Anyi Jarig

Heimwee muziek

Weer na huis

Na weer een 1/2 jaar in de schans te hebben vertoefd kreeg ik de drang om weer naar huis te gaan. Met mijn ouders had ik een gesprek om dit te kunnen realiseren, dit kon met enkele voorwaardes. Werk hebben bij thuiskomst en hun regels respecteren. Ik stond in die tijd op het punt om 18 te worden zodat ik me kon inschrijven bij een uitzendbureau, Randstad. Ze hadden meteen werk voor me, ik kon aan de slag bij ijzergieterij de Globe in Belfeld. Met dit feit kon ik op mijn 18de verjaardag weer terug naar huis keren. Bij mijn ouders was het behoorlijk wennen, om weer onder gezag te staan alhoewel de regels nu aardig wat losser waren. Ik kreeg toch zo af en toe weer wat toegeschoven waar ik helemaal niet zo blij mee was. Er werd me verteld dat ik het autorijbewijs moest halen, zo niet dan ging ik maar wat meer huur betalen, vreemde regel uiteindelijk ging ik dat dan ook doen maar tot op de dag van vandaag nog steeds geen rijbewijs. In het midden van de rijlessen verhuisde ik naar Kessel waar alles verwaterde met het rijden en mijn prioriteiten ergens anders legde zodat er ook niets meer van terecht kwam. Maar voor het zover was ging er nog heel wat water door de maas. In het begin bij thuiskomst was iedereen redelijk blij met uitzondering van moeders en Sandra die waren heeeel blij! Ik probeerde me weer enigszins in te nestelen wat niet geheel lukte. Dat rare vrijheidsgevoel bleef maar in me rondwaren en met het vorderen van de maanden werd dit alleen maar sterker. Het werk beviel wel tot bepaalde hoogte, aangezien er toch brood op de plank moest komen en ik zag niet meteen een manier om hieronder uit te komen. Zeker niet in de omstandigheid van samenleven met mijn ouders. Prachtig, aan de andere kant van de Maas was de Globe waar ik gemakkelijk heen kon fietsen. In de winter kon ik met het busje mee als ik wilde. Als eerste moest ik kernen maken, wat geklooi met zand en chemie die uitgehard zou worden in een oventje. Super relax iets te relax maar okee om te beginnen. Mijn 2 collegas waren allebei van verdacht minder IQ voorzien, zoiets als ter werkgestelde van de WAA. Er waren daar wel dingen die me wel intreseerde om ook te doen zoals het vormen van kastjes indrukwekkend was dat de gehele machine zich omdraaide en een gevormd kastje erruit kwam. Wat wel opviel was dat er veel buitenlandse mensen werkte, vooral veel Turken, Spanjaarden, Italianen en een paar Marokkanen. Hiermee had ik nog weinig ervaring hoogstens ten tijde dat ik naar de LTS in Venlo fietste, naast gieterij Geeradts in Baarlo waar gastarbeiders in houten kotten slaapte en hun dagelijks leven doorbrachten. Maar verder ook niets meer. Wist er ook niets van van achtergronden hoe of wat. Na enkele weken werd ik gevraagd of ik kon uithelpen bij de vormmachines aangezien een van de Turkse medewerkers ziek was, deze machines werden alleen door Turken gebruikt. Dit werk was wel effe aanpoten dat was wel effe wat anders dan wat simpele kerntjes maken. Zweten geblazen om op tempo te blijven. Door al het zandgedoe en natte omgeving kreeg je daar iedere dag een verplichte liter fles melk of chocomelk om je lijf enigszins te zuiveren, dat was wel aangenaam, gratis!! Verder geen gedachtes over hoe ongezond de hele situatie wel was, maar goed. Na enkele weken vonden mijn collegas me schijnbaar niet meer zo leuk en begonnen enkele me enigszins te pesten, bij de koffieautomaat voorkruipen, uitschelden en dergelijken, waar ik echt de ballen van snapte. Op een gegeven moment komt er zelfs een hamer naar me toe gevlogen die miste me op enkele centimeters al wist ik niet zeker of deze voor mij was bedoeld. Het hoogtepunt was wel op het moment dat ik door de rijen van vormkasten liep en tegenover me een colega kwam die bij het paseren me een stomp in de maag gaf, gratis en voor niets. Dat was wel de druppel, zwaar overstuur ging ik naar de personeelschef en bood mijn ontslag per direct aan. Hij kreeg me gelukkig kalm en beloofde me ander werk, dat ik dan ook de volgende dag kreeg, ik mocht om tot rust te komen de middag vrijnemen.



De volgende dag werd er me wel het een en ander helder bij de toelichting waarom me dit was aangedaan. De lui van de vormmachine wilde niemand anders daar hebben dan iemand uit Turkije, ik vroeg me af waarom ik daar nu het slachtoffer van moest zijn en hun niet meteen naar de personeelschef hiermee gingen. Gelukkig had ik daar ook nog mijn Turkse vrienden Yilmaz en Ali, 2 oude Turken die echt geintreseerd in mij waren en ik in hun. Ik werd diverse malen uitgenodigd om bij hun thee te komen drinken wat ik dan ook een paar keer gedaan heb. Daarbij werden enkele zoete Turkse dingen bijgegeven met veel honing waar ik nog niet zo bekend mee was op dat moment, maar overheerlijk. Ze woonden in een pension op de Martinusstraat 22. Enkele jaren later zou ik een vaste bezoeker worden van Martinusstraat 24 het Venlose kraakpand. Yilmaz was al iemand van in de 60 jaar en ik vond hem wel een beetje zielig dat hij ver van huis was zonder vrouw of kinderen, volgens hem zouden die ieder moment overkomen naar Nederland. En Ali hetzelfde al was hij enkele jaren jonger. Fijne mensen. Bij de Globe kwam ik bij de handvormers te staan waar ik kasten moest vullen met chemisch zand dat binnen een half uur knoekie hard was. Ik vond het wel klote voor de man die voor mij moest wijken aldaar.

Esmee Jarig

Hugo Jarig

Venezuela 2008

Dit jaar ben ik wedeom uitgenodigd om in Caracas Venezuela 2 performances te doen.
Gretig met genoegen heb ik deze uitnodiging aangenomen.
2 texten heb ik zo goed als klaar voor deze performances.
Hieronder de eerste voor de opening van het festival.

Orenstrelend

Kamerbewoning

Op donderdagavond was het koopavond in Venlo en de bars waren extra druk zoals Bonaparte, Boogaloo, Trocadero en meerdere kleine obscure plaatsen. Ik was al diverse malen in het Venlose uitgeweest met vrienden maar nog nooit alleen. Enige malen in Bonaparte met enkele blowvrienden uit de omliggende dorpen om wat hash te scoren. Die keren dat ik in Bonaparte kwam vond ik de sfeer enorm gespannen, er zaten behoorlijk wat heroineverslaafden waarvan het merendeel Ambonees. Zittend bij de ingang en iedereen van top tot teen observerend, ook had ik gehoord dat er regelmatig iemand in gevechten werd neergestoken aldaar, dat gaf me nu bepaald geen rustig gevoel. Sommigen waren aldaar ook niet te schuw om duidelijk te maken dat ze een mes hadden, ze waren hiermee aan het spelen zoals een vlindermes wat open en dichtgeklapt werd de hele tijd en een ander die zijn dolk in het hout van de tafel gooide. Nadat de man was gesproken over de hash, hij had niets, maakten we ons dan ook weer snel uit de voeten. Dit was het incident dat me een behoorlijke heftige indruk gaf van het Venloose uitgaansleven. Maar aangezien ik in Venlo woonde wilde ik natuurlijk ook weten wat er nog meer in het uitgaansleven aan de hand was. Trocadero was de uitgekozen plek voor mij daar draaiden ze disco en meer van het dansbare spul. Bij binnenkomst werd ik verrast door de grote hoeveelheid Ambonezen die bij de ingang stonden. Mijn gedachtes vlogen meteen terug naar Bonaparte. Ik had mijn plekje verworven om de zaak eens goed te observeren maar ik was niet de enigste die aan het observeren geslagen was ook waren ze mij aan het observeren. Daar kreeg ik het wel een beetje benauwd van en ik voelde de druk stijgen. Mocht ik niet naar binnen of naar meisjes kijken wat was er aan de hand ik had geen flauw idee. De knieen werden week mijn hoofd licht en verdween in een diep zwart voor enkele seconden. Bij het openmaken van mijn ogen werd ik ondersteund door een paar Molukse jongens en vroegen, of ik me wel goed voelde? Door de gehele spannng was ik van mijn stokje gegaan en had wel genoeg geleerd van deze ervaring vlug maar weer naar huis naar mijn veilige kamertje in de lessingstraat en beter maar gewoon in de toekomst weer gezamelijk met de vrienden weer op stap.



In de tussentijd kwam Andre Alberts regelmatig op bezoek waarmee ik zo nu en dan een fles whiskey achterover sloeg. Op een winteravond kwam Andre op bezoek en kwam met een bebloede mond binnen. Bleek hij op zijn tanden gevallen te zijn toen hij over een beijseld bergje wilde fietsen. Ik zag het al helemaal voor me, die tanden van Andre vroegen om een ongeluk als je hem kent!
Mijn eerste kamerbewoonervaring was met een half jaar van korte duur aangezien ik aan de gestelde regels behoorlijk schijt had. John en Kokkie gingen met de kerst naar Engeland om John’s familie te bezoeken. Nu had ik de kans om dus 2 weken alleen in huis te zijn en voor mezelf te zorgen. Waar dus helemaal niets van kwam. Ik kocht zo af en toe wat eten en ruimde vanaf het eerste moment geen donder op. Ook de afwas liet ik links liggen, ik had er gewoon geen zin in. zelfs op de dag dat ze terugkwamen weigerde ik om maar ook iets te doen, afwassen, de kamer zuigen, mijn bed opmaken, er was een of ander ding geblokkeerd in mijn hoofd om het niet te doen. John en Kokkie kwamen op een gegeven moment thuis en de ravage die ik aangericht had de afgelopen weken. Kokkie kon het niet geloven dat dit zo uit de hand was gelopen. Meteen werd er naar de schans gebeld of ze me weer opkonden nemen want dit was buiten alle proporties. Terug naar de schans ik vond het helemaal niet erg ik voelde me daar thuis. Ik kwam al snel bedrogen uit met het thuis voelen want inmiddels waren er weer behoorlijk nieuwe mensen ingestroomd en daar stond ik nu niet bepaald op te wachten om weer opnieuw vriendschappen te sluiten. Zover ik nog alles op een rijtje heb verliep dit halve jaar aldaar vrij rustig en verstevigde ik in die tijd mijn vriendschappen met de Kesselse vrienden. Al kan ik nog enige relaties herinneren met meisjes die thuis problemen kregen omdat ze met iemand omgingen van de schans. Een van die meisje had wat speciaals wat ik terugherkende in enkele meisje die ik voorheen een affaire mee gehad had. De geur die ze met zich meedroeg was iets wat me week maakte, de onschuld, geur van de onschuld, daar legde ik mijn relatie mee. Menigmaal vroeg ik me af of het het waspoeder was of de zeep waar ze zich mee waste. Voor mij had het iets betoverends en soms met vlagen gewoon op straat rook ik ineens die geur. In de jaren 80 las ik het boek van Suskind "Het Parfum" waarmee ik wel enige relaties kon leggen.



Na verloop van jaren verdween die geur tot plotseling een paar jaar geleden weer op straat ik die specifieke onmiskenbare geur mocht ruiken. Vreemd gegeven, net als een ei in de koffie me herinnerd aan Opa en Oma.

Azucar 8 km

Vandaag de verplaatste 8 km van de Azucar marathon gerend. Het was hetzelfde parcours als de allereerste wedstrijd die ik ooit rende. Dus na al die tijd was ik wel benieuwd wat ik er nu van zou brouwen. Met de tips die Cesar me had gegeven kon ik aan de slag.
Zijn aanbeveling was om tussen de 4:30 en 4:45 per km te rennen. Daar had ik dan ook op getraind de laatste week. De laatste dagen is het hier behoorlijk koud in de vroege morgen, als de marathon zou starten zou het ongeveer een graad of 6 a 7 zijn.
Aangezien ik de afgelopen week met trainingssbroek en vest gerend had was ik zeker niet van plan om dit in de marathon ook te doen. Wat een gewicht moet je meeleuren zeg. Dus ik had me al voorgenomen om mijn warme kleren af te geven en me meteen warm te rennen om me hierna naar de start te begeven. Al wat ik gedacht had kwam prima uit, ik stond lekker warm in mijn tshirt en korte broek, tussen enkele honderden warme lijven geen koud windje te bespeuren. Daarbij stond ik in de 3de rij dus ik zou niet het gedoe hebben wat ik de laatste keer met Cesar had een gevecht om ergens rustig je tempo te kunnen lopen.



Nadat we van start gingen was er ruimte te over na 2 km. De eerste km rende ik in 4:19 seconde een beetje te snel naar het schema van Cesar effe dimmen dus. 2de km hetzelfde in 4:20 seconden. Ik voelde me nog steeds goed maar had zoiets van dimmen want dit hou je nooit vol en dadelijk komt de man die de benen zwaar maakt. Dat gebeurde dan ook in de 4de km. Ik kon me gelukkig herstellen in de 6de km om weer totaal alles eruit te persen wat ik had. Dat had ik me dus weer wel voorgenomen. Alles Alles eruit!! Op 35 minuten en 7 seconden vlamde ik over de finnish. Dit betekent, effe uitgerekend, dat ik 4:23 min per km gerend heb. Om nog effe terug te gaan op de eerste keer dat ik dat parcours rende deed ik dat in 43 minuten dus er zit behoorlijk wat progressie in 7 maanden meer training. Om de cijfers nog geheel compleet te maken vanaf deze week ben ik precies een jaar aan het rennen.

Ik heb nog effe de uitslag van internet gevist van mijn eigen categorie 45 tot 49 jarigen dan mag ik mezelf toch wel gelukkig prijzen met de 15de plek. In de gehele competitie ben ik geeindigd als 133 van de 1007 luitjes. Ook zeker niets om te klagen.