Woensdagmorgen 28 januari vertrokken we richting buquebus, wat doet vermoeden dat het om een busmaatschapij gaat maar in werkelijkheid een veerdienst is tussen Argentinie en Uruguay. We hadden een kavadiwalk gepland aan het strand van Solymar en de rest van de dagen zouden we van de zon en de stad Montevideo gaan genieten.
Toen we met de taxi aankwamen bij buquebus zag ik bij het uitstappen dat we een onderdeel van het kavadiframe waren vergeten, wel mee uit het huis genomen maar niet in de taxi meegenomen. Oooeei dat stond dus nu op de stoep voor ons huis, aaayayaya. Ik ging as de bliksem weer terug om de alluminium strippen op te halen. Ik had nog 45 minuten de tijd, met het verkeer in het centrum werd ik hier niet echt vrolijker van. De weg naar ons huis ging razendsnel. Bij aankomst stond er een man op de stoep die mijn alluminium in zijn handen had. Moooi, inleveren, bedanken dat tie er nog niet mee vandoor was gegaan en terug de taxi in naar de boot. 10 minuten voor vertrek kwam ik aan, wat nog net acceptabel was. We waren de laatste, achter ons sloten ze de poort van de boot en de motoren sprongen aan. Cool! Vannaf de boot hadden we een mooi uitzicht op de skyline van Buenos Aires een goed moment om een foto te nemen. Na 3,5 uur op het rustige water arriveerde we in Uruguay waarna we de bus moesten nemen naar de hoofdstad Montevideo. Tijdens de busreis kon ik het land eens goed bekijken wat wel behoorlijk op Argentinie lijkt maar ook weer net niet, je weet wel Belgie is zeker nog geen Nederland. 2,5 uur later kwamen we aan waar een vriend, Nacho, ons stond op te wachten om ons naar het vakantie huisje te brengen. Nog een goed half uur in de wagen en toen kon Boris eindelijk zijn voeten strekken, die was in de tussentijd al behoorlijk verveeld geraakt van al dat zitten overal. Alhoewel hij op de boot behoorlijk in beweging was, maar daarvoor in de bus bekneld zat op een halve vierkante meter.
Ons huisje had een fikse tuin achter met een Bbq en wat struiken en bomen, aan de voorkant idem dito alleen de helft kleiner. Marc onze gast uit Duitsland, totaal gefacineerd door het vlees hier, had een bbq gepland voor de eerste avond. Hij word helemaal gek van de grote van het vlees en de smaak hier en daar kan ik hem alleen maar gelijk in geven. Vanaf het moment dat hij hier is eet hij iedere dag een sandwich met vlees of gaat naar de parilla s’avonds om zich met vlees te verzadigen. Och ja tis nog een jonge vent en moet nog wat groeien zou ik zeggen. Maar die avond zou hij zijn eerste Bbq zelf doen. 3 kilo vlees ingeslagen voor 4 mensen, dat zou dus wel effe aanpoten worden om dat naar binnen te krijgen. Ik kan nu zeggen op een klein stukje na wat we de volgende dag voor de sandwich zouden gebruiken, alles op. Inclusief aardappelen, paprika en uien van het vuur.
De volgende dag werd een teleurstelling, vollop regen de gehele dag, binnenzitten. Gelukkig had Nacho ons een tour door Montevideo beloofd, in de auto, droog. In het geheel zaten er wel wat gebouwen bij in Montevideo die wel boeide, maar niet zo fantastisch als hier in Buenos Aires. Wat wel opviel was dat de mensen daar een heel stuk relaxter zijn dan hier, duidelijk merkbaar. Misschien ook vanwege dat het een kleinere stad is, wie weet. Qua taal lijkt het enorm veel op het castellano van hier, zelfs met het zelfde accent. We hadden besloten om de specialiteit van Uruguay uit te proberen met de naam Chivito Uruguayo. Een heel groot bord met zichtbaar een heel groot ei bedekt met een laag kaas. Bij het doorsnijden kwam ik tot de ondekking dat hieronder ook nog een lap vlees was verstopt. Hieronder nog een laag van friet en salade. Hier kon jeje lol wel effe mee op ik was blij dat ik mijn friet ei kaas en vlees door de nek had. De rest lieten we ons in een plastic zak doen om dit vervolgens mee naar huis te nemen.
De volgende dag begon ook al zeer triest nog meer regen, wel god non de godv……….. ik besloot om dan maar een flinke ronde te gaan rennen das op zich wel geslaagd in de regen. Ik was wel niet in conditie om te gaan rennen, de avond te voren had ik mijn kleine teennagel eraf gelopen, ik had me tegen een bedpoot gestoten. Het was ook nog net die wilde teennagel extra pittig. In een ruk ervanaf, uuuuff. En om een beetje de omgeving te leren kennen is dat best handig dat rennen. Onverharde wegen in ons dorpje Solymar, wat letterlijk vertaald betekent, zon en meer, ondergeregend. Zigzagend. De komende 5 km richting Montevideo die ik rende waren geheel ondergebouwd met huisje geen plek vrij of bos in het midden. Wel veel bomen en groen. De stemming zat er behoorlijk in bij terugkomst, wat een gezeik die regen echt behoorlijk balen om opgesloten te zitten in een huisje, wel van alle gemakken voorzien dat wel. Maar goed dat was niet het plan om binnen te zitten de gehele tijd. La Negra was ook daar, om het verhaal effe duidelijk te maken haar oma woont in Solymar bij het strand en dat zou de locatie worden van de kavadiwalk. Het zag er somber uit voor de walk aangezien La Negra over een dag alweer zou vertrekken. Anyi en zij hadden een plan en versierselen gemaakt voor dit gepland evenement. De volgende dag hadden we de laatste kans. In de tussentijd was Marc ziek geworden, keelontstoken, pijn aan zijn botten en verhoging. Die kon zijn kavadi zowiezo vergeten in die staat.
Zaterdagmorgen een stralende zon met wat wolken die voorbij dreven. Fijn heel fijn. We zouden nog effe afwachten. Dat werd afgestraft om 2 uur s’middags met een fikse wolk en een stevige wind. Nog geen 2 uur hierna scheen de zon weer waarop we besloten naar het strand te gaan om de kavadiwalk te gaan doen met Anyi en La Negra. Nacho kwam ook om alles te kunnen vervoeren in zijn auto. Ondanks dat het strand 3 blocks van ons vandaan was konden we niet alles zelf dragen. De tijd begon te dringen wat betrof het licht, aangezien de dames de frames zelf wilden bouwen zonder mijn hulp, ik kon lijdend toezien en af en toe corrigerend als het echt fout ging. Nog net voor de zon onderging konden de dames vertrekken met frame en speren versierd met blauwe pompons. Boris moest hier behoorlijk afzien met de wind die van de zee kwam, hij kon nog amper adem halen, arm jong. Ik besloot met hem naar huis te gaan aangezien het al een uur of 22.00 was en hij zijn broodnodige rust verdiende. Marc en Nacho bleven daar om de dames te assisteren. Na een wandeling van 2,5 uur kwamen ze allen weer terug om zich van frames en speren te bevrijden. De opluchting na dit ritueel vind ik altijd geweldig. Hoe licht alles ineens is. Je ondekt dat wat je net gedaan hebt, dat het behoorlijk wat was.
Wonder boven wonder voelde Marc zich de volgende dag geheel kiplekker om ook de kavadi te doen, aldus geschiede in hetzelfde verhaal als de dames alleen hij en ik gingen naar het strand om de kavadi uit te voeren. Anyi bleef bij Boris, die was inmiddels in alle staten na de belevenissen van de dagen ervoor. Hj was kapot moe en wist niet meer wat voor of achter was, arm jong. We hadden afgesproken als Boris wat beter was na het slapen zou Anyi ook richting strand komen met hem.
Op het strand bouwde Marc zijn frame op onder toeziend oog van mij. Een stekende zon en een zacht briesje, geweldig weer. Na anderhalf uur was hij klaar om zijn wandeling met de kavadi te starten. Op dat moment verscheen Anyi met Boris, wat een timing. Na een uur wandelen begon Boris wel wat erg veel te klagen waarop ik met hem weer terug naar huis ging en Anyi bij Marc bleef om te assisteren. Helemaal uitgeput kwam Marc terug thuis het was blijkbaar toch wat teveel van het goeie geweest. Maar ja je bent jong en je wilt wat, nee niet wat veel en veel meer en nog meer als het mogelijk is. De man is 22jaar en heeft een grote drang om dingen te doen veel en meer en zwaar en nooit genoeg.
Die avond sloten we ook af met een feestelijke bbq door Marc geleid met een kilo of 3,5 vlees voor 3 personen. Dan nog wat paprika, uien en knoflook met brood om het geheel te vergezellen. De man was in de 7de hemel met de hoeveelheid en de smaak. Boris had het in de tussentijd al opgegeven en lag in diepe rust. Ik kan zeggen dat ik die avond wel een heveelheid vleesch gegeten heb die behoorlijk groot was maar heerlijk. Van het overgeblevene had Anyi de dag erna 6 grote sandwiches gemaakt. Ik kan zeggen die zijn ook allemaal opgegaan in de loop van de laatste dag aldaar en tijdens de reis terug. Alles verliep volgens schema wat betrof de reis terug alleen de boot kon niet uit de haven vertrekken omdat het water te laag stond en hiervoor hadden ze een sleper nodig om ons uit die situatie te trekken. Dat gebeurde dan na 2 uur, de mensen waren behoorlijk woedend op de boot hiervoor kregen we dan gratis cola, hahaha. Wat een goedkope manier om ons af te kopen, maar de mensen waren hierna stil. Op een meter of 500 van Buenos Aires begint het me daar toch te onweren, fantastisch hoe we de lichtflitsen in de stad zagen verdwijnen. Maar minder fantastisch dat we daar in de regen aankwamen en op een taxi moesten wachten. Maar goed, om half 2 in de nacht zat ik op deze plaats waar ik un zit tevreden naar onze fotos te kijken.
