Albert Neuhuysstraat

Als eerste gingen we het huis in de Albert Neuhuysstr. bekijken waar we zouden gaan wonen. Het was van iemand geweest die net overleden was. Naar ik later hoorde bleek het de vader van Frits de buurman. Ik vond het maar raar en klein daar, en er was geen tuin. Ze hadden daar kasten die er nog uitmoesten, maar de schuur was wel heel groot.
Deze was nog ingedeeld als half varkenshok en kolenhok. Dat tergde wel de fantasie dat kleine hok als ik dacht aan de schuur van Ome Piet. Arm varken in zo’n kleine ruimte. En hoe zouden ze dat doen met slachten zou dat ook in die schuur gebeurd zijn? Het verhuizen uit het huis van de napoleonsbaan gebeurde op een zaterdag toen mijn vader de tractor met kar van ome piet geleend had. Of er nog mensen bij waren om te helpen kan ik me niet meer herinneren wel de tractor met kar. Ik kreeg een kamer voor mij alleen, Peter en Wim sliepen bij elkaar in een groot bed en Maria had ook een kamer alleen. Al sliep ik de eerste weken of dagen bij Wim en Peter. De eerste nachten waren met veel wakker liggen en alles goed bekijken de geluiden en het denken over wie hier voor ons gewoond had. Toen ik dus die eigen kamer had, had ik er ook weer best moeite mee om daar alleen te zijn. Menigmaal kroop ik bij Wim en Peter in bed.
In de loop van de opvolgende jaren zou mijn vader alles veranderen schuur plus duivenhok een aangebouwde speelkamer de muur van de keuken uitbreken naar een grote woon eetkamer. De douche inclusief ronde stenenkuip op de begane grond waar later de wc zou komen was ook geheel nieuw voor mij, aangezien de ervaringen met de kuip. Nu was er dus een ruimte waar je je kon wassen en later ook de deur kon sluiten. Dat was wel wat die stenen kuip. De wc was toendertijd in de bijkeuken en ik moet zeggen tot de dag van vandaag als ik daar kom, waar nu de boiler van de verwarming hangt, ik nog steeds denk dat het de wc is met zijn kleine raampje, menigmaal ben ik ook door dit kleine raam naar binnen en naar buiten geklommen, en waar je ook naar buiten kon spienze. Op een gegeven zondag net wakker, en hoognodig naar het huuske moetend kwam ik aldaar en de hele wc was onder gesneeuwd. Dat moet in 1969 zijn geweest als ik me goed herinner. De achterdeur openend zag ik een smal pad dat naar de straat leidde. Dit bleek vader in de vroege morgen al schoon geruimd te hebben. Toen ik naarbuiten ging bleek de sneeuw ongeveer tot mijn borst te komen. Op de een of ander manier was ik bij het kasteel gekomen, ik denk niet dat het de zelfde dag was, de grachten waren beijsd en besneeuwd. Wat ik bijzonder intrigerend vond was dat er tractorsporen in de sneeuw waren van de grachten. Dit ging boven mijn fantasie. Wie kon er nu het idee hebben om met de tractor op het ijs rond het kasteel te rijden??? En dan na dit indrukwekkende sneeuw gebeuren zaten we op school en had de gemeente voor de school 3 of vier grote hopen de sneeuw gedumpt bergen, die er zeker tot april lagen. De vlakte was daar om nieuwe huizen te bouwen en nu kon je tegen de achterkant van het patronaat kijken dat heel wat hoger lag dan de school en bij iemand die een zwembad in de tuin had. Maar dat moment in de school de lange gang van de 4de 5de en 6de klas en de geur daar. Alles zo goed als nieuw. Wat me nog bij zit is dat nadat wij de speelkamer hadden de hele buurt ineens zo’n kamer erbij begon te bouwen inclusief onze gehate buurman Frits. Gehaat misschien omdat wij hem niet begrepen of omdat hij altijd super streng tegen ons was. De buurvrouw was het tegenover gestelde, altijd aardig. Een spel om Frits te tergen was om op het dak de bal te laten stuiteren, daar werd Fritske helemaal peu nerveu van. En kwam dan scheldend naar buiten om te kappen met de bal. Eenmaal moest ik bij hun wat brengen naar mijn gevoel de eerste en laatste keer dat ik daar kwam. Wat opzich al bijzonder vreemd voor mij was. Maar misschien ben ik er vaker geweest dan ik zelf denk. In ieder geval bij het naar buiten gaan van de poort komt die keffer van hun en bijt me in het been. Nou vanaf die tijd hondsbang voor alle keffers, zelfs voor Tanja de hond van ome Thei en tanta Mien, de collie. De angst ging er definitief vanaf toen ik mijn eigen hond had Tanja2 de mix van herder en deense dog. Wat een aparaat, pfffff.
Maar nog voor vader de hele inrichting van het huis veranderde waren er nog heel wat keuken incidenten en gebeurtenissen. Mijn plaats was tegenover vader aan het eind van de tafel, ik zat tegen de muur. Daar was ook de radio die iedere dag het nieuws van radio zuid liet horen en op zaterdag en zondag speciale diensten moest verrichten in verband met vaders intresses. Zo waren er de berichten van de duiven waar deze gelost werden en hoe laat, ik dacht dat dit een belgiesche zender was maar weet het niet zeker.. En op zondag 18.00 locaal voetbal nieuws van radio zuid. Als vader naar de radio zat te luisteren betekende dit voor ons vrij spel op de televisie, zolang het duurde uiteraard.
Vader uit de keuken, televisie voor hem, oftewel sport kijken, grrrrrrrr. Maar aan tafel waren er al genoeg gebeurtenissen. Het eet en zitgedrag irriteerde meestal meerdere keren per maaltijd. De knieen boven de tafel dan kon je rekenen op een klats van de houten lepel, of de eetlepel ook best aardig, de kampioen in dit spel was Maria. De keren dat ik het een en ander niet luste werd ook bijzonder gewaardeerd. Er waren enkele toetjes die ik niet echt kicke vond.
Zoals de vanille pudding of zelfgemaakte rijstepap met vel, en dan lag het probleem bij het vel. Zo voorzichtig als altijd probeerde mijn moeder het vel te geven aan diegenen die dit lekker vonden, Peter, Wim en Vader. Maar uiteraard waren er wel eens keren bij dat ik ook per ongeluk wat vel erbij kreeg. Hetwater liep me al in de mond om te braken bij het idee als er maar een klein velletje langs mijn slokdarm omlaag zou gaan, brrrrrrrrr. Dit legde ik dan aan de rand van het bord, dit werd wederom niet altijd gewaardeerd alles is alles opeten, ja en daar waren enkele keren dat mijn vader heftig uit de bol ging vanwege dit feit zodat ik diverse malen in de bijkeuken de pap moest opeten. Wat opzich wel gunstig was aangezien de wc daar ook was. Even wachten en dan met mijn bord naar de wc om de handel te dumpen. En zo zielig als mogelijk terug met het lege bord. Maar goed zoals eerder vermeld enkele keren zonder eten naar bed op de napoleonsbaan dit zou op de Albertneuhuysstraat iets andere vormen aannemen. Het zou vaker gebeuren dan me lief was, best lastig zonder eten naar bed, en zo vroeg altijd. Maar ja ik kwam ook zo vaak te laat. Maar we hadden het indertijd ook zo druk met vanalles en nog wat, geen tijd om naar huis te gaan en inderdaad die andere jongens gingen altijd veel later eten dan ons, wij aten rond 17.00 hun altijd om 18.00 knap lastig als het zo leuk is. En ja dat was het altijd te leuk om naar huis te gaan.
Al vonden we in de loop der jaren wel wat oplossingen tegen de honger. Dit werd een algemeen gegeven op de Albert Neuhuysstraat om in de avond naar onder te sluipen. De kelder in te gaan en snoep of ingemaakte vruchten iets te drinken en dan weer naar bed te gaan en dit wat meegenomen was daar te nuttigen. Het meest spannenste was het snoepgoed en chips in de plastic emmers. Deze waren voorzien van een deksel. Als je deze deksel eraf wilde halen maakte dit een enorm krakend kabaal. Dat moest met beleid gebeuren en met alle voorzichtigheid. Want er was een ding wat niet zo fijn was Pap in de kelder te onmoeten. Maar meestal als je al gesnaaid werd was het moeders. Na wat jaren snapte ik dit ook waarom het altijd moeders was, omdat vader lag te pitten natuurlijk. Maar goed dat is niet iets waar je over nadenkt als je jong bent. Menig lege potten heeft moeder van de slaapkamers kunnen opruimen al weet ik in den beginnen niet hoe ik dit opgeruimd heb, terug gezet in de kelder? Zoiets moet het zijn geweest.