Bij een bezoek aan mijn geboorte dorp ben ik altijd op zoek naar de dingen die ik ken. En altijd is er een verandering die ik niet bewust heb meegemaak omdat ik er gewoonweg niet meer woon. Het brein is een gek ding dat je altijd naar de verleden tijd terugwerpt bij het zie van de veranderingen. Als ik de nieuwe school zie van de sprunk zie ik de school voor me waar ikzelf op heb gezeten en niet de nieuwe versie of de meisjesschool waar nu een rij huizen staat projecteer ikmezelf de meisjes school weer. En waarom is de sprunk afgebroken het was de nieuwe school waar ik naar toe ging omdat de oude jongensschool niet meer voldeed. Voor mij blijft het altijd de nieuwe school. Het Kempke een totale verandering al jaren, ik zie het nog steeds als uit de jaren 70 toen wij er dagelijks kwamen. Het dorp is niet meer mijn dorp, mijn ouders wonen niet meer in hun huis ze wonen aan de overkant. Ook het huis waar ze voorheen in gewond hebben was voor mij het nieuwe huis en een jaar of 20 geleden hadden ze een complete renovatie hier ben ik wel enigszins overheen gekomen maar niet de plaats van de wc en de nieuwe wc het brein wilde het maar niet accepteren. En dan leefde ik zowat 20 jaar in Venlo en Venlo mien stedje waas mien stedje tot op bepaalde hoogte. Het blijft toch een gek ding dat je herrinneringen blijven plakken iaan de oudste herinneringen het continueren en accepteren van nieuw is lastig ongemakkelijk, maar ook opwindend en verassend.
Gek ding dat brein. Mijn dorp blijft mijn dorp met heel veel hulp van herinneringen.
Verwoed gezocht naar herkenning
Een greep in eigen memoria
Rust en gelukzaligheid
Een tijdelijke verlossing
Het zand glijd uit mijn handen
No comments:
Post a Comment