Op de Tegelse LTS in het 2de jaar moest de keuze gemaakt worden welke richting je op wilde. In dat 2de jaar werd er duchtig gespeculeerd op school en in het Kempke wat te doen met onze toekomst. Het dichtsbijstaande was dat we over enkele jaren met brommers rond zouden rijden en hierna met een auto dus de conclusie die gemaakt werd dat het best wel eens wat kon zijn als je de opleiding automonteur ging volgen. We besloten met zijn 3en te gaan waaronder Sjaak Nellen en ik. Tegen het einde van het jaar en me ingeschrteven te hebben in Venlo bleek dat de andere 2 toch voor een andere opleiding gekozen hadden, had ik ook wat kon ik alleen naar het Venloosche. De LTS in Venlo was wel effe wat ander kaas dan in Tegelen. Al die stadse jongens die waren allemaal knoekie hard en maakte je om zeep als je maar iets te soft was. Gelukkig had ik wel het een en ander bij te zetten en verkoos enkele Molukse jongens als vrienden. Dit bracht mijn status meteen omhoog aangezien er toendertijd heel wat loos was met die treinkapingen ontvoeringen en bezettingen. Dit zorgde ook voor respect, haat en veel ruzie op school, met regelmatig in de pauze jongens die contra Moluks waren zochten de ruzies op. En die ruzies waren wel echt pittig met trappen in het gezicht en meer van die gemene dingen die ik nog niet van dichtbij gezien had. Ik had er al vanaf het begin geen zin in in deze school, ze gebruikte daar ander methodes dan ik gewend was en met sommige dingen waren ze iets vooruit in de les zoals wiskunde, ik snapte er de ballen niet van. Nou zie het maar op te lossen als je geen huiswerk wil maken. Het ging van kwaad naar erger op school die ik na enkele maanden alleen nog maar gebruikte om te klooien tijdens de lessen. Het was al met de Baarloose kermis, begin september, toen ik begon met spijbelen en enkele weken niet op kwam dagen op school.
Trouw ging ik ieder morgen de deur uit en fietste richting Venlo met nutteloos de tijd doorbrengen in het cenrum van Venlo of langs de Maas. Het super gefrustreerde gevoel geen oplossing in de situatie te zien en gewoon afwachten, niet zelf de ketting doorbreken het af laten hangen van anderen. Lange lege dagen. Tot het moment er iets zou gebeuren maar er gebeurde niets de eerste weken tot dat er dan eindelijk een brief in de bus van mijn ouders viel. Ze snapte er niets van dat ik niet meer naar school wilde en ik zei ik snap er niets van wat ze me daar willen laten leren. Hoe verveelt ik daar was en ik klooide maar wat aan. In een van de lessen autotechniek moest ik een wiel balanceren met lood. Hiervoor had ik een grote tang om het lood aan te brengen deze hield ik op de snel ronddraaiende band waarbij de tang behoorlijk heet werd op dat moment liep er een van mijn minder in de smaak liggende klasgenoot te dicht in de buurt waarop ik hem de tang op zijn hand drukte. Hij schreeuwde het uit en kreeg binnen enkele minuten een enorme blaar op zijn hand. Dit ging uiteraard niet onopgemerkt, Heutz de Baarlose leraar autotechniek nam hiervoor maatregelen en ik kon naar de adjunct directeur, van hem kon ik meteen 2 weken thuis blijven, geschorst, en als zoiets nog een keer zou voorkomen werd ik van school getrapt. Uiteraard, ik had mijn eigen pad al geschapen en de weg terug was onmogelijk ik zou vervolgen wat ik al fout aan het doen was, geen weg meer terug. Met als logisch gevolg dat ik van school getrapt werd. Ik had het idee, zo snel als ik van school af zou zijn dat ik meer vrijheid zou hebben. Dat was de grootste desilusie ever. Althans het zou nog een hele tijd duren voordat ik maar ook iets van vrijheid zou voelen of denken te voelen.
Vorig jaar was de kerst in Ramos Mejia ook al niet zo bijzonder maar dit jaar al helemaal niet. Met de bekende reden die ons alles doet vergeten rondom ons. Ik heb nu wel enige conclusies kunnen trekken met de dingen die me hier opvielen de beide keren met de kerst en voorkerst. Muziek in de straat, versierde koopstraten, lichten in overdosis alles dat wat in Nederland is is hier met zeer beperkte mate aanwezig. Uiteraard als je naar een koopcentrum gaat word je enigszins overrompeld maar over het algemeen valt dat reuze mee. Vooral de kerstmuziek, altijd weer dezelfde deuntjes ik heb er zelden of geen gehoord hier. Kerstbomen verkoop op straat haahaha dat is een giller, bestaat hier niet. Iedereen heeft zijn plastic boompje of iets wat erop moet lijken. Kerstshoppings worden er wel gedaan waar dit jaar wel bijzondere uitzonderingen werden gemaakt. Men had verzonnen om in de nacht van zondag op maandag om 3:00 in de morgen aanbiedingen te doen die tot 5:00 in de morgen geldig waren. Caneloni, om de mensen uit bed te houden zolang. Het was een groot succes duizende mensen waren op de been voor dit gebeuren en op de tv wist men te vertellen dat er 15% meer shoppings waren gedaan dan het voorgaande jaar. De kerst is hier geconcentreerd op kerstavond dit voor het eten met de familie en de kadootjes voor de kinderen.
Dat eten gebeurd naar Europese traditie met allemaal kost van de winter veel met noten, worsten, vet en meer zware kost in schril contrats tot het zomerseten omdat het hier nu eenmaal zomer is en de zon met op zijn minst 30 graden op ons hoofd bakt. Wij hielden het dit jaar op Indonescische kost sambal, boontjes met peteh. Gelukkig kan ik Anyi altijd blij maken met een of ander Indoneschise schotel die ze nog nooit heeft gehad dus das simpel geregeld en iedereen blij! Ons kadootje hadden we natuurlijk al. De dag van de kerstnacht waren de winkels beperkt open tot 18:00 de volgende dag alles gesloten. De sfeer op straat had iets van spanning veel rotjes die afgeknald werden alsof het tegen nieuwjaar ging. Veel mensen op straat drinkend vrienden vriendinnen op terasjes kwebbelend opgewonden. Ons hondje Mumi het afzien met al die rotjes en spurtte voor zijn leven. De cumbia familie bij ons boven was al vanaf smorgens dezelfde cd over en over aan het draaien tot 21:00 toen verlieten ze het gebouw om naar familie te gaan, hoogstwaarschijnlijk. Wederom rust in het gebouw voor kort andere buren met weer nieuwe herrie onze zoon slaapt gerust verder, gelukkig.
Rond 24:00 ging het pas echt goed loos buiten met het vuurwerk, kerst werd verwelkomd alsof het nieuwjaar werd. De hond werd helemaal gek van bangigheid en kroop zo diep als mogelijk weg onder het bankstel. Anyi gaf me de tip om me maar beter niet meer op straat te begeven omdat de straat vogelvrij verklaard was. Politie laat het met kerstnacht totaal afweten ze hebben het ook te druk met vieren. Niet dat ik maar uberhaupt ook plannen had om naar buiten te gaan, nee dank je. Veilig in slaap vallen voor de tv met de laatste grappen over de sterren van Argentinie. En woensdag word er weer gewoon gewerkt.
17 December 2007 De dag begon vroeg, op het moment dat ik een heftig gekreun van Anyi hoorde. Ik dacht dat is anders dan de normale gang van opstaan en naar de wc gaan, dat gaf meestal een iets lichter geluid. Wederom viel ik in slaap, enige minuten later, naar mijn gevoel, weer een heftig gekreun, ik dacht met enige twijfel, we zijn zover, de weeen zijn begonnen. Ik hield mijn ogen gesloten maar mijn oren gespitst. Na een x aantal maal hetzelfde gehoord te hebben werd het toch tijd om te vragen naar de stand van zaken. We waren begonnen met de bevalling, bijna iedere 10 minuten een wee en de tijd ertussen werd al snel korter. Met in het geheugen, als de weeen om de 5 minuten, 2 uur aanhouden word het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Het was 6 uur in de morgen toen ik op de klok keek. Anyi was al om 4:30 begonnen met het opschrijven van de tijden, snel genoeg raakte ze in de war hoe ze de tijden op moest schrijven waarna ik de zaak ging waarnemen om me ook enigszins zinvol te participeren. Gewapend met pen papier en horloge kon ik aan de slag. Vanaf 6:45 ging het pas echt goed loos, iedere 5 minuten een wee en dit werd vastgehouden tot 8:15 waarna het rigoreus veranderde naar weer ieder 10 minuten en iets meer of minder.
Anyi was al hartstikke moe en wilde het liefst 3 uur aan een stuk slapen om wat bij te komen. Dat slapen gebeurde ook daadwerkelijk aangezien ik haar in de korte tussenposes van pauzes hoorde snurken. Om haar zomin mogelijk te storen en bij te laten komen begaf ik me iedere keer naar de computer in de bijkeuken om weer terug te keren als ik weer gekreun hoorde om de tijd te noteren. De 10 minuten golf werd vastgehouden tot 16:00 waar het weer veranderde naar iedere 5 minuten. Snel genoeg hierna stelde ik Anyi voor om een bad te nemen om te kunnen ontspannen daar de intensiteit van de weeen nog sterker werden en haar verwerkingsgeluiden steeds heftiger werden. De tijd van weeen bleef rond de 5 minuten hangen. We vroegen ons al een paar keer af om naar het ziekenhuis te vertrekken aangezien we de 2 uur grens hadden overschreden. Anyi moest zich nog aantrekken wat niet al te best lukte bijna iedere beweging provoceerde weer een extra pijn. Om 19:00 waren we dan echt klaar om een taxi te nemen richting ziekenhuis. In de taxi had ze weer een wee en ik zag de chauffeur al een beetje nerveus worden van het gebeuren, gelukkig waren we maar 12 bloks verwijderd van het ziekenhuis dus binnen 5 minuten ben je daar. Het kon natuurlijk ook mijn inbeelding zijn of mijn nerveusiteit dat ik dacht dat de rest van de wereld dat ook is. Als eerste in het zieknehuis werden we verwezen naar een voorcontrole alvorens opgenomen te worden. We moesten net zoals iedereen in de rij wachten, nog 10 mensen te gaan voor ons. Het duurde en duurde en Anyi had in de tussentijd gewoon nog haar weeen. Na 15 minuten had ze er genoeg van en ging haar beklag doen aan de balie dat de situatie onhoudbaar was en eiste voorrang.
Die kwam dan ook binnen 5 minuten, het feit dat geconstateerd werd was dat Anyi al 7 cm ontsluiting had en als de duivel naar boven moest naar de voorbereidingskamer. Ik werd met enige papieren richting inschrijving van het ziekenhuis gestuurd. Het geluk was dat ik meteen aan de beurt was en na enkele handtekeningen een blauwe map overhandigd kreeg. Ik kreeg hier al het gevoel van deze actie dat ik enigszins afgescheept werd en de bevalling niet zou bij kunnen wonen. Deze paniekaanval zou ik nog enige malen krijgen voordat onze kleine geboren werd. Half rennend haaste ik me terug naar de bevallingsafdeling, hier gaf ik de map aan een zuster waarna ze me vertelde om te wachten. Dezelfde paniekaanval overkwam me op dat moment wederom. Gelukkig zag ik na enkele minuten een andere vader uit de voorbereidingsruimte komen waarna ik wat relaxter werd. Na een minuut of 10 mocht ik dan ook naar binnen, man duurde dat een eeuwigheid, waar Anyi al omgekleed was om de bevalling te doen. Ze had in de tussentijd al gevraagd om enige verlichting dit door een plaatselijke verdoving de voorgaande lange uren hadden hun sporen nagelaten. Deze injectie kreeg ze dan ook waar ik wederom de ruimte moest verlaten voor deze transactie (ziekenhuisbeleid). Ik moest meteen denken aan enkele verhalen van agressieve vaders die het niet aan konden aanzien dat hun echtgenotes pijn aangedaan werd en de specialist op een pak rammel trakteerden. Misschien ging het ergans anders over dat ik de ruimte moest verlaten maar ik hield het maar op die versie. De spanning in mezelf werd diverse malen opgewekt met mijn verschrikkelijke gedachtes of alles wel okee zou zijn met de baby en soms kon ik die weer wegslikken, snel genoeg moest ik me weer op andere dingen concentreren om weer weg te drijven van die gedachtes. Na enige tijd mocht ik weer de ruimte in. De tijd van de weeen volgden mekaar langzamer op na de injectie dan de bedoeling was waarna ze een vloeistof toegediend kreeg die weeen stimuleerden. Zelf had ik geschat na het horen van de 7 cm ontsluiting rond 19:30 dat Anyi zou bevallen rond 22:00 – 22:30 in het ritme van 1 cm ontsluiting per uur. Die 1 cm per uur zat me ergens nog bij. In de tussentijd was Anyi weer totaal relax en had weer aardig wat energie opgebouwd. Maanden van te voren was ons verteld dat het niet mogelijk was om te filmen, ziekenhuisbeleid, op dat moment toen het een beetje relax was informeerde ik nog eens naar dat feit over hoe en waarom. Dat werd meteen afgedaan als onzin door de verloskundige en de assistente, waar ze zich druk overmaakte waarna ik meteen aan de slag kon met onze camara.
In de gehele tijd van weeen was er nog geen vriendin, vriend of familie op de hoogte van de gang van zaken alleen mijn moeder, en ook weer niet. Ik had haar een mail in de morgen gestuurd ± 9:00 waarin ik haar melde dat het erna uitzag in dat ritme wat we hadden dat ze rond 12:00 een kleinkind rijker zou zijn. Om 18:00 nogmaals een mailtje met de tussentijdse veranderingen maar ik was er zo goed als overtuigd van dat ze deze nog niet gelezen zou hebben. Rond 22:00 kwamen we tot de conclusie dat we de moeder van Anyi maar eens moesten informeren naar de stand van zaken, verder hadden we geen behoefte aan andere mensen om ons heen op dat moment. Anyi zond haar een berichtje met de mededeling dat ze naar hospital Italiano moest komen zonder anderen in te lichten. Langzamerhand werden de weeen weer heftiger en de pijn was weer volledig terug, ze veranderden in persweeen. De verloskundige deed ondertussen meerdere onderzoeken en kwam tot de conclusie dat het tijd was voor het laatste deel. Hij brak de vliezen waar verassend weinig vruchtwater uitkwam de schroevendraaier waar hij dit mee uitvoerde had wel mijn impressie, canelonie hoe groot en lang. Daar krijg je dan toch wel enigszins de kriebels van als je dat zo dichtbij ziet. Me werd gevraagd om me om te kleden, broek, hemd en bescherming voor mijn schoenen. Na me omgekleed te hebben moest ik wederom wachten, tussen de bevallingsruimte en de omkleedruimte.
Hier staande hoorde ik al een keer in de tussentijd dat Anyi een keer serieus moest persen ze werd aangemoedigd en al. Wederom veranderde mijn staat in zeer nerveus waarom ik hier stond en niet daarbinnen. Snel hierna ondekte de verloskundige me en vroeg me of ik binnen wilde komen of niet. Nog geen minuut later kwam de 2de serieuze perswee waarop het hoofdje al behoorlijk te voorschijn kwam. De verloskundige in de pauzes drukdoende met het opdeppen van het bloed waar Anyi ingescheurd was of ingeknipt dat wist ik op dat moment niet. Ik kon helaas niet zien hoever alles was ingescheurd of geknipt want hier was ik behoorlijk nieuwsgierig naar. Tijd voor nieuwe persweeen, deze keer was het echt serieus en het was even twijfelen of alles nu in een keer ging gebeuren. Met een 2de kans kwam Boris geheel tevoorschijn. Anyi kon hem nog maar net bekijken of hij werd alweer weggebracht om geheel schoongemaakt te worden. Hiervan kon ik ook getuigen zijn. Fantastisch, fantastisch, fantastisch hij huilde alleen vanwege het lastigvallen van het schoonmaken. Wat een gewaarwording het eerste geluid van de baby. Hij werd aangetrokken waarna ik hem voor de eerste keer in mijn armen kon nemen. In de tussentijd arriveerde een 2de baby die ook de nodige aandacht nodig had zodat ik met Boris naar Anyi kon om hem haar vast te laten houden. Anyi liep vol van liefde, geluk en blijdschap. We waren op een gegeevn moment zo bezig met gelukkig zijn dat we brutaal onderbroken werden door de verloskundige die probeerde de ingescheurde Anyi weer bij mekaar te brengen en graag zijn werk wilde doen, of we de baby even aan de kant in zijn bedje wilde leggen.
Op dat moment realiseerde ik me dat Oma Nora ook in het ziekenhuis was en zeker in de wachtkamer moest zijn. Ik verkleede me weer naar normale verschijning om Oma Nora te ontmoeten, heeeel emotineel ik kon me amper nog uitdrukken hoe alles was geweest. Mijn spaans begaf het effe totaal. Ik moest me totaal concentreren om me duidelijk te kunnen uitdrukken. Gelukkig had ik onze camara bij om wat fotos en videootjes te laten zien die ik geschoten had. Moeders, Oma, schoot helemaal vol. We werden aangesproken door Angela de zuster die ons de hele bevalling had bijgestaan. Een vrouw die zo spontaan grappig goed gebekt optimistisch ons begleide, tevens ook de rest van de crew, allen bezorgd en even meelevend een echt plezier om je in te begeven. Zij bracht ons Boris, de eerste kleinzoon, zodat deze voor het eerst aan Oma’s ogen verscheen. Prachtig de eerste emoties delen en te genieten. Snel volgde Anyi uit de bevallingsafdeling waarop we met zijn allen naar de voor onze gereserveerde kamer konden gaan. Oma en ik werden meteen op pad gestuurd na enkele minuten, ik moest Boris registreren in het ziekenhuis en oma moest enige bandages voor Anyi gaan inslaan daarbij zou ze ook wat sandwiches en drinken kopen zodat we wat konden eten en drinken wat we de hele dag nog niet gedaan hadden. Wederom aangekomen op de registratie zaten er 5 mensen waar ik me bij voegde na een half uur gewacht te hebben waar we nog niet een persoon verder. Ik besloot terug tegaan om het later nog eens te proberen. Terug bij Anyi werd me duidelijk gemaakt dat de registratie zo snel als mogelijk moest gebeuren omdat Boris medicijnen nodig had, binnen 2 uur, en hier voor was autorisatie voor nodig. Okee dus weer terug waar we een mens verder waren. Na weer meer dan een half uur gewacht te hebben had ik er genoeg van, de mensen die daar zaten waren ook behoorlijk opgewonden dat er niets gebeurden en op het moment dat ik naar buiten ging begonnen er 3 mensen te klagen tegen de jongen die er zat om te helpen maar die de gehele tijd bezig was met zijn computer en telefoon en ons geheel negeerde. Ik weer terug naar Anyi en die werd al meteen opgewonden en stuurde de inmiddels teruggekomen moeder naar de zusters om de situatie bij de registratie uit te leggen. Oma Nora kwam terug en vertelde me dat er een zuster bij de lift op me wachtte voor hulp.
Tezamen wederom naar de registratie, binnengekomen was de man nog steeds aan het klagen waarop bij binnenkomst de zuster meteen duidelijk maakte dat ik geholpen moest worden in verband met spoed. Dat hielp meteen ik kon na 5 minuten vertrekken met de benodigde papieren. Deze afgeleverd op de hoofdzusters kamer en weer terug naar onze kamer. Hier was alweer een andere zuster de medicijnen aan Boris toe aan het dienen die hij nodig had, zonder de benodigde papieren geregeld omdat het spoed had. Kijk zo kan het ook!! Eindelijk konden we na het bezoek van de zuster genieten van Boris. De hele dag kon verteld worden hoe en wat met Boris in ons midden. Rond 3 uur s’nachts vertrok Oma waarna Anyi en ik nog wat konden nagenieten met onze eigen versie van de dag. Om 5:00 in de morgen gaf ik ook de pijp aan Maarten om naar huis te lopen, alle fotos van de dag nog te bekijken en wat mails uit te deur te doen en met als laatste een nieuwe upload op de babyblog.
De meisjes speelde tot ongeveer mijn 12de levensjaar niet echt een belangrijke rol in mijn leven. Dat werd nog eens extra ondersteund door de scholen waar ik opzat, jongensscholen dus. Al had ik wel enige diepingrijpende onschuldige ervaringen. Rond mijn 11de of 12de levensjaar werd ik uitgenodigd om een week te komen logeren bij mijn oom en tante in Ayen. Die ik met graagte aannam dit ook omdat mijn neef Gerard hoog op mijn favorietenlijst van neven stond.
In dat jaar hadden ze de gewoonte om iedere dag naar het zwembad te gaan in Bergen om andere dorpsgenoten te treffen en te zwemmen. Bij de eerste keer dat we daar kwamen werd ik voorgesteld aan een nichtje en 2 neefjes van hun, deze had ik nog niet ontmoet omdat ze niet van onze kant van de familie waren. We gingen ons omkleden om ons weer te ontmoeten in het zwembad zelf. Na wat gezwommen te hebben en gedoken van de duikplank waren we op een moment allen tezamen en we begonnen elkaar kopje onder te duwen. Dat was vrij ruw en jongensachtig tot ik op een gegeven moment bij hun nichtje uitkwam. Voorzichtig duwde ik haar onder dit ging bijna als vanzelf, wat me behoorlijk verraste, en zij mij daarna onderwater duwde. Alles in een niet geforceerde manier die heel aangenaam aanvoelde. Vanaf dat moment konden we niet meer ophouden, we hielden mekaar de hele tijd vast in het zwembad, en af en toe duwde we mekaar kopje onder. Praten deden we bijna niet alleen maar kijken en mekaar aanraken. Heel onschuldig maar met diep. Deze zwembadrelatie duurde excact een week en ieder keer met hetzelfde ritueel. Buiten het zwembad mekaar niet aanraken en in het zwembad de gehele tijd mekaar vasthouden en af en toe onderwater duwen, totdat ik weer naar huis moest en op de laatste dag zei een van mijn neefjes dat wij verliefd waren. Dat was nu niet iets waar ik bij stil had gestaan. Ik moest wel heel veel aan haar denken de opvolgende weken. Maar met de afstand, leeftijd, werd het er allemaal niet makkelijker op. De bewustwording van het bestaan van meisjes en wat er mee te doen kwam vooral uit het praten met vriendjes en uiteraard was dit in het Kempke. Het bekende gelul over of je wist, wat wat was en de namen leren zoals neuken, pijpen en standje 69 en dan snappen wat ermee bedoeld word want dat was de hele clue. En een woord als “kut” stond in de begin jaren 70 nog een behoorlijk taboe op. Dit kon alleen nog maar gefluisterd worden of onderons gezegd worden. Ik had ook behoorlijk de knijp dat ik me zou verspreken thuis en hiervoor afgestraft zou worden. Dat moment kwam toen mijn moeder een keer iets onredelijks tegen me zei waarna bij mij het woord kut eruit flapte, ik werd meteen getrakteerd op een vlakke hand in het gezicht. Met de mededeling dat je zoiets niet zegt tegen je moeder en ze wilde dit nooit meer uit mijn mond horen. Dat was ook meteen de laatste keer dat ik kut tegen miijn moeder gezegd heb.
De onderwerpen werden wel behandeld in het kempke maar je moest ook weten wat ermee bedoeld word dat was oppe tijd knap lastig. Er waren natuurlijk vriendjes met oudere broers en zussen die iets meer ingewijd waren in het onderwerp. En dan op een gegeven moment kijk je anders tegen de meisjes aan want dat waar je het de hele tijd met de vriendjes over hebt moet eens gerealiseerd worden. Voortijds had ik al enige vriendinnetjes gehad maar nog nooit met mijn handen op plaatsen geweest die de fantasie wat meer stimuleerden. Het onschuldige gebeuren dus, kusje en wat geknommel met de tong als het meisje dat ook wilde. Op een gegeven moment waren er 2 meisjes uit Tegelen verdwaald in Baarlo bij het Kempke en die kwamen spontaan met ons praten. Na wat uitgedaag en geklooi hadden Joepie en Ron de meisjes versierd. Aan die hadden we niets meer als die meisjes er waren, maar met de komende weken dat de meisjes kwamen en Joepie of Ron er niet bijwaren werden de meisje in toerbeurten gebruikt om het een en ander op uit te proberen. Niet dat er daadwerkelijk geneukt werd maar bijna alles kon bevoeld en betast worden ze vonden het allemaal prachtig en wij natuurlijk ook. Een ontmoeting zit me daarbij speciaal goed bij, we waren met zijn allen naar de Maas gegaan, bij de stuw, en voor mij werd het tijd om te gaan. Plotseling rende een van de meisjes naar mijn fiets om deze af te sluiten en het sleuteltje te verstoppen tussen haar boezem. Uiteraard veranderde dit in gekus en had ik mijn sleuteltje weer terug waarna ze me het weer afpakte en in haar onderbroek stopte. Dat was wel effe andere koek maar ik wist effe niet wat te doen. Het meisje bleef me uitdagen om het te pakken. En de ogen waren op mijn gericht van alle kanten. Ik kon me natuurlijk niet laten kennen en ging op een ultra snel onderzoek uit met als missie mijn fietsensleuteltje. Wat ik voelde was een behaard iets met 2 losse stukken met daarin mijn sleuteltje. Daar kon ik het mee doen de opvolgende dagen. Na die toestand, die Tegelse meisje nooit meer gezien al vroeg dit natuurlijk om meer, helaas geen vervolg. In de tussentijd konden we het doen met Jetjes condooms in het Kempke die in de speeltoestellen hingen na het weekend. Althans dat was onze fantasie dat die van Jetje waren niemand anders van onze leeftijd was met echte sex bezig maar Jetje zeker was onze overtuiging. Verder had ik nog een uitprobeerrelatie met enkele andere meisjes zoals het Abba duo uit Kessel met hun gingen we altijd naar de ruine van Kessel om daar het kussen en het betasten uit te oefenen, ik was voorzien van de blondharige versie. Dit ook met een rood harige uit Belfeld die uit een instelling kwam en de zomer in Belfeld doorbracht met haar kuste ik mijn lippen door, 100% kussen, kussen als obsessie apart maar voor dat moment normaal en altijd verlangend naar meer.
Gisteren in Avenida de Mayo was een groot Milonga dansfeest.Er was een 8000 vierkante meter dans vloer gecreerd tussen “9de julio” 4 bloks richting “playo de mayo”. De bedoeling was om iedereen aan te zetten om de Milonga te dansen van toerist tot de beste dansers. Milonga. Het ritme van de Milonga muziek is snel en vrolijk. Er wordt zonder pauze door de dansers gedanst, meestal met kleine passen. De figuren zijn minder complex als bij de gewone Argentijnse tango die wordt gedanst met langere passen en elegantere figuren. Aangezien Angis zwangersschap waren we duidelijk niet in de positie om een dansstap te ondernemen vandaar dus dat ik deze video heb geschoten. Geniet van La Orquesta Escuela de Tango Emilio Balcarce!
Wie nog een stukje Milonga wil horen van D Arienzo hier Klikken
Om nog iets verder in te gaan op brommerverhalen was het zo dat op een gegeven moment ook een brommerbende in Baarlo bestond genaamd de “Quo Devils”, jaja van Status Quo. Deze groep was rondom Matje Coenen geformeerd hij had namelijk een kiet en hier verzamelde zich de Baarlose jeugd zich met al hun Zundapp brommers aangezien dit het merk was voor ons, een degelijke brommer die er goed uitzag. In Venlo reden de meesten met een Yamaha die uiteraard niets waard waren aangezien die uit het goedkope Japan kwamen, Wat wel weer goed was van die Yamaha’s was dat deze bijzonder goed op te voeren waren en ook gemakkelijk aan onderdelen te komen was. Tja en in Maasbree en Belfeld reden ze Kreidler, hahahaha daar zullen we het maar helemaal niet over hebben. 2 of 3 jaar voordat ik brommer zou mogen rijden werd de helm verplicht. Maar goed tot daar aan toe kon ik achterop genieten zonder helm. Mijn vervoer was geregeld bij Dreeke Lenders, die een Vespa Ciao had, wij waren de enigste met een damesbrommertje, waarmee we de toertoechten van de Quo Devils mee konden rijden. Ik had een spijkerjasje waarop geprint stond Quo Devils en Dreeke had een helm geverfd door zijn broer Theo met spectaculaire vleugels aan de kant en QD op de achterkant van de helm, prachtig.
Niets spectaculairder dan een toertocht van 50, 60 of 70 brommers, een van de regelmatige doelen was om naar Helden te gaan naar een bevriende kiet. Om je hier volledig lam te drinken aan de pijpjes Heineken en zo af en toe als er een Status Quo nummer werd gedraaid ging spontaan de gehele groep luchtgitaar spelen in de welbekende poses van Status Quo. Langs mekaar staan en in ritme met het hoofd naar onder en boven bewegen dat werd iets later bekend als headbangen. Al gingen de Status Quo gebaren iets dieper naar de grond. Zie hieronder een videootje uit die tijd van de Quooos
De tochten werden vervolgd naar aanliggende dorpen. Een van die tochten bracht ons ook naar Belfeld, hier was een of ander festivalletje georganiseerd en er zouden wat andere brommerclubs zijn. We waren nog maar net een minuut of 5 binnen of het was al meppen geblazen, niet dat ik hierdoor geinspireerd werd, om te pleiten ja, die jongens waren een beetje te groot voor mij, keek ik meestal de gevechten aan tussen de boys. Het had wel een grote impakt op mij omdat het er meestal nogal heftig aan toe ging met kettingen en meer grof werk. Bloeden, kapotte kleren en meer van die fratsen. Dat was toch nog iets te pittig voor mij dat gemep ik had dat niet zo in me dat echte kwaad maken over iets of persoon. Maar de uitzondering bevestigd de regel. Op een van onze uitgangsavonden in Maasbree met de gewone fietsclub van vrienden van eigen leeftijd hadden we ons eens een keer duchtig opgefokt oftewel het werd tijd om eens ruzie te zoeken met van die achterlijke boeren uit Maasbree. Het bleef een raar gegeven voor mij waarom je zonodig een hekel moest hebben aan mensen uit de andere dorpen omdat deze toevallig niet in de smaak lagen volgens andere dorpsgenoten. En meestal woonden er ook nog wel familie van mij in die dorpen zodat dat met die beledigende termen mij regelmatig raar in de oren klonk. Maar goed niet afgedwaald we vonden in het Mafcentrum een groepje slachtoffers die we begonnen uit te dagen. Ten eerste wij waren met een man of 12 en hun met 5 of 6. en je zag al meteen dat ze in de slachtofferrol zaten. We werden door de opzichter van het Maf naar buiten gedreven en de jongens uit Maasbree wilden niet naar buiten want ze hadden de shit al in hun broek hangen. Op een gegeven moment kwamen ze dan naar buiten en zette het op een sprinten.
Wij er achteraan en in de dorpstraat hadden we er 2 te pakken wij stonden daar met zijn 4en en we begonnen te schelden maar verder nog niets, waarna ze weer beide vluchten, ik en nog iemand uit de groep achter de ene aan en de andere 2 achter de andere. We kwamen in open soort paadje en dit leidde naar iemands achtertuin. Hier wilde de jongen over de heg klimmen maar dat lukte niet waarna hij in alle angst door de heg wilde wat ook niet lukte en ik bij hem uitkwam. Ik pakte hem bij de kraag en Holtackers zei; sla hem wat ik dan ook deed en de jongen begon te huilen en vroeg of ik hem alsjeblief niet meer wilde slaan. Ik sloeg hem nog een keer in de buik, ik vond hem best zielig waarna de hele bubs al bij het gebeuren uit was gekomen om hem een ook een pak rammel te geven. Ik zei; hij heeft genoeg gehad laat hem maar gaan. Wat ook gebeurde, ik had me nog nooit zo slecht gevoeld om iemand te slaan, wat een onzin allemaal dat ruzie gezoek en dat inmekaar trappen van andere personen. Het zat niet in mij de haat de kwaadheid iets wat spontaan moest opborrelen nee dat was niet aan mij gespendeerd. Door de jaren heen ben ik die jongen nog regelmatig tegengekomen in Maasbree en ik schaamde me regelmatig voor mij actie als ik hem weer zag en hij mij weer zo zielig in mijn ogen aankeek. Inbeelding of niet ik had het nog steeds te doen met hem en mijn achterlijke actie.
Wederom een bewijs dat internet snelle comunicatie fantastisch is. Ik kon er wel niet bij zijn maar met dank aan Het digitale tijdperk kan ik wel meegenieten!
Om de complete text van mijn leven tussen 0 en 12jaar te downloaden, Klik op download. Hierna kom je op de pagina van divshare waar boven aan de rechterkant staat download orginal, hierop klikken.
Download
Laatste edit uitgevoerd op 20 Augustus 2009.
