagd in de regen. Ik was wel niet in conditie om te gaan rennen, de avond te voren had ik mijn kleine teennagel eraf gelopen, ik had me tegen een bedpoot gestoten. Het was ook nog net die wilde teennagel extra pittig. In een ruk ervanaf, uuuuff. En om een beetje de omgeving te leren kennen is dat best handig dat rennen. Onverharde wegen in ons dorpje Solymar, wat letterlijk vertaald betekent, zon en meer, ondergeregend. Zigzagend. De komende 5 km richting Montevideo die ik rende waren geheel ondergebouwd met huisje geen plek vrij of bos in het midden. Wel veel bomen en groen. De stemming zat er behoorlijk in bij terugkomst, wat een gezeik die regen echt behoorlijk balen om opgesloten te zitten in een huisje, wel van alle gemakken voorzien dat wel. Maar goed dat was niet het plan om binnen te zitten de gehele tijd. La Negra was ook daar, om het verhaal effe duidelijk te maken haar oma woont in Solymar bij het strand en dat zou de locatie worden van de kavadiwalk. Het zag er somber uit voor de walk aangezien La Negra over een dag alweer zou vertrekken. Anyi en zij hadden een plan en versierselen gemaakt voor dit gepland evenement. De volgende dag hadden we de laatste kans. In de tussentijd was Marc ziek geworden, keelontstoken, pijn aan zijn botten en verhoging. Die kon zijn kavadi zowiezo vergeten in die staat.



Zaterdagmorgen een stralende zon met wat wolken die voorbij dreven. Fijn heel fijn. We zouden nog effe afwachten. Dat werd afgestraft om 2 uur s’middags met een fikse wolk en een stevige wind. Nog geen 2 uur hierna scheen de zon weer waarop we besloten naar het strand te gaan om de kavadiwalk te gaan doen met Anyi en La Negra. Nacho kwam ook om alles te kunnen vervoeren in zijn auto. Ondanks dat het strand 3 blocks van ons vandaan was konden we niet alles zelf dragen. De tijd begon te dringen wat betrof het licht, aangezien de dames de frames zelf wilden bouwen zonder mijn hulp, ik kon lijdend toezien en af en toe corrigerend als het echt fout ging. Nog net voor de zon onderging konden de dames vertrekken met frame en speren versierd met blauwe pompons. Boris moest hier behoorlijk afzien met de wind die van de zee kwam, hij kon nog amper adem halen, arm jong. Ik besloot met hem naar huis te gaan aangezien het al een uur of 22.00 was en hij zijn broodnodige rust verdiende. Marc en Nacho bleven daar om de dames te assisteren. Na een wandeling van 2,5 uur kwamen ze allen weer terug om zich van frames en speren te bevrijden. De opluchting na dit ritueel vind ik altijd geweldig. Hoe licht alles ineens is. Je ondekt dat wat je net gedaan hebt, dat het behoorlijk wat was.




Wonder boven wonder voelde Marc zich de volgende dag geheel kiplekker om ook de kavadi te doen, aldus geschiede in hetzelfde verhaal als de dames alleen hij en ik gingen naar het strand om de kavadi uit te voeren. Anyi bleef bij Boris, die was inmiddels in alle staten na de belevenissen van de dagen ervoor. Hj was kapot moe en wist niet meer wat voor of achter was, arm jong. We hadden afgesproken als Boris wat beter was na het slapen zou Anyi ook richting strand komen met hem.
Op het strand bouwde Marc zijn frame op onder toeziend oog van mij. Een stekende zon en een zacht briesje, geweldig weer. Na anderhalf uur was hij klaar om zijn wandeling met de kavadi te starten. Op dat moment verscheen Anyi met Boris, wat een timing. Na een uur wandelen begon Boris wel wat erg veel te klagen waarop ik met hem weer terug naar huis ging en Anyi bij Marc bleef om te assisteren. Helemaal uitgeput kwam Marc terug thuis het was blijkbaar toch wat teveel van het goeie geweest. Maar ja je bent jong en je wilt wat, nee niet wat veel en veel meer en nog meer als het mogelijk is. De man is 22jaar en heeft een grote drang om dingen te doen veel en meer en zwaar en nooit genoeg.



Die avond sloten we ook af met een feestelijke bbq door Marc geleid met een kilo of 3,5 vlees voor 3 personen. Dan nog wat paprika, uien en knoflook met brood om het geheel te vergezellen. De man was in de 7de hemel met de hoeveelheid en de smaak. Boris had het in de tussentijd al opgegeven en lag in diepe rust. Ik kan zeggen dat ik die avond wel een heveelheid vleesch gegeten heb die behoorlijk groot was maar heerlijk. Van het overgeblevene had Anyi de dag erna 6 grote sandwiches gemaakt. Ik kan zeggen die zijn ook allemaal opgegaan in de loop van de laatste dag aldaar en tijdens de reis terug. Alles verliep volgens schema wat betrof de reis terug alleen de boot kon niet uit de haven vertrekken omdat het water te laag stond en hiervoor hadden ze een sleper nodig om ons uit die situatie te trekken. Dat gebeurde dan na 2 uur, de mensen waren behoorlijk woedend op de boot hiervoor kregen we dan gratis cola, hahaha. Wat een goedkope manier om ons af te kopen, maar de mensen waren hierna stil. Op een meter of 500 van Buenos Aires begint het me daar toch te onweren, fantastisch hoe we de lichtflitsen in de stad zagen verdwijnen. Maar minder fantastisch dat we daar in de regen aankwamen en op een taxi moesten wachten. Maar goed, om half 2 in de nacht zat ik op deze plaats waar ik un zit tevreden naar onze fotos te kijken.