Lts Venlo

Op de Tegelse LTS in het 2de jaar moest de keuze gemaakt worden welke richting je op wilde. In dat 2de jaar werd er duchtig gespeculeerd op school en in het Kempke wat te doen met onze toekomst. Het dichtsbijstaande was dat we over enkele jaren met brommers rond zouden rijden en hierna met een auto dus de conclusie die gemaakt werd dat het best wel eens wat kon zijn als je de opleiding automonteur ging volgen. We besloten met zijn 3en te gaan waaronder Sjaak Nellen en ik. Tegen het einde van het jaar en me ingeschrteven te hebben in Venlo bleek dat de andere 2 toch voor een andere opleiding gekozen hadden, had ik ook wat kon ik alleen naar het Venloosche. De LTS in Venlo was wel effe wat ander kaas dan in Tegelen. Al die stadse jongens die waren allemaal knoekie hard en maakte je om zeep als je maar iets te soft was. Gelukkig had ik wel het een en ander bij te zetten en verkoos enkele Molukse jongens als vrienden. Dit bracht mijn status meteen omhoog aangezien er toendertijd heel wat loos was met die treinkapingen ontvoeringen en bezettingen. Dit zorgde ook voor respect, haat en veel ruzie op school, met regelmatig in de pauze jongens die contra Moluks waren zochten de ruzies op. En die ruzies waren wel echt pittig met trappen in het gezicht en meer van die gemene dingen die ik nog niet van dichtbij gezien had. Ik had er al vanaf het begin geen zin in in deze school, ze gebruikte daar ander methodes dan ik gewend was en met sommige dingen waren ze iets vooruit in de les zoals wiskunde, ik snapte er de ballen niet van. Nou zie het maar op te lossen als je geen huiswerk wil maken. Het ging van kwaad naar erger op school die ik na enkele maanden alleen nog maar gebruikte om te klooien tijdens de lessen. Het was al met de Baarloose kermis, begin september, toen ik begon met spijbelen en enkele weken niet op kwam dagen op school.




Trouw ging ik ieder morgen de deur uit en fietste richting Venlo met nutteloos de tijd doorbrengen in het cenrum van Venlo of langs de Maas. Het super gefrustreerde gevoel geen oplossing in de situatie te zien en gewoon afwachten, niet zelf de ketting doorbreken het af laten hangen van anderen. Lange lege dagen. Tot het moment er iets zou gebeuren maar er gebeurde niets de eerste weken tot dat er dan eindelijk een brief in de bus van mijn ouders viel. Ze snapte er niets van dat ik niet meer naar school wilde en ik zei ik snap er niets van wat ze me daar willen laten leren.
Hoe verveelt ik daar was en ik klooide maar wat aan.
In een van de lessen autotechniek moest ik een wiel balanceren met lood. Hiervoor had ik een grote tang om het lood aan te brengen deze hield ik op de snel ronddraaiende band waarbij de tang behoorlijk heet werd op dat moment liep er een van mijn minder in de smaak liggende klasgenoot te dicht in de buurt waarop ik hem de tang op zijn hand drukte. Hij schreeuwde het uit en kreeg binnen enkele minuten een enorme blaar op zijn hand. Dit ging uiteraard niet onopgemerkt, Heutz de Baarlose leraar autotechniek nam hiervoor maatregelen en ik kon naar de adjunct directeur, van hem kon ik meteen 2 weken thuis blijven, geschorst, en als zoiets nog een keer zou voorkomen werd ik van school getrapt. Uiteraard, ik had mijn eigen pad al geschapen en de weg terug was onmogelijk ik zou vervolgen wat ik al fout aan het doen was, geen weg meer terug. Met als logisch gevolg dat ik van school getrapt werd. Ik had het idee, zo snel als ik van school af zou zijn dat ik meer vrijheid zou hebben. Dat was de grootste desilusie ever. Althans het zou nog een hele tijd duren voordat ik maar ook iets van vrijheid zou voelen of denken te voelen.

Kerst Buenos Aires 2007

Vorig jaar was de kerst in Ramos Mejia ook al niet zo bijzonder maar dit jaar al helemaal niet. Met de bekende reden die ons alles doet vergeten rondom ons. Ik heb nu wel enige conclusies kunnen trekken met de dingen die me hier opvielen de beide keren met de kerst en voorkerst. Muziek in de straat, versierde koopstraten, lichten in overdosis alles dat wat in Nederland is is hier met zeer beperkte mate aanwezig. Uiteraard als je naar een koopcentrum gaat word je enigszins overrompeld maar over het algemeen valt dat reuze mee. Vooral de kerstmuziek, altijd weer dezelfde deuntjes ik heb er zelden of geen gehoord hier. Kerstbomen verkoop op straat haahaha dat is een giller, bestaat hier niet. Iedereen heeft zijn plastic boompje of iets wat erop moet lijken. Kerstshoppings worden er wel gedaan waar dit jaar wel bijzondere uitzonderingen werden gemaakt. Men had verzonnen om in de nacht van zondag op maandag om 3:00 in de morgen aanbiedingen te doen die tot 5:00 in de morgen geldig waren. Caneloni, om de mensen uit bed te houden zolang. Het was een groot succes duizende mensen waren op de been voor dit gebeuren en op de tv wist men te vertellen dat er 15% meer shoppings waren gedaan dan het voorgaande jaar. De kerst is hier geconcentreerd op kerstavond dit voor het eten met de familie en de kadootjes voor de kinderen.




Dat eten gebeurd naar Europese traditie met allemaal kost van de winter veel met noten, worsten, vet en meer zware kost in schril contrats tot het zomerseten omdat het hier nu eenmaal zomer is en de zon met op zijn minst 30 graden op ons hoofd bakt. Wij hielden het dit jaar op Indonescische kost sambal, boontjes met peteh. Gelukkig kan ik Anyi altijd blij maken met een of ander Indoneschise schotel die ze nog nooit heeft gehad dus das simpel geregeld en iedereen blij! Ons kadootje hadden we natuurlijk al. De dag van de kerstnacht waren de winkels beperkt open tot 18:00 de volgende dag alles gesloten. De sfeer op straat had iets van spanning veel rotjes die afgeknald werden alsof het tegen nieuwjaar ging. Veel mensen op straat drinkend vrienden vriendinnen op terasjes kwebbelend opgewonden. Ons hondje Mumi het afzien met al die rotjes en spurtte voor zijn leven. De cumbia familie bij ons boven was al vanaf smorgens dezelfde cd over en over aan het draaien tot 21:00 toen verlieten ze het gebouw om naar familie te gaan, hoogstwaarschijnlijk. Wederom rust in het gebouw voor kort andere buren met weer nieuwe herrie onze zoon slaapt gerust verder, gelukkig.




Rond 24:00 ging het pas echt goed loos buiten met het vuurwerk, kerst werd verwelkomd alsof het nieuwjaar werd. De hond werd helemaal gek van bangigheid en kroop zo diep als mogelijk weg onder het bankstel. Anyi gaf me de tip om me maar beter niet meer op straat te begeven omdat de straat vogelvrij verklaard was. Politie laat het met kerstnacht totaal afweten ze hebben het ook te druk met vieren. Niet dat ik maar uberhaupt ook plannen had om naar buiten te gaan, nee dank je. Veilig in slaap vallen voor de tv met de laatste grappen over de sterren van Argentinie. En woensdag word er weer gewoon gewerkt.

De geboorte van Boris Prometeo

17 December 2007
De dag begon vroeg, op het moment dat ik een heftig gekreun van Anyi hoorde. Ik dacht dat is anders dan de normale gang van opstaan en naar de wc gaan, dat gaf meestal een iets lichter geluid. Wederom viel ik in slaap, enige minuten later, naar mijn gevoel, weer een heftig gekreun, ik dacht met enige twijfel, we zijn zover, de weeen zijn begonnen. Ik hield mijn ogen gesloten maar mijn oren gespitst. Na een x aantal maal hetzelfde gehoord te hebben werd het toch tijd om te vragen naar de stand van zaken. We waren begonnen met de bevalling, bijna iedere 10 minuten een wee en de tijd ertussen werd al snel korter. Met in het geheugen, als de weeen om de 5 minuten, 2 uur aanhouden word het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Het was 6 uur in de morgen toen ik op de klok keek. Anyi was al om 4:30 begonnen met het opschrijven van de tijden, snel genoeg raakte ze in de war hoe ze de tijden op moest schrijven waarna ik de zaak ging waarnemen om me ook enigszins zinvol te participeren. Gewapend met pen papier en horloge kon ik aan de slag. Vanaf 6:45 ging het pas echt goed loos, iedere 5 minuten een wee en dit werd vastgehouden tot 8:15 waarna het rigoreus veranderde naar weer ieder 10 minuten en iets meer of minder.




Anyi was al hartstikke moe en wilde het liefst 3 uur aan een stuk slapen om wat bij te komen. Dat slapen gebeurde ook daadwerkelijk aangezien ik haar in de korte tussenposes van pauzes hoorde snurken. Om haar zomin mogelijk te storen en bij te laten komen begaf ik me iedere keer naar de computer in de bijkeuken om weer terug te keren als ik weer gekreun hoorde om de tijd te noteren. De 10 minuten golf werd vastgehouden tot 16:00 waar het weer veranderde naar iedere 5 minuten. Snel genoeg hierna stelde ik Anyi voor om een bad te nemen om te kunnen ontspannen daar de intensiteit van de weeen nog sterker werden en haar verwerkingsgeluiden steeds heftiger werden. De tijd van weeen bleef rond de 5 minuten hangen. We vroegen ons al een paar keer af om naar het ziekenhuis te vertrekken aangezien we de 2 uur grens hadden overschreden. Anyi moest zich nog aantrekken wat niet al te best lukte bijna iedere beweging provoceerde weer een extra pijn. Om 19:00 waren we dan echt klaar om een taxi te nemen richting ziekenhuis. In de taxi had ze weer een wee en ik zag de chauffeur al een beetje nerveus worden van het gebeuren, gelukkig waren we maar 12 bloks verwijderd van het ziekenhuis dus binnen 5 minuten ben je daar. Het kon natuurlijk ook mijn inbeelding zijn of mijn nerveusiteit dat ik dacht dat de rest van de wereld dat ook is. Als eerste in het zieknehuis werden we verwezen naar een voorcontrole alvorens opgenomen te worden. We moesten net zoals iedereen in de rij wachten, nog 10 mensen te gaan voor ons. Het duurde en duurde en Anyi had in de tussentijd gewoon nog haar weeen. Na 15 minuten had ze er genoeg van en ging haar beklag doen aan de balie dat de situatie onhoudbaar was en eiste voorrang.





Die kwam dan ook binnen 5 minuten, het feit dat geconstateerd werd was dat Anyi al 7 cm ontsluiting had en als de duivel naar boven moest naar de voorbereidingskamer. Ik werd met enige papieren richting inschrijving van het ziekenhuis gestuurd. Het geluk was dat ik meteen aan de beurt was en na enkele handtekeningen een blauwe map overhandigd kreeg. Ik kreeg hier al het gevoel van deze actie dat ik enigszins afgescheept werd en de bevalling niet zou bij kunnen wonen. Deze paniekaanval zou ik nog enige malen krijgen voordat onze kleine geboren werd. Half rennend haaste ik me terug naar de bevallingsafdeling, hier gaf ik de map aan een zuster waarna ze me vertelde om te wachten. Dezelfde paniekaanval overkwam me op dat moment wederom. Gelukkig zag ik na enkele minuten een andere vader uit de voorbereidingsruimte komen waarna ik wat relaxter werd. Na een minuut of 10 mocht ik dan ook naar binnen, man duurde dat een eeuwigheid, waar Anyi al omgekleed was om de bevalling te doen. Ze had in de tussentijd al gevraagd om enige verlichting dit door een plaatselijke verdoving de voorgaande lange uren hadden hun sporen nagelaten. Deze injectie kreeg ze dan ook waar ik wederom de ruimte moest verlaten voor deze transactie (ziekenhuisbeleid). Ik moest meteen denken aan enkele verhalen van agressieve vaders die het niet aan konden aanzien dat hun echtgenotes pijn aangedaan werd en de specialist op een pak rammel trakteerden. Misschien ging het ergans anders over dat ik de ruimte moest verlaten maar ik hield het maar op die versie. De spanning in mezelf werd diverse malen opgewekt met mijn verschrikkelijke gedachtes of alles wel okee zou zijn met de baby en soms kon ik die weer wegslikken, snel genoeg moest ik me weer op andere dingen concentreren om weer weg te drijven van die gedachtes. Na enige tijd mocht ik weer de ruimte in. De tijd van de weeen volgden mekaar langzamer op na de injectie dan de bedoeling was waarna ze een vloeistof toegediend kreeg die weeen stimuleerden. Zelf had ik geschat na het horen van de 7 cm ontsluiting rond 19:30 dat Anyi zou bevallen rond 22:00 – 22:30 in het ritme van 1 cm ontsluiting per uur. Die 1 cm per uur zat me ergens nog bij. In de tussentijd was Anyi weer totaal relax en had weer aardig wat energie opgebouwd. Maanden van te voren was ons verteld dat het niet mogelijk was om te filmen, ziekenhuisbeleid, op dat moment toen het een beetje relax was informeerde ik nog eens naar dat feit over hoe en waarom. Dat werd meteen afgedaan als onzin door de verloskundige en de assistente, waar ze zich druk overmaakte waarna ik meteen aan de slag kon met onze camara.




In de gehele tijd van weeen was er nog geen vriendin, vriend of familie op de hoogte van de gang van zaken alleen mijn moeder, en ook weer niet. Ik had haar een mail in de morgen gestuurd ± 9:00 waarin ik haar melde dat het erna uitzag in dat ritme wat we hadden dat ze rond 12:00 een kleinkind rijker zou zijn. Om 18:00 nogmaals een mailtje met de tussentijdse veranderingen maar ik was er zo goed als overtuigd van dat ze deze nog niet gelezen zou hebben. Rond 22:00 kwamen we tot de conclusie dat we de moeder van Anyi maar eens moesten informeren naar de stand van zaken, verder hadden we geen behoefte aan andere mensen om ons heen op dat moment. Anyi zond haar een berichtje met de mededeling dat ze naar hospital Italiano moest komen zonder anderen in te lichten. Langzamerhand werden de weeen weer heftiger en de pijn was weer volledig terug, ze veranderden in persweeen. De verloskundige deed ondertussen meerdere onderzoeken en kwam tot de conclusie dat het tijd was voor het laatste deel. Hij brak de vliezen waar verassend weinig vruchtwater uitkwam de schroevendraaier waar hij dit mee uitvoerde had wel mijn impressie, canelonie hoe groot en lang. Daar krijg je dan toch wel enigszins de kriebels van als je dat zo dichtbij ziet. Me werd gevraagd om me om te kleden, broek, hemd en bescherming voor mijn schoenen. Na me omgekleed te hebben moest ik wederom wachten, tussen de bevallingsruimte en de omkleedruimte.





Hier staande hoorde ik al een keer in de tussentijd dat Anyi een keer serieus moest persen ze werd aangemoedigd en al. Wederom veranderde mijn staat in zeer nerveus waarom ik hier stond en niet daarbinnen. Snel hierna ondekte de verloskundige me en vroeg me of ik binnen wilde komen of niet. Nog geen minuut later kwam de 2de serieuze perswee waarop het hoofdje al behoorlijk te voorschijn kwam. De verloskundige in de pauzes drukdoende met het opdeppen van het bloed waar Anyi ingescheurd was of ingeknipt dat wist ik op dat moment niet. Ik kon helaas niet zien hoever alles was ingescheurd of geknipt want hier was ik behoorlijk nieuwsgierig naar. Tijd voor nieuwe persweeen, deze keer was het echt serieus en het was even twijfelen of alles nu in een keer ging gebeuren. Met een 2de kans kwam Boris geheel tevoorschijn. Anyi kon hem nog maar net bekijken of hij werd alweer weggebracht om geheel schoongemaakt te worden. Hiervan kon ik ook getuigen zijn. Fantastisch, fantastisch, fantastisch hij huilde alleen vanwege het lastigvallen van het schoonmaken. Wat een gewaarwording het eerste geluid van de baby. Hij werd aangetrokken waarna ik hem voor de eerste keer in mijn armen kon nemen. In de tussentijd arriveerde een 2de baby die ook de nodige aandacht nodig had zodat ik met Boris naar Anyi kon om hem haar vast te laten houden. Anyi liep vol van liefde, geluk en blijdschap. We waren op een gegeevn moment zo bezig met gelukkig zijn dat we brutaal onderbroken werden door de verloskundige die probeerde de ingescheurde Anyi weer bij mekaar te brengen en graag zijn werk wilde doen, of we de baby even aan de kant in zijn bedje wilde leggen.





Op dat moment realiseerde ik me dat Oma Nora ook in het ziekenhuis was en zeker in de wachtkamer moest zijn. Ik verkleede me weer naar normale verschijning om Oma Nora te ontmoeten, heeeel emotineel ik kon me amper nog uitdrukken hoe alles was geweest. Mijn spaans begaf het effe totaal. Ik moest me totaal concentreren om me duidelijk te kunnen uitdrukken. Gelukkig had ik onze camara bij om wat fotos en videootjes te laten zien die ik geschoten had. Moeders, Oma, schoot helemaal vol. We werden aangesproken door Angela de zuster die ons de hele bevalling had bijgestaan. Een vrouw die zo spontaan grappig goed gebekt optimistisch ons begleide, tevens ook de rest van de crew, allen bezorgd en even meelevend een echt plezier om je in te begeven. Zij bracht ons Boris, de eerste kleinzoon, zodat deze voor het eerst aan Oma’s ogen verscheen. Prachtig de eerste emoties delen en te genieten. Snel volgde Anyi uit de bevallingsafdeling waarop we met zijn allen naar de voor onze gereserveerde kamer konden gaan. Oma en ik werden meteen op pad gestuurd na enkele minuten, ik moest Boris registreren in het ziekenhuis en oma moest enige bandages voor Anyi gaan inslaan daarbij zou ze ook wat sandwiches en drinken kopen zodat we wat konden eten en drinken wat we de hele dag nog niet gedaan hadden. Wederom aangekomen op de registratie zaten er 5 mensen waar ik me bij voegde na een half uur gewacht te hebben waar we nog niet een persoon verder. Ik besloot terug tegaan om het later nog eens te proberen. Terug bij Anyi werd me duidelijk gemaakt dat de registratie zo snel als mogelijk moest gebeuren omdat Boris medicijnen nodig had, binnen 2 uur, en hier voor was autorisatie voor nodig. Okee dus weer terug waar we een mens verder waren. Na weer meer dan een half uur gewacht te hebben had ik er genoeg van, de mensen die daar zaten waren ook behoorlijk opgewonden dat er niets gebeurden en op het moment dat ik naar buiten ging begonnen er 3 mensen te klagen tegen de jongen die er zat om te helpen maar die de gehele tijd bezig was met zijn computer en telefoon en ons geheel negeerde. Ik weer terug naar Anyi en die werd al meteen opgewonden en stuurde de inmiddels teruggekomen moeder naar de zusters om de situatie bij de registratie uit te leggen. Oma Nora kwam terug en vertelde me dat er een zuster bij de lift op me wachtte voor hulp.




Tezamen wederom naar de registratie, binnengekomen was de man nog steeds aan het klagen waarop bij binnenkomst de zuster meteen duidelijk maakte dat ik geholpen moest worden in verband met spoed. Dat hielp meteen ik kon na 5 minuten vertrekken met de benodigde papieren. Deze afgeleverd op de hoofdzusters kamer en weer terug naar onze kamer. Hier was alweer een andere zuster de medicijnen aan Boris toe aan het dienen die hij nodig had, zonder de benodigde papieren geregeld omdat het spoed had. Kijk zo kan het ook!! Eindelijk konden we na het bezoek van de zuster genieten van Boris. De hele dag kon verteld worden hoe en wat met Boris in ons midden. Rond 3 uur s’nachts vertrok Oma waarna Anyi en ik nog wat konden nagenieten met onze eigen versie van de dag. Om 5:00 in de morgen gaf ik ook de pijp aan Maarten om naar huis te lopen, alle fotos van de dag nog te bekijken en wat mails uit te deur te doen en met als laatste een nieuwe upload op de babyblog.

Boris Prometeo

Een uur na de geboorte dit verslag voor mijn Nederlandse vrienden en Familie

Meisjes onschuldig - schuldig

De meisjes speelde tot ongeveer mijn 12de levensjaar niet echt een belangrijke rol in mijn leven. Dat werd nog eens extra ondersteund door de scholen waar ik opzat, jongensscholen dus. Al had ik wel enige diepingrijpende onschuldige ervaringen. Rond mijn 11de of 12de levensjaar werd ik uitgenodigd om een week te komen logeren bij mijn oom en tante in Ayen. Die ik met graagte aannam dit ook omdat mijn neef Gerard hoog op mijn favorietenlijst van neven stond.




In dat jaar hadden ze de gewoonte om iedere dag naar het zwembad te gaan in Bergen om andere dorpsgenoten te treffen en te zwemmen. Bij de eerste keer dat we daar kwamen werd ik voorgesteld aan een nichtje en 2 neefjes van hun, deze had ik nog niet ontmoet omdat ze niet van onze kant van de familie waren. We gingen ons omkleden om ons weer te ontmoeten in het zwembad zelf. Na wat gezwommen te hebben en gedoken van de duikplank waren we op een moment allen tezamen en we begonnen elkaar kopje onder te duwen. Dat was vrij ruw en jongensachtig tot ik op een gegeven moment bij hun nichtje uitkwam. Voorzichtig duwde ik haar onder dit ging bijna als vanzelf, wat me behoorlijk verraste, en zij mij daarna onderwater duwde. Alles in een niet geforceerde manier die heel aangenaam aanvoelde. Vanaf dat moment konden we niet meer ophouden, we hielden mekaar de hele tijd vast in het zwembad, en af en toe duwde we mekaar kopje onder. Praten deden we bijna niet alleen maar kijken en mekaar aanraken. Heel onschuldig maar met diep. Deze zwembadrelatie duurde excact een week en ieder keer met hetzelfde ritueel. Buiten het zwembad mekaar niet aanraken en in het zwembad de gehele tijd mekaar vasthouden en af en toe onderwater duwen, totdat ik weer naar huis moest en op de laatste dag zei een van mijn neefjes dat wij verliefd waren. Dat was nu niet iets waar ik bij stil had gestaan. Ik moest wel heel veel aan haar denken de opvolgende weken. Maar met de afstand, leeftijd, werd het er allemaal niet makkelijker op. De bewustwording van het bestaan van meisjes en wat er mee te doen kwam vooral uit het praten met vriendjes en uiteraard was dit in het Kempke. Het bekende gelul over of je wist, wat wat was en de namen leren zoals neuken, pijpen en standje 69 en dan snappen wat ermee bedoeld word want dat was de hele clue. En een woord als “kut” stond in de begin jaren 70 nog een behoorlijk taboe op. Dit kon alleen nog maar gefluisterd worden of onderons gezegd worden. Ik had ook behoorlijk de knijp dat ik me zou verspreken thuis en hiervoor afgestraft zou worden. Dat moment kwam toen mijn moeder een keer iets onredelijks tegen me zei waarna bij mij het woord kut eruit flapte, ik werd meteen getrakteerd op een vlakke hand in het gezicht. Met de mededeling dat je zoiets niet zegt tegen je moeder en ze wilde dit nooit meer uit mijn mond horen. Dat was ook meteen de laatste keer dat ik kut tegen miijn moeder gezegd heb.



De onderwerpen werden wel behandeld in het kempke maar je moest ook weten wat ermee bedoeld word dat was oppe tijd knap lastig. Er waren natuurlijk vriendjes met oudere broers en zussen die iets meer ingewijd waren in het onderwerp. En dan op een gegeven moment kijk je anders tegen de meisjes aan want dat waar je het de hele tijd met de vriendjes over hebt moet eens gerealiseerd worden. Voortijds had ik al enige vriendinnetjes gehad maar nog nooit met mijn handen op plaatsen geweest die de fantasie wat meer stimuleerden. Het onschuldige gebeuren dus, kusje en wat geknommel met de tong als het meisje dat ook wilde. Op een gegeven moment waren er 2 meisjes uit Tegelen verdwaald in Baarlo bij het Kempke en die kwamen spontaan met ons praten. Na wat uitgedaag en geklooi hadden Joepie en Ron de meisjes versierd. Aan die hadden we niets meer als die meisjes er waren, maar met de komende weken dat de meisjes kwamen en Joepie of Ron er niet bijwaren werden de meisje in toerbeurten gebruikt om het een en ander op uit te proberen. Niet dat er daadwerkelijk geneukt werd maar bijna alles kon bevoeld en betast worden ze vonden het allemaal prachtig en wij natuurlijk ook. Een ontmoeting zit me daarbij speciaal goed bij, we waren met zijn allen naar de Maas gegaan, bij de stuw, en voor mij werd het tijd om te gaan. Plotseling rende een van de meisjes naar mijn fiets om deze af te sluiten en het sleuteltje te verstoppen tussen haar boezem. Uiteraard veranderde dit in gekus en had ik mijn sleuteltje weer terug waarna ze me het weer afpakte en in haar onderbroek stopte. Dat was wel effe andere koek maar ik wist effe niet wat te doen. Het meisje bleef me uitdagen om het te pakken. En de ogen waren op mijn gericht van alle kanten. Ik kon me natuurlijk niet laten kennen en ging op een ultra snel onderzoek uit met als missie mijn fietsensleuteltje. Wat ik voelde was een behaard iets met 2 losse stukken met daarin mijn sleuteltje. Daar kon ik het mee doen de opvolgende dagen. Na die toestand, die Tegelse meisje nooit meer gezien al vroeg dit natuurlijk om meer, helaas geen vervolg. In de tussentijd konden we het doen met Jetjes condooms in het Kempke die in de speeltoestellen hingen na het weekend. Althans dat was onze fantasie dat die van Jetje waren niemand anders van onze leeftijd was met echte sex bezig maar Jetje zeker was onze overtuiging.
Verder had ik nog een uitprobeerrelatie met enkele andere meisjes zoals het Abba duo uit Kessel met hun gingen we altijd naar de ruine van Kessel om daar het kussen en het betasten uit te oefenen, ik was voorzien van de blondharige versie.
Dit ook met een rood harige uit Belfeld die uit een instelling kwam en de zomer in Belfeld doorbracht met haar kuste ik mijn lippen door, 100% kussen, kussen als obsessie apart maar voor dat moment normaal en altijd verlangend naar meer.

La gran Milonga Nacional

Gisteren in Avenida de Mayo was een groot Milonga dansfeest.Er was een 8000 vierkante meter dans vloer gecreerd tussen “9de julio” 4 bloks richting “playo de mayo”. De bedoeling was om iedereen aan te zetten om de Milonga te dansen van toerist tot de beste dansers.
Milonga. Het ritme van de Milonga muziek is snel en vrolijk. Er wordt zonder pauze door de dansers gedanst, meestal met kleine passen. De figuren zijn minder complex als bij de gewone Argentijnse tango die wordt gedanst met langere passen en elegantere figuren. Aangezien Angis zwangersschap waren we duidelijk niet in de positie om een dansstap te ondernemen vandaar dus dat ik deze video heb geschoten. Geniet van La Orquesta Escuela de Tango Emilio Balcarce!




Wie nog een stukje Milonga wil horen van D Arienzo hier
Klikken

Quo Devils en Fietsen

Om nog iets verder in te gaan op brommerverhalen was het zo dat op een gegeven moment ook een brommerbende in Baarlo bestond genaamd de “Quo Devils”, jaja van Status Quo. Deze groep was rondom Matje Coenen geformeerd hij had namelijk een kiet en hier verzamelde zich de Baarlose jeugd zich met al hun Zundapp brommers aangezien dit het merk was voor ons, een degelijke brommer die er goed uitzag. In Venlo reden de meesten met een Yamaha die uiteraard niets waard waren aangezien die uit het goedkope Japan kwamen, Wat wel weer goed was van die Yamaha’s was dat deze bijzonder goed op te voeren waren en ook gemakkelijk aan onderdelen te komen was. Tja en in Maasbree en Belfeld reden ze Kreidler, hahahaha daar zullen we het maar helemaal niet over hebben. 2 of 3 jaar voordat ik brommer zou mogen rijden werd de helm verplicht. Maar goed tot daar aan toe kon ik achterop genieten zonder helm. Mijn vervoer was geregeld bij Dreeke Lenders, die een Vespa Ciao had, wij waren de enigste met een damesbrommertje, waarmee we de toertoechten van de Quo Devils mee konden rijden. Ik had een spijkerjasje waarop geprint stond Quo Devils en Dreeke had een helm geverfd door zijn broer Theo met spectaculaire vleugels aan de kant en QD op de achterkant van de helm, prachtig.




Niets spectaculairder dan een toertocht van 50, 60 of 70 brommers, een van de regelmatige doelen was om naar Helden te gaan naar een bevriende kiet. Om je hier volledig lam te drinken aan de pijpjes Heineken en zo af en toe als er een Status Quo nummer werd gedraaid ging spontaan de gehele groep luchtgitaar spelen in de welbekende poses van Status Quo. Langs mekaar staan en in ritme met het hoofd naar onder en boven bewegen dat werd iets later bekend als headbangen. Al gingen de Status Quo gebaren iets dieper naar de grond.
Zie hieronder een videootje uit die tijd van de Quooos





De tochten werden vervolgd naar aanliggende dorpen. Een van die tochten bracht ons ook naar Belfeld, hier was een of ander festivalletje georganiseerd en er zouden wat andere brommerclubs zijn. We waren nog maar net een minuut of 5 binnen of het was al meppen geblazen, niet dat ik hierdoor geinspireerd werd, om te pleiten ja, die jongens waren een beetje te groot voor mij, keek ik meestal de gevechten aan tussen de boys. Het had wel een grote impakt op mij omdat het er meestal nogal heftig aan toe ging met kettingen en meer grof werk. Bloeden, kapotte kleren en meer van die fratsen. Dat was toch nog iets te pittig voor mij dat gemep ik had dat niet zo in me dat echte kwaad maken over iets of persoon. Maar de uitzondering bevestigd de regel.
Op een van onze uitgangsavonden in Maasbree met de gewone fietsclub van vrienden van eigen leeftijd hadden we ons eens een keer duchtig opgefokt oftewel het werd tijd om eens ruzie te zoeken met van die achterlijke boeren uit Maasbree. Het bleef een raar gegeven voor mij waarom je zonodig een hekel moest hebben aan mensen uit de andere dorpen omdat deze toevallig niet in de smaak lagen volgens andere dorpsgenoten. En meestal woonden er ook nog wel familie van mij in die dorpen zodat dat met die beledigende termen mij regelmatig raar in de oren klonk. Maar goed niet afgedwaald we vonden in het Mafcentrum een groepje slachtoffers die we begonnen uit te dagen. Ten eerste wij waren met een man of 12 en hun met 5 of 6. en je zag al meteen dat ze in de slachtofferrol zaten. We werden door de opzichter van het Maf naar buiten gedreven en de jongens uit Maasbree wilden niet naar buiten want ze hadden de shit al in hun broek hangen. Op een gegeven moment kwamen ze dan naar buiten en zette het op een sprinten.



Wij er achteraan en in de dorpstraat hadden we er 2 te pakken wij stonden daar met zijn 4en en we begonnen te schelden maar verder nog niets, waarna ze weer beide vluchten, ik en nog iemand uit de groep achter de ene aan en de andere 2 achter de andere. We kwamen in open soort paadje en dit leidde naar iemands achtertuin. Hier wilde de jongen over de heg klimmen maar dat lukte niet waarna hij in alle angst door de heg wilde wat ook niet lukte en ik bij hem uitkwam.
Ik pakte hem bij de kraag en Holtackers zei; sla hem wat ik dan ook deed en de jongen begon te huilen en vroeg of ik hem alsjeblief niet meer wilde slaan. Ik sloeg hem nog een keer in de buik, ik vond hem best zielig waarna de hele bubs al bij het gebeuren uit was gekomen om hem een ook een pak rammel te geven. Ik zei; hij heeft genoeg gehad laat hem maar gaan. Wat ook gebeurde, ik had me nog nooit zo slecht gevoeld om iemand te slaan, wat een onzin allemaal dat ruzie gezoek en dat inmekaar trappen van andere personen. Het zat niet in mij de haat de kwaadheid iets wat spontaan moest opborrelen nee dat was niet aan mij gespendeerd. Door de jaren heen ben ik die jongen nog regelmatig tegengekomen in Maasbree en ik schaamde me regelmatig voor mij actie als ik hem weer zag en hij mij weer zo zielig in mijn ogen aankeek. Inbeelding of niet ik had het nog steeds te doen met hem en mijn achterlijke actie.

Sinterklaas 2007

Wederom een bewijs dat internet snelle comunicatie fantastisch is.
Ik kon er wel niet bij zijn maar met dank aan Het digitale tijdperk kan ik wel meegenieten!

Uit de hand lopende ondeugendheden

Met het vorderen van de jaren werden de onschuldige brandjes, kleine vernielinkjes iets groter. De gierende hormonen waar geen stoppen aan mogelijk was zorgde voor menig vraagtekenacties. Al waren de meeste dingen wel iets met een glimlach maar voor de wet lag dit weer net iets anders. Regelmatig gingen we naar Kessel met een groep jongens uit Baarlo maar van het onderstaand incident kan ik me werkelijk niemand meer herinneren wie erbij was, wellicht verkeerde ik onder invloed van middelen. We waren iets met 4 of 5 personen. Uit Kessel fietsend in een tussendoorweg naar Baarlo zagen we op een gegeven moment jonge kerstboompjes staan waarop iemand spontaan riep; laten we er een paar mee naar huis nemen. Dit amper gezegd vlogen we met zijn allen de plantage in en begonnen kerstboompjes uit te trekken. Wat op zich behoorlijk gemakkelijk ging. Er werden er uiteraard meer uitgetrokken dan nodig. Ik sleepte er enige mee op de fiets om onze tocht weer te vervolgen richting huis. Op de donkere landweg fietste we verder, in de verte zagen we een auto aankomen. Laten we de boompjes maar aan de kant gooien voordat we er geklooi mee krijgen. En ja hoor het was onze vriend de politie die meteen begonnen met vragen, wat gooiden jullie daar in de struiken? Niets niets, bij een nadere inspectie van hun vonden ze de boompjes in het veld; en ja waar komen die vandaan? Okee colaboreren dus. Daar, van het begin van de straat, iedereen meekomen. De politie belde bij de deur van het aanliggende kerstbomenveldje, aan het was iets van 1.00 in de nacht en de eigenaar deed open een nachtkleding. De politie met een van de boompjes in de handen zeggende dat wij boompjes uit hadden gegraven, jaaa hoor graven!! Of dat zijn boompjes waren, en jawel het waren de zijne. Of hij wat schoppen had zodat wij de boompjes konden terugplanten, grrrrrrrr. Konden we alles weer terugplanten wat een shit…..
De eigenaar begon meteen ook mee te helpen en was helemaal niet kwaad of zo, hij vond het blijkbaar wel wat deze actie, de politie vroeg hem of hij aangifte wilde doen tegen ons wat hij gelukkig niet wilde dus, hij vond dat we al genoeg gestrafd waren, woooow. Iemand die het met de hormenstrijders ophad, dat hadden we niet verwacht. En zo konden we onze weg onder de modder vervolgen naar huis.





Een andere zinloze hormonen actie vond plaats in het gloedje nieuwe clubgebouw van Jong Nederland op de koeberg. Op een ontmoetingsavond aldaar kreeg ik strijd met een van de leiders van onze groep waarna ik kwaad naar de wc liep en tegen de deur aan trapte. Deze liep zware schade op met een behoorlijk gat erin, eigenlijk super verast door dit gebeuren moest ik uiteraard er nog een paar keer tegenaan trappen om de deur maar geheel in de vernieling te helpen. Dit werd uiteraard opgemerkt door de leiding en ik werd op het matje geroepen hiervoor. Dit alles liep met een sisser af miijn ouders werden niet geinformeerd over dit gebeuren en werd intern opgelost. Dit werd nog een spontaan herhaald met de Sinterklaasavond waar ik de deur moest demonstreren waar ik mijn frustratie op uitgeoefend had. Ik voelde me echt een wous wat ik gedaan had op dat moment, maar ik vertel je, het was echt niet de bedoeling om de deur in te trappen dit gebeurde iets te gemakkelijk dan ik verwachtte.
Zoiets gelijks gebeurde ook in Kessel met het nieuwe geopende jongerencentrum aldaar. We waren daar met een groepje Baarlonaren om de club te bekijken en een pintje te vatten. Het was een oud gebouw die de jongeren aldaar opgefleurd hadden met verf en opgefrist met de jaren70 kleuren. Op een gegeven moment hing ik aan een kapstok voor 2 jassen die spontaan afbrak. Ooooeeeps, maar van de andere kant boeide dit ook weer. Onschuldig, zeeeeekers, ging ik naar een 2de kapstok van het zelfde model en zette een beetje kracht erop en jawel hoor deze brak ook af. Wooooow, erg intresant gegeven. Dit vervolgde ik bij wat meer kapstokken en ik had al een verzameling in mijn zak toen ik op mijn schouder getikt werd door iemand van het Jongerencentrum. Gluup. Hij was me niet effe kwaad dan, wat mij een beetje verwarde, zag hij hier de humor niet van in dan? Zo slecht gemaakt dat het er gewoon om vroeg, niet dan? Hij vroeg me waarom ik dat deed waarop ik zei dat ik dat leuk vond om te doen. Ik kreeg me effe een klap op mijn gezicht epaaa. Bloedneus en me werd dringend gevraagd om naar buiten te gaan omdat de vrijwilleger totaal de stoppen doorgeslagen had. Het was verstandiger als ik me daar de eerste tijd niet meer liet zien werd me als tip meegegeven.




Bij een ander bezoek aan de Kesselse jeugdclub gingen Geert van Enckevort en ik weer richting Baarlo langs de Maas op een Floret van Geerts broer, tijdelijk geleend. Bij de jambuurt aangekomen werden we gespot door de politie aangezien we geen achterlicht hadden zetten deze meteen het alarm aan en gingen in achtervolging. Het kerkhof was het eerste wat Geert zag en scheurde hierin, aan de rechterkant zagen we de afval van de graven liggen en verstopte ons met brommer en al hieronder. Nog geen 2 minuten later kwam de politie op het kerkhof en vond ons uiteraard waarna we mee konden naar het politiebureau. Hier werden mijn persoonlijke gegevens genoteerd en wat mijn deel was in deze actie. Ik zat dus gewoon achterop en het was net voor de tijd dat de helm verplicht was dus dat telde nog niet mee. Hier werd ik voor de eerste keer in mijn leven opgesloten in een cel om te wachten op mijn ouders die me af zouden moeten halen, gloep. Mijn vader helemaal over de rooie maar ik had helemaal niets gedaan Geert had gereden zonder rijbewijs en zonder achterlicht!!! Ik zat alleen maar achterop, geheel onschuldig dus, niet dan??!!

2de run - 10km Hospital Italiano

Na een week van de Amia run wilde ik alweer een volgende run met grotere afstand doen. Dat werd dus deze 10 km run. In al de tijd dat ik train heb ik een horloge om me een beetje te orienteren hoe het met de tijden verloopt. Ik heb een punt van 2,5 km waar ik tot nu toe als snelste tijd 9,5 minuut over deed, maar dan wel met de tong op de schoenen. Als het superrelax gaat doe ik er 11 minuten over. Dit alles in de avond zonder de gloeiende zon op mijn nek. Ik zag de bui vanmorgen alweer hangen, dat word weer branden in de zon net zoals de eerste keer. Ik ging zonder pet naar buiten, op de stoep draaide ik me toch om de pet te gaan halen.



Aangekomen op Costanera Sur, super toeristische plek op zondag met kraampjes en dergelijken was ik al verbaasd dat er zoveel mensen waren, meer dan 1000 in ieder geval. Deze keer had ik me voorgenomen om vooraan mee te starten als ik de kans zou krijgen, wat ook zo was. Met het aftellen van 10 tot 0 ging het loos. Nou de top sprintte meteen weg dat was al teveel van het goeie dus ik deed het iets rustigere maar genoeg opgefokt om na 5 minuten te merken dat ik echt teveel gas aan het geven was. En dan nog met die brandende zon op mijn dak, hmmm. Dat is dus iets waarmee ik nooit train en neee ik kick nog steeds niet op zonnestralen. Ik moest echt afremmen om de run te completeren, na 5 km keek op mijn horloge en zag dat ik 23 minuten onderweg was. Ik had dus echt flink gas gegeven en we zouden nu volle pulle in de zon gaan zonder een greintje schaduw. op een gegeven moment zag ik het bord 7 km en was super down met de energie maar volhouden zou ik dat stond vast zonder te lopen. Het echte afzien kon beginnen al kwam zo nu en dan weer wat energie opzetten, dit merkte ik meteen want dan werd mijn pas weer sneller en voelde goed aan. De bocht om en daar was de finnisch 53 minuten, voor 10,7 km, op mijn horloge. De oficieele tijd volgt nog.

Puberuitgaansleven Baarlo

Buiten Sjiwa was het uitgangsleven van een puber beperkt in het Baarloose. Waar wel regelmatig heen gegaan werd was De Buut dit speelde zich vooral tussen mijn 13de en 15de levensjaar af. Als ik moet denken met wie ik in die tijd omging kom ik niet verder dan Joepie van de Meule, Mark van Hooghstraten Hans Seegers Ron Sanders De Tweeling Wijnhoven, Sjaak Nellen, Mark Hothackers, Wim Hermkes en Pier. In die tijd vonden we vooral ruig, de groteren uit Hout Blerick Matje Keunen de gebroeders Staaks en dan had je nog de 3 gebroeders Van der Grinten dat waren in ieder geval amateur boxers die na een jaar de bezoekersstatus veranderde in uitsmijter zijn bij de buut. Maar ook de oudere broers van Mark vonden we behoorlijk stoer met Chris als favoriet. Ik herinner me een incident dat zich afspeelde met Pico uit Venlo die naar Baarlo kwam om de gebroeders van de Grinten een pak rammel te geven. Pico was met zijn Yamaha bende uit Venlo overgekomen om het te regelen, een man of 20. Daar kwam hij effe bedrogen uit, Pico kreeg me toch effe een pak rammel waarna het afdruipen was. Ik herinner me zo nog de slaolie geur die uit de zwaar opgevoerde Yamaha’s van de Venlose bende kwam toen ze wegscheurde.
Ook waagde ik mijn eerste danspassen in de buut waar toendertijd nog in rijen werd gedanst los van elkaar maar mooi netjes in de rij. Wat later op de avond als het echt druk was was dit uiteraard niet meer mogelijk. Maar als er maar ook maar even een mogelijkheid bestond werd er weer vrolijk in de rij gedanst op “Kung fu fighting” , “In zai in zaire”, “Kc and the sunshine band” en meer van dat soort met dj Ger ook onze overbuurjongen was daar DJ. En als je aan de kant stond was het vooral observeren wat de andere uitspookten. Er werden duchtig conecties gelegd met het vrouwelijk schoon al konden de meisjes uit Baarlo mij niet echt boeien. Na het bezoek van de Buut was het naar Leike die inmiddels een nieuwe frietkraam geopend had tegenover de Buut. Het bleef, ondanks we dachten dat de kwaliteit er enigszins op achteruit was gegaan sinds zijn verhuizing van de houten kot aan de rijksweg, de beste frietkraam van Baarlo.
Op een dag stond er op de markt een vrachtwagen vol met kippen, levende, om naar een slachthuis gebracht te worden. En uiteraard vroeg dit om een actie. Met enige moeite kreeg ik er een kip uitgepeuterd en draaide deze ter plekke de nek om. Ik had een paar goede voorbeelden in de familie waarvan ik dit had afgekeken Opa en Vaders. Daarna naar Leike met die kip en bij binnekomst meteen aan Leike vragen of hij ook Kip had. Ik wachte zijn antwoord nog niet eens af en gooide de kip richting vetoven waarna ik uiteraard de kraam uitsprintte. Tja, dat zijn van die twijfelachtige actie vond ikzelf in die tijd ook, maar de drang om iets te bewijzen of te doen drong zich vaak in mij op.



Ook was er nog de bioscoop, Thalia, als uitgangspunt, effe wat films opnoemen die ik daar gezien of denk gezien te hebben. Enige Bruce Lee films een stuk of wat cowboyfilms, Jaws en dan de andere films die ik al eerder vermeld heb in de jongere jaren. Wat ook wel wat was was de pauzes aldaar dat was onder het afdakje buiten waar iedereen een sjekkie stond te paffen en de film stond te bespreken of een plasje deed in de zeer ouderwetse en ruikende wc van het Thalia theater Baarlo. Meestal duurde dit veel te lang ik bedoel snoep en drank was zo geregeld, beginnen. Ook draaide daar op de vrijdag sexfilms met zeer voor de handliggende titels als “Pikant gevrij in de alpenwei”. Onderons schepte we behoorlijk op wie wel en niet naar deze film ging. Ook ik deed hier meestal in mee maar eerlijk gezegd ben ik er nooit geweest. Al herinner ik me wel een conflict wat we hadden in het Kempke met iemand die zei dat hij er een vrijdag was geweest waarop een ander zei dat hij er ook was geweest en hem niet gezien had, oooooeeps!

Walter

Deze entrée is gewijd aan Walter de alcoholist zonder huis wonende overdag in het park en s’nachts mag weten waar. Walter is iemand die meestal dezelfde kleren aanheeft met als opvallend punt zijn lerenhoed. En die hoed stinkt zoals leer doet als je dit niet onderhoud. Om terug tekomen op zijn kleren heeft hij meestal een pak aan. Hij past op de autos in de straat van de Coto de grootste supermarkt van Ramos Mejia. Hij heeft een kaartje om zijn nek hangen dat zegt dat hij geautoriseerd is door de stad om dit te doen alles geschreven in een soort kinderhandschrift. Wat hem nog meer betrouwbaar maakt om op de auto’s te passen is dat hij sinds een half jaar nonsjacos om zijn nek heeft hangen en bij tijd en wijle zie je hem hier mee oefenen en vreemde oosterse standje op de stoep doen. Hij staat bij de remis, soort Taxi, op de wacht tot de klanten terug komen zodat hij om een peso kan vrgen. Als hij het een en ander bij elkaar heeft koopt hij goedkope wijn en doet deze over in een plastice fles alsof het cassis is. Die bestaat hier trouwens niet, cassis. En na enige tijd kun je hem liggend op een van zijn favoriete banken van het park zien liggen in meestal zeer vreemde houdingen. Zijn hoofd hangt in de lucht en steunt nergens op, erg apart. Ook heeft hij 2 honden waarvan een op een lassie hond lijkt en de andere iets kleiner op een bijelkaar geraapt iets. Beiden hebben dezelfde afwijking en dat is dat ze een van de achterpoten optrekken als ze rennen. Daar is iets mee, duidelijk. Onder de autogekomen ofzo ik weet het niet, maar goed. De honden krijgen regelmatig een plastic bakje met eten die daar iemand voor hun neerzet. Verder moeten ze de hele dag rondneuzen om hun zaak bijmekaar te schrapen. In het begin dat ik Mumi, onze hond, daar uitliet zei Walter altijd hallo tegen mij totdat Anyi me een keer vergezelde en dit hallo ritueel zich weer voordeed. Anyi vond het maar niets met mijn nieuwe vriend. Ik begreep na een tijd wel waarom dus maar effe kappen met het contact. Walter had er verder weinig last van die keek me altijd maar wezenloos aan zoals altijd en vond het wel gebakken. Een tijdlang had hij ook een matras onder zijn favoriete bank liggen waarna deze na enkele maanden op het gras gelegd werd voor de honden, hem heb ik er nooit mee zien slepen. Verder betrapte ik Walter erop dat hij ook nog een ander baantje heeft, in dezelfde blok laat hij honden uit, voor geld neem ik aan.




Verder zag ik hem een paar keer in de vroege morgen bij een videoclub waar hij met een fles bier een video stond te kijken met de eigenaar. Hierbij moet ik wel opmerken dat die keren dat ik hem zag dat het slecht weer was. Een van de laatste weken die ik doorbracht in Ramos Mejia waren zeer opmerkelijk aangezien hij in de morgen een emmer met water voor zich had en zich zat in te zepen en zich hierna ook nog begon te scheren. Toen ik dichterbij kwam zag ik dat hij zijn onderbenen ingezeept had opmerkelijk was dat zijn onderbenen blauwzwart waren dat was wel effe slikken. Op een gegeven dag kwamen we bij zijn bank en er stond een politie auto voor. Aan de andere kant is een garage en hieruit werd iemand gedragen en opgeladen in de open bak van de politie auto en met zwaailichten en het nodige geluid weg gereden. Wie het was was niet duidelijk maar de kans was groot dat het onze Walter was. De opvolgende dagen geen Walter ayayaya. De 4de dag was hij weer terug en of hij dit nu was of niet zal een vraagteken blijven. In ieder geval Walter het ga je goed in Ramos en hoogstwaarschijnlijk zal ik daar niet meer wederkeren om je aan te treffen, het beste jong.

Sjiwa deel1

Sjiwa was iets onbereikbaars omdat ik hier te jong voor was. Maar de magie van de rondhangende langharige jongeren op zondag voor de ingang al rokende en met een pijpje heinenken in de hand tergde behoorlijk de fantasie van een 14 jarige. Het zou nog een hele tijd duren voordat het voor mij de tijd was om daarbij te kunnen horen. De eerste aanlopen waren er bijvoorbeeld met vastelaovend dan kon je wel eens de kelder in lopen zonder dat je er weer meteen uitgedonderd werd. De grootste zorg was, wanneer zou er iemand optreden tegen mijn nieuwsgierigheid. Wat me bij de eerste keer opviel was dat het gewoon een geschilderde ruimte was met een paar echte mooie schideringen. En niet zoals in een café. Zo uit mijn herinnering waren de schilderingen van enkele hoezen van platen, nu moet ik dan wel gaan gokken of het iets van Wishbone Ash was of aanverwanten in ieder geval rockbands uit de 60tiger begin 70 tiger jaren. Een ervan als je van de trap binnen kwam met de bar aan de linkerkant rechtvooruitkijkend was een fantasienatuur weergave met een hert erop. En als je rechts door de halfronde opening door schravelde, het leek wel of ze hier een opening doorgebroken hadden, kwam je bij de voetbaltafel uit. Aan de zijkant waren 2 gaten waar je naar boven kon kijken en ik dacht ook naar boven kon klimmen via een in de muur bevestigde ijzers. Later zou hier een groot gat gemaakt voor een echte trap naar beneden. En dan kwam er wel eens iemand die je vroeg hoe oud je was en dan kon je weer naar boven naar de stichting open jeugd en jongerenwerk, Baarlo zoals dat toen heete. Het was in ieder geval voor de iets jongere Baarlonaren onder de 16.



Vastelaovend daarboven voor de minderjarigen was ook wel iets uit een jaar speciaal dat ik gedanst hebt onder de sterren van Straolen dat ik er duizelig van werd. Vooral de Venloose liedjes werden gedraaid met af en toe een Van Duin en een Rosamunde van Danny Christiaan. Vastelaovend in grote circels de benen naar voren gooien zoals de dansmarietjes. Het werkte behoorlijk verslavend en ik wist ook van geen stoppen. Het treintje was wat minder met dansen al lag dat er natuurlijk aan wie je voor of achter je had. En dan was het alweer tijd om naar huis te gaan. Dat jaar van het oneindige dansen had ik ook een paar biertjes gekregen van Cor van de melkboer die een grotere broer had en ons voorzag van dit vocht. Een rare smaak die na enige tijd naar meer proevde. Die grote broer zorgde er ook voor dat we effe de kelder in konden. Dan ging me het roken iets beter af.
Een jaar werd ik zelfs door die organisatie gevraagd om de raad van elf te ondersteunen met mijn zijn. Wie er op dat moment prins was weet ik effe niet meer maar wel dat we overal heen werden gebracht, naar de echte prins in zaal Habets en dat soort flauwekul. Ozze Piet zat ook in de raad van elf dat was wat minder maar ik had er braaf weinig last van de man. We hadden het strengste verbod om te drinken voor 21.00 dacht ik of in ieder geval bij sommigen bezoeken die verplicht waren. Uiteindelijk kwam het hoogtepunt we zouden ook in de optocht meedoen en wel met de wagen van de jeugdprins van HoutBlerick. Het was allemaal prachtig alleen dat we niet met iets konden gooien zoals je op de Duitse televisie zag dat was wat minder maar goed. Dat raad van elf gebeuren gaf wel een leuke postitie in het hele Vastelaovend gebeuren. Maar ik vond er vrij weinig aan en dat was ook meteen mijn laatste jaar dat ik Vastelaovend gevierd heb. In dat zelfde jaar vierde Sjiwa ook hun 5 jarig bestaan en daar staat me wel het een en ander van bij. Ten eerste werd het hele dorp uiteraard bezig gehouden met wat er wel niet allemaal bij het Kempke ging gebeuren. Wij met onze dagelijkse Kempke klub zaten uiteraard op de eerste rang en konden de ontwikkelingen perfect volgen wat de vrijwiligers van Sjiwa allemaal uitspookte om die tent opgezet te krijgen. Alleen ons uitzicht was nu een beetje verstoord met die achterlijke tent voor onze neus.



De reclame die voor die dag gemaakt werd kwam je overal tegen ze hadden zelfs stickers gemaakt ter grote van een knaak en die zat dan ook regelmatig in de beurs, een Sjiwa knaak. Op een vrijdag toen ik terug kwam van school, LTS Tegelen stond ik op het veer en werd ik in het Engels aangesproken en gevraagd waar Baarlo was. Er zaten allemaal punkers in al was dat begrip toen nog niet uitgevonden, en ik zag een sticker die zei Boomtown rats, nog nooit van gehoord van die lui maar ik kon hun wel vertellen dat ze alleen maar rechtdoor hoefde te rijden dan kwamen ze vanzelf in Baarlo uit. Ik dacht al meteen die wil ik zien als ik de deur uit kan sluipen thuis. Wel grappig dat het met de Boomtown rats en Bob Geldoff effe iets anders afliep dan alleen spelen op lokale festivalletjes al zou het nog een paar jaartjes duren voordat het zover was met hun roem. Met de openingavond was het zover eerst speelde de Sjiwaband wat ik wel helemaal prachtig amateuristisch lache vond. Met radio versterkers en wat geimproviseerd spul werden er wat nummers gespeeld. Ik weet nog wel dat het een prachtige avond was het zal wel in augustus of september zijn geweest schat ik. Tijdens het spelen werd er ook aandacht gevraagd voor het overlijden van 2 Sjiwa vrijwilligers Sjaak Sanders en Piet Lenders. Deze waren tijdens een tocht door noord Limburg, om posters van het festival op te hangen, onder de trein in Sevenum gekomen. Dit ging aan mijn hart beide kende ik een beetje zoals Piet Lenders die de broer was van mijn toemalige vriendje Dreeke en Sjaak Sanders kende ik als achterbuurjongen van de Napoleonsbaan. Ik heb nog steeds hun gezamelijke overlijdens afscheids brief van de familie. Toen de Sjiwaband klaar was werd het voor mij ook zowat tijd om naar huis te gaan. De volgende dag meer. De start van de zaterdagavond kan ik me niet meer herinneren maar wel het moment dat ik naar huis moest om half elf of elf uur en dat ik dat toch zeker niet ging doen want er zouden nog enkele bands komen die ik graag wilde zien en er waren ook nog wat vriendjes die langer mochten blijven al moesten die ook rond 12 uur nokken. Daar stond ik dan alleen naar een of andere waanzinnige swingende band te kijken met saxofoons en trompetten een super rock geluid… ik ben niet zeker of het Alquin was maar dacht van wel. Ja en daarna naar huis ik werd opgewacht en me werd medegedeeld dat het de komende weken braaf thuis blijven was. Dit was nu niet echt iets nieuws maar goed best vervelend dat op tijd thuiskomen altijd.

"Klik op de foto om de text te kunnen lezen"

Het Kempke

Het Kempke in Baarlo stond in de jaren zestig en zeventig gelijk aan verzamelpunt voor jongeren. Zoals in de lagere school gingen we er voetballen of verzamelden we ons voordat we ergens naar toe gingen aldus was deze plaats in mijn puberteit super belangrijk. Hier kwam je als puber bij elkaar om mekaars ideeen en wetenschappen uit te wisselen. Uiteraard in de tijd van de hormonen horen al de bijgaande zaken zoals roken, meisjes, drugs, sex en geweld. Maar vooral was het mekaar uitdagen en kijken wat er zal gaan gebeuren hoe de ander erop reageert. Er waren erbij die je goed op kon fokke en die deden dan ook dingen die onverwacht goed leuk of bizar uitpakten. Moppen uit die tijd waren over de honger in Afrika en de paus. De groep in het Kempke varieerde constant maar er was een vaste clan waaronder ik er ook een van was. Je had bijvoorbeeld Toontje. Toontje kwam uit Venlo en was heel wat ouder dan ons, hij sprak geen Venloos maar een of ander apart Hollands. Hij had een brommertje en rookte als een ketter. Altijd met ruige verhalen waar wij ons naderhand elkaar aankeken. Ik dacht dan kom je helemaal naar Baarlo om ons dit te vertellen. Maar ik had wel in de gaten dat het iemand was die geen vrienden had en die alle dorpen af ging met zijn praatjes. Toontje was ruig met zijn mobyletje. Later zou ik Toontje nog vaak zien in Venlo waar hij als een heroineverslaafde rondwandelde om wat uit de dreksbak te graaien. Maar regelmatig moesten we ook nog het kind in ons los laten om tikkertje te doen in de kinderspeeltoestellen, als niemand keek natuurlijk en af en toe een beetje voetballen maar daar werd je zo snel moe van. Zoals het leven op dat moment ons in een stroomversnelling bracht, alleen met de tijd wilde het zo nu en dan niet opschieten. Als stroop verliep de tijd en de leuke dingen die waren zo weer voorbij, de onmacht om te veranderen, om de dingen anders te zien zoals de volwassen zeiden als je later wat groter bent begrijp je dat. Het was vooral zoeken naar altijd leuk en entertained te zijn. Maar ook, wat en hoe je te gedragen in je eigen kring zoals Lois het merk was voor mijn vriendenclub. Met moeders naar de stad en erop staan dat dat de enige aanschaf mogelijk is. Zogezegd zogedaan al zaten er natuurlijk wel wat haken en ogen aan om met moeders naar de stad te gaan. Het welbekende fenomeen, gezien te worden met je moeder in de stad, ayayayayay. En moeder compleet op de hoogte van je hormonenstrijd die er ook nog een schepje bovenop deed. Corrie zag je die meisjes naar je kijken?? Ik kon wel door de grond zakken, 2 dingen fout mijn naam verkleind en het woord meisjes, afstand houden dus. Moeders liefde werd hier wel op de proef gesteld. Al met al kon ik me hierna weer als volwaardig lid presenteren al waren de kleren natuurlijk in eerste instantie alleen bedoeld voor de zondag. Met een borstel in een borstzak en in de andere een pak Samson. In die tijd als je filtersigaretten rookte werd je uit gemaakt voor miet en meisje, sarcastische opmerkingen zoals het zal wel een menthol filter zijn niet? Laat me eens ruiken werden regelmatig gebruikt om je op de proef te stellen. Ik geloof rond mijn 14de of 15de was het geregeld dat ik thuis kon roken. Waarvan ik me de eerste sensatie om binnenshuis te mogen roken nog al te goed kan herinneren. Peter en Wim die natuurlijk ook al stiekum rookten hadden hier het nakijken. Het maakte me weer iets completer in de wereld van volwassenen. In het Kempke speelden al weer andere dingen zoals drugs, de spanning van dit gebeuren, velen malen vele uren zijn hieraan gespendeerd, het fantaseren hoe het spul werkte en hoe te gebruiken. Hoe maak je een joint hoe moet je inhaleren en hoe smaakt het. In die tijd bestond er bijna alleen maar Hasj en we waren zover dat je dit moest verwarmen om te kunnen verpulveren in shag. Maar zover zijn we nooit gekomen in het Kempke. Enige keren had er iemand Thijm meegenomen dit zou qua smaak behoorlijk in de buurt komen van de real thing. Het smaakte behoorlijk anders dan een gedraaide Samson. En die verrekte kruimels die je in je mond kreeg hiervan, getverderrie. Voor de rest bleef het bij fantaseren in het Kempke. Er was een jongen, die was een jaar of 8/9 ouder dan ons, die fietste regelmatig rondjes in het Kempke en soms stopte hij ergens keek wat rond en fietste dan weer verder. We waren natuurlijk zo nieuwsgierg als wat wat hij daar altijd uitspookte. Het was een van de jongens die ook naar Sjiwa gingen en ja daar werd geblowed. Dus wij hadden een theorie dat hij zijn Stuff in het Kempke verborg en af en toe wat kwam ophalen.
En bijna ieder keer als hij weer verdween rende wij naar die plek om te kijken of we daar iets konden vinden maar nee nooit iets gevonden.




Ook kwamen in het Kempke met de regelmaat van de klok enige verdwaalde types uit Baarlo zoals de oude homoclan ben effe wat namen kwijt maar de oudste van die klub heete Caris met de achternaam en dat was dan ook de meeste directe en goorste. Zijn intresse in ons lag alleen maar in sex en vroeg ons de kleren van het lijf of we al iets deden met meisjes of we ons zelf bevredigden wat uiteraard hevig ontkend werd door ons. En dat was meestal voor hem om ten strijde te trekken tegen ons en een van ons als zwak punt te gebruiken tot dat hij bekende dat hij mastrubeerde. Dan was de man weer in alle staten dat hij gelijk had en kon dolgelukkig vertrekken of wij vertrokken want we werden behoorlijk moe van zijn gezijver altijd. En als je pech had kwam je hem weer na het uitgaan van de buut tegen in de frietkraam van Leike waar hij weer vrolijk opnieuw begon met zijn vragenvuur. Als dat dan homos moesten zijn was dat wel iets wat je niet voor jezelf hoefde te wensen. Dat was natuurlijk ook een punt van bespreking in het kempke wie van ons wel eens homo zou kunnen zijn of iemand van onze leeftijd en hoe dit dan allemaal werkte, vragen vragen vragen.

Roque Perez

Afgelopen weekend op bezoek geweest bij de oom en tante van Anyi.
De oom, Jose, is de jongste broer van de overleden moeder van Anyi.
Verder waren er verkiezingen voor een nieuwe president en plaatstelijke verkiezing.
De oom van Anyi is nogal behoorlijk politiek georganiseerd en had vrijdag een programma met plaatselijke journalisten op TV. Zaterdag ben ik met hem de 3 personen die zich kandidaat stelden, in hun politieke hol gaan bezoeken. Allen waren ervan overtuigd dat ze zouden winnen, fantastisch!

Op landelijk gebied was de uitslag ook al bekend Cristina Kirchner zou gaan winnen wat ook gebeurd is. Cristina is de vrouw van Nestor de huidige president die in 2003 gekozen werd. Overtuigend 1ste werd Cristina met 42% en als 2de 23% van de stemmen. Als de huidige politiek word vortgezet ziet het er redelijk goed uit voor Argentinie. Als je kijkt naar de omvang van het grondgebied dan is Cristina Fernández de Kirchner gisteren gekozen tot de machtigste vrouw ter wereld. De 54-jarige aanstaande president van Argentinië gaat regeren over het achtste land van de planeet aarde. De Zuid-Amerikaanse natie telt 2.780.400 km2, exclusief de Falklands eilanden. Voor meer nieuws lees hier.

Ondanks de gloeiende hitte en de overdosis van mosquitos, muggen, maar besprayed met "Off" antimuggenspul, waagden we ons buitenshuis. 2 keer heb ik een gerend op een landweg die oneindig was. Het herinnerde me aan de tijd dat Nederland oftewel Baarlo nog niet zo bevolkt was en nog bestond uit grotendeels weilanden. Ook het effect van de frisse lucht was duidelijk merkbaar en ik storte regelmatig in om een dutje te doen.
Als toeristische trekker in Roque Perez is er het huis waar Peron geboren is.
Anyi en ik vertoefde voornamelijk in gezelschap van de familie.
Onderstaande video laat een stukje van onze wandeling in het dorp zien.

LTS Tegelen

Verandering van school was het eerste wat grote veranderingen in mij teweeg bracht zoals het uitzien en gedragscodes. Het veilige gevoel van naar school in je eigen dorp om de hoek met allemaal kinderen die je kent was weg. Nieuwe mensen, nieuwe leraren, nieuwe regels. Wat je had geleerd moest nu omgeschakeld worden naar nieuwe en drastische ontwikkelingen. Ik werd hier uiteraard al mentaal op voorbereid door de iets ouderen die je het een en ander vertelde over de school maar verder was het maar zien hoe alles zou komen en gaan. In het laatste jaar van de lagere moesten we een citotoets doen die zou bepalen naar welke school je zou gaan. In mijn geval citotoets of niet, ik zou een beroep gaan leren en dat betekende naar de LTS. De ouders besliste in dit geval waar ik verder weinig op in te brengen had of ik nu wel of niet beter kon. Naar mijn inziens zou dit weinig aan mijn toekomst veranderd hebben. Onwennig en veel op anderen letten was mijn eigen devies in die de eerste dagen op de L.T.S. in Tegelen. De jongenswereld werd hier voortgezet en van meisjes was er voorals nog geen sprake. Prachtig vond ik de onderaardse fietsenstalling waar je uiteraard niet in volle vaart van omlaag mocht gaan. Maar ook de speelplaats die enorm groot was. Al moesten we snel van het woord speelplaats afstappen, want grote jongens spelen nu eenmaal niet in de pauze. Die staan met elkaar te praten, roken en zijn enorm bezig te zijn wie de macho macho man is. Ja de eerste klassers die hadden nog wel eens neigingen om een spel te doen maar dat viel behoorlijk uit de toon dus je kon er van uitgaan dat die in het midden van het jaar wel tot bezining kwamen. Op een gegeven moment viel het me ook op dat er eigenlijk niet zoveel verschil was met de mensen die ik uit Baarlo kende, alleen had de persoon een andere naam en kwam bijvoorbeeld uit Belfeld. Maar voor de rest met de manieren kon het bij wijze van spreke zo Nollie van de vergeld zijn. Het enige wat wel effe zeer verfrissend was dat je bijna ieder uur een andere leraar had dat was wel wat en dat je naar andere klassen moest lopen. Zo had ik daar ook voor het eerst Engels wat natuurlijk wel heel apart was om een andere taal te leren. Het enige Engels wat ik kende was van tv of van liedjes. Uiteraard Engels uitgesproken zo als je het hoorde met heel veel la lala laaa. En voor het eerst werd ik geintroduceerd met andere culturen, wij hadden een Turk in de klas genaamd Hassan. Voor mij kwam Hassan gewoon uit Tegelen want hij sprak exact dat achterlijke Tegelelse taaltje. Wat natuurlijk voor ieder ander dialect buiten Baarlo viel gold, het was raar en dom. De leukste sport in die tijd was om een Venlonaar uit het Genooi of van het kamp na te doen, man man man wat spraken die wouzig. Dat was nu echt een zaniktaal die konden de woorden zolang trekken, hahahaha. Daarentegen was Tegels en Belfelds wel echt boers tegenover ons Baarloos, maar het had nog iets vertrouwds dat kon je nu niet zeggen van Venloos of Roermonds. Van de andere kant was het natuurlijk ook echt wel intresant om een vriendje van de andere kant van de Maas te hebben. Ik kon vrij goed opschieten met Jack Bouten uit Steyl, hij had een aardige platencollectie met wat hardrock en die gingen we zo af en toe beluisteren na school.



Verder in de pauze kon je je eigen meegebrachte eten verorberen, maar je kon in de kantine ook het een en ander bestellen zoals soep. Bij mijn weten heb ik altijd mijn eigen boterhammen en drinken zelf meegenomen, door Moeders verzorgd uiteraard. In het midden van de pauze gingen we naar buiten om een rondje te lopen en het snoepwinkeltje aan te doen. Ik moet nu gaan gokken maar ik dacht dat ik 5 gulden per week kreeg waarvan ik nog enige verplichte guldens ergens aan moest uitgeven zodat er ook nog wat over bleef om te snoepen of het ging samen met zakgeld iets dergelijks als dat naar mijn beleving had ik zelden of nooit geld om uit te geven. Maar gelukkig waren er altijd klasgenoten die wel het een en ander wilden delen met de minder bedeelden. In het eerste jaar van de LTS, als de toeter ging moest je net zoals op de lagere school in rijen gaan staan alvorens de school in te gaan maar in het 2de jaar was dit al veranderd de chaos rende gewoon de school in om in een mierhoop je weg naar de klas te vechten.
De houtbewerkingsklas vond ik wel wat, was gemakkelijk en ruikte altijd heerlijk. En er waren werkstukken bij die je oud moest maken doormiddel van een brander die je subtiel over hout moest bewegen om een beetje een verbrand en oud gevoel weer te geven. Ja ik geef toe er brande wel eens wat aan. Van metaalbewerking staat me een kubus bij die we met de hand op maat moesten vijlen en de opppervlaktes moesten recht zijn. Ik brouwde er weinig van en ik snapte er ook geen juuu van. En metaal stonk, al was puntlassen wel weer leuk om de punten opelkaar te zetten en naar het geluid te luisteren wat hiervandaan kwam. Een behoorlijke electriciteit storing die de meester nou niet echt kon waarderen. De tekenleraar, de Arend, was streng erg streng dat was ik niet gewend van de lagere school, hij gaf ook vrij vlot strafwerk wat ook niet echt geslaagd was en als ik ergens een hekel aan had was het huiswerk en strafwerk, iets wat ik zoveel mogelijk niet gedaan heb. Ik vond het maar tijdsverkwisting als je in je vrije tijd met school bezig moest zijn. Leren moest in schooltijd niet thuis. Uiteraard sneed ik me hiermee behoorlijk in de vingers op den duur. Al hoorde ik in het Kempke natuurlijk ook de verhalen van de jongens die naar de Mavo, Havo of andere hogere scholen gingen. Die moesten er echt tegenaan thuis, jeeminee. Om in Tegelen te komen moesten we de Maas over via het veer van Steyl. In de 2 jaar dat ik er gebruik van gemaakt heb was het veer een paar keer uit dienst wegens hoog water maar dat was uiteraard geen reden om te laat te komen. Je kon wel enkele minuten smokkelen met de veerreden maar meer niet. Anders was het nablijven, kan me hiervan maar een keer herinneren waar ik het schoolplein moest schoonvegen.
In deze tijd werd er al volop gedroomd over het hebben van een brommer en hoe of wat dat was natuurlijk het ideaal om je mee vooruit te bewegen. En dit werd tot in de uiterste puntjes besproken in het Kempke. Wij hadden het geluk dat de familie Hooghstraten in Baarlo woonden die een brommer fietsen motor shop hadden hebben doormiddel hiervan werd wij behoorlijk goed voorgelicht hoe je een brommer moest opvoeren enz. enz. Maar dat zou nog enkele jaren duren voordat het zover was. Intussen was het nog gewoon met mijn 3 versnellingen fiets die al in een van de eerste maanden in de soep lag zoals jullie al eerder in mijn fietsenonderwerp hebben kunnen lezen naar school gaan.

Werk

In een vroegtijdig stadium van mijn leven werd ik al ter werk gesteld, buiten de welbekende ooms, op een plaats buiten de familie. Aardbeien plukken bij de gebroeders Gortz was een van de eerste baantjes buiten de bekende kring van ooms. Het was al allemaal vreemd ik moest er alleen werken, zonder broers, ik kende niemand en het was de eerste keer dat ik aardbeien ging plukken. De boer wees welke rij van mij was en hoe ik ze moest plukken zonder steeltje en het groen eraan laten was de bedoeling. Vlijtig ging ik aan de slag en af en toe een aardbei voor mezelf en dan weer een paar voor de boer. De boer kwam regelmatig waarschuwen dat er niet van zijn aardbeien gegeten mocht worden anders kon je vertrekken.




Onmogelijke zaak. In ieder geval ik zag rondom mij dat mensen regelmatig een kistje vol hadden maar dat van mij dat kwam maar niet vol. Na een halve middag gezwoegd te hebben had ik het ding eindelijk vol. Het moest gecontroleerd worden op gewicht, 5 kilo moest erin zitten. Het kistje werd geinspecteerd en de boer werd een beetje pissig en vroeg me of deze aardbeien voor de jamfabriek waren bestemd, zo gekneusd als ze waren.
Ik kon wel door de grond zakken, ik kreeg mijn 2,50 gulden en ging huilend naar huis. Ik had me gezworen daar nooit meer terug te gaan, mijn ouders konden hoog of laag springen, daar terug, Never!
Nog een keer heb ik aardbeien geplukt maar dat ging met een iets ander systeem. Je plukte je eigen aardbeien en je kon deze voor een extra lage prijs mee naar huis nemen. Waarna Moeders er een overheerlijke jam van maakte. Dat was ergens bij Opa in de buurt. Op de hei dus.
Familiair werd er ook in het bramenseizoen enige gezamelijke acties ondernomen om deze begeerlijke vruchten te plukken voor jam. Enige malen gingen we naar tante Mien in Maasbree om aldaar de bossen in te trekken. Het was wel een stuk lopen vooral met de kleintjes Maria en Jose. Met wat aanleng en beschuitjes was de woensdagmiddag gered in het bos. Speciaal de beschuit met veel boter en hagelslag. De smaak van de boter groter dan de hagelslag, heerlijk. Tante Mien had ontbijtkoek meegenomen wat ook onnoemelijk lekker was. En dan die droge beschuit met pindakaas. Na een beschuit moest je echt wat drinken zo droog. En ik herinner me de opmerking die Moeders vaak maakte dat ik de enige was die zo droog at zonder te drinken. Het was meer een systeem voor mij eerst eten dan drinken. Of met het avond eten eerst de petatte en groente en dan het vlees. Als ik zag hoe Peter at en dronk dan werd ik al onpasselijk. Ik stelde me dit al voor hoe dit in de mond zou gaan eerst een stuk brood met iets en tegelijkertijd iets vloeibaars. Dit mengt zich in de mond en vormt een of ander papje van beide. Nee dank je, ik hou het op mijn eigen systeem.

De eenzaamheid met werken werd nooit meer overtroffen uit de tijd toen ik van de L.T.S. werd getrapt in Venlo. Mam en Pap hadden verzonnen dat ik meteen aan het werk moest aangezien ik niet meer naar school ging. Het was rond de start van de asparagustijd dus het kon niet beter dan ik asparagus moest gaan steken. Het was iets wat ik nog nooit gedaan had. De ouders vonden een plaats bij Poels, op den Bosch, deze hadden nog een stuk liggen wat nog niet gestoken werd door iemand, perfect voor mij dus. De boer ging de eerste dag met me mee om te wijzen hoe ik de asparagus kon vinden, uit moest graven en steken, en dan hoe ik het gat weer dicht moest maken. Ieder handeling moest zorgvuldig uitgevoerd worden. Dat merkte ik al snel genoeg, gebroken asparagus, te kort afgestoken en gaten niet glad afgestreken waarna ik de dag erna niet kon zien of er nog iets groeide.



Na een week of 2 was de sensatie er wel af. Het veld werd met de dag groter, leek het wel. En er groeide steeds meer. Was ik in den beginne oppe tijd klaar dat werd steeds later. En het aller ergste er was niemand om mee te praten. Ik kon praten wat ik wilde er praatte niemand terug. Niet dat ik zo’n bijzondere prater was maar enige uren verbrengen op een verlaten stukje aarde was wat veel van het goede. Ik kon niemand vragen of ik het goed of fout deed, oftewel ik deed maar wat. Ik dacht na mijn school de vrijheid gevonden te hebben maar dit was de ergste afstraffing die ik me kon verzinnen. Uiteraard starte ik met negeren van asparagus op het veld waarna deze groen werd en de boer tegen me begon te klagen dat ik mijn doppen beter moest gebruiken en alles moest steken. Tot een gegeven dag dat ik het echt niet meer uithield daar. Ik had al menigmale flink moeten huilen op het veld, ik voelde me zo machteloos daar. En niemand die me helpen kon, een echte martelgang ieder morgen om daar heen te gaan. Op een dag brak ik toen de boer de kisten asparagus kwam afhalen. Ik zei hem, met betraande ogen, dat ik het niet meer aankon om alleen te werken. Hij zou kijken wat hij kon doen voor mij. De volgende dag kon ik met de grote groep meesteken een man of 8. Er was een vrouw die maar al te graag mijn veld alleen wou doen, pffffff ik was gered. Ik vroeg me alleen af of de anderen wisten waarom ik nu bij hun was. Maar ik werd nooit met een vraag of beschuldiging lastig gevallen, gelukkig. Nog een kort feit over het gegeven werk. Ik dacht na het asparagus seizoen ook vakantie te kunnen gaan vieren, maar ook dat ging niet door dat geintje ik zat vanaf toen in de werkmolen. Jajaja zoete vrijheid.

Met deze herinnering wil ik mijn vroegste jeugd afsluiten om over te gaan naar mijn puberteits herinneringen. Deze zullen er af en toe niet om liegen maar ik heb verder niets om me voor te schamen. Verder wil ik ook niemand in verlegenheid brengen en als dat zo is zou ik dat graag horen. De tijd is de tijd en de tijd veranderd, met name ons.

Zeker kan ik niet uitsluiten als er nog iets in me opkomt van mijn vroegste jeugd zal ik dit hier publiceren. Ik heb enkele losse dingen nog liggen maar ik weet niet hoe ik de zak aan mekaar moet plakken. We zullen zien.

Marathon 8km

Vandaag op Moedersdag heb ik de eerste marathon van 8km achter de rug.
Nadat ik 5 maanden geleden gestart ben met rennen is dit mijn eerste wedstrijd.
Tot vandaag had ik geen enkel idee hoe ver ik kon rennen alleen hoeveel tijd.
De vorige week heb ik als laatste 1 uur en 5 min aan elkaar gerend. Voor mijn gevoel moest het wel iets van 10 km zijn maar eerlijk geen idee. En dat idee komt van de bloks die ze hier hebben en daarvan word gezegd dat iedere blok 100meter is. Al zit er behoorlijk wat verschil in lengtes in zo nu en dan. Afgelopen vrijdag mijn laatste trainingsdag, nou dat verliep knudde, aangezien hier de temperaturen met sprongen stijgen hield ik het met 20 minuten wel voor gezien. Ik was behoorlijk duizelig en moest me echt oppakken om niet flauw te vallen. Dus had ik ook iets om me zorgen over te maken vandaag, want vandaag was het dus ook bloedje heet.
28graden.
Gelukig was dit alles in een park georganiseerd dus volop bomen maar karig voorzien van blad.
Alle beetjes helpen niet?
In eerste instantie zou ik samen met Kath gaan maar die kon op het laatste moment niet.
Dus alleen.
De organisatie was in joodse handen van de AMIA. En de gelden die hier werden ontvangen werden vervolgens besteed aan unicefdoelen.
Goed bezig.
Op het moment dat ik aankwam gefietst zag ik dat ze bij de start al met de opwarmingsoefeningen bezig waren. Ik had me thuis al in korte broek en tshirt gehesen om daar niets in bewaring te hoeven brengen, aangezien ik niet wist of deze mogelijkheid bestond. Ik melde me aan waarna ik mijn tshirt kreeg en mijn nummer op kon spelden.



Bij de start aangekomen waren ze al aan het aftellen, 10 9 8 ....
In het begin moest ik me echt inhouden ik dacht om me na een half uur rennen mezelf de kans te geven om wat sneller te gaan. Maar ik wilde eerst een indicatie zien op welke afstand ik was. Maar vooral met die zon, afzien. Op een gegeven moment zie ik op afstnd de plaats waar ze flesjes water uitdeelde en hier stond een bord 5 km.
Ik keek meteen op mijn horloge en zag dat ik 28 min. onderweg was.
Na wat water in mijn nek gegoten te hebben en beetje gedronken, niet echt kicke het lauwe water om te drinken, hmmm, met frisse moed weer verder. Na dit kwam het zwaarste stuk een stuk over de zonovergoten avenue.
Ik voelde me al langzaam duizelig worden, ik had geen petje of niets bij me, hmmm.
Gelukkig kon ik de laatste honderden meters afsluiten in het park met de karige schaduw en overvloedige aanwezigheid van muggen.
Op 43 min overschreed ik de finish, super kicke!!



Er werd me iets van het lijf gescheurd , mijn nummer 202.
En ik kreeg meteen een flesje met water en een bekertje met Gatorade.
wat een flash!!!
ik voelde meteen hoeveel spanning ik op mezelf gelegd had en de spanning er meteen vanaf ging na de finnish, Canelooooni!
Zoals ik gebruikelijk ook doe bleef ik rustig doorlopen om niet te gaan zitten en de zweet explosie af te wachten. het flesje water gebruikte ik om me op te frissen en de suiker van Gatorade deed me daadwerkelijk goed!!
Nou!!
Ik heb meteen zin om me weer ergens in te schrijven voor een marathon, maar nu iets met meer kms.
Laten we zien wat Buenos Aires te brengen heeft op dat gebied.

Update 9december2007
Vandaag zelfde afstand gerend niet in competitieverband 40,5 minuut

Ziektes en aanverwanten.

De onschuldige kinderziektes die ik zelf ondergaan heb waarvan ik me alleen de mazelen kan herinneren omdat dit zo jeukte en ik er zo ontzettend rood van werd. Verder gelukkig nooit iets ernstigs gehad.
Daarbij was iets indrukwekkender wel de rugoperatie van Moeders. Dit omdat de situatie thuis compleet veranderde. We woonde toendertijd al in de Albert Neuhuysstraat aangezien me een paar dingen heel sterk in mijn geheugen gegrift zijn. Elke dag kwam er een gezinshulp, in ons geval was dat Mieke. Mieke was heel leuk, atent en gaf veel positieve aandacht. Daarbij moesten we menigmaal ook bidden voor de gezondheid van Moeders. Dit gebeurde in de keuken en tijdens dit weesgegroetje moesten we naar het kruis van Christus boven de deur van de gang kijken. Dat moeders iets had werd geduurende het normale leven helemaal niet opgemerkt in ieder geval niet door mij. Van ziekenhuis bezoeken aan haar kan ik me weinig meer herinneren. Al kan ik me wel een ander ziekhuisgeval herinneren toen Peter met spoed naar het ziekenhuis moest, maar voor wat??, hij en moeders werden afgehaald door Peeten met een zwarte grote fantastische Cadilac. Wij stonden in de deur van de napoleonsbaan hun uit te zwaaien. Zoals het in mijn hoofd zit was er altijd iets met Peter, zoals al eerder vermeld een knie opgescheurd een gebroken been bij de judo de kop open doordat hij door het dak was gevallen. Ik schijn ook de amandelen geknipt te hebben al zit me daar niets meer van bij hoe graag ik ook zou willen.



Wim had een bril omdat hij zonder echt niet kon Peter en Maria hadden er ook eigenlijk een nodig maar die lagen in het laadje de grootste tijd van het jaar.
Wat ook een sterk beeld opleverde waren de dochters van ome Wie en tante Annie. Een van de weinige keren dat we naar Lottum gingen om hun te bezoeken zag ik bij binnenkomst een van de dochters de beide benen in het gips hebben met een spalk ertussen. De tijd heeft een soort wazig beeld gemaakt in mijn brein maar ik dacht dat ze allebei tegelijk of net achter mekaar dezelfde operatie hadden ondergaan. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden en vond het zielig en intressant tegelijk. Pas veel later kreeg ik te horen dat beiden op die manier een correctie aan de benen ondergingen in verband met de verdere groei. Dat brengt me meteen naar ome Wie’s groeipatroon, de man heeft enorme handen die meteen de aandacht trekken, nou hebben de meesten van mijn broers en zussen grote handen. In ieder geval Maria en ik, en deze heb ik meteen ook doorgegeven aan mijn kinderen. Ze zijn net een maatje te groot, verder heb ik er geen last van hoor. Om nog even in de familie Van lier te blijven, zo was er ook iets met onze oma maar hier word liever niet over gesproken.
De tijd heeft zijn wonden van onbegrip aangebracht. Al zou dit heden ten dagen gewoon een naam hebben. Wat ik proef uit de verhalen is er vooral schaamte, wat ik op een punt wel begrijpen kan. Aan de andere kant maakt me dat alleen maar nieuwsgieriger. Wat ooh wat was er allemaal aan de hand. De flarden die in mijn hoofd spoken over dit onderwerp heb ik zelf gebundeld in een conclusie. Die is dat oma hoogswaarschijnlijk dementerende was in haar jonge jaren en hierbij enkele dagelijkse dingen die in het oog van de mededorpelingen vielen en niet begrepen werden. Ik zal hier verder niet meer informatie over krijgen denk ik want het onderwerp blijft gevoelig.