Halve marathon 3 mei 09

Na weken getrained te hebben op ouwe schemas van Yuyo voelde ik me redelijk klaar voor de halve marathon. Al ben ik vanaf dat ik werk niet meer zo strikt met de dagen. Ik gaat zoals het uitkomt, soms 3 keer soms 4 keer per week. Daarbij heb ik sinds een para weken ook nog last van mijn hakken dat schijnt met vermoeidheid te maken te hebben. De ene keer wat meer dan de andere keer. Afgelopen zaterdag hadden we geluk in het restaurant ik kon nokken om kwart voor een dus kon ik nog wat uren slapen, de wedstrijd zou om 8:00 starten. Anyi haar handywekker op half 7 laten zetten om in een half uur een kop koffie te drinken en om half 8 daar te zijn. Gelukkig had ik me de dag van tevoren redelijk uit kunnen rusten overdag. Toen de wekker s’morgens afging bleek het half 6 te zijn, ayayaya effe vergeten dat de handy van Anyi nog op zomertijd loopt. Zat ik daar dus anderhalf uur te koekeloeren. Ik volede me redelijk goed en uiteraard de spanning helpt ook mee, extra adrenaline.
Om half 8 was het nog redelijk rustig in het park van Palermo, ik had een plastic zak met een droog tshirt en wat te drinken bij me aangezien ik illegaal me zou rennen in deze wedstrijd, bij gebrek aan tijd maar ook niet zeker van zijn of ik wel of niet mee zou doen. Ik had al bedacht om de plastic tas met de hengsels aan het slot te doen, ja en als het gejat zou worden pech hebben dus. Daar zou ik wat betreft het drinken dan wel van balen maar goed maar eerst eens de halve marathon rennen. Voor de start me een kwartier warm gerend en ik hoopte om onder de 1 uur en 50 minuten toch uit te komen. Om 8:00 naar de start gelopen aangezien we om 10 over 8 loos zouden gaan. Wat altiijd prachtig is aan de start zijn de zenuwen van bijna iedereen. Tenminste degene die dat zeer zichtbaar laten zien, prachtig, zelf heb ik daar ook altijd last van wat ik ook wel geslaagd vind.



En bij het aftellen van de seconden voor de start moet ik me altijd voornemen om niet als een idioot van start te gaan om niet de energie te verspillen in de eerste 3 km. En daar heb ik ook meestal last van. Na 3 km zag ik al dat ik 50 seconden te snel liep, aangezien je moet opbouwen en niet afbouwen weer niet goed bezig. Op 8km kreeg ik dan mijn eerste inzinking en waren we weer bijna bj de start ik had al neigingen om er mee te kappen. Rond de 10km ging alles weer prima een kleine stop van 15 seconden om een bekertje Gatorade naar binnen te werken en weer verder. En tongggg op de 13km weer een terugslag weer neigingen om er mee te kappen. Alles begon zo langzamerhand pijn te doen in mijn benen maar goed toch verder ik nam me voor als de tijd bij de volgende meter nog onder de 1uur 50 zou zijn zou ik verder gaan. Dat was bij km15 het zag er nog qua tijd goed uit, verder. Bij km 16 zag ik heel wat lui al aan het wandelen een kritiesch punt, daar had ik de laatste keer ook last van. Verder, tot km 19 ging alles weer fantastisch en we waren weer op de weg terug. De laatste 2 km zwaar zwar zwaar met alles vooruit. De klok stond stil op 1uur en 48min. en 20sec. fantastisch!!



Wat nog beter was was dat er geen controle was voor illegale renners dat betekende dat ik gewoon over de finnisch kon rennen en een flesje koud water en gatorade kon scoren, zelfs een medaille als ik wilde maar dat kreeg ik niet over miijn hart om dat ook nog te verkrijgen. Ik zweete als een otter en liep langzaam een beetje terug naar het circuit om te zien of ik wat bekende zou tegenkomen. Net voor de finnisch kwam ik een bekende tegen Pedro hier van onze straat en Pablo die ook bij Yuyo traint. Pablo stond te wachten op zijn vrouw todat deze zou finnischen. Ook zag ik Patri, de moeder van onze nichtjes, Lula en José, de vriendin van Yuyo. Langzaam kreeg ik het koud en liep richting fiets met de hoop dat ik daar mijn droog tshirt aan kon doen en mijn vest. Het geluk was met me alles nog aanwezig. Na een uur uitgehijgd te zijn stapte ik weer voldaan op mijn fietsje om richting huis te gaan.

Restaurant Urondobar

Begin dit jaar heb ik besloten om werk te gaan maken van het openen van ons restaurant. We willen de oude kolonieen van Nederland gebruiken als thema van ons restaurant met in de hoofdrol Indonesie. Aangezien ik alleen ervaring heb in de huiselijke keuken is het wel handig als ik wat ervaring opbouw in een profesionele keuken. Anyi heeft deze ervaring al en is volledig gediplomeerd en bevoegd. De broer van Anyi, Javier, heeft een restaurant en met hem heb ik al wat gesprekken achter de rug over onze plannen. Ik ken de cultuur hier niet goed genoeg of de wijken waar je beter niet iets kunt beginnen en waar wel. En hoe of wat met heel wat dingen. Hierbij offerde hij me ook de gelegenheid aan om wat ervaring op te doen in zijn restaurant en met mijn aanwezigheid aldaar kon ik met eigen ogen de dingen zien en vragen stellen die nodig zijn voor onze eetgelegenheids ontwikkeling. Ook wil ik eens een gesprek aangaan met de Nederlandse ambasade naar mogelijkheden. Maar om terug te komen op het item restaurant zou ik eerst een paar dagen gaan kijken hoe alles verloopt met inkopen doen en dergelijken.


De dinsdag, ergens in midden februari, die we afgesproken had had Javier al zowat alle inkopen gedaan dus toen stond ik er wel een beetje beteuterd bij te kijken. Als je zin hebt kun je ook meteen aan de slag vroeg hij aan mij, daar stonden mijn oren wel naar. Vanaf dat moment kreeg ik de orders van Pedro de chefkok om te doen wat hij mij vraagt. Ik kreeg al meteen te maken met dingen als dingen snijden, haken, hygiene en meer van dat soort. Rond een uur of 9 dacht ik toch maar Anyi beter te informeren aangezien de tijd van inkope al lang was overschreden. Ik vertelde haar wat er aan de hand was en ik kon haar bij wijze van spreke een gat in de lucht horen springen. Die avond ben ik tot het einde gebleven en ben ik er nog steeds. Dat pannen en potten behoorlijk heet zijn en messen heel scherp heb ik un ook ervaren. Van de tijd dat ik er un werk is er nog geen week voorbij gegaan dat ik me niet gesneden of verbrand heb. Al is het snijden nu voorbij, ik verbrand me nog alleen maar. Maar langzamer hand leer ik. Ik ga met de motor van Anyi naar het werk en daarbij heb ik me met het vast maken van het slot al 2 keer verbrand aan de uitlaatpijp. Ik ga ook nog naar school om wat certificaties te halen over het thema hygiene. Dat doe ik bij een school van een beroemde kok uit Argentinie, Gato Dumas. Hier doe ik nog een cursus die gaat over het herkennen van producten oftewel smaken, geuren ,textuur en uitstraling. Heel intresant en leerzaam, tja je moet toch wat met je leven en leren is leuk en praktisch en goed voor het brein. Dat is 4 uur per week 4 maanden lang, daarna zien wel weer wat betreft het aanbod, genoeg dingen die ik ook wel wil doen. Met al deze dingen moet ik behoorlijk gebruik maken van mijn Spaanse taal kennis. Daar had ik wel wat de knijp voor of ik wel voldoende achtergrond hiervoor had. Wat betreft de school alles in orde begrijp ook meer dan ik dacht, niet alles maar meer dan 3 kwart. Dat is ook zo in het restaurant meestal moet ik effe nog es vragen en verifieren. Maar met de tijd is het een herhaling van dingen en je verkrijgt vanzelf een wat betere taalschat. Wat ook grappig is dat l de vrienden en familie van Anyi en Javier me un aan de andere kant van de bar zien werken, verbaasde blikken en dan weer niet.



Willeke is tijdens miijn werk ook eens komen eten dat maakte de avond wel weer speciaal. Het verblijf in het restaurant resulteerd er in dat ik thuis ook behoorlijk aan het expirimenteren ben geslagen aangezien dat in Urondobar de hele tijd gebeurd. Alles maken ze er zelf van brood tot rookworst en ingewikkelde zalm die ingelegd is in kruiden, gravalex. Brood enzo maakte we hier al thuis maar dingen zoals zoutvlees en zouten eieren daarmee ben ik nu ook begonnen dat zijn dingen die tijd nodig hebben en we hebben hier geen toko voor al deze kost. Ook verschillende methodes van brood maken vind ik behoorlijk intressant. Brood met een ontwikkeling van 3 dagen en dergelijken met een smaak uiteindelijk, ik zeg effe woooooow. Pedro de chefkok is een persoon die behoorlijk op de hoogte is van diverse kanten. Hij intreseert zich ook in de technische en ontwikkelingskant van het koken en experimenteert er ook duchtig op los. Hij heeft er een batterij aan droogworsten liggen en hangen, yoghurt waar hij de hele tijd mee aan de slag is, al vind ik mijn eigen gefabriceerde yoghurt thuis toch geslaagder, dit met de achtergrond in Nederland, hier is namelijk geen yoghurt cultuur. Hier bestaat geen yoghurt zonder smaak, yoghurt is hier een product wat met iets samen gaat zoals het meest populairste vanille. Een onderwerp van Pedro en mij is ook onze ontwikkeling van beide zonen, Augustin en Boris, ze hebben een week verschil. Onze Boris loopt voor op tandjes oftewel de kiezen die hij heeft die heeft Augustin niet, nog niet. Verder werkt in het restaurant ook onze neef Sebastiaan daar die sommelier is en het restaurant voorziet van de nodige wijn die per week weer anders is. Uiteraard ook hoogst intressant en ik weer na 2 jaar wat alcohol tot me neem. Het restaurant heeft verder ook een sociale funktie daar van ontmoetingen van vrienden van Javier of van de vader. Het reilen en zeilen van het restaurant is toch effe een hele taak als je het zo van dichtbij kunt zien. Dit geeft me nog meer de power om te beginnen met ons eigen gebeuren.

Carrera de Miguel 29 mrt 09

Na lange tijd geen wedstrijd gelopen te hebben jeukte het weer behoorlijk.
D’r is een ding waar ik een behoorlijke hekel aan heb in deze tijd en dat is die stomme zon die de hele tijd schijnt hier, veel te hard en te heet. Eind november de halve marathon voor teams gerend met een min of meer bevredigend gevoel. Je weet dat er meer in je zit maar het komt er niet uit op de een of andere manier. Dan is het natuurlijk uitkijken naar schuldigen factoren zoals de zon. Iets langer als een maand werk ik nu in restaurant Urondobar, het restaurant van Anyi’s broer waardoor ik niet echt niet meer gemotiveerd ben om om 8uur op de zaterdagmorgen te gaan trainen met mijn persoonlijke trainer Yuyo. Op een zaterdagavond in het restaurant wil het wel eens tot 3 uur s’nachts duren voordat de laatste klant de ruimte verlaat. Dan is het na 4uur slapen lastig om me te motiveren om te gaan trainen.

Hierdoor ben ik naar gevoel van Yuyo gaan trainen in mijn uppie. Ik probeer toch z’on 4 keer per week de straat op te gaan en te trainen wat ook redelijk lukt. Op zijn minst 3 keer per week. De week voor de wedstrijd had ik wel het gevoel dat ik er klaar voor was maar hoe het zou gaan verlopen, geen ideee. Mijn ervaringen tot zover met de 10km zijn niet al te best, speciaal de laatste niet, ik was echt op het punt van opgegeven maar de gedachte aan een flesje water heeft me gered die keer met 54 minuten,hmmm.
Naar 5 uur geslapen te hebben ging de wekker om half 8 af zondag. Mijn lijf stond direckt onder spanning voor de wedstrijd, wat ik wel een goed teken vind, goed voor de motivatie, adrenaline. Ik nam me meteen voor om rustig aan te doen en niet te haasten want dan zou ik weer breken op de 6km met nog 4 te gaan. In de tussentijd met warm lopen kwam ik Yuyo tegen met Patri, Mono en vrouw. Yuyo sprak me meteen positieve woorden in en zou me in 2 weken een schema sturen zodat ik in zijn geest door kan trainen voor de hele marathon die ik dit jaar toch echt wil lopen.

Met 15000 andere stonden we voor de start om de 10km te lopen, wat een berg mensen. Gelukkig starten we op een super brede weg met 6 banen, dus redelijk plaats. De eerste 5km werd er gerend op gelijk brede wegen genoeg tijd om ieder zijn plaats in te nemen voordat we echt het park in rende met 1baans weg. De eerste km’s rende ik in tempo van 4.45 per km dit ging door tot km 6 waar het weer erg moeilijk ging en bij km 8 kon ik weer vol vooruit. Uiteindelijk heb ik er 47minuten en 9 sec. over gedaan wat me een voldaan gevoel geeft.

Nederlands Bezoek februari – mrt 09

Na al wat jaren hier geleefd te hebben is dan eindelijk mijn eerste Nederlands bezoek gearriveerd in de persoon van Willeke en Martijn. Afgelopen jaar in augustus tijdens ons verblijf in Nederland kreeg ik al een voorbode van Willeke dat ze best wel zin had om naar Argentinie af te reizen. Dat werd nog duidelijker een paar maanden geleden toen ze me een mail stuurde dat ze de reis geboekt had. Ze had wel nog geen idee waar ze naar toe wilde, het land hier is oneindig groot. Je kunt van de gloeiende hitte naar de zuidpool. En allebei de dingen zijn intressant. Op het eind van februari kwam al een voorbode van Europees bezoek in de vorm van Marc uit het zuiden van Duitsland. Hij wilde uit het koude Duitsland Argentinie ondekken en in de tussentijd wilde hij de kavadi met ons doen. Maar dat heb ik al beschreven in mijn verhaal over Uruguay. Nadat Marc 2 dagen in ons huis vertoefd had, hij had me 2 flesjes Jever bier meegenomen, man man man wat een bier onovertreffelijk, en richting Cordoba vertrokken was kwam Rika uit Antwerpen aan in Buenos Aires. Heb haar leren kennen op facebook waar we onze gezamelijk intresse in Swastikas delen. Een Belgiesche uit Antwerpen wat inhoud dat ik weer Nederlands kon praten. Voor Rika, Willeke en Martijn had ik een hostel gereserveerd zodat ze na enkele dagen zelf uit konden maken wat of waar ze naartoe zouden gaan. Na Rika hier 2 dagen was kwam Willeke en Martijn, joeppie Pindakaas en nog meer goeds en lekkers en verwen spul. Helemaal te gek mijn eerste vriendenbezoek uit Nederland ik bedoel ik ken Willeke al vanaf 1990 of daaromtrend.

Martijn wilde al vanaf het begin uit de stad misschien een auto huren, ikzelf heb tot nu toe nog geen fatsoenlijke gelegenheid gevonden wat dat aangaat. Alles gaat hier redelijk goedkoop met de lange afstandsbus, ja helaas kun je in de tussentijd niet uitstappen. Willeke en Martijn besloten om een week in de stad te verbliijven en de nodige dingen te bezichtigen en dan het land in te trekken. Gezamelijk hebben we ook het een en ander ondernomen om Buenos Aires beter te leren kennen. In de tussentijd waren ze ook nog van hostel veranderd aangezien het eerste te luidruchtig was wat betrof het straat geweld dat hun uit hun slaap hield. Hierna kwamen ze in een Tangohostel wat aan een zeeer rustige straat ligt. Na de week vertrokken ze in het land om weer de laatste week voor hun vertrek in Buenos Aires te komen. Al hielden ze dit ook niet al te lang vol want na 2 dagen vertrokken ze weer richting Tigre wat net buiten de stad ligt omringd met duizenden eilandjes, prachtig, geweldig. Vannuit hier hebben ze de oversteek gemaakt naar Uruguay om daar nog enkele dingen te bezichtigen. Al met al was het zeer geslaagd om hun hier op bezoek gehad te hebben dat deed mijn hart goed. Ik ben benieuwd wie Willeke en Martijn zal opvolgen!!