De Kerk

Tussen mijn 10de en 14de was het op iedere zondagmorgen weer raak, rond half 11 moest je een beetje klaarmaken om te vertrekken naar de kerk. Je kreeg een kwartje of iets van kleingeld mee om in de donatiezak te geven. Ik ging alleen, dit vanwege de leeftijd en omdat vader altijd de meest vroege mis deed en moeders weet ik eigenlijk niet meer precies, ik denk dat zij de mis van half 10 deed. Bij binnenkomst ging je eerst braaf in de bank zitten waarna je na een minuut of 10 al behoorlijk begon te vervelen. Met rondkijken naar dingen die er stonden het glas in lood de beelden de jongens die de pastoor moesten helpen de man of vrouw die langs je zat of de rumoerige die voor of achter je zat. De grotere jongens stonden achter aan de linkerkant waar een muur van plusminus 20 meter was, niemand kon je zien mits je in die gang zelf was. helemaal achter in de kerk stonden de mannen van de leeftijd van mijn vader, begin 30 en ouder. Ver weg van blijven dus. Wat wel altijd opschoot was als het dameskoor de mis opvrolijkte dan vloog de tijd. Dat deed me op een gegeven moment denken aan het mannenkoor in Maasbree. Waarom hadden ze in Maasbree een mannenkoor, of was dit gemeng, en in Baarlo een dameskoor? Het goeie was als de hostie uitgedeeld werd was het nog maar een paar minuten de meesten nokte al af na de hostie, ik zeg goed voorbeeld doet volgen. Dat heeft effe geduurd met mij voordat ik dat ook durfde. Met de drang van thuis kon ik dat nog niet aan in het begin al werd ik al meteen hiervoor aangemoedigd. Bij buitenkomst stonden de oudere mannen altijd rondom de bomen voor de kerk hier werden de laatste berichten van de gemeente op geniet. Later heette dat in krantvorm “op den baum”. Dat was altijd wat daar om die bomen bij die volwassenen, menig keer zag ik ome Piet hier tussen staan.
Een tijd zat ik ook regelmatig bij de muur in de kerk, hier werden kaartspellen gedaan. Al moest je uitkijken dat je niet te enthouisiast werd met praten want dan zat de helft van de kerk je aan te kijken. En in het ergste geval moest de pastoor manen tot rust in de hoek. In een later stadium was het sport om uit de kerk te blijven maar je moest goed opletten wie er de kerk inging zodat deze niet bij je thuis door kon vertellen dat je niet was geweest. Als ik nu terug kijk op dat denken van toen moet ik wel lachen alsof een persoon in de kerk je gaat zoeken en dit dan vervolgens bij je thuis gaat doorvertellen, jaaaaa hooor. We gingen dan naar het kempke al waren we niet met zoveel want de meeste hoefde al niet meer naar de kerk. Ongeloofelijk waarom ik wel?? In het begin dat ik nog veel met opa naar de kerk ging was ik behoorlijk onder invloed hiervan. Dit werkte zich uit op een gegeven moment dat toen ik bij opa was om te spelen op een gegeven moment Mia Houben daar was en met mij wilde spelen. Ik zal een jaar of 9 zijn geweest schat ik. Ik zei laten we priestertje spelen en de mis nadoen. Ik droeg de mis voor en Mia moest de bel luiden om te knielen, mij de beker met drinken aan geven en de schaal met hosties, die ik aan de zogenaamde aanwezige uitdeelde. Hierna moest Mia de beker en schaal schoonmaken voor de volgende mis. Na dit een paar maal herhaald te hebben werd Mia geroepen om naar huis te gaan, waarop ik zei nog een keer. Zo deden we de mis nog een keer en nog een keer tot ze weer werd geroepen dat ze echt naar huis moest gaan. Ik stond erop om het nog een keer te doen waarop zij begon te huilen en daar kon ik natuurlijk niet tegenop.



De kerk is, was, menigmaal het startpunt van activiteiten zoals Sintermêrte. Rondom de 11de van de 11de werd Sintermêrte gevierd. Vanaf de kerk werd er richting troshoop gelopen met fakkels, lampions, zaklampen en zeer fantasierijke verlichtte objecten. Het magische van de honderden lichtjes in het donker was er ieder jaar weer. Onderweg werd er één lied gezongen, Sintermêrtes veugelke, er bestond gewoon geen ander lied voor deze viering. Bij de troshoop, die ieder jaar groter en groter leek te worden en de eerste jaren tegenover “de Sprunk” werd gehouden, was het wachten tot het spel zou beginnen. Als eerste was er de arme man die meteen zo dicht als mogelijk bij het vuur liep omdat hij het zou kou had. Dit zei hij ook overduidelijk; ik heb ut kôt en heb zon hônger. Kijk daar heb je Sintermêrte, hij met zijn paard en in romeins uiterlijk, een staart aan zijn helm en zwaard. Reed hij een aantal rondjes en gaf af en toe een hand aan de kinderen totdat de arme man hem smeekte voor iets warms en eten. Dit werd ons tijdens dit schouwspel door moeder verteld zodat je ook begreep wat die lui daar allemaal uitvoerde. In de tussentijd werd er gewaarschuwd dat je niet te dicht bij het vuur moest komen omdat dit heeeeel gevaarlijk was. De hitte van het vuur ging met de wind meezodat je het af en toe behoorlijk warm had en het volgende ogenblik weer koud. En als die arme man dan voor je stond en je hoorde dat hij zei dat tie honger had brak je hart. En dan komt Sintermêrte en gooit de arme man wat brood toe welk hij gretig van de grond raapte en als een uitgehongerde begint te eten. Wat een fijn gevoel gaf dat. Maar het hoogtepunt kwam als Sintermêrte een stuk van zijn mantel sneed met zijn zwaard en dit de arme man gaf, wat een emotie!! Hiermee werd de geschiedenis van Sint Maarten beeindigd en werd er wat in het vuur gestaard. Door de brutale kinderen werden de fakkels en lampionen in het vuur gegooid wat eigenlijk niet mocht. Ik heb het altijd zonde gevonden om je fakkel op te branden. Tot moeders het teken gaf om te gaan. We gingen dan naar de school waar we een verassing af konden halen. De rij was meestal enorm voordat we onze appel of sinasappel kregen, met een snoepje in de latere jaren. Al vergeet ik natuurlijk nooit de eerste sinasappel, zeer exotisch om zoiets te krijgen en apart lekker zoiets kreeg je niet iedere dag.
Sinterklaas werd ook van de kerk afgehaald, daar kwam sinterklaas aan met zijn paard en met de fanfare werd er richting zaal Habets gegaan waar Sinterklaas plaats nam op een indrukwekkende stoel en mensen naar zich toe vroeg. Kinderen gaven hier hun tekeningen en wensen af. Maar de hoofdmoot was veel zingen want Sinterklaas liedjes waren er genoeg en met een beetje geluk kwam er een zwarte piet in de buurt die je een hand vol pepernoten gaf met wat snoep.
Enige jaren 2 of 3 waren er wielrenwedstrijden om de kerk en het kasteel. Wielrennen was nu niet iets waar ik iets mee had, maar om dit te zien dat was wel wat. Al kon ik uit die tijd alleen Jan Jansen als profesionele wielrenner en die was heel goed. Er deden zelfs ook Baarlonaren mee Jeu Peeten van de fietsenhandel. Het was wel apart volk die wielrenners, als ze met zijn allen voorbij kwamen geraasd werd dit achtervolgd door een zoete geur van zalf of olie. Later zag ik dat ze hun benen ook hadden geschoren erg apart. Ze hadden speciale fietsen en gingen enorm hard, het was ook iets wat ikzelf niet kon. Op de ene zin was het wel wat voor me en de andere niet. In ieder geval vond ik het wel magisch.




De kerk waar zich menigmaal diverse dingen gebeurde de kermis markt en veel meer.
En door de jaren heen met bezoeken aan verre steden kijk ik toch meestal wel uit naar een goeie kerk aldaar want menigmaal is er niets mooiers dan de kunst van de kerk. Over de religie en de andere kant zullen we het een andere keer hebben.

Encuentro de Arte Corporal

Net 2 dagen terug uit Caracas, moet nog een beetje bijkomen van alle indrukken die ik daar opgedaan heb. Een paar maanden geleden werd ik uitgenodigd door het Ministerie van cultuur uit Venezuela om een performance te komen doen in een festival genaamd “Encuentro de arte corporal”, zoiets als “ontmoeting van lichaamskunst”. Zo hadden me verkozen vanwege mijn estetische benadering in rituelen waar niet zo vaak rekening mee word gehouden in de rituele wereld. Na wat op en neer gecorrespondeerd te hebben kon ik 4 mensen meenemen naar Caracas waaronder Anyi, La Negra en Manny maar ook Harm uit Tegelen. Vanuit hier in Buenos Aires hoefde ik niets mee te nemen alleen wat haken en aanverwant spul voor de suspension en hoofdkronen. Harm zou nog een paar dingen uit Nederland meenemen waaronder Indonesiche artikelen van Rowdy. De rest zou daar aangeschaft worden waaronder 18x 5 meter bamboe van 8cm doorsnee.
Woensdag 5 september vlogen we richting Lima in Peru, Anyi Manny en La Negra eerste klas en ik in economie. Volgens mij moet er iets fout zijn gegaan, degene die mij zouden meehelpen eerste klas en ik???????? Hmmmmmm. Ik had een beetje zorgen over Anyi’s zwangerschap maar met de wetenschap dat LaNegra en Manny bij haar waren stelde me dat enigszins weer wat gerust. Het 2de deel van de reis was van Lima naar Caracas waar Anyi iets achter me zat en ik haar wat beter in de gaten kon houden. Daar aangekomen werden we ontvangen door 2 meisjes van de organisatie die ons naar het hotel brachten, een 4 sterren hotel genaamd Passeo de las Mercedes. Na ons geinstaleerd te hebben in onze prachtige kamer hadden we een begroetingseten in een restaurant iets verder in de straat, Caracas de ayer. Vlak voordat we hierna toe gingen kwam ik Harm tegen in de foyer, wat na anderhalf jaar toch heel fijn was om iemand naar mijn hart weer te ontmoeten, al was het dan niet op eigen grond. In het restaurant werden traditionele gerechten geserveerd met namen als, Arepas: queso amarillo en Pablon criollo. Nou dat was in ieder geval smullen geblazen en proberen mijn Nederlands weer wat op te halen wat wel aardig lukte na enige minuten. Door de organisatie werd duidelijk gemaakt wat er op het program stond en wat ze van ons verwachten.



De volgende dag starte Harm en ik meteen met het maken van de constructie al hadden we hier al de eerste domper moeten verwerken aangezien het gevraagde Bamboe niet aangeschaft kon worden om dat dit nu een verboden artikel was. We moesten het doen met een ander soort bamboe die nog lang niet dezelfde sterkte had als de orginele bamboe. Met enige aanpassingen en met hulp van het theater konden we onze performance visueel uitvoeren maar niet naar orgineel plan, gebruik makende van de constructie. Tot de volgende dag waren we bezig met bouwen en organiseren, onze performance zou plaatsvinden op de openingsavond van het festival waar we de avond zouden afsluiten. Ze hadden 10 minuten uitgetrokken voor onze performance wat onmogelijk was om te realiseren. Vanaf het moment dat ik met de organisatie gecomuniceerd heb over de tijd van de performance ging het fout. Eerst vroegen ze me hoelang ik nodig had waarna ik zei 40 minuten en meer. Daarna werd me gevraagd of ik dit terug kon brengen naar 20 minuten waarna ik zei dat 25 minuten iets geslaagder zou zijn. Uiteindelijk daar aangekomen werd me gevraagd om terug te gaan naar 10 minuten en of ik nog een performance op de volgende dag kon doen. Nou jaaaaa. In ieder geval we deden onze performance op de openingsavond en deze duurde 23 minuten. Ik heb er zelf niets van gezien omdat ik de suspension deed en mijn concentratie daarin werd gevraagd, wat ik wel kon was luisteren wat er rondom me heen gebeurde, ik hoorde diverse malen het aplaus van de 3500 aanwezigen. Nadat ik losgekoppeld was van de structuur kwam de gebruikelijk flash in mijn hoofd waarna ik altijd wat tijd nodig heb om bij te komen. Het voorgordijn was gesloten en we waren omringd met fotograven, de meesten van het theater zelf. Aangekomen in de kleedkamer stonder er 2 meisje die met me op de foto wilde, tja waarom niet mijn hoofd stond al scheef een fotootje kon er nog wel bij.




De rest van de avond hebben Anyi, Negra en ik nog rondgewandeld op het festival om nog andere activiteiten te bekijken waar heel wat lui ons herkenden van de performance en meteen de nodige vragen bij de hand hadden. Er was ook een verdwaalde Duitser uit Freiburg waarna ik mijn Duits weer uit de kast kon halen, dit ging meteen vloeiend. Ik geloof dat al die talen nu wel in mijn hoofd behoorlijk vloeiend gaan alleen het Spaans heeft nog iets nodig, maar het komt eraan, ik sta op het punt van behoorlijk comuniceren dat bleek in Caracas, ik kon er me in ieder geval duidelijk maken wat ik wilde en had daar ook nog een Spaanstalig interview gedaan over de inoud van de performance. De volgende dag kwam met enige verassingen, ten eerste hadden we al gepland om deze dag in rust te laten verlopen wat ook nog gebeurde was dat den Harm in de tussentijd een kleine voedselvergiftiging opgelopen had van het broodje wat hij de vorige avond in de 24uurse supermakt had gekocht. Krampen, schijterij en koorts kreeg hij als kadoo. Anyi had al enige dagen niet goed kunnen slapen vanwege hevige krampen in haar benen waarna ze 2 kussens onder haar onderbenen schoof en dit meteen een positieve uitwerking had. De dag erna zijn we, Anyi, Harm en ik, naar het Nationale museum gegaan waar een bodypaint actie zou plaatsvinden van het festival met een stuk of 10 bodypainters in actie. Harmjan was gelukkig al weer in beterende staat!In het aangrenzende park was ook heel wat kunst te bewonderen maar ook een vrouw die traditioneel een soort snoepje van meel suiker en vlees maakte op een heel aparte manier, zie filmpje.




Dit was eigenlijk ook de eerste keer dat ik de hele dag buiten was en de 33graden waren zeer goed voelbaar. Gelukkig was de lucht droog zodat dit zeer dragelijk was. Op een gegeven moment was het wel dat we echt een paar liter water nodig hadden tegen verdroging. In het museum zelf waren nog enkele intresante exposities met nog wat werk van Nederlanders. Harm en Anyi sloegen nog wat stenen en sieraden in bij een kraampje en ik kwam een kraampje tegen waar ze roti verkochten maar helaas de eigenaresse was niet aanwezig, hmmm. Die avond gingen we traditioneel weer naar ons 24 uurs restaurant Caracas de ayer om ons te verassen op enige lekkerwaar van Venezuela. Het centrum van Caracas werd de dag erna aangedaan om wat indrukken op te doen. Met gebruik van bus en metro kwamen we op de plaats aan. De gebouwen, waarvan de meesten in bijzonder goede staat waren, waren in een stijl die ik nu niet meteen ergens thuis kon brengen. Ik was er niet zo van onder de indruk wel van alle marktkraampjes met al hun illegale spul van broeken tot weet ik veel wat. Wat wel opvallend was was dat er erg veel kunst op straat was en randversierselen. Op een gegeven moment liepen we in een straat hoor ik een Nederlands sprekende stem bleek dit uit een radio te komen, ik denk uit Suriname want dit is het buurland van Venezuela, heel apart om te horen ik moest zelfs Harm vragen of het klopte wat ik hoorde en dit werd bevestigd. In een slag heb ik 2 korte broeken aangeschaft een om te joggen en een voor de vrijetijd verder nog een Chavez petje met een pittige text.
Menig kraampje deden we ook aan om wat meer traditioneel voedsel te proberen wat in de smaak viel zoals tamarinde schaafijs of cococakjes heerlijk.




We wilden eigenlijk de volgende dag naar een stoeltjeslift om de berg te bekijken en dan weer terug maar in de tussentijd kregen we te horen dat Manny ook naar de bergen ging met enkele bekenden van hem om daar een suspension bijeenkomst te houden. Aangezien het doel bijna hetzelfde was kozen we om met Manny mee te gaan aangezien op de plaats waar we naartoe gingen ook een zwembad ter plaatse was. Na een uur reizen in een zeer comfortabele auto met video in de achterstoelen en een geluid van heb ik jou daar kwamen we op de plek waar we de rest van de dag zouden vertoeven. In de tussentijd was ik ingelicht over de kosten van 1 liter benzine aldaar die bleek goedkoper te zijn dan 1 liter water. Geen wonder dat we daar al die enorme bakken zagen rondrijden inclusief vette amerikanen uit de jaren 70tig. De dag op de camping, dat bleek het te zijn, verliep verder relax. We hebben heerlijk barbeque gegeten, zonder brood???, lekker gezwommen en rondgekeken in de plaatselijke natuur. Alom een geslaagde dag, relax en naar tevredenheid. Al had ik het effe benauwd toen ik een van mijn oorplugs verloor met het duiken in het zwembad. Na diverse malen naar de bodem geduikt te hebben en met mijn handen over de vloer van het zwembad voelend had ik mijn plug nog steeds niet terug. Op een gegeven moment had ik het idee dat ik niet naar de juiste maat aan het zoeken was waarna ik in het ondiepe naar mijn voeten in het water keek waaruit bleek dat mijn voeten behoorlijk vergroot waren. Dit gaf me meteen het idee hoe ik verder moest zoeken en na wederom een inspectie zag ik een voorwerp met de maat die ik dacht dat het kon zijn. En jawel, erna toe en het was um mijn plug, pffffff.





De laatste dag was aangebroken ik wilde nog een paar dingen doen samen met Anyi onze Bolivares opmaken in babykleding en een half uur joggen in mijn nieuw aangeschafte korte joggingbroek. Met den Harm nog wat rondgewandeld in zijn laatste uurtjes samen aldaar om tegen 13.00 van hem afscheid te nemen. Hierna was het tijd om te joggen aangezien we om 2uur uit moesten checken en ik me nog graag wilde douchen voor vertrek. Volgens mijn schema wat ik nu volg moest ik 42 minuten aan een stuk doorjoggen. De zon brande behoorlijk bij buitenkomst nou dat beloofde nog wat. Na 16 minuten rennen moest ik echt een break inlassen niet te harden ik denk dat ik iets te hard van stapel was gegaan, maar ook het verkeer langs het joggingspad hielp niet echt mee met hun uitlaatgassen. Na een minuut flink doorgewandeld te hebben pakte ik de draad weer op en begon weer te rennen waarna het na 10 minuten weer fout ging en ik moest inbinden. Om weer 1 minuut te lopen en de rest van de geplande tijd vol te maken. Bij aankomst in de hotelkamer had ik een explosie van zweetontwikkeling en moest me enkele minuten rustig houden. Enigszins weer afgekoeld brachten Anyi en ik de laatste uren door in het winkelcentrum langs het hotel om kleding en kadootjes in te slaan voor onze aankomende zoon. De terugreis midden in de nacht was vooral slapeloos met een koud en vochtig Buenos Aires als welkom.

Entrepiso / TussenVerdieping

Eindelijk is het dan zover, sinds 4 dagen heb ik onze tussenverdieping af.
De eerste nacht sliep Anyi ongerust omdat ze het gevoel had dat ze uit bed zou vallen. Ik vond het van meet af aan al meteen relaxter. Het is warmer, we zitten nu wat dichter aan het plafond dus de warmte blijft wat beter hangen dus. Ik heb meteen mijn verwachtingen voor de aankomende zomer. Ik hoop dat deze niet uitkomen.
De opknapbeurt van het huis had al vertraging omdat we eerst de tussenverdieping wilden doen. Dat betekende dus eerst hout zoeken, waar te gaan en voor een beetje een fatsoenlijke prijs. Hier 2 blokken vandaan Cordoba is een grote houthandel waar we op het laatst na 4 andere zaken bezocht te hebben weer terug bij uitkwamen.
Het grootste probleem lag bij de trap maken maar met mijn technische kennis zou dit geen probleem geven. Alleen het uitzagen en samenlijmen dat zag ik meer als een probleem.


Een handcircelzaag en een decoupeerzaag aangeschaft voor 350 peso, nog geen 100 euro dus, en aan de slag gegaan. De trap met siliconenkit aanmekaar gelijmd wat tot op de dag van vandaag perfect werkt. Heeft alleen een schroefje nodig om op de plaats te houden, prachtig dus. Nu kan ik dus verder met de rest van het huis nog 2 kamers tegaan en daarna renovering van de keuken en eetgelegenheid.

Thuis bij de vriendjes

Een van de eerste keren dat ik ergens bij een vriendje thuis kwam was bij Joepie Martens. Het spannenste was dat ze een hotel - restaurant hadden, ik had geen enkel idee wat zich achter de bedrijven afspeelde laat staan dat ik ook een idee had wat dat inhield, een hotel restaurant hebben. Het enige wat ik op dat moment wist was dat ze een kegelbaan hadden en daarvoor had Joepie me uitgenodigd om dat te komen spelen daar met enkele vriendjes zoals Wim Hermkens, Marc Holthakkers en Pier. Allemaal zonen van lui met eigen ondernemingen. Anyway, binnengekomen gingen we eerst naar de keuken waar Joepie eerst zijn vader moest vragen of hij mocht spelen op de kegelbaan. Die keuken was impresionante zo groot, met die gigantische fornuizen. Joepie zou dat later niet gaan doen zei hij, maar zijn broer die was net begonnen met een opleiding in de richting hotel restaurant gebeuren. De vader was in de keuken en was als een jager gekleed oftewel als een Duitser met lederhosen, apart moet ik zeggen. Hij bekeek ons nauwkeurig en vroeg iets aan Hermkens, onderonsje van de horeca. De moeder was ook daar ik vond die nou echt niet passen bij de vader van Joepie een totaal ander type zo’n fijn gebouwd mensje met een fijn gezichtje bij die robuuste man. En dan had je ook nog de tante die daar inwoonde, de zus van de moeder net niet zo mooi als de moeder maar allaa, maar heel wat vrolijker. We kregen de goedkeuring om te kegelen. Wij naar de kegelbaan met enige uitleg konden we starten, een loeizware bal waarmee je de kegels om moest gooien. Na een paar rondjes was Joepie al verveeld en moesten we ophouden net nu ik de smaak te pakken kreeg. Dat was zo’n beet je de eerste en laatste keer dat ik gekegeld heb. Ik kan me alleen maar bowlingbanen herinneren waar ik geweest ben en dat is toch net iets weer anders.
Hieronder staan enkele korte beschrijvingen welk gevoel bij me werd losgeweekt bij het bezoek van diverse vriendjes. Let wel! het gevoel van een 11 jarige!!
Nollie van Wylick, de vader was ook metselaar en ik had het gevoel met al die jongens daar dat we het nog niet zo slecht thuis hadden.
Frits Peeters, daar waren echt een hele berg kinderen, teveel, daar ging het niet zo best arme lui.
Peter Staaks, zielig alleen met een heel oude zus die werkte bij de broer van opa.
Sjaak Nellen, veel jongens daar en ik had het gevoel dat ze daar een hele strenge vader hadden.
Jos Metselaars, daar ging het helemaal niet goed, maar aan de andere kant hadden die een of andere sterke band met een paar families uit dezelfde straat, ontgaat me even de namen.
Lowie Rutten nodigde me ook een keer uit om bij hem te spelen. Ze woonden in een villa met een diepe ingang voor de auto, daaronder was het enorm groot. Binnengekomen was de moeder van Lowie aanwezig zij vroeg ons of wij iets wilden eten of drinken, drinken was okee, eten hoefde niet zei Lowie. Waarna de moeder enige voorstellen van de hand deed waar ik er in ieder geval wel enige van kon waarderen. Lowie had er zo mee afgehandeld en zei dat hij geen 2 keer hoefde te zeggen dat hij niets wilde. Ik kon mijn oren niet geloven dat hij zo tegen zijn moeder praate dat hoefde ik me niet in mijn hoofd te halen. Wij met het drinken naar zijn kamer, gigantisch groot die kamer. Lowie loopt naar zijn bed en klapt een plaat uit met een landschap met treinen en sporen. Ik kon mijn ogen niet geloven zo groot, dat was nu echt kicke. Ik had wel een half uur nodig om te kijken wat er allemaal te zien was qua landschap, tunnels en meer van dat soort verassingen. Als hoogtepunt liet hij de trein rijden, ook dat was heel wat om tijden naar te kijken tot op een gegeven moment ik het wel gezien had. Conclusie was wel mooi maar wat moet je ermee.
Martin Bouwmans, het eerste huis waar ze woonden in de grote straat was enorm en echt een droomhuis met enorm veel verassingen. Het 2de adres langs ome Jan was een gewoon huis waar wij ook in woonde niet echt speciaal.
Jan Gortz, Super streng daar, verhaal van Jan was dat zij volgelnestjes met kuikentjes in de fik zette of deze met de buks afknalde, slik.
Marc Holtakkers, ver boven onze stand, moeilijk te vatten.
Paul Peeters, een enorm grote familie, vond hem zielig en alleen.



Op de een of andere manier was ik in contact gekomen met Ruud van de tweeling Wijnhoven niet de oudste die ertussen zit. Hij had me warm gemaakt met munitie uit de 2de wereldoorlog, hij wist enkele plaatsen in Baarlo waar deze lagen en of ik ook enkele kogels wilden. Op dat moment was het een ernome hype om een kogel aan een kettingkje te hebben. Nou dat wilde ik maar al te graag, in de buurt van de maas was zo'n opslagplaats met enkele kisten met munitie.waar wij enkele kogels uit de kist haalden en meenamen. Hij zei dat we het kruid er eerst uit moesten halen want dat kon gevaarlijk zijn. Hij wist hoe je dit moest doen. Okee, wij naar het schuurtje van de familie Wijnhoven. Hij checkte de kogels en vond er een waar de munitie uit was. Hij hoefde alleen het slaghoedje in te slaan want als de politie dit zou zien dan zou je gearresteerd kunnen worden wegens illegaal bezitten van munitie. Zogezegd zogedaan. De kogel werd in de bankschroef gedraaid en hij pakte de hamer en een spijker om te slaan. Hij sloeg….. en het volgende moment was er een hoog geluid als van een gillende keukenmeid en ik zag iets van een lichtbolletje door de ruimte vliegen amper te volgen zo snel als dat ging. Ruud trok me in een ijzerenkast waar ik nog half uitstak. Er zat dus nog wel kruit in, de ruimte stond in de rook. Beiden stonden we trillen op onze benen, dat was dus goed gegaan. Ik had meteen haast om weg te komen want de moeder kwam er al aan wat er allemaal aan de hand was. ik moet naar huis, nu!!! De eerste uren hield ik niet meer op met rillen, er had vanalles met ons kunnen gebeuren. Die kogel hebben ik maar laten zitten, ik was terstond genezen.