Op mijn handen heb ik al een vezameling van levervlekken die ergens op begint te lijken. In mijn prillste jeugd, hoe vaak ik de handen van opa bewonderde. Zijn handen die met de tijd veranderden, de huid die langzaam opschrompelde. Als ik bij mijn ouders keek zag ik niets, hetzelfde als mijn handen, misschien iets meer versleten met kerven maar meer niet geen levervlekken. Mijn moeder had dan wel iets speciaals maar dat was meer een misvorming. De handen van opa geleidelijk aan van verschropeld naar perkament, het bleef mijn facinatie houden. Nu hier 2012 kan ik zijn handen nog duidelijk voor me zien, omdat ze anders waren. Mooi.
