Sport

Enkele jaren ging ik op maandagavond altijd naar de gym wat opzich altijd erg leuk was. Dit gebeurde al op vrij jonge leeftijd als ik schatten moet rond de 8 a 9 jaar. De meesten jongens van mijn klas zaten hier ook op.
We liepen altijd via het Kempke naar huis. In de winter was het extra spannend, dan moest je in het donker naar huis. Bij een van de keren dat we naar huis liepen had Joepie Martens een brillant idee. Om 2 gaten in de plastic zak te maken van de gymspullen, om door te kijken, en als er iemand zou aankomen, uit het Kempke te springen met de plastic zak op de kop heel hard booooeeee roepen en dan weg rennen en je verstoppen. In volle spanning zaten we te wachten of er iets zou komen.Na enige tijd kwam er een brommer aangereden, al zichtbaar vanaf cafe de Zwaan. Die zouden we te grazen nemen dat stond vast. Toen de goeie man ter hoogte van de beek was sprongen wij uit de struiken en schreeuwden als gekken. Je zag de man ontzettend slingeren met de brommer, het koplamplicht zwiepte van links naar rechts, hij was zich behoorlijk geschrokken dat was duidelijk. Wij terug het kempke in, want hij was gestopt met piepende remmen midden op de straat. Om bij te komen van de schrik natuurlijk. Begint me die man daar effe te vloeken, goeiemorgen zoiets had ik nog nooit gehoord. Wij keken mekaar aan met zoiets van ayayayaya, wij zitten in de problemen, als tie ons maar niet vind. Scheldend kwam hij het Kempke inrijden om er in ieder geval één van ons te vinden. Want hij beloofde als hij er een zou vinden zou die een flink pak rammel krijgen, wat tie nog nooit gehad had. Nou de schrik zat erbij ons goed in, we hielden ons muisstil. Een keer reed hij echt een meter van onze verstopplaats af, de broeken waren zo goed als bijna nat van spanning. Pikant detail, ik zag dat het een floret was en geen zundapp zoals mijn vader had. Langzaam maar zeker en maar door blijven schelden verdween de Tegelnaar, want hij had geen Baarloos accent uit het beeld, in ieder geval een acccent van de andere kant van de maas. We werden niet gevonden en konden behoorlijk opgewonden naar huis sprinten. Dat zijn van die dingen waar je thuis niet over kunt beginnen naturlijk.

Twee dingen die ook nog in het geheugen gegrift zijn met betrekking tot de gymclub zijn. Twee uitstapjes met gedenkwaardige gevolgen. De beide uitstapjes waren naar Ottersum waar een speelpretpark was. Met het eerste uitstapje ging ik gepakt en gezakt in de bus met de groep richting Ottersum ging. In de bus deed ik al een eerste blik in mijn tas wat moeders erin gedaan had. Broodjes, yammie die waren wel geslaagd zovaak kregen we die niet en een plastic fles met chocomel. Ik zat me al af te vragen als ik die fles eenmaal open had wat ik ermee moest doen om het geheel weer af te sluiten. Ik besloot om voordat we daar waren een broodje te eten. Na dit gedaan te hebben had ik toch enigszins een droge nek. Tijd om wat chocomel te drinken. De fles geopend en aan de mond gezet. Een duchtige slok bracht me even op het verkeerde been. Wat was dat??? Yaaaakalaa zure chocomel. Had ik ook wat. De rest van de dag op een droogje gezeten aangezien ik geen rooie cent daarbij had om iets vloeibaars in te slaan. Hmmmm. Maar ik keek mijn ogen uit naar een gigantische fontein die daar was. Het was te koud om te zwemmen en te genieten van de fontein. En een roeivijver was er. Door de gymclub werd er een keer getrackteerd om te roeien, dat was wel wat jaa. Het tweede bezoek aan het pretpark liep iets beter af. Beter om te zeggen van de gehele dag kan ik me niets meer herinneren aangaande het pretspeelpark, behalve de thuiskomst met Twan Roeven en Sjaak Coenen, bleek moeders bevallen te zijn van Sandra. Kijk dat noem ik nog eens een verassing!

Jaarlijks werd er ook een 4 daagse georganiseerd in Helden, daar waren wij Van Lier’s groot fan van. 5 10 en 15 kilometer kon er gelopen worden. Dit gebeurde altijd vlak voor de vakantie. Omdat me een paar bijzonder hete dagen hiervan in mijn geheugen gegrift zitten. We gingen vanuit de kerk van Baarlo met de bus naar Helden, daar kwam je aan op een grote school waar je je spullen kon achterlaten en later weer afhalen. Tijdens het wandelen werd er driftig gezongen en in rijen gelopen. Was behoorlijk strak georganiseerd. Er was altijd een kleine pauze in het midden van de wandeling. Hier stonden enkele dames langs de kant met een zinken kuip gevuld met aanleng. Van hieruit werden de plastic bekers gevuld, ook kregen we er meestal een appel bij. Wat bijzonder was dat je de laatste dag een medaille kreeg als beloning dat je de 4 dagen vol had gelopen. Als je geluk had kreeg je bloemen van iemand die langs de weg stond die je kon. Op een van deze dagen bij terugkeer thuis vroeg mijn moeder waar mijn jas was??? ik wist van niets? Ik zou ervoor moeten zorgen dat ik die de volgende dag weer terug zou vinden, anders volgden er consequeties. Zo gezegd zogedaan de volgende dag vond ik mijn jas weer terug en was dolgelukkig. Bij terugkeer in Baarlo sprong ik de bus uit om naar huis te rennen.
In mijn blijdschap keek ik niet uit en stak pardoes de Maastraat over. Het volgende moment dat ik me herinner was dat ik op de grond lag en er tientallen gezichten me aankeken. De dokter was al ter plaatse?? Ik stond op alsof er niets gebeurd was, waarna de dokter me wilde controleren. Ik rende zo snel als mogelijk weg naar huis. De dokter riep me nog na, heee hier blijven ik moet je nog nakijken. Thuis aangekomen kon ik met blijdschap mijn jas weer laten zien. Alles weer fijn. Ik was nog maar net thuis of de dokter arriveerde en tegen mijn moeder dat ik bij hem onder de auto was gekomen. Ik werd van top tot teen gecontroleerd op gebreken of blauwe plekken. Ik had werkelijk niets opgelopen buiten een paar blauwe plekken. Vervolgens moesten we naar buiten waar de dokter mijn moeder kon demonstreren hoe alles gebeurd was. Er zat een deuk in de motorkap en hier moest ik mijn been inpassen. En het paste precies! Waarbij hij vertelde dat hij me wel minstens 3 meter in de lucht zag vliegen. Hij dacht dat mijn laatste uur had geslagen. Maar miraculeus het leven had andere plannen met me. In de loop van de jaren onder ging ik bij de dokter natuurlijk een speciale behandeling. Als ik dokter moest bezoeken vertelde hij altijd hoeveel indruk dat ongeluk op hem had heeft gemaakt.



Rond dezelfde tijd was ik ook bij het voetbal, wederom maakte de winter de meeste indruk op mij. Daar waar we moesten trainen was een enorm trainingsveld met enorme felle verlichting. Later herkende ik dit veld terug met bezoeken aan het autocrossen, het was het linker middelveld vanuit de tribune gezien. En menigmaal onder het autocrassen als ik naar dat trainingsveld keek kreeg ik die sensatie terug van dat magische licht daar. In het voetbalteam waar ik in zat was een aanvoerder nodig. Na wat gestechel en gedoe kwam eruit dat ik de nieuwe aanvoerder zou worden. Dat zou enkele speciale taken inhouden, als we tegen een ander team moesten. Ik moest de hand schudden van de andere aanvoerder, trainer van de tegenstanders en de scheidsrechter. Verder werd er door de scheidsrechter gevraagd om tussen kop en munt kiezen, dit voor wie er mocht beginnen met de wedstrijd. En ik zou een aanvoerders bandje om krijgen. Nou dat werd met de eerste wedstrijd al een behoorlijke tegenvaller, het bandje was nog niet klaar. Waarop de trainer besloot om van een zakdoek het bandje te maken. Dit zou ik dus moeten dragen als aanvoerder. Ik kon wel in de grond zakken. Ik zwoer op dat moment dat dat de laatste keer was geweest dat ik aanvoerder was. wat een afgang ongeloofelijk.

Zoiets dergelijks overkwam nog eens. Op de lagere school zat ik in de 6de klas en voor de eerste keer zou er een vasteloavend prins gekozen worden die de school moest vertegenwoordigen. Jawel dat was ik dus! De verassing was compleet toen me vertelt werd dat er ook een princes zou zijn. En dat we samen op een wagen moesten gaan staan. Man man man daar hadden ze me weer goed te pakken. Maar de verassing was nog niet compleet, het costuum was geheel klaar alleen de prinsehoed nog. Tja daar moest nog een oplossing voor gevonden worden. Op de laatste dag de dag van de optocht zag ik de hoed dus. Hij was van papier aaaaaaaaajjjjj. Kun je dit geloven, ik geloofde mijn ogen niet. Maar er zaten wel goeie lange veren in. Het was echt waar en ik moest dit gaan dragen en langs een princes gaan staan. Al die jaren op een jongensschool gezeten en dit werd me nu aangedaan in de laatste minuut van de school. Alles viel gelukkig weer mee naderhand ik werd niet uitgelachen of niets maar ik voelde me braaf opgelaten met het hele gebeuren.