Cantina

Een bezoek aan de plaatselijke “Feria de Mataderos” maakt me altijd blij.
Het is een soort markt met een podium voor tradities uit weleer.
Hier zie je oude ambachten uitgevoerd, gerelateerd aan het Gaucho leven, Argentijnse cowboy. De mate, spreek uit als “matte”, die ze hier allemaal en overal drinken is een product dat goed verkoopt op de markt en alle aanverwante artikelen. Overal zie je mensen met thermoskannen rondsleuren, het water op 70 a 80 graden om hun mate te maken. Het water mag niet heter zijn anders verbrand het blad en dat geeft een uiterst zure smaak. Zelf heb ik dit goedje natuurlijk ook es geprobeerd en ik moet zeggen, het is alsof je een volle asbak gevuld met warm water leeg drinkt, yakala. Het is een symbool van vriendschap, iets samen delen. Je drinkt uit het zelfde pijpje die onderaan een soort filter heeft tegen de gruis, zodat je dit niet meedrinkt. En het pijpje niet schoon vegen als je aan de beurt bent, dat word als een belediging opgevat. In ons huis geen mate. Voor die mate te drinken zijn allerlei potjes en honderd andere artikelen te koop. Van hout, ijzer, plastic en verzin maar. En dan zie je ook alle kitsch die je in Nederland op de markten ziet. Ook een beetje afwijkende dingen natuurlijk. Zo zag ik kruizen gebogen uit een vork als Jezus, erg strak en apart. Maar ook messen in damaststijl, niet te betalen in Nederland, en er zal ook niemand deze messen op de markt in Nederland neerleggen. Maar ook truien in de stijl van wat al die mexicanen op de Nederlandse markten aan de man proberen te brengen. Het plaatselijk voedsel word er gemaakt en gegeten. Overal parillas, lees barbeque, de geur van het gebakken vlees heerst over de markt, als vleesliefhebber heb ik hier niets op tegen. Het enige is dat ik er alleen maar hongeriger van word. De cultuur van Dulce de leche is er ook zeer aanwezig, echt yammie spullie, een soort stroperige caramel, die overal in word gebruikt. Met als beste en grootste voorbeeld Alfajores. Ook worden er diverse soorten brood aangeboden waaronder mijn favoriet “chipa” dit is gemaakt van mandioca en kaas. Er is een podium waar gedanst en gezongen word. Dit kan varieren, zoals een groep met een harmonica, gitaar en zanger tot russchische dansers. Allerlei culturen uit Argentinie gemixt. Verder op de straat zie je het gehele bejaardenhuis de tango dansen, iemand die gratis panfluitles geeft, en in een kleine ruimte aan de markt worden oude films gedraaid van voor 1950. Zo zijn er enkele culturele centras waar de tango gedanst word met live muziek. Met een beetje geluk zie je ook wat tradities die de gauchos met hun paarden uitvoeren, behendigheidsspellen die gespeeld worden. Zittend op het paard, zo hard als mogelijk word er gereden, hebben ze een klein stokje in de hand die ze in een klein ijzeren ringetje moeten steken, waarna als alles goed gaat het ringetje aan het stokje blijft hangen. Het ringetje is ongeveer 3cm doorsnee. Waanzinnig. Deze lui zijn ook traditioneel gekleed met hun prachtige hoeden en dolken en meer versierselen.
Voor de officiele markt heb je de illegale markt, vooral met 2de hands spullen en zelfgemaakt eten en drinken, die word regelmatig door de politie ontruimd. Dit zie je vanzelf gebeuren als er een paar mensen met enorme haast hun spullen inpakken en wegrennen. En dat gebeurd dan met tientallen lui tegelijk. Behoorlijke chaos aldus. Intrigerend om zoiets voor de eerste keer te zien. Wat doet de politie, hoever gaan ze. Krijgen de lui klappen of is er alleen een de klos. Het geheel is niet super agressief, de snelheid van het vuur waarmee de lui zich uit de voeten maken is intressant om te zien. Het hoogtepunt van de markt is de Cantina voor mij. Het is een goedkoop café waar men wat kan eten en drinken. Maar het meest belangrijkste, er word gitaar gespeeld en gezongen. De situatie is dat 70% van de aanwezigen wil zingen of spelen. Hierbij is een ceremoniemeester in het spel die bepaald wie, wanneer mag spelen of zingen. Een belangrijk figuur uiteraard, tussentijds helpt hij ook uit aan de bar. In slappe tijden speelt de ceremoniemeester zelf ook gitaar. De stijlen van liederen varieerd van onbereikbare liefdes, strijdliederen en de liefde voor cocaine. De keur aan stemmen is enorm, uiteraard heb ik hier mijn favorieten een ervan noemen wij de radiostem, prachtig vervormde stem als uit de radio, de andere favoriet zingt over de verbrande liefdesbrieven en blijft onze alltime favorite. De sfeer om voor elkaar te zingen, iets wat ik niet ken, buiten de verplichte rondjes van sinterklaos en sintermerte en de verjaardagen. Misschien had ik me indertijd wat meer moeten verdiepen in vasteloavend. Het spontane, hier kun je naartoe om je te laten horen en te delen, prachtig. Maar ook de luisteraars zijn een bepaald slag mensen, de oude overopgemaakte vrouw samen met een cokejunk als companie en prachtige plastieke juwelen. De man die achterin zit te slapen met de mond open en zo goed als tandloos, de jonge met zijn gestreepte sweater die later ook graag zanger wil worden, de machoman met zijn onderdanige vrouw en kind, maar dan bedoelen we ook Ubermacho. Iedere persoon heeft zijn eigen verhaal maar de meesten spreken voor zichzelf met hun uiterlijk en hun gedrag. In de tussentijd vertaalt Anyi mij alle liederen en drink ik mijn Quilmes cristal, 1 literfles leeg. De inhoud van de bierflessen zijn hier enorm ik dacht dat ik in Brazilie al wat meegemaakt had met de 600cc flessen inhoud, hier doen ze er nog een schepje bovenop. Het interieur van de cantina is de moeite van het observeren waard de, aaahum, nieuwe tafels en stoelen waarvan de poten nog steeds zijn verpakt met het plastic van aankoop. Het zal wel wat schelen in het schoonmaken schat ik. Maar het plastic ziet er ook niet meer zo florisant uit. En de wc ter plaatse is niet echt aan te bevelen mits je een verstopte neus hebt natuurlijk. De kunst die ze aan de muren hebben is uit vergeten tijden, het is moeilijk te raden wat het moet voorstellen. Het is iets van gips gefigureerd, een antieke voorstelling uit de romijnse tijd. Mijn gedachten dwalen meestal af naar de situatie in Nederland met het gezang in de kroeg, in welk deel dit ook bestaan zou hebben. Het is makkelijk voor te stellen dat de dagen zonder televisie zich ook dergelijke taferelen speelden in de Limburgse kroegen. Dit heb ik dan net gemist.
Behoorlijk aangeschoten verlaat ik meestal de cantina om een goede maaltijd te nuttigen en hierna vredig in te slapen.

Feria Mataderos

Albert Neuhuysstraat

Als eerste gingen we het huis in de Albert Neuhuysstr. bekijken waar we zouden gaan wonen. Het was van iemand geweest die net overleden was. Naar ik later hoorde bleek het de vader van Frits de buurman. Ik vond het maar raar en klein daar, en er was geen tuin. Ze hadden daar kasten die er nog uitmoesten, maar de schuur was wel heel groot.
Deze was nog ingedeeld als half varkenshok en kolenhok. Dat tergde wel de fantasie dat kleine hok als ik dacht aan de schuur van Ome Piet. Arm varken in zo’n kleine ruimte. En hoe zouden ze dat doen met slachten zou dat ook in die schuur gebeurd zijn? Het verhuizen uit het huis van de napoleonsbaan gebeurde op een zaterdag toen mijn vader de tractor met kar van ome piet geleend had. Of er nog mensen bij waren om te helpen kan ik me niet meer herinneren wel de tractor met kar. Ik kreeg een kamer voor mij alleen, Peter en Wim sliepen bij elkaar in een groot bed en Maria had ook een kamer alleen. Al sliep ik de eerste weken of dagen bij Wim en Peter. De eerste nachten waren met veel wakker liggen en alles goed bekijken de geluiden en het denken over wie hier voor ons gewoond had. Toen ik dus die eigen kamer had, had ik er ook weer best moeite mee om daar alleen te zijn. Menigmaal kroop ik bij Wim en Peter in bed.
In de loop van de opvolgende jaren zou mijn vader alles veranderen schuur plus duivenhok een aangebouwde speelkamer de muur van de keuken uitbreken naar een grote woon eetkamer. De douche inclusief ronde stenenkuip op de begane grond waar later de wc zou komen was ook geheel nieuw voor mij, aangezien de ervaringen met de kuip. Nu was er dus een ruimte waar je je kon wassen en later ook de deur kon sluiten. Dat was wel wat die stenen kuip. De wc was toendertijd in de bijkeuken en ik moet zeggen tot de dag van vandaag als ik daar kom, waar nu de boiler van de verwarming hangt, ik nog steeds denk dat het de wc is met zijn kleine raampje, menigmaal ben ik ook door dit kleine raam naar binnen en naar buiten geklommen, en waar je ook naar buiten kon spienze. Op een gegeven zondag net wakker, en hoognodig naar het huuske moetend kwam ik aldaar en de hele wc was onder gesneeuwd. Dat moet in 1969 zijn geweest als ik me goed herinner. De achterdeur openend zag ik een smal pad dat naar de straat leidde. Dit bleek vader in de vroege morgen al schoon geruimd te hebben. Toen ik naarbuiten ging bleek de sneeuw ongeveer tot mijn borst te komen. Op de een of ander manier was ik bij het kasteel gekomen, ik denk niet dat het de zelfde dag was, de grachten waren beijsd en besneeuwd. Wat ik bijzonder intrigerend vond was dat er tractorsporen in de sneeuw waren van de grachten. Dit ging boven mijn fantasie. Wie kon er nu het idee hebben om met de tractor op het ijs rond het kasteel te rijden??? En dan na dit indrukwekkende sneeuw gebeuren zaten we op school en had de gemeente voor de school 3 of vier grote hopen de sneeuw gedumpt bergen, die er zeker tot april lagen. De vlakte was daar om nieuwe huizen te bouwen en nu kon je tegen de achterkant van het patronaat kijken dat heel wat hoger lag dan de school en bij iemand die een zwembad in de tuin had. Maar dat moment in de school de lange gang van de 4de 5de en 6de klas en de geur daar. Alles zo goed als nieuw. Wat me nog bij zit is dat nadat wij de speelkamer hadden de hele buurt ineens zo’n kamer erbij begon te bouwen inclusief onze gehate buurman Frits. Gehaat misschien omdat wij hem niet begrepen of omdat hij altijd super streng tegen ons was. De buurvrouw was het tegenover gestelde, altijd aardig. Een spel om Frits te tergen was om op het dak de bal te laten stuiteren, daar werd Fritske helemaal peu nerveu van. En kwam dan scheldend naar buiten om te kappen met de bal. Eenmaal moest ik bij hun wat brengen naar mijn gevoel de eerste en laatste keer dat ik daar kwam. Wat opzich al bijzonder vreemd voor mij was. Maar misschien ben ik er vaker geweest dan ik zelf denk. In ieder geval bij het naar buiten gaan van de poort komt die keffer van hun en bijt me in het been. Nou vanaf die tijd hondsbang voor alle keffers, zelfs voor Tanja de hond van ome Thei en tanta Mien, de collie. De angst ging er definitief vanaf toen ik mijn eigen hond had Tanja2 de mix van herder en deense dog. Wat een aparaat, pfffff.
Maar nog voor vader de hele inrichting van het huis veranderde waren er nog heel wat keuken incidenten en gebeurtenissen. Mijn plaats was tegenover vader aan het eind van de tafel, ik zat tegen de muur. Daar was ook de radio die iedere dag het nieuws van radio zuid liet horen en op zaterdag en zondag speciale diensten moest verrichten in verband met vaders intresses. Zo waren er de berichten van de duiven waar deze gelost werden en hoe laat, ik dacht dat dit een belgiesche zender was maar weet het niet zeker.. En op zondag 18.00 locaal voetbal nieuws van radio zuid. Als vader naar de radio zat te luisteren betekende dit voor ons vrij spel op de televisie, zolang het duurde uiteraard.
Vader uit de keuken, televisie voor hem, oftewel sport kijken, grrrrrrrr. Maar aan tafel waren er al genoeg gebeurtenissen. Het eet en zitgedrag irriteerde meestal meerdere keren per maaltijd. De knieen boven de tafel dan kon je rekenen op een klats van de houten lepel, of de eetlepel ook best aardig, de kampioen in dit spel was Maria. De keren dat ik het een en ander niet luste werd ook bijzonder gewaardeerd. Er waren enkele toetjes die ik niet echt kicke vond.
Zoals de vanille pudding of zelfgemaakte rijstepap met vel, en dan lag het probleem bij het vel. Zo voorzichtig als altijd probeerde mijn moeder het vel te geven aan diegenen die dit lekker vonden, Peter, Wim en Vader. Maar uiteraard waren er wel eens keren bij dat ik ook per ongeluk wat vel erbij kreeg. Hetwater liep me al in de mond om te braken bij het idee als er maar een klein velletje langs mijn slokdarm omlaag zou gaan, brrrrrrrrr. Dit legde ik dan aan de rand van het bord, dit werd wederom niet altijd gewaardeerd alles is alles opeten, ja en daar waren enkele keren dat mijn vader heftig uit de bol ging vanwege dit feit zodat ik diverse malen in de bijkeuken de pap moest opeten. Wat opzich wel gunstig was aangezien de wc daar ook was. Even wachten en dan met mijn bord naar de wc om de handel te dumpen. En zo zielig als mogelijk terug met het lege bord. Maar goed zoals eerder vermeld enkele keren zonder eten naar bed op de napoleonsbaan dit zou op de Albertneuhuysstraat iets andere vormen aannemen. Het zou vaker gebeuren dan me lief was, best lastig zonder eten naar bed, en zo vroeg altijd. Maar ja ik kwam ook zo vaak te laat. Maar we hadden het indertijd ook zo druk met vanalles en nog wat, geen tijd om naar huis te gaan en inderdaad die andere jongens gingen altijd veel later eten dan ons, wij aten rond 17.00 hun altijd om 18.00 knap lastig als het zo leuk is. En ja dat was het altijd te leuk om naar huis te gaan.
Al vonden we in de loop der jaren wel wat oplossingen tegen de honger. Dit werd een algemeen gegeven op de Albert Neuhuysstraat om in de avond naar onder te sluipen. De kelder in te gaan en snoep of ingemaakte vruchten iets te drinken en dan weer naar bed te gaan en dit wat meegenomen was daar te nuttigen. Het meest spannenste was het snoepgoed en chips in de plastic emmers. Deze waren voorzien van een deksel. Als je deze deksel eraf wilde halen maakte dit een enorm krakend kabaal. Dat moest met beleid gebeuren en met alle voorzichtigheid. Want er was een ding wat niet zo fijn was Pap in de kelder te onmoeten. Maar meestal als je al gesnaaid werd was het moeders. Na wat jaren snapte ik dit ook waarom het altijd moeders was, omdat vader lag te pitten natuurlijk. Maar goed dat is niet iets waar je over nadenkt als je jong bent. Menig lege potten heeft moeder van de slaapkamers kunnen opruimen al weet ik in den beginnen niet hoe ik dit opgeruimd heb, terug gezet in de kelder? Zoiets moet het zijn geweest.

Van Lier's herinneringen uit Maasbree

De eerste herrineringen van de Familie van Lier komen uit de jaren ‘40, roerige tijden. Rond deze tijd leefde de familie in de dorpstraat. Opa moest zich in deze tijd regelmatig verstoppen voor de duitsers. Die waren altijd op zoek naar werkkrachten voor het duitse rijk. Het beste wat opa kon doen was zich verstoppen. En dat deed hij ondermeer bij de familie Faessen die langs het kerkhof woonde. Thuis hadden ze ook een verstopplaats, voor in de slaapkamer was een dubbele deur waar het bed voor stond. Die werd gebruikt als er geen tijd meer was om naar Faessen te gaan. Het verhaal doet de ronde dat opa ook een keer betrapt is door de duitsers. Hij is er goed vanaf gekomen. De duitser die hem ondekt zou hebben zou gezegd hebben dat hij zich de volgende keer beter moest verstoppen.
Onderhoud van het gezin was in die tijd erg moeilijk.
De kinderen zorgden er ook voor dat er brood op de plank kwam.
Ze werden erop uitgestuurd om overal bij boeren langs te gaan om spullen te vragen. Eieren, fruit, brood enz. Dit met meestal succes. Om de kachel warm te stoken moesten ze dennenappels rapen.
Opa kocht per jaar 2-3 vierkante meter turf, deze werd gestoken en te drogen gelegd om deze in de herfst weer op te halen, echter de kans was groot dat de gedroogde turf dan gejat was. Schlamm werd er ook opgehaald, kolen en briketten die werden schoon gespoten met water. en het stof wat daar vanaf kwam is schlamm, het brandde dus zeer slecht door dat vocht.
De schlamm kon je gratis meenemen.
In die tijd werd er heel wat tijd in de keuken versleten.
In de winter of met koude dagen zaten de vrouwen met de voeten in de oven. Voor de kachel werden stenen neergelegd om deze ‘s nachts mee te nemen naar bed om de voeten aan te warmen. De kinderen zaten op de 2e rang.
Opa zat altijd helemaal achteraan te genieten van zijn pruim.
De sport van hem was om van achter te spugen in het midden van het putje, van de kachel,dit gaf uiteraard een enorme stank.
En als het mis ging dan kwam dit uiteraard tegen de kachel en de oma ruimde dit weer op.
Ome Wie wilde koste wat kost ook eens pruimen. Hij was ongeveer 6 jaar.
Op een gegeven moment tijdens de verhuizing naar de Westerlinglaan kreeg hij zijn pruim, met als waarschuwing van opa dat hij de pruim in de mond moest houden. Opa had gezegd dat het naar een zoutje smaakte, het speeksel liep ome Wie uit de mond. Hij moest het in de mond houden.
En het was toch zo smerig, de enige en laatste dat ome Wie gepruimd heeft.
De meeste gezinnen hadden in de schuur wel een varken voor eigen consumptie
Oktober en november was de slachttijd. Als er een varken geslacht werd was het eerst karboet en daarna keumkes, spek en karbonade eten.
Het eerste deel van het varken kreeg pastoor, het zogenaamde proefstuk, hij kreeg dan het beste van het varken. Het vlees werd altijd naar pastoor gebracht aangezien de meeste mensen aan het slachten waren kon je van pastoor niet verwachten dat hij overal langs kon gaan.
Ook was er geefkarboet maar met meer meel en minder vlees, voor de familie en buren. Het meeste vlees werd ingemaakt met saus.
Als oma ongesteld was werd er niet geslacht, de glazen sprongen dan open. Dat kwam niet zo vaak voor want oma was meestal zwanger.
Zo waren er ook nog ongewilde huisdieren; de Luizen
Eerst werden kranten op de tafel gelegd als je jeuk had.
En dan met de luizenkam erdoorheen, het was altijd wel spannend om die luizen te vangen. De hele familie, zover aanwezig, stond er bij om de vangst te bekijken. Iedereen wilde de luizen dood knijpen tussen de nagels want dit gaf een speciaal knappend geluid.
Als het heel erg was kwam er poeder op en werd het ingewreven. De dag erna stonk je als een otter. Vaak genoeg moest hierna een nieuwe luizenkam gehaald worden.

Wagenwachter

De vinger wijzend.
De juiste plaats.
Helpend naar de exacte ruimte.
Niet hinderend voor anderen.
Sociaal, optredend en dirigerend.
Verantwoordelijk voor zijn leven.

De uren vullen zich vanzelf.
Het weer tekent zijn gezicht.
Kilometers in zijn benen.
Pratend, gereserveerd en geruchten.
Ieder oneffenheid in het wegdek kennend.
Kennend, verdriet en vreugde.

De dankbaarheid.
Getuigd zijn terugkeer iedere dag.
Zijn hand gevuld met muntjes.
Emoties hebben een limiet.
De dag van morgen is weer een dag.
Met de verantwoorldelijkheid voor zijn straat.

Naar het centrum, Spaanse les.

Het kaartje kopen, geen probleem.
De trap op naar het perron.
Het perron loopt langzaam vol.


Nerveus dringen de eerste zich naar de rand van het perron.
In de verte al zichtbaar, de spannig stijgt met sprongen.
De trein arriveert.

Voller dan vol, er zullen er eerst wat uitmoeten om er uberhaupt in te komen. En zowaar er komt een berg uit de trein om opnieuw gevuld te worden.
De eersten zijn verzekerd van een plaats, de laatsten zullen zich extra in moeten spannen. Met gevloek en geduw lukt dat bijna iedere keer.

De reis met de 100derden bonkenden harten. Geen beweging mogelijk.
Je doet wat de trein je beveelt te doen.
Je deint mee met het ritme.
Op ieder station volgt het perron ritueel zich. Degene die eruit willen moeten zich inspannen om eruit te kunnen net zoals degene die er in willen.

Once eindstation.
De ontlading van een trip van 20 minuten. Geen kleevende lijven aan je, geen ongewenste geuren.
Lucht en vrij.

Een nieuwe greep uit het leven

Jongensschool.
Ook het vervolg, de oude jongensschool tegenover de kerk gaf me dusdanige sterke indrukken die ik nooit zal vergeten. Ten eerste het was een enorm contrast met de kleuterschool, welke een nieuwbouw was en de jongensschool was oud en aan het einde van zijn bestaan. Ontzettend hoge ruimtes met een kachel achter in de klas.
Ik vond het allemaal maar eng. En hier moest je echt dingen leren en begrijpen.
Dat ging met de harde hand en niet zoals op de kleuterschool al was zuster Martha een goeie introductie voor deze school. Wat intrigerend was dat we gelijkertijd pauze hadden met de gemengde school langs de onze. Deze zaten tijdelijk in een nood gebouw wat ook al eens een noodkerk was geweest. Ja ik zei al gemengde dit waren jongens en meisjes in de zelfde klas. Woooow kon je dat voorstellen gemengd, echt niet. Dus dat leverde aardig wat knokpartijen op die uiteraard altijd gewonnen werden door onze school, jaja de jongensschool. Ik wist ook dat er een meisjes school ergens was maar waar ik zou het niet weten en dat boeide ook voor geen 5 cent.
Diverse malen werd ik door opa afgehaald in de vroege morgen om eerst naar de kerk te gaan en hierna bracht hij me naar school wat ik zeer kon waarderen. De kerk boeide me behoorlijk in die tijd, positief. Opa was sowieso al aardig mijn middelpunt op diverse fronten. Met die man maakte ik heel wat mee. Vaak kerk gerelateerd maar ook bij hem en oma thuis. Deze mensen hadden hun eigen rituelen die ik erg op prijs stelde. Zoals het eten van dingen, dat waren altijd andere dingen dan die ik thuis kreeg. Zoals een boterham met paardevlees, nondeju wat smaakte dit altijd goed maar er werd altijd bij gezegd dit is speciaal voor oma om aan te sterken.
Oma had altijd appels in de la, al waren deze soms wel eens droog. Maar een goed ding was, oma schilde deze altijd, en dat was natuurlijk weer een pluspunt. Dat schillen gebeurde altijd met een behoorlijke rust, waar ik soms wel eens heel erg onrustig van werd. Wachten is op zich al een lastig punt voor de jeugd ten alle tijden. Ook het geklopte ei in de koffie, zelden en nog steeds ben ik van mening er is niets wat dat overtreft. Al denk ik me te kunnen herinneren dat het ei geklopt door oma toch beter smaakte dat met de hoeveelheid suiker die zij erin deed, onovertreffelijk. En het kloppen van het ei, zij had een speciaal ritme waar je het tikken van het lepeltje tegen de wand van het koffie kopje, hypnotiserend. En daar in hun aangebouwde huisje met een speciale ruimte, de opkamer, waar ze hun speciale dingen opsloegen en waar alles anders rook en er anders uitzag, ik vond het geweldig daar. Speciaal met opa natuurlijk, wat me niet in dank werd afgenomen door mijn broer Peter en neef Pierre. Als die maar enige kans zagen om opa en mij voor de gek te houden dan deden ze dit. Dit tot gekmakend voor mij.
Als ze opa uitscholden of lachten rende ze weg en opa kon hun natuurlijk nooit vangen ze waren te snel. En ik kon dit voor mijn gevoel niet voor opa doen wat me erg frustreerde. En soms ging dit goed en soms ging dit fout. Zoals de keer dat opa aan mij vroeg of ik op de pony wilde rijden. En ik wilde dit uiterst graag natuurlijk. Peter en Pierre kregen dit in de gaten en zeiden dat ze mee kwamen kijken. De pony werd gevangen in de wei en voorzien van stuur mogelijkheid. Waarna ik op de pony werd gezet om te gaan rijden. Ik zat nog geen seconde op de pony en Peter en Pierre haalde een stok achter hun rug en begonnen de pony te slaan. Deze werd uiteraard helemaal gek en sloeg op tilt. Het beest rende weg met mij en ik kon de pony nog net bij de nek grijpen om er niet vanaf te vallen. We waren op dat moment in de wei dus de pony rende langs de afzetting van pindraad. Je kunt je natuurlijk wel voorstellen hoe mijn overal eruit zag na een ronde door de wei. Helemaal verscheurt maar gelukkig niets met mij. Peter en Pierre lachend en schreeuwend rennend langs de wei. Op dat moment was de angst voor het bereiden van een pony of paard begonnen en heeft aardig wat jaren geduurd voor ik weer eens een poging waagde om paard te rijden.
Maar opa was speciaal voor mij. Ook woonde mijn oom en tante op de boerderij waar ik verder heel weinig mee op had, mijn wereld was bij opa. Al werd er vaker gevraagd om ome Piet mee te helpen met het een of ander. Heel jong, vroeg werd er mijn hulp gevraagd om hout vast te houden wat ome Piet moest zagen. Dat liep behoorlijk fout af, hij zaagde enorm diep in mijn vingers waarvan het litteken nog steeds duidelijk te zien is.
Ik rende meteen weg na dit ongeluk naar opa en oma, waarna oma me verbond met heel veel verband of doeken. Maar ik kreeg wel iets lekkers. Ook ben ik tussen de deur van een varkenshok gekomen door opa’s schuld de middelvinger van mijn linkerhand. Duidelijk is dat het topje anders is dan het behoord te zijn. Maar dat heb ik naderhand gehoord hiervan kan ik me niets herineren.
Een paar sterke herineringen heb ik ook van mijn vader rond de tijd van de napoleonsbaan. De keren dat hij en ik naar Dreeke de timmerman gingen. Dat moet enkele keren zijn geweest omdat ik het gevoel heb wat ik hieronder beschrijf in meerdere bezoeken heeft plaats gevonden. Onderweg het is een meter of 50 vanwaar wij woonde was ook een smid, Peeten, hier kon ik naar binnen kijken naar dat vuur wat aangemaakt was daar. En een of andere constructie stond daar wat ik pas later begreep dat dat was om het paard in te stallen en te voorzien van nieuwe hoefijzers. Aangekomen bij Dreeke was ik uiterst gefacineerd door de timmerwerkplaats met al zijn machines. Die zagen er nogal gevaarlijk uit en ik werd hier ook voor gewaarschuwd. De geur van het hout was erg indringend maar ook de sigaren van Dreeke vond ik erg aangenaam. Waar de twee het over hadden, ik heb geen enkel idee, maar om daar te zijn was indrukwekkend. Ook tijdens een van deze uitstapjes werd mijn vader geroepen door een paar jongens, ze noemde hem Catsy, hier begreep ik op dat moment helemaal niets van. Er werd wat gepraat en gegrapt waar ik verder ook niet wijzer van werd maar het waren de jongens van de napoleonsbaan, de zoon van Dreeke, van Caris en van de overkant daar. Maar goed hier begreep ik, dacht ik te begrijpen dat buiten het familie leven mijn vader ook nog op andere plaatsen kwam, vreemd. Een bezoek brachten we ook aan Toontje de kleermaker. Die man was ook uiterst intresant voor mij. Hij zat altijd op de tafel voor het raam en het raam was altijd open. Hier was het wel duidelijk waar het bezoek voor was, voor de duiven.
Toontje was verlamd aan een been, en hij had een heel aparte manier van lopen alsof het ene been heel wat korter was dan het andere, dat vond ik ook meteen zielig en dat gevoel is altijd gebleven. Op de napoleonsbaan hadden we een grote tuin met een paar duivenhokken, hokken voor kanaries. Op de zolder was ook een soort duivenhok al heb ik dit niet meer compleet duidelijk voor me. Het was in de midden van de zolder met een klein raampje in het midden. Een paar bomen in de tuin met achteraan een peren of appelboom. Hier was ook een enorm hoge heg met enkele gaten erin. Die gingen naar de tuin van Sanders waar ik diverse malen op bezoek ging en wat kreeg, met de grote jongens daar, die me vanalles vroegen en grapjes maakte. Op een gegeven moment was het sintermerte en de jongens hadden iets speciaals gemaakt voor de optocht naar de grote brandstapel. Ze hadden het hele dorp nagebouwd en de huizen van lampjes voorzien. Helemaal fantastisch, d’r werd me uitgelegt hoe dit werkte met de batterijen enzo maar ik snapte er niets van. Het enige wat boeide was die brandende lampjes. Later op de avond gingen we naar de optocht en ik zag de jongens weer met hun creatie, het beste van de optocht. Hier bij de napoleonsbaan heb ik ook leren fietsen en de sensatie van helemaal alleen fietsen zit me nog heel duidelijk bij, we oefende langs ons huis waar iets van de weg een groot huis stond, naderhand hoorde ik dat dit de verhuurders van ons huis waren. De fiets die ik toen had was rood en heel degelijk indertijd een heel bekend kinderfietsje die ik van een of ander neef of nichtje had gekregen.
In de straat van Sanders werd in de zomervakantie vanalles georganiseerd, bij ons thuis hadden we visite van Peter, Ger en Annemie. Op een gegeven moment werd er een straat fietsraces gehouden rondom de blok molenstraat, veldstraat.......... Ik kon naar mijn idee al redelijk fietsen en we werden op leeftijd ingedeeld. 3 rondjes moesten we en ik eindigde als 3de. Ze hadden een blok gemaakt voor de winnaars en we moesten hierop gaan staan zodat we gefeliciteerd konden worden door een van de meisjes van Nelissen, AAAja ik zag al dat er gekust moest worden, vreemde zaak. Hier werd ik maar al te verlegen van en maakte me snel uit de voeten naderhand. Om de wedstrijden van andere te kunnen bekijken.
De napoleonsbaan heeft meer dingen die ik fasinerend of aangenaam vond. Op een keer was ik al diverse malen te laat thuis gekomen voor het eten en voor straf moest ik zonder eten naar bed. Restte me niets anders dan uit het raam te gaan kijken. Het moet in de winter zijn geweest aangezien de lichten, wij hadden één straatlantaren voor ons huis met oranje licht. Wat de omgeving behoorlijk apart maakte. Diverse malen kwam er ook een auto voorbij om het magische beeld te verbreken. Maar de auto was ook iets speciaals aangezien wij geen auto hadden. S’morgens in alle vroegte werd mijn vader opgehaald met een busje om naar het werk te gaan.
Bijna alle ooms en tantes van moeders zijde hadden een auto maar die waren ook nodig, aangezien ze allen in de agrarische sector werkten.
Peter was op een gegeven moment op het kanariehok geklommen en stond op dak van de schuur. Mijn moeder zei dat hij er onmiddelijk af moest komen. dit was amper gezegd of hij zakte door het dak in het gedeelte van het kolenhok hier viel hij met zijn hoofd op de gasbrander waarbij hij een enorm gat in zijn hoofd opliep. Het bloed liep hem langs het hoofd. Hier kreeg hij een keukendoek om de wond te dichten waarna de doek er diverse keren werd afgehaald om te kijken. Nu kon ik zien dat dat bloed aan op zijn haren aan het hoofd plakte yakala.
Wanneer we gewassen werden dan gebeurde dit in een zinken kuip met z’n allen in hetzelfde water. Maar we hadden wel een tv zwart wit, kleuren bestond toen nog niet.
Op een gegeven moment rond sinterklaas tijd waren Peter, Wim en ik televisie aan het kijken. Vader zat in de zinken kuip in de keuken met een afgesloten deur. Tot op het moment er heftig op het raam werd geslagen. Er brak echte paniek onder ons uit. Slaand op de keukendeur voor vader die de deur niet opende en ons niet binnen liet. Redelijk hysterisch waren we aangezien de opluchting voledig was toen hij de deur openmaakte en ons buiten liet kijken of er iemand was maar het was pikkedonker en we zagen helemaal niets. Alleen enkele minuten later kwam tante mien op bezoek. Alles weer relax.

Kleuterschool

In eerste instantie zat ik bij jufrouw Truus en tentijde van deze gebeurtenissen bij zuster Martha. Diverse dingen zitten in mijn geheugen gegrifd zoals we daar iedere dag melk kregen op een bepaald uur uit glazen flessen met smalle nek. En dit werd in plastic schenkkannen gedaan om weer in plastic bekers te schenken. De kleur blauw is me daar speciaal goed van bij gebleven. En zoiets van dat hebben wij thuis niet dat soort plastic kleur.
Nu begrijp ik dat natuurlijk iets beter met die plastic bekers, kleine kinderen breken glazen. En het dagelijkse gebed wat we moesten opzeggen. Vreemd in het begin maar werd steeds normaler gedurende de tijd.
En dat juffrouw Truus iets beter in omgang was met de kinderen dan zuster Martha.
Ik denk vanwege de straf die ik gekregen had van zuster Martha. Dat heeft mij dat gevoel gegeven. En daar was ik natuurlijk zelf schuldig aan. Een heel sterk ding was, dat iemand bij de binnenvijver van de kleuterschool naar de vissen zat te kijken en ik de drang had om hem of haar hierin te duwen, wat ik dus ook gedaan heb. Met als resultaat dat zuster Martha me in de onverlichte kelder stopte. Dit was in eerste instantie super eng maar zoals men ervaart op een gegeven moment als je in een donkere ruimte bent dan als er ergens iets van licht binnenkomt dan wennen je ogen hieraan. En op dat moment begon ik de ruimte te verkennen wat daar allemaal lag en stond, Veel gekleurd papier in ieder geval. Een verwarmingsketel enorm groot, iets wat ik niet kon. Op het moment dat ik het maar jaaaa intressant vond en de zaken begon te onderzoeken kwam zuster Martha me weer uit de kelder halen. En draaide mijn oor extra hard om.
Een speciale dag was de dag van de processie. De hele klas werd omgekleed als misdienaar, in ieder geval je moest zo’n ding aan wat de misdienaren ook droegen. Vanuit de kleuterschool vertrokken we via diverse straten naar de kerk om daar een mis bij te wonen. Op de maastraat aangekomen lagen er allemaal rozenblaadjes op de grond die mensen naar je toe gooide wat natuurlijk allemaal prachtig was. We liepen langzaam de berg op en het huis voor de lltb had een tafel voor de deur gezet met allemaal kaarsen die branden en wat beelden dit was de eerste die ik zag. Ik was verkocht, wat een pracht zo mooi. En de mensen daar begonnen met rozenblaadjes te gooien over ons, bijna belachelijk maar ik moet het zeggen hemels ja, geweldig prachtig. Maar die kaarsen dat was iets, helemaal uit de bekende context. Vervolgens liepen we nog door diverse straten waar alles het zelfde bleef met tafels voor de deuren en mensen die rozenblaadjes bleven gooien. Een hele speciale ervaring nooit meer geevenaard.
En dan had je diverse activiteiten op school die me wel erg aanspraken zoals het speelkwartier. Dit omdat speciale speeldingen buiten werden gezet zoals bestuurbare auto’s. Uiteraard moest dan wel iemand jou duwen. Maar de sport was om zo snel mogelijk zo’n auto te veroveren voor je iemand voor was. Dan had je in het klaslokaal een hoek met zand en water, heel intresant, kan me alleen niet meer herineren dat ik daar gespeeld hebben alleen dat dat ding me enorm boeide. Buiten was er ook een zandbak extra enorm groot, daar moest ook regelmatig in gespeeld worden. Als je achteraan in de zandbak was kon de juffrouw je bijna niet meer zien dus hier werden weleens kinderen tot de nek in de zand begraven, wat natuurlijk niet werd geapricieerd. Ook niet door de juffrouw. Ik weet alleeen dat ik erbij stond te kijken, weet niet of ik ook actief was.
Bij deze zandbak stond een grote wilde kastanjeboom en van deze boom kwamen op een bepaald moment wel erg vreemde dingen vanaf met stekels en dat supergladde ding wat erin zat maar dat mocht je niet opeten zei de juffrouw want deze waren wild. Aija daar snapte ik weer niets van. Dus er waren ook dingen die er hetzelfde uitzagen als deze die je wel kon eten. Het zou nog aardig wat jaren duren voor dat hetzover was dat ik kastanjes zou eten. En dan was er de gymles, dit was wel het hoogtepunt van de kleuterschool. Die enorme zaal met allemaal vreemde dingen erin waar je vanalles op moest doen of met moest doen.
De apekooi was wel het spel dat de grootste opwinding verzorgde. 2 kinderen zaten achter je aan om je af te tikken en je werd gelimiteerd omdat je niet de grond mocht raken.
De opwinding zo groot dat als de tijd van de gym om was je afvroeg of dit wel waar was en de tijd niet vooruit was gezet.
De herrinering van de melkman mogen helpen de melk uit zijn citroen srv wagen te halen. Als je geluk had. Super intens. Deze auto kende ik wel want die kwam ook vaker bij ons thuis op de napoleonsbaan. Met allemaal die deurtjes en veel spul erin. Maar ook op een gegeven moment was het speelkwartier en ik was op de trappen van de school aan het spelen en opeens zag ik daar een kauwgom liggen. Naar mijn weten had ik er nog nooit een gehad maar wist wel wat het was. De twijfel in me of ik deze wel of niet zou pakken en in mijn mond zou steken, maar in een flits had ik de kauwgom al in mijn mond. Man wat smaakte dat ding fantastisch. En van de andere kant ook weten dat je die van de grond had geraapt, niet goed bezig zijn. Maar de sensatie van het nieuwe was doorslaggevend. Dezelfde ervaring had ik bijna ook met een peer die daar lag van de perenboom, van de kleuterschool, met dit verschil dat ik de wespen eruitzag vliegen. Dit was toch de limit die ik mezelf gaf en besloot om het niet te riskeren te eten.
Ieder dag, vroeg genoeg, stuurde mijn moeder me naar de kleuterschool. Maar bijna ieder dag kwam ik te laat op de kleuterschool doordat ik afgeleid werd door een paar winkels die mijn aandacht trokken. Daar was eerst bakker Sjang, die had een etalage vol met brood diverse soorten brood en nog wat andere dingen zoals beschuit en dingen die ik niet kende maar er erg smakelijk uitzagen. Daar had ik wat tijd voor nodig om te bestuderen te genieten van al dat wat me werd getoond. Vervolgens liep ik de molenstraat af om bij bakker fleuren uit te komen. Dat was het echte paradijs deze goeie man had de etalage niet alleen met brood vol liggen maar ook met echt snoep. Nou ik vertel je dit had echt wat tijd nodig om te bekijken hier kon je niet zomaar afscheid van nemen, dit moest grondig geinspecteerd worden gekeurd en bijna geproefd. Natuurlijk zag ik in de tussentijd achter me een hele hoop kinderen paseren, maar er was nog tijd zolang deze daar waren. En mijn ogen trokken alleen maar naar die mooie kleuren rood en groen en al wat lekkers was in de etalage van bakker fleuren. Tegen de tijd dat het echt rustig was op straat kreeg ik wel het idee dat ik moest doorlopen naar school. Naar onder langs de zwaan en het nonnen klooster naar Zuster Martha. Op een dag zag ik mijn moeder huilend binnenkomen en natuurlijk snapte ik hier geen moer van, maar nu snap ik het, het gesprek met zuster Martha waarom ik zo vaak te laat kwam met welke reden. En natuurlijk kon mijn moeder daar geen antwoord op geven.