La carrera de Miguel

Vandaag de 10 km van Miguel gerend.
Deze wedstrijd staat in het teken van Miguel die verdwenen is tijdens de dictatuur.
De overheid bied deze wedstrijd gratis aan voor iedereen, voor de herinnering en dat sporten belangrijk is. Sinds afgelopen week heb ik het trainigsschema van Cesar gelopen die me sinds de vorige week begleid naar de 21km op 11 mei. Afgelopen vrijdag kreeg ik een mail met de opdracht hoe ik de wedstrijd moest lopen. Hij tipte de eerste helft rustig aan en de 2de helft vol gas. Voor mij is het een pure gevoelszaak aangezien ik nog geen horloge heb met hartslag en afstandmeter. Wel had ik natuurlijk mijn normale horloge waarmee ik op de afstand kon checke hoe het er voor stond. Deze keer had ik de dag van te voren ook een beetje rekening gehouden met het eten geen suiker en vet. Pasta met tomatensaus en muesli met mijn handgemaakte yoghurt. Vanmorgen meteen een banaan gegeten en dit afgeblust met een stevige mok met koffie. Daar aangekomen zag ik al meteen een bult van mensen zoveel!!! Enkele duizenden, vorig jaar meer dan 5000. Een kwartier van tevoren ben ik wat warm gaan rennen om me daarna naar de overvolle start te begeven. 2 minuten na het startschot passeerde ik ook de startlijn om mijn horloge te starten op 0.





Op 2 km kregen we het teken van de 2 km waar ik kon checken hoe snel ik liep, 10 minuten en 40 seconden. Voor mijn gevoel nog iets te langzaam als ik die 50 minuten van de laatste keer wilde halen. Ik versnelde een beetje maar niet te gek want ik wilde in de 2de helft alles geven.
Nog voordat we op de 5 km lijn kwamen waren er al enige personen op het plaveisel gevallen, das toch echt wat minder om te zien. Ook al is het niet zo erg het maakt je onrustig, mij in ieder geval. Op de 5 km keek ik weer op de horloge en ik zag 26 minuten en 20 seconden. Oeps dat word dus gas geven!! Ik perste er in 1 km behoorlijk wat uit waarna de benen zwaar werden en wilden niet meer meewerken. Na de 8km gepaseerd te zijn moest ik me mentaal toch weer effe wat opfrissen om er nog wat uit te krijgen maar voor de laatste km zou ik toch alles gaan geven wat ik nog in me had. Op de finnish stopte ik mijn horloge op 52 minuten en 10 seconden met de tong op de knieen.
Het vervelende is dat ik meteen na de w.c. wil na zo'n wedstrijd, de spieren ontspannen zich en er is ruimte hiervoor. Maar ik wil ook graag wat water of iets van een powerdrankje en dat is wachten in de rij zoals altijd. En dan nog de zaak ophouden lastig.
Uiteindelijk ben redelijk content met het resultaat aangeien ook niet meer zo opgefokt ben voor het resultaat. Op naar de volgende ergens in April.

Belastingverhoging

Gisteren tijdens het rennen gebeurde er iets merkwaardigs wat ik in eerste instantie niet thuis kon brengen. Bij de 2de blok die ik voorbij rende hoorde ik een rhytmisch gedrum waarbij ik meteen aan de Murga, Vasteloavendclubs, dacht dat deze rond aan het trekken waren. Dit was opzich vreemd omdat het seizoen voorbij is. Bij de 5de of 6de blok hoorde ik weer duidelijk het gedrum het was alsof de Murga met me meetrok wat ook vreemd was in die snelheid. Toen ik bij het einde uitkwam bij een grote avenida “de Israel” zag ik op straat mensen staan met pannen en deksels die ze opelkaar sloegen. Hier was duidelijk meer aan de hand vanuit diverse flats hoorde ik het gekletter van pannen komen. Het was duidelijk een protest tegen de regering. Dit bleek de laatste keer gedaan te zijn met de crisis van 2001, Argentinie had honger.




Ik had de afgelopen dagen al iets gehoord van protesten vanuit het platteland, Campo, waarbij ze belangrijke wegen afgesloten hadden om elk voedseltransport tegen te houden. De schappen van de kleine supermarkten raken al langzamerhand leeg de laatste dagen. En gisteren hoorde ik dat de Coto, grote supermarktketen, geen vlees meer had. Nadat ik van een geslaagde renoefening bezweet en wel thuis kwam werd me meteen door Anyi gevraagd of ik iets op de straat had gehoord of gezien had? Waarna ik ja zei en haar de situatie beschreef. Het was allmaal op T.V. dat de stad in actie was tegen het regeringsbeleid ten opzichte van het platteland. In allerlei buurten werd er geprotesteerd en natuurlijk op de belangrijkste plaats Plaza de Mayo ook, waar als van nature de mensen heen trekken als ze iets willen uiten over de regering en hun beleid.





Wat bleek tot onze verassing waren het de rijkeren die op Plaza de Mayo op hun pannen stonden slaan als support aan het platteland. Dat maakte ons wel heel nieuwsgierig hoe dit allemaal ontstaan was. Cristina Kirchner bleek een toespraak gehouden te hebben dat de belasting voor de producten van het platteland iets zouden stijgen aangezien de verhoudingen met de winst niet in evenwicht stond. De eigenaren van grote lappen grond waren overdadig de zakken aan het vullen. Deze gelden zouden weer tegoed komen aan de armere burgers. De mensen, eigenaren van bedrijven en medewerkers, die protesteerden hebben tot nu toe nog niet een keer aangegeven om in gesprek te willen gaan en startte de protesten meteen, afsluitingen van belangrijke wegen. En nu stonden de rijken van Buenos Aires op de Plaza. Dit duurde niet al te lang aangezien de echte demonstranten hun van de plaats verjaagde en ze duidelijk maakten dat ze pro regering waren aangaande deze actie. Na enkele kleine vechtpartijen dropen de rijken af met hun pannen, prachtig!




Nu wachten we af wat er in de nabije toekomst gaat gebeuren, Cristina heeft al aangekondigd dat ze niet in gesprek gaat met mensen die meteen beginnen met demonstreren zonder uberhaupt maar een poging ondernomen te hebben tot gesprek

24 maart Herdenking

Op 24 maart herdenkt Argentinië de staatsgreep van 1976.
Duizenden mensen werden ontvoerd, tijdens verhoren gemarteld, gevangen gehouden in één van de ongeveer 350 geheime detentiecentra, en uiteindelijk vermoord. Een van die gevangenissen was El Atletico. In de kelders van deze voormalige sportschool zaten ongeveer 1500 mensen gevangen. Na de val van de dictatuur stortten de militairen het complex vol beton, om hun praktijken te verbergen, maar het martelcentrum werd opnieuw ontdekt tijdens de aanleg van een snelweg.
Degenen die het regime van generaal Videla overleefden, blijven hun verdere leven last houden van hun trauma's. De nabestaanden van de verdwenen slachtoffers zijn voor het leven getekend. Het is moeilijk afscheid nemen als de schuldigen niet vervolgd worden, en de lichamen van dierbaren nooit worden gevonden. Veel 'verdachten' werden na marteling in vliegtuigen geladen en in zee gegooid.



Anyi, Boris en ik zijn ook naar plaza de Mayo getrokken om daar naar enkele vrienden van Anyi te ontmoeten en de herinnering in stand te houden. Duizenden mensen actief, vorig jaar meer dan 100.000 mensen, met vlaggen fotos van vermisten, demonstratie muziek en pakkende leuzen. Lang zijn we niet gebleven omdat Boris het niet echt goed had zitten met al dat geknal en harde geluid.

Hoofdpijn

Gisteren tijdens mijn wekelijkse oefeningen met rennen heb ik miijn eerste ongeluk gehad. Ik ren hier van thuis naar een park “Parque Centenario” dat 16 bloks hiervandaan is dus 1,6 km als de blokken 100meter zijn. Tijdens het warmlopen kwam ik bij de 4de blok waarvan links een autobus kwam en ik een extra sprintje inzette om de bus geen oponthoud te geven. Op de hoek stond een boom met laaghangende takken, tja je voelt hem natuurlijk al aankomen. Ik buk me maar niet diep genoeg waarna ik mijn hoofd tegen een afgebroken tak aanram.



Dit leverde meteen een scheur in mijn hoofdvel van een centimeter of 4. Het bloeide meteen enorm. Tja daar stond ik met mijn handen op mijn hoofd, wat te doen? Heee verrek ik heb mijn tshirt aan, uit met die handel en op de wond drukken. Als je me een beetje kent ben ik nu niet iemand die erg happy is om half ontbloot over de straat te gaan. De temperatuur was er wel voor, meer dan 28graden 20.00 des avonds. De jongens die bij ons op de hoek zaten zagen me wegrennen vroegen zich al af waarom ik zo snel terug was en met een tshirt op mijn hoofd. Thuis gekomen kreeg Anyi ook al de schrik dat ik zo snel terug was. Na de hele handel schoon gemaakt te hebben ging ik weer terug de straat op om mijn snelheidsoefeningen te vervolgen, 5 minuten knoepiehard een minuut dribbelen oftewel rustig aan.


"Parque Centenario"



Helaas kan ik geen fotos vanmezelf hierneerzetten aangezien onze camara in de soep ligt. Morgen is het dan zover, ik ga voor de eerste keer in een groep rennen, een familielid van de Urondos heeft me geintroduceerd waar ik dus mee aan de slag kan. Ben benieuwd hoe dat gaat uitvallen de trainer zou een schema voor me gaan maken voor mijn 21km marathon. Eerst een test tot wat ik in staat ben en daarop het schema aangepast. De man heeft veel ervaring en een school voor lopers. Hij rent de marathon, 42km, in 3uur en 6minuten.

Afgelopen zondag, Tss Meeting

Zondagmiddg heb ik mijn eerste Truth Seekers Syndicate meeting gehad hier in Argentinie. Na 4 maanden van te voren gestart te zijn met vragen wie er intresse heeft en een grote zoektocht naar een geschikte plek kwamen we uit bij het buitenhuisje met enorme tuin CQ park van de oom en tante van Anyi. Deze lui trekken iedere zondag met goed weer hier na toe. Met een beetje goedwil kon ik de plaats huren voor het gehele weekend van vrijdag tot en met zondag. Vrijdag zijn we met de moeder van Anyi eerst een kijkje gaan nemen en alvast de eerste spullen erna toegebracht. Een goede verassing bezorgde me de eerste impressie van het stukje bos en omgeving.





Qua bomen was het niet zo ideaal als Sandra’s tuin maar we vonden enkele ideale plekken. Anyi maakte diezelfde vrijdagavond nog 7 groente – kaas - taarten en een zoete taart met appel voor de meeting. De dag erna konden we met z’n 5en aan de slag met het opbouwen van de meeting. Vlaggen, fotos van verleden Tss meetings, structuren voor de suspensions en de structuren voor het ritueel met de speren. De hitte sloeg al behoorlijk toe die dag al hadden we voor de meeting zelfs nog enige graden meer te verwachten. +30 graden. Alles gelukkig in de schaduw en voor de hoge nood was er een klein zwembadje. Met het eindigen van de zaterdag hadden we nog het een en ander te doen op zondagmorgen voor de start. In de avond heb ik nog wat touw in mekaar gestructureerd voor de pull van Brenda. Zondagmorgen werd ik wakker door het gekrijs van Boris die een behoorlijke behandeling van mosquitos had ondergaan. Arme jongen. Anyi ging met La Negra al aan de slag om de dag van zaterdag te vervolgen, ik werd achtergelaten met Boris onder mijn hoede, slapende.





Om half 9 werd ik wakker zomertijd was voorbij diezelfde dag dus we hadden een uur gratis. Boris sliep verder en ik ging buiten de schade eens opnemen hoe het ervoor stond met de dames. Meteen aan de slag met de vlaggen die nog opgehangen moesten worden en de rest wat nog gedaan moest worden zoals de structuur voor de speren. Om half 1 was het tijd om naar de baseliek te gaan van Lujan om daar de mensen op te pikken die naar de meeting wilde. De zon brande als nooit te voren. Bij aankomst stonden er al 4 mensen te wachten er zouden er nog 5 volgen. De ingang van de baseliek was behoorlijk chaotisch het was palmzondag deze werden ingezegend, honderden mensen met een palmtakje al is het hier een takje van de olijfboom. Hierna vervolgende we onze weg naar de meeting. De dag zou in het teken staan van de vrouw aangezien er 3 rituelen zouden plaatsvinden uitgevoerd door vrouwen en een door een man. De dag was totaal relax met genoeg eten en drinken en met volle tevredenheid konden we terugkijken op deze dag. Uiteraard eindigde de dag met alles weer opruimen en met een overvolle auto weer terug naar huis.

Peter Jarig

De Schans II

Er was een jongen uit Rotterdam die speedverslaafd was en die de godsganselijk dag door het huis liep, onvermoeibaar en als hij de kans had, had je hem de hele dag aan je kop te zeuren, niet te harden. En Willy de Indo uit Maastricht heel apart maar een berg van persoonlijke problemen in zijn hoofd en ik kon hem er niet mee helpen hoe graag ik dit ook wilde. Verder waren er ook nog enige jongens uit dezelfde hoek als mij zoals Bennie uit Helden die dakloos was en zanger van een band enorm dik en sexgeobsedeerd denk dat hij op dat moment midden 20 was en iets van 180 kg woog daarbij had hij een vriendin van 16 ook behoorlijk maar mager tegenover hem een heel vriendelijk leuk meisje waarvan je vele vraagtekens zette waarom ze bij zo’n jongen wilde zijn. Benny was mijn kamerbuurman dus ik kon volop genieten van zijn sexuele uitspattingen met zijn vriendin. Menig maal vroeg hij me of ik ook zin had om te kijken wat hij deed met zijn vriendin waarvan ik vriendelijk van afzag.
Als hij maar ook even de kans had om over sex te praten dan deed hij dit. Ook kwam hij met een paar ontvouwingen wat hij uitspookte met ons dagelijks eten waarvan ik nu nog een brok in mijn keel krijg als ik eraan denk.






Op een keer liet Benny vertelde me wat hij met de boter en hagelslag deed van het huis. Hij zei dat hij zijn lul ermee besmeerde en dit overgoot met hagelslag en zijn vriendin beaamde dit in mijn bijzijns. Had ik ook wat bij het volgende ontbijt stond er bij mij geen boter, mits nieuw in de verpakking, en hagelsag op mijn verlanglijst en daarna hield ik de potten en pakjes behoorlijk bij van het hoe of wat. Benny had me ook een keer duchtig te grazen genomen, of ik een stereo wilde kopen, ja dus, moest ik effe 100 gulden aan betalen, nooit meer terug gezien en ook geen stereo uiteraard. Met de rest kon ik ook redelijk opschieten waarvan er ook enkele echte boeven tussen zaten. Op een gegeven moment werd me het voorstel gedaan om bij de Jan Linders te gaan inbreken dat was iets wat ik nog nooit gedaan had en ook nog nooit gevoel had om te doen. Ik wilde het wel eens meemaken. We waren met zijn 3en en gingen naar het centrum van Helden, bij de Jan Linders aangekomen en grondig geinspecteerd te hebben zagen we er toch van af met al het alarm en gedoe. Dus denken over een alternatief waarop het idee kwam om bij het vormingscentrum in te breken, super afgelegen en we konden ons alle tijd nemen. De deur was als niets geforceerd maar we konden verder niets vinden wat ons aanstond ik weet dat we wat marsen gepakt hebben en wat ander snoep. Verder een of ander technisch iets weet echt effe niet meer wat het was dit werd mee naar huis genomen en de volgende dag begraven in de oprit. De 2de dag was het al zover dat de politie ons had opgespoord en we op het matje moesten komen. Dat was effe minder maar binnen een uur was ik al doorgeslagen en ik hoopte dat de anderen dat ook gedaan hadden, maar goed we waren allemaal een beetje soft. Enige maanden later stonden we al een voor een, ik met mijn ouders, voor de kinderrechter om het gedeuns recht te trekken, gelukkig kreeg ik geen straf maar wel een waarschuwing als ik binnen zoveel jaar nog eens iets zou uitspoken zou ik die straf er ook nog bij krijgen. Zover is het gelukkig nooit gekomen en kon ik met een zuiver strafblad mijn volwassentijdperk intrekken. Tijdens mijn verblijf in de schans werd me ook eens gevraagd om iemand te helpen te verhuizen van Roermond naar Sittard het was een meisje van 25 die buiten de schans met haar problemen geholpen werd. Nick uit Heerlen en ik waren de aangewezen personen hiervoor. We werden naar Roermond gebracht alwaar een busje gehuurd was voor de verhuizing. Nick had hier het rijbewijs voor. Bij aankomst op het adres laden we alle spullen in en het meisje nam afscheid van haar ouders om naar Sittard te gaan. Onderweg werd het meisje nogal behoorlijk intiem met ons en was duidelijk op sex uit met de beide van ons. Onderwijl we stopten bij een tankstation zei Nick dat hij geen intresse had omdat hij al een vriendin had. Ik zei hem we zullen zien hoe alles gaat verlopen. Bij aankomst op het nieuwe adres wilde ze al meteen aan de slag met de sex. Eerst uitladen en dan okee.
Alles verliep zoals gewild Nick zat onder in de huiskamer op ons te wachten in de tussentijd ontkleede zij zich waarna ik de schock van mijn leven kreeg het mens had enorme grote tepels van wel een centimeter of 4 a 5, caneloni.




Mijn concentratie voor de penetratie was dusdanig verstoort, maar ik voldeed mijn taak waarna zij naar de trap liep om Nick te roepen dat hij aan de beurt was. Nick zei dat hij geen zin had en al voorzien was van een vriendin. Werd me dat mens effe hysterisch Nick zou haar moeten neuken hij had het haar beloofd, ze stond erop. Ze begon al met spullen te gooien naar hem waarop Nick zei: Kor het is tijd om te gaan. En wij nokte af zij zou orgineel weer mee terug gaan naar Roermond maar het liep dusdanig uit de hand dat we ervan doorgingen zonder haar. Bij de Schans weer aangekomen kregen we het meteen met Peter Renzen aan de stok. De ouders van het meisje hadden gebeld dat het kind weer helemaal terug naar af was met de behandeling, totaal in schock. Iets wat wij van tevoren niet wisten. Wat wij met haar uitgespookt hadden. Toen we ons verhaal deden werd dit ons nu niet bepaald in dank afgenomen en vica versa wij wisten niet wat er met haar aan de hand was na het gehele verhaal van Renders gehoord te hebben. We kregen hier een weekend sanctie voor en hielden het wel voor gezien.

Frans Jarig

De scholen zijn weer begonnen.

Na de zomervakantie is het dan weer zover. Vandaag starten de scholen weer in 17 provincies van de 24 in het land. Met een totaal aan 8.000.000 leerlingen die weer terugkeren naar hun klassen. De kinderen komen weer met hun nieuwe guardapolvo, soort van stofjas, verplicht op school. Hier kun je aan ieder kind zien naar welke school hij of zij gaat, iedereen heeft zijn eigen kleuren en kleren inclusief schoenen. De scholen van de overheid gaan allen in een witte guardapolvo zoals op de foto. Enkijk effe naar de tijd en hoe warm het al is!




In tegenstelling wat er zo strikt uitziet zie je bij de 12 en 13 jarige meer dan 25% met een piercing in het gezicht. De mode is hier totaal wat piercings aangaat, toch alweer enkele jaren aan de gang.
Verder zijn de leraren hier in strijd voor een beter salaris van een mimimum van 1040 peso naar 1290 peso, ongeveer 300 euro per maand. Dat schijnt nu te gaan lukken alhoewel enige provincies nog niet gestart zijn met de schoolvanwege dit gebeuren en staken vrolijk verder.

Daan jarig