B movie - Gil Scott Heron

Gil Scott Heron kwam in leven geduurende de regeringstijd van Reagan. Roerige tijden, ook in de kraakscene in Venlo. Graag wilde ik ook wel eens wat anders horen dan punk en Gil Scott Heron deed de politiek mengen met funk. De tekst van BMovie is geweldig en nog steeds. Als je de tijd hebt meegemaakt zeker. Dit nummer staat ook gelijk aan een vakantie naar Italie, casettes draaien in de auto. Jack, Harry, nog iemand en ik. Met B movie ook Prince met 1999, wat het nog lang niet was. We leefden in 1980 of 1981 dat was net zo bizar als het 1984 van Orwell maar goed ander verhaal. Ik heb het nummer opgedoken en hieronder te beluisteren, herbeleef en geniet.

Amor Infame Tormento

De drang tot bevrijding.
Het rukt mijn hart uit mijn lijf.
Hier voel mijn slaand hart.
Koester de slagen van liefde.
Het warme samen.

De drang tot vernietiging
Het naakte hart op de slachtbank.
In stilte, klaar voor het mes.
Koester de dagen.
Ijskoud het marmer.

De drang tot behoud.
Het litteken op de borst
Voelbaar de rand van het geweld.
Omhels de beslissing
Terug.

Venezuela II

2 dagen voor het festival kwamen we aan om de nodige voorbereidingen te treffen, gelukkig hoefden we niet zoals vorig jaar ons druk te maken over de tijd om alles in mekaar gezet te krijgen, Harm had zijn huiswerk al gedaan. De dag voor de performance moesten we 2 keer present geven voor het toneel, licht, video en geluid. In de tijd ertussen zou ik Anyi waarschuwen wanneer ze moest komen om de tijd zo kort mogelijk te houden voor Boris. Toen ik haar aan de telefoon kreeg was ze zwaar overstuur. Boris was van het bed gevallen en had een ei van een bult op zijn hoofd. Ze wist niet wat ze ervan moest denken of doen. Uiteindelijk kwam ze naar het theater en Boris was inderdaad wat rustiger dan normaal maar Moeders was geheel in schock en verweet zichzelf dat ze niet goed genoeg opgelet had toen hij van het bed afviel. De pijn van het kind blijft altijd moeilijk te verwerken als ouderzijnde kunnen we denk ik dit allemaal beamen. Het was echt indrukwekkend om Anyi in die staat te zien alsof ze zichzelf niet kon vergeven. Gelukkig lachte onze kleine man alweer vlot toen hij Pappa relax zag en normaal met hem omging alsof er niets gebeurd was en dat gaf ook weer verlichting aan Anyi. De verdere verichtingen in het theater verliepen prima. De dag erna was de opening van het festival. Tijdens het omkleden kwam een filmploeg binnen met een Nederlandse journaliste, Tessa Marsman, die in Caracas woont om me te interviewen dat gebeurde geheel in het Nederlands, geweldig. Voor de tijd was ik al 3 keer geinterviewd en na Tessa kwam nog een radiopersoon. Tijdens de opening werden stukjes vertoont van de performances die te zien zouden zijn gedurende het festival. Mijn gedeelte van de opening deed ik samen met Anyi waarbij we begleid werden door 2 dansers uit Caracas, deze zouden ons looppad voorzien van rozenblaadjes. Ik had hun de dag van te voren al gesproken en geinstrueerd wat en hoe ze te werk moesten gaan. Op de achtergrond werd een video vertoont met de elementen die gebruikt worden in mijn performances en rituelen met een gesproken text die uitleg gaf over de inhoud. Deze video had ik met Nico voor vertrek naar Nederland opgenomen alleen moest Nico het geheel nog monteren geduurende de tijd dat ik in Nederland was. Dus voor mij was het ook een premiere de video. De 2.600 mensen keken gefasicneerd naar wat hun gegeven werd in de 4 minuten durende gedeelte uit “Luminoso-Oscuro-El Alivio” en beloonde dit met een daverend applaus.



Buiten de zaal waren nog diverse mogelijkheden om dingen te bekijken zoals ook La Negra haar performance deed met Karina met de titel “de droom van de eenhoorns”. Een wel choreografeerde suspensionvoorstelling die dicht bij een dans in de lucht kwam en van begin tot eind boeide. Wat hierna gebeurde was ook op zich wel boeiend, ik realiseerde me dat dat te maken had met het jaar tevoren. Er wilden diverse mensen met mij op de foto omdat ze me gezien hadden. En dan spreken we niet over iets incidenteels maar met een man of 30 heb ik zeker op de foto gestaan binnen een half uur. Ik stond namelijk nog in mijn halve performance outfit daar. Een keer hiervoor had ik ook zoiets meegemaakt met fotos maken, dat was in Brasil. In 2003 toen ik rondliep op de tattooconventie, maar hier begreep ik helemaal niets van het enige waar ze me daar van moesten kennen was van internet en dat waren er heel wat meer dan 30. We dwalen af. Toen we terug naar de kleedkamers liepen kwamen steeds meer mensen tegen die over het geheel onderzaten met glitters. Vreemd, het werd me duidelijker naarmate we dichterbij de ingang kwamen hier hadden ze een paar kilos glitter op de grond gegooid en de mensen werden hier uitgedaagd om hiermee te gooien wat dus ook gebeurde. Wat een puinzooi niets voor mij maar helaas ik moest er ook aan geloven graag of niet.




De volgende performance van mij zou de laatste dag van het festival plaatsvinden wat betekende dat ik enkele dagen vrij had. Hiervan gebruik makende bezochten we de stad, strand en enkele activiteiten van het festival.



Een blik uit onze hotelkamer

Art Pepper

Ik had net een saxofoon gekocht en wij, Ger en Hanz vd Beuken waren zoo begonnen.
Mijn saxofoon werk was vooral geinspireerd op James White maar wat ik het liefste zou willen was zo kunnen spelen als Art Pepper. Door Ger werd ik geatendeerd op Art Pepper hij had een dubbel verzamel lp van hem en hiervan kreeg ik een casette. Luister hier maar eens naar zei Ger misschien vind je dit wel wat.



Nou ik vond het behoorlijk wat dat cleane geluid en de razendsnelle flitsende tonen die eruit kwamen duidelijk zo oud als de pest waar ik in eerste instantie niet zoveel op mee had. Maar dit was niet te negeren. indertijd had ik een walkman gekocht een Aiwa waar je ook mee op kon nemen erg handig voor repetities en dergelijken. Met het uitlaten van de hond stond Pepper 100derden malen op het menu. ik kon iedere solo meefluiten zingen en neurien. De verhalen rondom Pepper intigeerde mij ook van zijn roem tot verslaving gevangenis en terug naar niveau. Als eerst kende ik hem alleen van fotos uit de jaren 50-60.
Op een vakantie trip naar Bristol op bezoek bij Geoff kwam ik in een platenzaak een lp tegen van Pepper uit de jaren 70, wat een schok de man was geheel onder getatueerd en zag er totaal niet meer strak uit. Bij beluisteren van de plaat wist ik effe niet meer hoe of wat want zijn geluid was nog hetzelfde misschien iets feller maar niets moderner of niets geweldig alom. Een jaar of 4 geleden heb ik eindelijk zijn boek gelezen, Straight life, wat behoorlijk indrukwekkend was en ik me afvroeg waarom ik dit nieteerder gelezen had. Pepper heden ten daage verschijnt op zijn minst zeker een keer of 4-5 per jaar uit mijn boxen wat toch iedere keer weer een genot is.

Hieronder een van mijn eerste indrukken van Art, luister.

Moederdag

Moederdag word hier gevierd op de 3de zondag van oktober.
Das opzich natuurlijk al iets dat de datum anders is als in Nederland.
Maaar daaaar komt nog bij dat het Anyi's eerste is.
Alom een groot feest met hoge verwachtingen.
We spreken hier van een vol verwachting klopt ons hart Anyi.
Geweldig.

Venezuela I

Bij de bagageband werden we aangesproken door een medewerker die vroeg waar we op wachten. Op onze koffers!! Nou volgens hem zouden die niet meer komen of we mee wilden komen naar zijn bureautje. Daar werden onze vliegnr. En dergelijken genoteerd en waar de koffers heen moesten als ze aan zouden komen. Het veiligste was naar Anyis moeder aangezien we naar Venezuela zouden gaan. Of naar Venezuela zelf dat vonden we achteraf niet zon geweldig idee en zeiden hem dat ze naar Anyis moeder gestuurd moesten worden. Anyi zag het allemaal niet meer zitten en we hadden ook geen kinderwagen meer. De man die ons hielp bood spontaan een andere kinderwagen aan zodat we iets hadden. Een mooie nieuwe buggy van Chicco.




Anyi zat zich af te vragen ondertussen of ze niet beter in Buenos Aires kon blijven aangezien het nog 3 dagen zou duren voor de koffers zouden komen en navliegen naar Venezuela. Eerst maar eens naar huis en daar alles inspecteren naar alles wat mogelijk was. In de loop van de dag werd ze gelukkig wat postiever vooral na het fantastische nieuws. Wonder boven wonder doken de koffers op in het huis van de moeder van Anyi, helaas de kinderwagen niet. Ze hadden gemeld dat die doorgestuurd was naar Venezuela, hotel Paseo de Mercedes?!?!?!?
Waarom waarom?? Het was al 4 uur in de middag en de volgende morgen half 6 zouden we alweer in de taxi zitten richting vliegveld. We waren opgebrand maar ook enigszins opgewonden, een beetje. Om 20.00 hadden we het echt gehad en vertrokken naar bed Boris lag al een uur als een roos te slapen in zijn eigen bedje. Het duurde echt wel effe voordat hij, Boris, de situatie thuis weer een beetje herkende. Ik had de wekker op 5 uur gezet aangezien alles klaar was om te vertrekken. Om half 6 ging de bel taxi voor de deur uuuuuhhhhh goeiemorgen de wekker was nooit afgegaan geen seconde rust rennen Boris wakker maken flesje. De laatste noodzakelijke dingen gepakt, om 10 voor 6 zaten we dan eindelijk in de taxi. Er werd in de tussentijd al gecomuniceerd met de anderen die al op het vliegveld waren. Gelukkig verliep alles verder relax om rond 8.00 in het vlieguig in te stappen, Aereolinas Argentina. Mijn ervaring van de dag ervoren was bijzonder aangenaam aangezien het heerlijk eten wat ze serveerden tussen San Paulo en Buenos Aires. Nou de verassing werd nog groter toen we in het vliegtuig stapten. De beenruimte was enorm tegenover al de andere economic classes die ik ingezeten had. Dat begon al goed alleen duurde het eenooorm lang voordat er wat gebeurde qua opstijgen. Ik zag zwarte rook uit de motoren komen, nou dat beloofde weer niet veel goeds. Wat bleek. Uitstappen om in een ander vliegtuig te vertrekken. Dat gebeurde 2 uur later wederom in de bekende economic class, geen beenruimte. Maar het geluk was met de domme we konden van plaats wisselen zodat we tegen de wand aankwamen met beenruimte voor 2, yuuuupie!! In Caracas een beetje spanning wederom aangezien onze buggie niet kwam opdagen, ach ja je raakt er bijna aan gewend. Het duurde een half uur voordat we hem dan eindelijk hadden, gelukkig. Op het vliegveld werden we opgewacht door de organisatie die ons naar het hotel zouden brengen. Ook stond Harm hier ons op te wachten die een uurtje tevoren was geland vannuit Nederland. Altijd leuk om elkaar te ontmoeten op andere grond.




De weg naar Caracas city was wederom indrukwekkend. Caracas is omgeven door bergen-heuvels die weer helemaal bedekt zijn met armoedige huisjes. Ook zijn die in allerlei kleuren geverfd om er og iets op te laten lijken, met name blauw en rood vallen erg op. Doet me denken aan Boca waar ze om dezelfde reden ook verf aan de buurt gegeven hadden om het er beter uit te laten zien. Kilometers en kilometers gaat dit aan een stuk door deze huisje.
Dit jaar werd ik voor de tweede keer uitgenodigd om in Caracas het festival Encuentro del Arte Corporal te verrijken met 2 performances. Het festival is groots opgezet en nodigd artiesten van diverse media over de gehele wereld uit om deel te nemen. Dit geheel gefinancieerd door het ministerie van cultuur met niet een sponsor. Niet alleen ik, vanuit Buenos Aires, maar ook mijn vriendin La Negra werd uitgenodigd om een performance te doen met de opening en de organisatie een handje toe te steken. Zij was vorig jaar een van de mensen die in mijn performance ook meedeed. Dit betekende dat we beide een groep van mensen konden meenemen uit alle windstreken, Argentinie, Brazilie, Nederland, Peru en de Verenigde staten van America, om goede en intressante dingen te laten zien en horen. Voor mij hield dit in dat ik 2 performances uit zou gaan uitvoeren met 2 nieuwe elementen beiden gerelateerd aan een speerritueel. Met de opening van het festival zou een speerkroon worden al lopend, in de vorm van kavadi. Tot nu toe had ik deze nog alleen zittend gedaan en Anyi, staand. De 2de speeractie zou gaan plaats vinden op de sluitingsdag van het festival waar Anyi en La Negra beide speren in 2 rijen in de rug aangebracht zouden krijgen van 3 meter lang. Dit zittend in een plastieke box bedekt met zand tot aan hun navel. Ik zelf zou wat andere dingen gaan doen.

Lola op Youtube

Niet alleen Esmee maar Lola kan er ook wat van.
Vannaf het begin al te zien tot het eind.

Esmee op Youtube

Wel effe blijven kijken op het laatste moment komt Esmee in actie

Mam en Mien

Tante Mien en Mam 2 vriendinnen - 2 zussen.
Opvallend in de foto is welke houding tante Mien aannneem en hoe die veranderd in de loop der jaren. Van macho ik ben groter naar meer de vrouwelijke kant van het wezen.
De start van deze fotos is volgens mij fout de eerste 2 fotos moeten eigenlijk omgedraaid zijn, niet? De 2 jongste zussen vinden samen vriendjes die met elkaar bevriend zijn. Waar de zusrelatie naar meer vriendschap relatie word? Ik doe maar een gok.

Nederland deel III

Het verdere weekend bij Sandra vertoefd om de zomer te verwelkomen die we tot nu toe nog niet echt gehad hadden. De graden liepen aardig op tot zelfs wel 30+. Deze keer zouden wij Anyi, Boris en ik een wandeltocht ondernemen rondom het Kesselhoutse. Een fantastische rust heerst daar waar je je geheel ergens anders waant, als ik denk aan hier centrum Buenos Aires, aka gekkenhuis totaal qua drukte. De opvolgende maandag tot vrijdag zouden we bij Rowdy logeren om mijn Venloosche herinneringen weer wat op te frissen. Rowdy had al diverse acties gepland met bezoek en dergelijken wat op zich wel moeilijk was om allemaal te ondernemen, dit rekening houdend met onze kleine man die toch wel een keer of 4 overdag naar zijn bedje moet. Meteen ook Harmjan gebeld om hem weer te kunnen zien en om de komende actie in Venezuela te bespreken en te behandelen qua structuren en ideeen. Maar eerst zouden we het rustig aan doen wat bijpraten met den Rowdy en droge pasta. De 2de dag maar es de stad ingegaan waar ik niet ophield met me te verbazen hoe alles weer was veranderd en dat nog maar in 2,5 jaar tijd. We wilden nog wat dingen bij de Toko inslaan maar dat mocht niet doorgaan want Putri bestond niet meer, net 2 weken voordat we kwamen hadden ze de handdoek in de ring gegooid. Nu achteraf denk ik ook waarom niet naar de Veldenseweg gegaan maar ja het is zoals het is, de eerste personen die Buenos Aires aandoen maar vragen om enlkele dingen voor ons mee te nemen. Aangezien we ook in enige geldnood zaten ging ik effe naar de sns bank om wat geld over te hevelen van mijn internetbankieren naar mijn gewone rekening. Nou dat grapje ging niet door dat kon alleen maar via internet. Laat ik nu toch mijn digipasje zijn vergeten in Buenos Aires. Met een beetje uitleg mocht ik dan geld opnemen als ik beloofde als ik in Buenos Aires terug was dat ik dit meteen weer moest terug storten. Zo gezegd zo gedaan. Ik kreeg mijn geld dat was effe het aller belangrijkste. Die middag zijn we bij Harm op bezoek gegaan, Harm kwam ons ophalen waar we meteen een rondrit door Tegelen kregen naar allerlei poorten deur versiersels en meer ijzerwerk wat Harm voor de mensen gemaakt had. Mooi om zo de collectie van hem bij elkaar te zien. Bij hem aangekomen had hij de frames al klaar liggen om uit te testen hij hoefde ze alleen maar op maat te buigen. Dat had hij ons dan wel persoonlijk voor nodig. Bij terugkomst in Rowdy’s place hadden hij en Ruben voor ons gekookt, Sushis en een salade estilo Ruben. Dat was heerlijk schransen. In al die dagen hebben we ons te goed gedaan, de dag erna zijn we naar Rubens huis gegaan waar we op een BBQ getrakteerd werden stijl Indo.




Heerlijk geschranst en tevreden naar bed. In de tussentijd werd onze Boris steeds heftiger s’nachts met wakker worden en was moeilijk om hem weer tot slaap te manen. We stonden s’woensdags al op het punt om weer naar Sandra te gaan aangezien hij daar enige houvast had met wat er allemaal loos was. Gelukkig sliep hij hierna weer enigszins. Nog enige malen hebben we in het centrum van Venlo vertoefd wat op zich een droevige zaak was, Anyi had zich er toch wat meer bij voorgesteld wat betrof kleren inkopen dat viel dus even behoorlijk tegen. Daar had ze in 2005 wat meer succes met inkopen. Het enige wat boeide was eten inslaan, ouwe kaas, goed brood, zoete dingen en voor haar veel pindakaas producten zoals satekroket, pindakaas boterhammen, kipsate enz.. Met een verassing kwamen we Maria, Stef en Nina in de stad tegen, het was als een herhaling van 2005 toen we haar ook in de stad tegenkwamen wederom voor de broodnodige kledinginkopen.Toen we weer es bij de sns bank voorbij kwamen realiseerde ik me dat ik me misschien beter maar een nieuwe Digipas kon aanschaffen misschien zou de huidige het binnenkort wel begeven en ja ik weet niet wanneer mijn volgende bezoek aan Nederland zou zijn. Naar binnengegaan en een nieuwe pas aangevraagd deze zou binnen 4 dagen geactiveerd worden met een brief met de geheime pascode. Dat zou ik Peter dan moeten vragen als ik weer in Buenos Aires zou zijn. Tot zover wilden we nog heel wat mensen opzoeken zoals Maria, Peter en zelfs moeders stond hoog op het lijstje om bezocht te moeten worden. Bij gebrek aan agenda of timing het is er helaas niet van gekomen hoe graag dan ook gewild.




Gelukkig waren Paul en Sandra in ons laatste weekend jarig zodat we nog de kans hadden om de hele club bij elkaar te zien. Inclusief dat ik ook nog een afspraak met Bernhard en Lola had. Aldus eerst naar Venlo om hun af te halen en hun te voorzien van verjaardags kadootjes. De laatste hype was voor hun de WII dus dat was opzich gemakkelijk effe naar de speelgoedwinkel de computerspellenhoek waar ik dan ook op de hoogte werd gesteld van dit computerspel WII. Je moet veel bewegen dat is opzicht natuurlijk niet slecht als je bedenkt dat de kinderen alleen maar zon ding in handen en knopjes indrukken. Lola vond een autoracespel en Berhard had wat meer bedenktijd nodig aldus ik hem het benodigde geld hiervoor gaf. Hierna zijn we naar Sandra gegaan om ons in het feestgedruis te begeven. Alles was verzorgd van springkussens tot eten. Ook tot genoegen van onze Boris die alles prachtig en geweldig vond. Na iedereen aandacht gegeven te hebben was er de laastste dag die we doorbrachten met familie broers, zussen en moeders en Brendon en Esmee. Op zo’n moment realiseer je eigenlijk, wanneer zul je hun weer zien en wat zal er allemaal in de tussentijd gebeuren, emotioneel.




De volgende morgen moesten we al om half 6 vertrekken om de vlucht van Dusseldorff naar Frankfurt te halen. Dat werd nog effe spannend anngezien we over de verkeerde grensovergang waren gegaan en midden in een file kwamen. Geweldig voor de zenuwen 1 uur hadden we nog toen we binnenkwamen wat gelukkig nog genoeg was om in te checken. Ik kon nog op mijn gemak een koffie drinken en met gemak nog wel 3 want we hadden vertraging meer vertraging bijna een uur. Ik begon me al ongerust te maken over onze aansluitende vlucht direct naar Buenos Aires. In de tussentijd geinformeer niets aan het handje volgens het personeel. Aangekomen in Frankfurt was de waarheid iets anders. Vlucht gemist en het snelste dat we in Buenos Aires konden zijn was met 12 uur vertraging. Dit betekende dat we welgeteld 20 uur in Buenos Aires zouden zijn om dan in onze vlucht naar Venezuela te zitten. Ayayayaya. Die 12 uur hebben we gevuld mom bij een kinderopvang te verbrengen wat gelukkigerwijs heel relax was. Een slaapplaats voor Boris in een donkere rustige ruimte. Met een omweg naar San Paulo kwamen we dan om half 10 smorgens aan in Buenos Aires. Bij de koffers wachten, wachten, wachten en onze koffers en kinderwagen??? Niets kwam er ze zaten nog in het Lufthansa vliegtuig!! Geweldig binnen een paar uur moesten we naar Venezuela en al onze kleren zaten hierin, alleen Boris had zijn spullen. Anyi zwaar over de toeren en had terstond al geen zin meer in Venezuela.

Arnoldus Janssen

Afgelopen zaterdag een wandeling door de iets rijkere buurt ondernomen, Palermo. Het geweldige goeie weer was een stimulans om met hond kind en vrouw op stap te gaan. We waren op zoek naar een maktje waar Anyi enkele jaren geleden wel eens kwam en volgens haar zus moest dat nu je van het zijn goedkoop en leuke dingen te koop. Ik zeg de magische combinatie. Als eerste kwamen we in de buurt van onze favoriete Ijskraam schepijs van hooooogste kwaliteit, niet te verglijken met Nederlands ijs net als de pasta van hoooge smaakpapellen kwaliteit. Recht tegenover de ijskraam staat een kerk die we na het nuttigen van ons ijsje voorbij liepen. Mijn oog viel echter op een beeldje wat aan de kerkmuur stond, Arnoldus Janssen zei de naamplaat eronder. Neeee das die vent van het Steylermissiehuis niet? Onze afgelopen verblijf in Nedeland zouden we eigenlijk ook het Missiemuseum aandoen, maar bij gebrek aan tijd is het er ook niet van gekomen. En er staat ook nog santo bij dus de man is heilig inmiddels. Ik vertelde Anyi over hem zijn museum in Steyl. De grommende beer de rare delen van dieren zoals een gedeelte van een olifant of enige opgezette koppen. En meest indrukwekkende het bebloede hemd van een door koppensnellers gesneuvelde misionaris. Waarvan ik dacht dat dat dus de heer Arnold Janssen was. Bij wat zoekwerk met google kam ik er dus achter dat dit dus niet de heer Janssen was maar een van de zijn uitgezonden missionarissen. Na zijn biografie gelezen te hebben op wikipedia is het me allemaal iets duidelijker geworden. Lees hier. Leuk is ook op de plaquette die de man Arnoldus weergeeft met op de achtergrond het Steyler missiehuis en de maas. Wat betekent dat de goeie man aan de Baarloosche kant staat, grappig of niet!! Check de foto klick erop voor vergroting.

Aangekomen op het pleintje waar de markt zou zijn viel het gebeuren me danig tegen het enige leuke wat ik in de straat die er bij uitkwam was de zaak met de naam Drol dat kon ik wel waarderen als Nederlander zijnde.