Vakantie nieuws

Een visser met zijn 3 kinderen verdronken.

Een verschrikkelijke tragedie heeft voor een schok gezorgd in de stad Formosa. Een vader en zijn 3 kinderen verdronken in de rivier Paraguay. Terwijl hun vader in het water was en niet meer in staat was om eruit te komen, probeerde zijn kinderen hem te helpen. De waterstaat vond gisteren laat eerst de lijken van Osvaldo Pintos, een werknemer bij de krant "La Mañana", en zijn oudste zoon, ze lagen in mekaars armen, daarna de 2 andere kinderen. De lijken van de 2, vader en oudste, werden gevonden in de rivier Paraguay voor de stad Formosa, bevestigd de woordvoerder van de politie. Dezelfde woordvoerder zegt tevens dat hierna verder gezocht werd naar de 2 kleintjes van de familie. Ze werden gezocht door de politie van land en waterstaat. Uiteindelijk werden zij ook gevonden en waren ook verdronken, vermoedelijk dat zij de vader ook wilde helpen uit zijn benarde positie.

Plaza Ramos Mejia, Zondagavond

Sport

Enkele jaren ging ik op maandagavond altijd naar de gym wat opzich altijd erg leuk was. Dit gebeurde al op vrij jonge leeftijd als ik schatten moet rond de 8 a 9 jaar. De meesten jongens van mijn klas zaten hier ook op.
We liepen altijd via het Kempke naar huis. In de winter was het extra spannend, dan moest je in het donker naar huis. Bij een van de keren dat we naar huis liepen had Joepie Martens een brillant idee. Om 2 gaten in de plastic zak te maken van de gymspullen, om door te kijken, en als er iemand zou aankomen, uit het Kempke te springen met de plastic zak op de kop heel hard booooeeee roepen en dan weg rennen en je verstoppen. In volle spanning zaten we te wachten of er iets zou komen.Na enige tijd kwam er een brommer aangereden, al zichtbaar vanaf cafe de Zwaan. Die zouden we te grazen nemen dat stond vast. Toen de goeie man ter hoogte van de beek was sprongen wij uit de struiken en schreeuwden als gekken. Je zag de man ontzettend slingeren met de brommer, het koplamplicht zwiepte van links naar rechts, hij was zich behoorlijk geschrokken dat was duidelijk. Wij terug het kempke in, want hij was gestopt met piepende remmen midden op de straat. Om bij te komen van de schrik natuurlijk. Begint me die man daar effe te vloeken, goeiemorgen zoiets had ik nog nooit gehoord. Wij keken mekaar aan met zoiets van ayayayaya, wij zitten in de problemen, als tie ons maar niet vind. Scheldend kwam hij het Kempke inrijden om er in ieder geval één van ons te vinden. Want hij beloofde als hij er een zou vinden zou die een flink pak rammel krijgen, wat tie nog nooit gehad had. Nou de schrik zat erbij ons goed in, we hielden ons muisstil. Een keer reed hij echt een meter van onze verstopplaats af, de broeken waren zo goed als bijna nat van spanning. Pikant detail, ik zag dat het een floret was en geen zundapp zoals mijn vader had. Langzaam maar zeker en maar door blijven schelden verdween de Tegelnaar, want hij had geen Baarloos accent uit het beeld, in ieder geval een acccent van de andere kant van de maas. We werden niet gevonden en konden behoorlijk opgewonden naar huis sprinten. Dat zijn van die dingen waar je thuis niet over kunt beginnen naturlijk.

Twee dingen die ook nog in het geheugen gegrift zijn met betrekking tot de gymclub zijn. Twee uitstapjes met gedenkwaardige gevolgen. De beide uitstapjes waren naar Ottersum waar een speelpretpark was. Met het eerste uitstapje ging ik gepakt en gezakt in de bus met de groep richting Ottersum ging. In de bus deed ik al een eerste blik in mijn tas wat moeders erin gedaan had. Broodjes, yammie die waren wel geslaagd zovaak kregen we die niet en een plastic fles met chocomel. Ik zat me al af te vragen als ik die fles eenmaal open had wat ik ermee moest doen om het geheel weer af te sluiten. Ik besloot om voordat we daar waren een broodje te eten. Na dit gedaan te hebben had ik toch enigszins een droge nek. Tijd om wat chocomel te drinken. De fles geopend en aan de mond gezet. Een duchtige slok bracht me even op het verkeerde been. Wat was dat??? Yaaaakalaa zure chocomel. Had ik ook wat. De rest van de dag op een droogje gezeten aangezien ik geen rooie cent daarbij had om iets vloeibaars in te slaan. Hmmmm. Maar ik keek mijn ogen uit naar een gigantische fontein die daar was. Het was te koud om te zwemmen en te genieten van de fontein. En een roeivijver was er. Door de gymclub werd er een keer getrackteerd om te roeien, dat was wel wat jaa. Het tweede bezoek aan het pretpark liep iets beter af. Beter om te zeggen van de gehele dag kan ik me niets meer herinneren aangaande het pretspeelpark, behalve de thuiskomst met Twan Roeven en Sjaak Coenen, bleek moeders bevallen te zijn van Sandra. Kijk dat noem ik nog eens een verassing!

Jaarlijks werd er ook een 4 daagse georganiseerd in Helden, daar waren wij Van Lier’s groot fan van. 5 10 en 15 kilometer kon er gelopen worden. Dit gebeurde altijd vlak voor de vakantie. Omdat me een paar bijzonder hete dagen hiervan in mijn geheugen gegrift zitten. We gingen vanuit de kerk van Baarlo met de bus naar Helden, daar kwam je aan op een grote school waar je je spullen kon achterlaten en later weer afhalen. Tijdens het wandelen werd er driftig gezongen en in rijen gelopen. Was behoorlijk strak georganiseerd. Er was altijd een kleine pauze in het midden van de wandeling. Hier stonden enkele dames langs de kant met een zinken kuip gevuld met aanleng. Van hieruit werden de plastic bekers gevuld, ook kregen we er meestal een appel bij. Wat bijzonder was dat je de laatste dag een medaille kreeg als beloning dat je de 4 dagen vol had gelopen. Als je geluk had kreeg je bloemen van iemand die langs de weg stond die je kon. Op een van deze dagen bij terugkeer thuis vroeg mijn moeder waar mijn jas was??? ik wist van niets? Ik zou ervoor moeten zorgen dat ik die de volgende dag weer terug zou vinden, anders volgden er consequeties. Zo gezegd zogedaan de volgende dag vond ik mijn jas weer terug en was dolgelukkig. Bij terugkeer in Baarlo sprong ik de bus uit om naar huis te rennen.
In mijn blijdschap keek ik niet uit en stak pardoes de Maastraat over. Het volgende moment dat ik me herinner was dat ik op de grond lag en er tientallen gezichten me aankeken. De dokter was al ter plaatse?? Ik stond op alsof er niets gebeurd was, waarna de dokter me wilde controleren. Ik rende zo snel als mogelijk weg naar huis. De dokter riep me nog na, heee hier blijven ik moet je nog nakijken. Thuis aangekomen kon ik met blijdschap mijn jas weer laten zien. Alles weer fijn. Ik was nog maar net thuis of de dokter arriveerde en tegen mijn moeder dat ik bij hem onder de auto was gekomen. Ik werd van top tot teen gecontroleerd op gebreken of blauwe plekken. Ik had werkelijk niets opgelopen buiten een paar blauwe plekken. Vervolgens moesten we naar buiten waar de dokter mijn moeder kon demonstreren hoe alles gebeurd was. Er zat een deuk in de motorkap en hier moest ik mijn been inpassen. En het paste precies! Waarbij hij vertelde dat hij me wel minstens 3 meter in de lucht zag vliegen. Hij dacht dat mijn laatste uur had geslagen. Maar miraculeus het leven had andere plannen met me. In de loop van de jaren onder ging ik bij de dokter natuurlijk een speciale behandeling. Als ik dokter moest bezoeken vertelde hij altijd hoeveel indruk dat ongeluk op hem had heeft gemaakt.



Rond dezelfde tijd was ik ook bij het voetbal, wederom maakte de winter de meeste indruk op mij. Daar waar we moesten trainen was een enorm trainingsveld met enorme felle verlichting. Later herkende ik dit veld terug met bezoeken aan het autocrossen, het was het linker middelveld vanuit de tribune gezien. En menigmaal onder het autocrassen als ik naar dat trainingsveld keek kreeg ik die sensatie terug van dat magische licht daar. In het voetbalteam waar ik in zat was een aanvoerder nodig. Na wat gestechel en gedoe kwam eruit dat ik de nieuwe aanvoerder zou worden. Dat zou enkele speciale taken inhouden, als we tegen een ander team moesten. Ik moest de hand schudden van de andere aanvoerder, trainer van de tegenstanders en de scheidsrechter. Verder werd er door de scheidsrechter gevraagd om tussen kop en munt kiezen, dit voor wie er mocht beginnen met de wedstrijd. En ik zou een aanvoerders bandje om krijgen. Nou dat werd met de eerste wedstrijd al een behoorlijke tegenvaller, het bandje was nog niet klaar. Waarop de trainer besloot om van een zakdoek het bandje te maken. Dit zou ik dus moeten dragen als aanvoerder. Ik kon wel in de grond zakken. Ik zwoer op dat moment dat dat de laatste keer was geweest dat ik aanvoerder was. wat een afgang ongeloofelijk.

Zoiets dergelijks overkwam nog eens. Op de lagere school zat ik in de 6de klas en voor de eerste keer zou er een vasteloavend prins gekozen worden die de school moest vertegenwoordigen. Jawel dat was ik dus! De verassing was compleet toen me vertelt werd dat er ook een princes zou zijn. En dat we samen op een wagen moesten gaan staan. Man man man daar hadden ze me weer goed te pakken. Maar de verassing was nog niet compleet, het costuum was geheel klaar alleen de prinsehoed nog. Tja daar moest nog een oplossing voor gevonden worden. Op de laatste dag de dag van de optocht zag ik de hoed dus. Hij was van papier aaaaaaaaajjjjj. Kun je dit geloven, ik geloofde mijn ogen niet. Maar er zaten wel goeie lange veren in. Het was echt waar en ik moest dit gaan dragen en langs een princes gaan staan. Al die jaren op een jongensschool gezeten en dit werd me nu aangedaan in de laatste minuut van de school. Alles viel gelukkig weer mee naderhand ik werd niet uitgelachen of niets maar ik voelde me braaf opgelaten met het hele gebeuren.

Esmée

Brendon

Ome Thei & Tante Mien

De vroegste keer in mijn herinnering dat ik de lange tocht naar Maasbree fietste was met Moeders waarbij zij wat kleintjes op de fiets had, Peter en Wim naar ik denk. Niet dat ik me het bezoek herinner maar de weg erna toe, en specifiek het stuk van de sevenumseweg. Man was die weg lang en helemaal niets te zien buiten de velden. De leegte en stilte iets wat ik alleen dáár ervaarde. Maar nog beter was hetzelfde stuk evenwijdig aan de sevenumseweg tussen de velden.

Als ik terug naar huis ging van het werk bij ome Thei was het alsmaar rechtdoor fietsen, dan kwam je bij dat stuk uit. Ik weet niet of me dit gezegd werd om deze weg te fietsen, omdat dit natuurlijk heel wat veiliger was dan de sevenumseweg, of ik dit op eigen initiatief deed. Om daar te komen was niet zo eenvoudig. Het eerste obstakel was de boerderij op de hoek van de weg, neven van ome Thei die daar met hun moeder woonde. Ze hadden daar een Duitse herder die heel gemeen was. Het was altijd eerst uitkijken of dat beest niet te dicht in de buurt was, anders kon je het wel vergeten. Dan kon alsnog de sevenumseweg nemen. En menigmaal ging het bijna fout, het onmachtige gevoel om zo hard als mogelijk op je fiets te rijden dat het beest je niet kon inhalen. Deze landweg tussen hoge heggen, gaten met water en gras voerde eerst naar de broer van ome Thei die daar een boerderij had. Bij mijn weten heette hij ook Thei, vanwaar deze verwarring? Ik dacht dat ome Thei dus werkelijk Theo heet en de broer Thei heet, zoiets moet het zijn geweest. Daar bij de boerderij aangekomen kwam je op de binnenplaats van de boerderij en meestal gaf dat het gevoel, hier mag je eigenlijk niet komen. Maar goed het was de broer van ome Thei en hij kende mij ook. Trouwens zelden dat daar ik iemand buiten zag. Als je dan door de poort verder fietste kwam je uit bij een mini huisje aan de rechterkant. Hier woonde de vader en moeder van ome Thei. Héle oude mensen, vooral de opa. Het was net een kabouterhuisje zo klein. Midden tussen enkele bomen. Daar kon ik mijn fantasie behoorlijk op los laten. Maar dan! Als je iets naar links ging met de weg mee en dan naar rechts kwam je op de lange weg uit richting dorp. In de zomer was het er prachtig met al het koren en die prachtige blauwe korenbloemen en die fragiele kleine rode bloempjes.

Maar ook wat asparagusvelden met hun begroeide lange groene sprieten. Na de velden moest ik door het dorp heen, en dan de lange weg naar Baarlo met ongeveer de zelfde leegte, maar deze weg was niet zo lang aan een stuk, er zaten heel veel bochten in. Maar voor je aan het meest lange stuk begon in de laatste bocht, daar was een boerderij onder het niveau van de weg. Hier zou familie moeten wonen van tante Nel uit America, Hendrix. Op de een of andere manier vond ik dit wel een beetje raar hoe je familie van iemand kon zijn en weer net niet. Bij Jong Nederland zat iemand van Hendrix, uit Baarlo, waarvan ik wist dat hij ook familie was van tante Nel. Dat was af en toe moeilijk te begrijpen. Maar om op de weg terug te komen naar Baarlo, een van de spannenste dingen kwam met de 2 bergen die je af en op moest.

De kunst was natuurlijk om de eerste berg zo hard mogelijk af te gaan zodat je je niet te hard hoefde in te spannen als je de berg weer op moest aan de andere kant. En dan als laatste de berg af en je uit laten drijven totdat je weer moest fietsen. Erg vervelend als het hard waaide dan was het alsof het spel totaal geen nut had en moest je zelfs de berg af fietsen. Maar in goeie omstandigheden kwam ik zeker tot de 2^de bocht na de boerderij van Nellen.

Menig keer moest ik ook met Peter naar ome Thei, zelden dat we samen gingen. Ja in het begin maar dan was het vlot genoeg ieders eigen weg, via de bong en de ander via een andere weg vanuit de bong met een gunstig ding hier zat maar een berg in. Maar was wel iets langer en hier was helemaal geen fluit te zien het enige was een paar saaie appel bongerden. En dan kijken wie het snelste was natuurlijk. Is Peter al hier? Oooh nee? Dan zal die wel zo komen, hahaha. Het feit dat ik zo vaak naar ome Thei en Tante Mien ging was omdat ze daar altijd hulp konden gebruiken in den beginne met tomaten maar later wat me veel beter bij staat met sla. Slakistjes beleggen met pakpapier. Meestal was dit ook wel met een van de nichtjes Marian of Petra maar meestal hadden die wel wat binnenshuis te doen. Meisjes dingen. Als ik er binnen kwam om enig eten te nuttigen, was Tante Mien altijd aan het zingen en de nichtjes ook, dat vond ik wel wat. Bij ons was dat gezing niet zo. Het toetje na de warme maaltijd was altijd hetzelfde Yoghurt met allerlei varianten met ingemaakt fruit of ranja. Als ik het goed heb ben ik er misschien een keer of 2 a 3 blijven slapen. Het was anders daar, een aquarium hoogst intresant hele aparte vissen en als je aan het glas voelde was dit warm en dan was er ook de magnetische schoonmaak borstel. Dat was wel wat andere koek dan duiven. En er hing een opgemaakte vogel aan de muur. Van die dingen kreeg ik niet genoeg net zoals de grote tafel die in de huiskamer stond en altijd bezaaid was met iets, puzzles, plak en tekenspullen iets creatiefs. De vrouwengemeenschap rondom Ome Thei. Een hele andere film dan bij ons thuis, breekbaar en onbereikbaar. Dat was ook een van de weinige keren dat ik op de eerste etage kwam van hun huis. Hier in de gang zag ik de zwarte prachtige telefoon hangen wat een machtig mooi ding, wij hadden thuis geen telefoon. Boven was wel ongeveer het zelfde ingedeeld als bij ons. Uiteraard waren het allemaal meisjeskamers. Ik bleef slapen in Marian’s kamer. Na een lange tijd niet meer daar te zijn geweest was de hele keuken veranderd en geheel nieuw. Dat was effe wennen maar het zag er goed uit. Ze hadden vanaf toen een afwasmachine. Kijk dat was nog wel eens wat. Ik kon me dit al meteen bij ons thuis voorstellen. Dan waren we meteen van ons lijstje af wie wanneer aan de beurt was om af te drogen. Het lijstje gaf de eerste letter van de naam en zag er als volgt uit: C M P W. Inderdaad Sandra was nog niet ingeweid toendertijd. Ze hadden een keer goed geoogst met de sla was de verklaring voor de nieuwe keuken. Er was eens een keer dat ik me niet zo goed gedragen heb tijdens een werkbezoek aan hun. Het ding was dat ze op de wc binnen een spuitbus hadden hangen om de lucht te verfrissen na een grote beurt. Natuurlijk hadden wij zoiets thuis niet, het was maar al te prachtig om effe aan het touwtje te trekken en de lucht veranderde terstond in het kleine kamertje. Een gegeven dat ik niet kon negeren bij ieder gebruik van het kamertje. Die eeeene keer heb ik me laten gaan en de gehele spuitbus leeggespoten. Het was een enorme indringende geur van het een of anders verfrissends. Ik moest het raampje openen om nog maar enigszins verse lucht te krijgen. Het was het moment voor het warme eten en de geur was natuurlijk al in de keuken gedrongen. Waar ik bij binnenkomst meteen aan de tand gevoeld werd of ik niet een beetje teveel aan de luchtverfrisser had gezeten. Ik zei natuurlijk nee. Ik kon de waarheid niet zeggen met mijn rode pieper van mijn eigen leugens. Vanaf die tijd ben ik allergies geworden voor maar ieder verfrissend geurtje van de wc, ik krijg onmiddelijk hoofdpijn, dat is tot op de dag van vandaag.

Er was nog iets wat me bezig hield, naar wat ik gehoord had was mijn vader de vriend van ome Thei. Dit kon ik maar niet vatten hoe dit in mekaar stak, ja dat ze van het zelfde dorp kwamen en op de zelfde school hebben gezeten het zal best, maar die 2 vrienden, dat ging mijn fantasie te boven. Ik zag de relatie niet, ome Thei altijd pratend, grapjes makend en vrolijk, mijn vader had dat niet ik vond het maar raar. Maar goed het leven leid zijn leven en ik had in die tijd wel meer dingen om me druk over te maken. Tijdens een van de werkzaamheden, de kas moest nieuw leven ingeblazen door middel van omploegen en mesten. Bij de broer werd het mest opgehaald en bij het eerste gedeelte van de kas weer afgeladen. Hier had ome Thei een speciaal tractortje voor, het was eigenlijk geen tractor, maar een grote grasmachine met 2 kleine wielen, daar leek het het meest op, geen idee hoe zo’n ding heet maar wel apart vond ik. Tijdens het afladen werd er goed doorgewerkt het ging heel wat sneller dan opladen. In mijn fanatisme stak ik de riek eens goed diep in het mest. Meteen voelde ik warm vocht in mijn laarzen komen. Bleek ik de riek dwars door mijn laars door de dikke teen gestoken te hebben. Wwwwwwooow dat was nog eens intens. Verbaasd keek ik naar mijn voet en de riek die erdoorheen ging. Wist natuurlijk niet direct wat te doen. Ik weet niet of ik de riek erzelf uitgetrokken heb of ome Thei dit gedaan heeft. Bij tante Mien in de keuken aangekomen moest er natuurlijk flink wat jodium op en een dik verband. Dat jodium was nog erger dan de wond krijgen wat een hardcore spul, pffff. Na enigszins weer bij gekomen te zijn weer terug naar huis, fietsend op de hak van mijn voet. Er was ook nog een andere methode om de kas op te kuizen die ik maar ja intressant vond. Hete lucht die onder gespannen plastic werd geblazen. Er stond dan een hele grote vrachtwagen buiten met een tank en vanuit hier werd dit erin geblazen. Een geweldige geur had dat daar kon ik de hele dag in blijven staan. En in een kwart van de kas zag je in rijen het gespannen plastic, net kunst!

Ome Thei met zijn eeuwige Winston shag, en duchtig gele wijsvinger, waar wij Wim, Peter en ik er aardig van gerookt hebben tijdens de pauze. Als we zelf weer eens geen geld hadden om shag te kopen.