Afgelopen weekend op bezoek geweest bij de oom en tante van Anyi.
De oom, Jose, is de jongste broer van de overleden moeder van Anyi.
Verder waren er verkiezingen voor een nieuwe president en plaatstelijke verkiezing.
De oom van Anyi is nogal behoorlijk politiek georganiseerd en had vrijdag een programma met plaatselijke journalisten op TV. Zaterdag ben ik met hem de 3 personen die zich kandidaat stelden, in hun politieke hol gaan bezoeken. Allen waren ervan overtuigd dat ze zouden winnen, fantastisch!
Op landelijk gebied was de uitslag ook al bekend Cristina Kirchner zou gaan winnen wat ook gebeurd is. Cristina is de vrouw van Nestor de huidige president die in 2003 gekozen werd. Overtuigend 1ste werd Cristina met 42% en als 2de 23% van de stemmen. Als de huidige politiek word vortgezet ziet het er redelijk goed uit voor Argentinie. Als je kijkt naar de omvang van het grondgebied dan is Cristina Fernández de Kirchner gisteren gekozen tot de machtigste vrouw ter wereld. De 54-jarige aanstaande president van Argentinië gaat regeren over het achtste land van de planeet aarde. De Zuid-Amerikaanse natie telt 2.780.400 km2, exclusief de Falklands eilanden. Voor meer nieuws lees hier.
Ondanks de gloeiende hitte en de overdosis van mosquitos, muggen, maar besprayed met "Off" antimuggenspul, waagden we ons buitenshuis. 2 keer heb ik een gerend op een landweg die oneindig was. Het herinnerde me aan de tijd dat Nederland oftewel Baarlo nog niet zo bevolkt was en nog bestond uit grotendeels weilanden. Ook het effect van de frisse lucht was duidelijk merkbaar en ik storte regelmatig in om een dutje te doen.
Als toeristische trekker in Roque Perez is er het huis waar Peron geboren is.
Anyi en ik vertoefde voornamelijk in gezelschap van de familie.
Onderstaande video laat een stukje van onze wandeling in het dorp zien.
Monday, October 29, 2007
Friday, October 26, 2007
LTS Tegelen
Verandering van school was het eerste wat grote veranderingen in mij teweeg bracht zoals het uitzien en gedragscodes. Het veilige gevoel van naar school in je eigen dorp om de hoek met allemaal kinderen die je kent was weg. Nieuwe mensen, nieuwe leraren, nieuwe regels. Wat je had geleerd moest nu omgeschakeld worden naar nieuwe en drastische ontwikkelingen. Ik werd hier uiteraard al mentaal op voorbereid door de iets ouderen die je het een en ander vertelde over de school maar verder was het maar zien hoe alles zou komen en gaan. In het laatste jaar van de lagere moesten we een citotoets doen die zou bepalen naar welke school je zou gaan. In mijn geval citotoets of niet, ik zou een beroep gaan leren en dat betekende naar de LTS. De ouders besliste in dit geval waar ik verder weinig op in te brengen had of ik nu wel of niet beter kon. Naar mijn inziens zou dit weinig aan mijn toekomst veranderd hebben. Onwennig en veel op anderen letten was mijn eigen devies in die de eerste dagen op de L.T.S. in Tegelen. De jongenswereld werd hier voortgezet en van meisjes was er voorals nog geen sprake. Prachtig vond ik de onderaardse fietsenstalling waar je uiteraard niet in volle vaart van omlaag mocht gaan. Maar ook de speelplaats die enorm groot was. Al moesten we snel van het woord speelplaats afstappen, want grote jongens spelen nu eenmaal niet in de pauze. Die staan met elkaar te praten, roken en zijn enorm bezig te zijn wie de macho macho man is. Ja de eerste klassers die hadden nog wel eens neigingen om een spel te doen maar dat viel behoorlijk uit de toon dus je kon er van uitgaan dat die in het midden van het jaar wel tot bezining kwamen. Op een gegeven moment viel het me ook op dat er eigenlijk niet zoveel verschil was met de mensen die ik uit Baarlo kende, alleen had de persoon een andere naam en kwam bijvoorbeeld uit Belfeld. Maar voor de rest met de manieren kon het bij wijze van spreke zo Nollie van de vergeld zijn. Het enige wat wel effe zeer verfrissend was dat je bijna ieder uur een andere leraar had dat was wel wat en dat je naar andere klassen moest lopen. Zo had ik daar ook voor het eerst Engels wat natuurlijk wel heel apart was om een andere taal te leren. Het enige Engels wat ik kende was van tv of van liedjes. Uiteraard Engels uitgesproken zo als je het hoorde met heel veel la lala laaa. En voor het eerst werd ik geintroduceerd met andere culturen, wij hadden een Turk in de klas genaamd Hassan. Voor mij kwam Hassan gewoon uit Tegelen want hij sprak exact dat achterlijke Tegelelse taaltje. Wat natuurlijk voor ieder ander dialect buiten Baarlo viel gold, het was raar en dom. De leukste sport in die tijd was om een Venlonaar uit het Genooi of van het kamp na te doen, man man man wat spraken die wouzig. Dat was nu echt een zaniktaal die konden de woorden zolang trekken, hahahaha. Daarentegen was Tegels en Belfelds wel echt boers tegenover ons Baarloos, maar het had nog iets vertrouwds dat kon je nu niet zeggen van Venloos of Roermonds. Van de andere kant was het natuurlijk ook echt wel intresant om een vriendje van de andere kant van de Maas te hebben. Ik kon vrij goed opschieten met Jack Bouten uit Steyl, hij had een aardige platencollectie met wat hardrock en die gingen we zo af en toe beluisteren na school.
Verder in de pauze kon je je eigen meegebrachte eten verorberen, maar je kon in de kantine ook het een en ander bestellen zoals soep. Bij mijn weten heb ik altijd mijn eigen boterhammen en drinken zelf meegenomen, door Moeders verzorgd uiteraard. In het midden van de pauze gingen we naar buiten om een rondje te lopen en het snoepwinkeltje aan te doen. Ik moet nu gaan gokken maar ik dacht dat ik 5 gulden per week kreeg waarvan ik nog enige verplichte guldens ergens aan moest uitgeven zodat er ook nog wat over bleef om te snoepen of het ging samen met zakgeld iets dergelijks als dat naar mijn beleving had ik zelden of nooit geld om uit te geven. Maar gelukkig waren er altijd klasgenoten die wel het een en ander wilden delen met de minder bedeelden. In het eerste jaar van de LTS, als de toeter ging moest je net zoals op de lagere school in rijen gaan staan alvorens de school in te gaan maar in het 2de jaar was dit al veranderd de chaos rende gewoon de school in om in een mierhoop je weg naar de klas te vechten.
De houtbewerkingsklas vond ik wel wat, was gemakkelijk en ruikte altijd heerlijk. En er waren werkstukken bij die je oud moest maken doormiddel van een brander die je subtiel over hout moest bewegen om een beetje een verbrand en oud gevoel weer te geven. Ja ik geef toe er brande wel eens wat aan. Van metaalbewerking staat me een kubus bij die we met de hand op maat moesten vijlen en de opppervlaktes moesten recht zijn. Ik brouwde er weinig van en ik snapte er ook geen juuu van. En metaal stonk, al was puntlassen wel weer leuk om de punten opelkaar te zetten en naar het geluid te luisteren wat hiervandaan kwam. Een behoorlijke electriciteit storing die de meester nou niet echt kon waarderen. De tekenleraar, de Arend, was streng erg streng dat was ik niet gewend van de lagere school, hij gaf ook vrij vlot strafwerk wat ook niet echt geslaagd was en als ik ergens een hekel aan had was het huiswerk en strafwerk, iets wat ik zoveel mogelijk niet gedaan heb. Ik vond het maar tijdsverkwisting als je in je vrije tijd met school bezig moest zijn. Leren moest in schooltijd niet thuis. Uiteraard sneed ik me hiermee behoorlijk in de vingers op den duur. Al hoorde ik in het Kempke natuurlijk ook de verhalen van de jongens die naar de Mavo, Havo of andere hogere scholen gingen. Die moesten er echt tegenaan thuis, jeeminee. Om in Tegelen te komen moesten we de Maas over via het veer van Steyl. In de 2 jaar dat ik er gebruik van gemaakt heb was het veer een paar keer uit dienst wegens hoog water maar dat was uiteraard geen reden om te laat te komen. Je kon wel enkele minuten smokkelen met de veerreden maar meer niet. Anders was het nablijven, kan me hiervan maar een keer herinneren waar ik het schoolplein moest schoonvegen.
In deze tijd werd er al volop gedroomd over het hebben van een brommer en hoe of wat dat was natuurlijk het ideaal om je mee vooruit te bewegen. En dit werd tot in de uiterste puntjes besproken in het Kempke. Wij hadden het geluk dat de familie Hooghstraten in Baarlo woonden die een brommer fietsen motor shop hadden hebben doormiddel hiervan werd wij behoorlijk goed voorgelicht hoe je een brommer moest opvoeren enz. enz. Maar dat zou nog enkele jaren duren voordat het zover was. Intussen was het nog gewoon met mijn 3 versnellingen fiets die al in een van de eerste maanden in de soep lag zoals jullie al eerder in mijn fietsenonderwerp hebben kunnen lezen naar school gaan.
Verder in de pauze kon je je eigen meegebrachte eten verorberen, maar je kon in de kantine ook het een en ander bestellen zoals soep. Bij mijn weten heb ik altijd mijn eigen boterhammen en drinken zelf meegenomen, door Moeders verzorgd uiteraard. In het midden van de pauze gingen we naar buiten om een rondje te lopen en het snoepwinkeltje aan te doen. Ik moet nu gaan gokken maar ik dacht dat ik 5 gulden per week kreeg waarvan ik nog enige verplichte guldens ergens aan moest uitgeven zodat er ook nog wat over bleef om te snoepen of het ging samen met zakgeld iets dergelijks als dat naar mijn beleving had ik zelden of nooit geld om uit te geven. Maar gelukkig waren er altijd klasgenoten die wel het een en ander wilden delen met de minder bedeelden. In het eerste jaar van de LTS, als de toeter ging moest je net zoals op de lagere school in rijen gaan staan alvorens de school in te gaan maar in het 2de jaar was dit al veranderd de chaos rende gewoon de school in om in een mierhoop je weg naar de klas te vechten.
De houtbewerkingsklas vond ik wel wat, was gemakkelijk en ruikte altijd heerlijk. En er waren werkstukken bij die je oud moest maken doormiddel van een brander die je subtiel over hout moest bewegen om een beetje een verbrand en oud gevoel weer te geven. Ja ik geef toe er brande wel eens wat aan. Van metaalbewerking staat me een kubus bij die we met de hand op maat moesten vijlen en de opppervlaktes moesten recht zijn. Ik brouwde er weinig van en ik snapte er ook geen juuu van. En metaal stonk, al was puntlassen wel weer leuk om de punten opelkaar te zetten en naar het geluid te luisteren wat hiervandaan kwam. Een behoorlijke electriciteit storing die de meester nou niet echt kon waarderen. De tekenleraar, de Arend, was streng erg streng dat was ik niet gewend van de lagere school, hij gaf ook vrij vlot strafwerk wat ook niet echt geslaagd was en als ik ergens een hekel aan had was het huiswerk en strafwerk, iets wat ik zoveel mogelijk niet gedaan heb. Ik vond het maar tijdsverkwisting als je in je vrije tijd met school bezig moest zijn. Leren moest in schooltijd niet thuis. Uiteraard sneed ik me hiermee behoorlijk in de vingers op den duur. Al hoorde ik in het Kempke natuurlijk ook de verhalen van de jongens die naar de Mavo, Havo of andere hogere scholen gingen. Die moesten er echt tegenaan thuis, jeeminee. Om in Tegelen te komen moesten we de Maas over via het veer van Steyl. In de 2 jaar dat ik er gebruik van gemaakt heb was het veer een paar keer uit dienst wegens hoog water maar dat was uiteraard geen reden om te laat te komen. Je kon wel enkele minuten smokkelen met de veerreden maar meer niet. Anders was het nablijven, kan me hiervan maar een keer herinneren waar ik het schoolplein moest schoonvegen.
In deze tijd werd er al volop gedroomd over het hebben van een brommer en hoe of wat dat was natuurlijk het ideaal om je mee vooruit te bewegen. En dit werd tot in de uiterste puntjes besproken in het Kempke. Wij hadden het geluk dat de familie Hooghstraten in Baarlo woonden die een brommer fietsen motor shop hadden hebben doormiddel hiervan werd wij behoorlijk goed voorgelicht hoe je een brommer moest opvoeren enz. enz. Maar dat zou nog enkele jaren duren voordat het zover was. Intussen was het nog gewoon met mijn 3 versnellingen fiets die al in een van de eerste maanden in de soep lag zoals jullie al eerder in mijn fietsenonderwerp hebben kunnen lezen naar school gaan.
Monday, October 22, 2007
Werk
In een vroegtijdig stadium van mijn leven werd ik al ter werk gesteld, buiten de welbekende ooms, op een plaats buiten de familie. Aardbeien plukken bij de gebroeders Gortz was een van de eerste baantjes buiten de bekende kring van ooms. Het was al allemaal vreemd ik moest er alleen werken, zonder broers, ik kende niemand en het was de eerste keer dat ik aardbeien ging plukken. De boer wees welke rij van mij was en hoe ik ze moest plukken zonder steeltje en het groen eraan laten was de bedoeling. Vlijtig ging ik aan de slag en af en toe een aardbei voor mezelf en dan weer een paar voor de boer. De boer kwam regelmatig waarschuwen dat er niet van zijn aardbeien gegeten mocht worden anders kon je vertrekken.
Onmogelijke zaak. In ieder geval ik zag rondom mij dat mensen regelmatig een kistje vol hadden maar dat van mij dat kwam maar niet vol. Na een halve middag gezwoegd te hebben had ik het ding eindelijk vol. Het moest gecontroleerd worden op gewicht, 5 kilo moest erin zitten. Het kistje werd geinspecteerd en de boer werd een beetje pissig en vroeg me of deze aardbeien voor de jamfabriek waren bestemd, zo gekneusd als ze waren.
Ik kon wel door de grond zakken, ik kreeg mijn 2,50 gulden en ging huilend naar huis. Ik had me gezworen daar nooit meer terug te gaan, mijn ouders konden hoog of laag springen, daar terug, Never!
Nog een keer heb ik aardbeien geplukt maar dat ging met een iets ander systeem. Je plukte je eigen aardbeien en je kon deze voor een extra lage prijs mee naar huis nemen. Waarna Moeders er een overheerlijke jam van maakte. Dat was ergens bij Opa in de buurt. Op de hei dus.
Familiair werd er ook in het bramenseizoen enige gezamelijke acties ondernomen om deze begeerlijke vruchten te plukken voor jam. Enige malen gingen we naar tante Mien in Maasbree om aldaar de bossen in te trekken. Het was wel een stuk lopen vooral met de kleintjes Maria en Jose. Met wat aanleng en beschuitjes was de woensdagmiddag gered in het bos. Speciaal de beschuit met veel boter en hagelslag. De smaak van de boter groter dan de hagelslag, heerlijk. Tante Mien had ontbijtkoek meegenomen wat ook onnoemelijk lekker was. En dan die droge beschuit met pindakaas. Na een beschuit moest je echt wat drinken zo droog. En ik herinner me de opmerking die Moeders vaak maakte dat ik de enige was die zo droog at zonder te drinken. Het was meer een systeem voor mij eerst eten dan drinken. Of met het avond eten eerst de petatte en groente en dan het vlees. Als ik zag hoe Peter at en dronk dan werd ik al onpasselijk. Ik stelde me dit al voor hoe dit in de mond zou gaan eerst een stuk brood met iets en tegelijkertijd iets vloeibaars. Dit mengt zich in de mond en vormt een of ander papje van beide. Nee dank je, ik hou het op mijn eigen systeem.
De eenzaamheid met werken werd nooit meer overtroffen uit de tijd toen ik van de L.T.S. werd getrapt in Venlo. Mam en Pap hadden verzonnen dat ik meteen aan het werk moest aangezien ik niet meer naar school ging. Het was rond de start van de asparagustijd dus het kon niet beter dan ik asparagus moest gaan steken. Het was iets wat ik nog nooit gedaan had. De ouders vonden een plaats bij Poels, op den Bosch, deze hadden nog een stuk liggen wat nog niet gestoken werd door iemand, perfect voor mij dus. De boer ging de eerste dag met me mee om te wijzen hoe ik de asparagus kon vinden, uit moest graven en steken, en dan hoe ik het gat weer dicht moest maken. Ieder handeling moest zorgvuldig uitgevoerd worden. Dat merkte ik al snel genoeg, gebroken asparagus, te kort afgestoken en gaten niet glad afgestreken waarna ik de dag erna niet kon zien of er nog iets groeide.
Na een week of 2 was de sensatie er wel af. Het veld werd met de dag groter, leek het wel. En er groeide steeds meer. Was ik in den beginne oppe tijd klaar dat werd steeds later. En het aller ergste er was niemand om mee te praten. Ik kon praten wat ik wilde er praatte niemand terug. Niet dat ik zo’n bijzondere prater was maar enige uren verbrengen op een verlaten stukje aarde was wat veel van het goede. Ik kon niemand vragen of ik het goed of fout deed, oftewel ik deed maar wat. Ik dacht na mijn school de vrijheid gevonden te hebben maar dit was de ergste afstraffing die ik me kon verzinnen. Uiteraard starte ik met negeren van asparagus op het veld waarna deze groen werd en de boer tegen me begon te klagen dat ik mijn doppen beter moest gebruiken en alles moest steken. Tot een gegeven dag dat ik het echt niet meer uithield daar. Ik had al menigmale flink moeten huilen op het veld, ik voelde me zo machteloos daar. En niemand die me helpen kon, een echte martelgang ieder morgen om daar heen te gaan. Op een dag brak ik toen de boer de kisten asparagus kwam afhalen. Ik zei hem, met betraande ogen, dat ik het niet meer aankon om alleen te werken. Hij zou kijken wat hij kon doen voor mij. De volgende dag kon ik met de grote groep meesteken een man of 8. Er was een vrouw die maar al te graag mijn veld alleen wou doen, pffffff ik was gered. Ik vroeg me alleen af of de anderen wisten waarom ik nu bij hun was. Maar ik werd nooit met een vraag of beschuldiging lastig gevallen, gelukkig. Nog een kort feit over het gegeven werk. Ik dacht na het asparagus seizoen ook vakantie te kunnen gaan vieren, maar ook dat ging niet door dat geintje ik zat vanaf toen in de werkmolen. Jajaja zoete vrijheid.
Met deze herinnering wil ik mijn vroegste jeugd afsluiten om over te gaan naar mijn puberteits herinneringen. Deze zullen er af en toe niet om liegen maar ik heb verder niets om me voor te schamen. Verder wil ik ook niemand in verlegenheid brengen en als dat zo is zou ik dat graag horen. De tijd is de tijd en de tijd veranderd, met name ons.
Zeker kan ik niet uitsluiten als er nog iets in me opkomt van mijn vroegste jeugd zal ik dit hier publiceren. Ik heb enkele losse dingen nog liggen maar ik weet niet hoe ik de zak aan mekaar moet plakken. We zullen zien.
Onmogelijke zaak. In ieder geval ik zag rondom mij dat mensen regelmatig een kistje vol hadden maar dat van mij dat kwam maar niet vol. Na een halve middag gezwoegd te hebben had ik het ding eindelijk vol. Het moest gecontroleerd worden op gewicht, 5 kilo moest erin zitten. Het kistje werd geinspecteerd en de boer werd een beetje pissig en vroeg me of deze aardbeien voor de jamfabriek waren bestemd, zo gekneusd als ze waren.
Ik kon wel door de grond zakken, ik kreeg mijn 2,50 gulden en ging huilend naar huis. Ik had me gezworen daar nooit meer terug te gaan, mijn ouders konden hoog of laag springen, daar terug, Never!
Nog een keer heb ik aardbeien geplukt maar dat ging met een iets ander systeem. Je plukte je eigen aardbeien en je kon deze voor een extra lage prijs mee naar huis nemen. Waarna Moeders er een overheerlijke jam van maakte. Dat was ergens bij Opa in de buurt. Op de hei dus.
Familiair werd er ook in het bramenseizoen enige gezamelijke acties ondernomen om deze begeerlijke vruchten te plukken voor jam. Enige malen gingen we naar tante Mien in Maasbree om aldaar de bossen in te trekken. Het was wel een stuk lopen vooral met de kleintjes Maria en Jose. Met wat aanleng en beschuitjes was de woensdagmiddag gered in het bos. Speciaal de beschuit met veel boter en hagelslag. De smaak van de boter groter dan de hagelslag, heerlijk. Tante Mien had ontbijtkoek meegenomen wat ook onnoemelijk lekker was. En dan die droge beschuit met pindakaas. Na een beschuit moest je echt wat drinken zo droog. En ik herinner me de opmerking die Moeders vaak maakte dat ik de enige was die zo droog at zonder te drinken. Het was meer een systeem voor mij eerst eten dan drinken. Of met het avond eten eerst de petatte en groente en dan het vlees. Als ik zag hoe Peter at en dronk dan werd ik al onpasselijk. Ik stelde me dit al voor hoe dit in de mond zou gaan eerst een stuk brood met iets en tegelijkertijd iets vloeibaars. Dit mengt zich in de mond en vormt een of ander papje van beide. Nee dank je, ik hou het op mijn eigen systeem.
De eenzaamheid met werken werd nooit meer overtroffen uit de tijd toen ik van de L.T.S. werd getrapt in Venlo. Mam en Pap hadden verzonnen dat ik meteen aan het werk moest aangezien ik niet meer naar school ging. Het was rond de start van de asparagustijd dus het kon niet beter dan ik asparagus moest gaan steken. Het was iets wat ik nog nooit gedaan had. De ouders vonden een plaats bij Poels, op den Bosch, deze hadden nog een stuk liggen wat nog niet gestoken werd door iemand, perfect voor mij dus. De boer ging de eerste dag met me mee om te wijzen hoe ik de asparagus kon vinden, uit moest graven en steken, en dan hoe ik het gat weer dicht moest maken. Ieder handeling moest zorgvuldig uitgevoerd worden. Dat merkte ik al snel genoeg, gebroken asparagus, te kort afgestoken en gaten niet glad afgestreken waarna ik de dag erna niet kon zien of er nog iets groeide.
Na een week of 2 was de sensatie er wel af. Het veld werd met de dag groter, leek het wel. En er groeide steeds meer. Was ik in den beginne oppe tijd klaar dat werd steeds later. En het aller ergste er was niemand om mee te praten. Ik kon praten wat ik wilde er praatte niemand terug. Niet dat ik zo’n bijzondere prater was maar enige uren verbrengen op een verlaten stukje aarde was wat veel van het goede. Ik kon niemand vragen of ik het goed of fout deed, oftewel ik deed maar wat. Ik dacht na mijn school de vrijheid gevonden te hebben maar dit was de ergste afstraffing die ik me kon verzinnen. Uiteraard starte ik met negeren van asparagus op het veld waarna deze groen werd en de boer tegen me begon te klagen dat ik mijn doppen beter moest gebruiken en alles moest steken. Tot een gegeven dag dat ik het echt niet meer uithield daar. Ik had al menigmale flink moeten huilen op het veld, ik voelde me zo machteloos daar. En niemand die me helpen kon, een echte martelgang ieder morgen om daar heen te gaan. Op een dag brak ik toen de boer de kisten asparagus kwam afhalen. Ik zei hem, met betraande ogen, dat ik het niet meer aankon om alleen te werken. Hij zou kijken wat hij kon doen voor mij. De volgende dag kon ik met de grote groep meesteken een man of 8. Er was een vrouw die maar al te graag mijn veld alleen wou doen, pffffff ik was gered. Ik vroeg me alleen af of de anderen wisten waarom ik nu bij hun was. Maar ik werd nooit met een vraag of beschuldiging lastig gevallen, gelukkig. Nog een kort feit over het gegeven werk. Ik dacht na het asparagus seizoen ook vakantie te kunnen gaan vieren, maar ook dat ging niet door dat geintje ik zat vanaf toen in de werkmolen. Jajaja zoete vrijheid.
Met deze herinnering wil ik mijn vroegste jeugd afsluiten om over te gaan naar mijn puberteits herinneringen. Deze zullen er af en toe niet om liegen maar ik heb verder niets om me voor te schamen. Verder wil ik ook niemand in verlegenheid brengen en als dat zo is zou ik dat graag horen. De tijd is de tijd en de tijd veranderd, met name ons.
Zeker kan ik niet uitsluiten als er nog iets in me opkomt van mijn vroegste jeugd zal ik dit hier publiceren. Ik heb enkele losse dingen nog liggen maar ik weet niet hoe ik de zak aan mekaar moet plakken. We zullen zien.
Marathon 8km
Vandaag op Moedersdag heb ik de eerste marathon van 8km achter de rug.
Nadat ik 5 maanden geleden gestart ben met rennen is dit mijn eerste wedstrijd.
Tot vandaag had ik geen enkel idee hoe ver ik kon rennen alleen hoeveel tijd.
De vorige week heb ik als laatste 1 uur en 5 min aan elkaar gerend. Voor mijn gevoel moest het wel iets van 10 km zijn maar eerlijk geen idee. En dat idee komt van de bloks die ze hier hebben en daarvan word gezegd dat iedere blok 100meter is. Al zit er behoorlijk wat verschil in lengtes in zo nu en dan. Afgelopen vrijdag mijn laatste trainingsdag, nou dat verliep knudde, aangezien hier de temperaturen met sprongen stijgen hield ik het met 20 minuten wel voor gezien. Ik was behoorlijk duizelig en moest me echt oppakken om niet flauw te vallen. Dus had ik ook iets om me zorgen over te maken vandaag, want vandaag was het dus ook bloedje heet.
28graden.
Gelukig was dit alles in een park georganiseerd dus volop bomen maar karig voorzien van blad.
Alle beetjes helpen niet?
In eerste instantie zou ik samen met Kath gaan maar die kon op het laatste moment niet.
Dus alleen.
De organisatie was in joodse handen van de AMIA. En de gelden die hier werden ontvangen werden vervolgens besteed aan unicefdoelen.
Goed bezig.
Op het moment dat ik aankwam gefietst zag ik dat ze bij de start al met de opwarmingsoefeningen bezig waren. Ik had me thuis al in korte broek en tshirt gehesen om daar niets in bewaring te hoeven brengen, aangezien ik niet wist of deze mogelijkheid bestond. Ik melde me aan waarna ik mijn tshirt kreeg en mijn nummer op kon spelden.
Bij de start aangekomen waren ze al aan het aftellen, 10 9 8 ....
In het begin moest ik me echt inhouden ik dacht om me na een half uur rennen mezelf de kans te geven om wat sneller te gaan. Maar ik wilde eerst een indicatie zien op welke afstand ik was. Maar vooral met die zon, afzien. Op een gegeven moment zie ik op afstnd de plaats waar ze flesjes water uitdeelde en hier stond een bord 5 km.
Ik keek meteen op mijn horloge en zag dat ik 28 min. onderweg was.
Na wat water in mijn nek gegoten te hebben en beetje gedronken, niet echt kicke het lauwe water om te drinken, hmmm, met frisse moed weer verder. Na dit kwam het zwaarste stuk een stuk over de zonovergoten avenue.
Ik voelde me al langzaam duizelig worden, ik had geen petje of niets bij me, hmmm.
Gelukkig kon ik de laatste honderden meters afsluiten in het park met de karige schaduw en overvloedige aanwezigheid van muggen.
Op 43 min overschreed ik de finish, super kicke!!
Er werd me iets van het lijf gescheurd , mijn nummer 202.
En ik kreeg meteen een flesje met water en een bekertje met Gatorade.
wat een flash!!!
ik voelde meteen hoeveel spanning ik op mezelf gelegd had en de spanning er meteen vanaf ging na de finnish, Canelooooni!
Zoals ik gebruikelijk ook doe bleef ik rustig doorlopen om niet te gaan zitten en de zweet explosie af te wachten. het flesje water gebruikte ik om me op te frissen en de suiker van Gatorade deed me daadwerkelijk goed!!
Nou!!
Ik heb meteen zin om me weer ergens in te schrijven voor een marathon, maar nu iets met meer kms.
Laten we zien wat Buenos Aires te brengen heeft op dat gebied.
Update 9december2007
Vandaag zelfde afstand gerend niet in competitieverband 40,5 minuut
Nadat ik 5 maanden geleden gestart ben met rennen is dit mijn eerste wedstrijd.
Tot vandaag had ik geen enkel idee hoe ver ik kon rennen alleen hoeveel tijd.
De vorige week heb ik als laatste 1 uur en 5 min aan elkaar gerend. Voor mijn gevoel moest het wel iets van 10 km zijn maar eerlijk geen idee. En dat idee komt van de bloks die ze hier hebben en daarvan word gezegd dat iedere blok 100meter is. Al zit er behoorlijk wat verschil in lengtes in zo nu en dan. Afgelopen vrijdag mijn laatste trainingsdag, nou dat verliep knudde, aangezien hier de temperaturen met sprongen stijgen hield ik het met 20 minuten wel voor gezien. Ik was behoorlijk duizelig en moest me echt oppakken om niet flauw te vallen. Dus had ik ook iets om me zorgen over te maken vandaag, want vandaag was het dus ook bloedje heet.
28graden.
Gelukig was dit alles in een park georganiseerd dus volop bomen maar karig voorzien van blad.
Alle beetjes helpen niet?
In eerste instantie zou ik samen met Kath gaan maar die kon op het laatste moment niet.
Dus alleen.
De organisatie was in joodse handen van de AMIA. En de gelden die hier werden ontvangen werden vervolgens besteed aan unicefdoelen.
Goed bezig.
Op het moment dat ik aankwam gefietst zag ik dat ze bij de start al met de opwarmingsoefeningen bezig waren. Ik had me thuis al in korte broek en tshirt gehesen om daar niets in bewaring te hoeven brengen, aangezien ik niet wist of deze mogelijkheid bestond. Ik melde me aan waarna ik mijn tshirt kreeg en mijn nummer op kon spelden.
Bij de start aangekomen waren ze al aan het aftellen, 10 9 8 ....
In het begin moest ik me echt inhouden ik dacht om me na een half uur rennen mezelf de kans te geven om wat sneller te gaan. Maar ik wilde eerst een indicatie zien op welke afstand ik was. Maar vooral met die zon, afzien. Op een gegeven moment zie ik op afstnd de plaats waar ze flesjes water uitdeelde en hier stond een bord 5 km.
Ik keek meteen op mijn horloge en zag dat ik 28 min. onderweg was.
Na wat water in mijn nek gegoten te hebben en beetje gedronken, niet echt kicke het lauwe water om te drinken, hmmm, met frisse moed weer verder. Na dit kwam het zwaarste stuk een stuk over de zonovergoten avenue.
Ik voelde me al langzaam duizelig worden, ik had geen petje of niets bij me, hmmm.
Gelukkig kon ik de laatste honderden meters afsluiten in het park met de karige schaduw en overvloedige aanwezigheid van muggen.
Op 43 min overschreed ik de finish, super kicke!!
Er werd me iets van het lijf gescheurd , mijn nummer 202.
En ik kreeg meteen een flesje met water en een bekertje met Gatorade.
wat een flash!!!
ik voelde meteen hoeveel spanning ik op mezelf gelegd had en de spanning er meteen vanaf ging na de finnish, Canelooooni!
Zoals ik gebruikelijk ook doe bleef ik rustig doorlopen om niet te gaan zitten en de zweet explosie af te wachten. het flesje water gebruikte ik om me op te frissen en de suiker van Gatorade deed me daadwerkelijk goed!!
Nou!!
Ik heb meteen zin om me weer ergens in te schrijven voor een marathon, maar nu iets met meer kms.
Laten we zien wat Buenos Aires te brengen heeft op dat gebied.
Update 9december2007
Vandaag zelfde afstand gerend niet in competitieverband 40,5 minuut
Saturday, October 06, 2007
Ziektes en aanverwanten.
De onschuldige kinderziektes die ik zelf ondergaan heb waarvan ik me alleen de mazelen kan herinneren omdat dit zo jeukte en ik er zo ontzettend rood van werd. Verder gelukkig nooit iets ernstigs gehad.
Daarbij was iets indrukwekkender wel de rugoperatie van Moeders. Dit omdat de situatie thuis compleet veranderde. We woonde toendertijd al in de Albert Neuhuysstraat aangezien me een paar dingen heel sterk in mijn geheugen gegrift zijn. Elke dag kwam er een gezinshulp, in ons geval was dat Mieke. Mieke was heel leuk, atent en gaf veel positieve aandacht. Daarbij moesten we menigmaal ook bidden voor de gezondheid van Moeders. Dit gebeurde in de keuken en tijdens dit weesgegroetje moesten we naar het kruis van Christus boven de deur van de gang kijken. Dat moeders iets had werd geduurende het normale leven helemaal niet opgemerkt in ieder geval niet door mij. Van ziekenhuis bezoeken aan haar kan ik me weinig meer herinneren. Al kan ik me wel een ander ziekhuisgeval herinneren toen Peter met spoed naar het ziekenhuis moest, maar voor wat??, hij en moeders werden afgehaald door Peeten met een zwarte grote fantastische Cadilac. Wij stonden in de deur van de napoleonsbaan hun uit te zwaaien. Zoals het in mijn hoofd zit was er altijd iets met Peter, zoals al eerder vermeld een knie opgescheurd een gebroken been bij de judo de kop open doordat hij door het dak was gevallen. Ik schijn ook de amandelen geknipt te hebben al zit me daar niets meer van bij hoe graag ik ook zou willen.
Wim had een bril omdat hij zonder echt niet kon Peter en Maria hadden er ook eigenlijk een nodig maar die lagen in het laadje de grootste tijd van het jaar.
Wat ook een sterk beeld opleverde waren de dochters van ome Wie en tante Annie. Een van de weinige keren dat we naar Lottum gingen om hun te bezoeken zag ik bij binnenkomst een van de dochters de beide benen in het gips hebben met een spalk ertussen. De tijd heeft een soort wazig beeld gemaakt in mijn brein maar ik dacht dat ze allebei tegelijk of net achter mekaar dezelfde operatie hadden ondergaan. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden en vond het zielig en intressant tegelijk. Pas veel later kreeg ik te horen dat beiden op die manier een correctie aan de benen ondergingen in verband met de verdere groei. Dat brengt me meteen naar ome Wie’s groeipatroon, de man heeft enorme handen die meteen de aandacht trekken, nou hebben de meesten van mijn broers en zussen grote handen. In ieder geval Maria en ik, en deze heb ik meteen ook doorgegeven aan mijn kinderen. Ze zijn net een maatje te groot, verder heb ik er geen last van hoor. Om nog even in de familie Van lier te blijven, zo was er ook iets met onze oma maar hier word liever niet over gesproken.
De tijd heeft zijn wonden van onbegrip aangebracht. Al zou dit heden ten dagen gewoon een naam hebben. Wat ik proef uit de verhalen is er vooral schaamte, wat ik op een punt wel begrijpen kan. Aan de andere kant maakt me dat alleen maar nieuwsgieriger. Wat ooh wat was er allemaal aan de hand. De flarden die in mijn hoofd spoken over dit onderwerp heb ik zelf gebundeld in een conclusie. Die is dat oma hoogswaarschijnlijk dementerende was in haar jonge jaren en hierbij enkele dagelijkse dingen die in het oog van de mededorpelingen vielen en niet begrepen werden. Ik zal hier verder niet meer informatie over krijgen denk ik want het onderwerp blijft gevoelig.
Daarbij was iets indrukwekkender wel de rugoperatie van Moeders. Dit omdat de situatie thuis compleet veranderde. We woonde toendertijd al in de Albert Neuhuysstraat aangezien me een paar dingen heel sterk in mijn geheugen gegrift zijn. Elke dag kwam er een gezinshulp, in ons geval was dat Mieke. Mieke was heel leuk, atent en gaf veel positieve aandacht. Daarbij moesten we menigmaal ook bidden voor de gezondheid van Moeders. Dit gebeurde in de keuken en tijdens dit weesgegroetje moesten we naar het kruis van Christus boven de deur van de gang kijken. Dat moeders iets had werd geduurende het normale leven helemaal niet opgemerkt in ieder geval niet door mij. Van ziekenhuis bezoeken aan haar kan ik me weinig meer herinneren. Al kan ik me wel een ander ziekhuisgeval herinneren toen Peter met spoed naar het ziekenhuis moest, maar voor wat??, hij en moeders werden afgehaald door Peeten met een zwarte grote fantastische Cadilac. Wij stonden in de deur van de napoleonsbaan hun uit te zwaaien. Zoals het in mijn hoofd zit was er altijd iets met Peter, zoals al eerder vermeld een knie opgescheurd een gebroken been bij de judo de kop open doordat hij door het dak was gevallen. Ik schijn ook de amandelen geknipt te hebben al zit me daar niets meer van bij hoe graag ik ook zou willen.
Wim had een bril omdat hij zonder echt niet kon Peter en Maria hadden er ook eigenlijk een nodig maar die lagen in het laadje de grootste tijd van het jaar.
Wat ook een sterk beeld opleverde waren de dochters van ome Wie en tante Annie. Een van de weinige keren dat we naar Lottum gingen om hun te bezoeken zag ik bij binnenkomst een van de dochters de beide benen in het gips hebben met een spalk ertussen. De tijd heeft een soort wazig beeld gemaakt in mijn brein maar ik dacht dat ze allebei tegelijk of net achter mekaar dezelfde operatie hadden ondergaan. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden en vond het zielig en intressant tegelijk. Pas veel later kreeg ik te horen dat beiden op die manier een correctie aan de benen ondergingen in verband met de verdere groei. Dat brengt me meteen naar ome Wie’s groeipatroon, de man heeft enorme handen die meteen de aandacht trekken, nou hebben de meesten van mijn broers en zussen grote handen. In ieder geval Maria en ik, en deze heb ik meteen ook doorgegeven aan mijn kinderen. Ze zijn net een maatje te groot, verder heb ik er geen last van hoor. Om nog even in de familie Van lier te blijven, zo was er ook iets met onze oma maar hier word liever niet over gesproken.
De tijd heeft zijn wonden van onbegrip aangebracht. Al zou dit heden ten dagen gewoon een naam hebben. Wat ik proef uit de verhalen is er vooral schaamte, wat ik op een punt wel begrijpen kan. Aan de andere kant maakt me dat alleen maar nieuwsgieriger. Wat ooh wat was er allemaal aan de hand. De flarden die in mijn hoofd spoken over dit onderwerp heb ik zelf gebundeld in een conclusie. Die is dat oma hoogswaarschijnlijk dementerende was in haar jonge jaren en hierbij enkele dagelijkse dingen die in het oog van de mededorpelingen vielen en niet begrepen werden. Ik zal hier verder niet meer informatie over krijgen denk ik want het onderwerp blijft gevoelig.
Monday, October 01, 2007
Villa Gesell
In onderstaande video probeer ik het een ander duidelijk te maken wat er aan de hand was in het weekend Gesell.
Van de hand van de overleden Oma van Anyi is een boek uitgekomen en daarvoor waren wij daar aanwezig.
Maar de oceaan en de wind maken het geluid niet echt duidelijk.
Maar het is weer een stukje live en stem.
Nou plezier ermee!
Van de hand van de overleden Oma van Anyi is een boek uitgekomen en daarvoor waren wij daar aanwezig.
Maar de oceaan en de wind maken het geluid niet echt duidelijk.
Maar het is weer een stukje live en stem.
Nou plezier ermee!
Subscribe to:
Posts (Atom)
