Argentijns paspoort

Wegens problemen met de Argentijnse autoriteiten kunnen we het land de
komende 40 dagen niet verlaten, aldus moeten we ons bezoek iets
verplaatsen. Enige uitleg, Boris is in Argentinie geboren en dat betekent dat hij
Argentijn is. Om Argentinie te mogen verlaten heeft hij een Argentijns
paspoort nodig. Paspoort aanvraag met buraucratie duurd 40 dagen voordat je het hebt,
geen uitzonderingen al ligt je grootvader op sterven, 40 dagen zul je wachten, niet te geloven niet? Dit betekent als je met een baby wilt reizen hij al meer dan 2 maanden is, oooh perdon 40 werkdagen dus niet 40 dagen maar 40 werkdagen klein detail maar oo zo meer dagen. Kleine vooraf geschiedenis. Ik was na de geboorte van Boris al naar de ambassade van Nederland geweest om een Nederlands paspoort aan te vragen voor hem, althans te vragen hoe dit te werk ging wat voor papieren ik mee moest nemen. Geboorteacte met apostile, trouwboekje van ouders, paspoorten van ouders en een pasfoto die maar op een plaats gemaakt kon worden. Okee simpel hoe lang duurd dit voordat we het paspoort hebben? 3 weken. Prima, dit met Anyi besproken, we hadden al een geboorteacte maar die wilde Anyi bewaren zodat we dus een nieuwe aan moesten vragen duurde ook 3 weken voor je die hebt. Goed gelukkig konden we ook zonder Nederlands paspoort gaan.




We gingen 2,5 week voordat we naar Nederland gingen naar het politiebureau voor paspoorten. Daar kregen we te horen van de 40 werkdagen geen uitzonderingen of je je ticket al had of niet, grootvader op sterven lag of niet, alleen als er een direct familielid opsterven lag of in een ernstige situatie was kon er een uitzondering gemaakt worden van, hahahaha 10 dagen eerder klaar. 30 werkdagen. 7 weken dan is je broer of zus vader of moeder allang begraven. Hier moet toch iets niet kloppen!!! Anyi had al een schandaal daar gemaakt en het gehele politie bureau was in rep en roer. Hier zouden we de eerste tijd niet terug kunnen keren zonder herkend te worden. We besloten direct naar de Nederlands ambassade te gaan want als er iets ons kon helpen waren die het wel naar ons gevoel. Daar aangekomen en ons probleem uitgelegd konden we binnen 24 uur een noodpaspoort hebben voor Boris, heee dat noem ik nog eens service, niet? Maar er was nog enige twijfel aangaande de afhandeling van de Argentijnse zijde zodat we na de ambasade naar migratie gingen om de details na te vragen. Daar kregen we dus te horen dat Boris het land niet kon verlaten zonder Argentijns paspoort. Godverde godnonde juuu.



Aangezien we de situatie niet konden veranderen gingen we na het weekend weer na het politiebureau om het paspoort dan maar toch aan te gaan vragen, en nu maar hopen dat er ander personeel was, gluuuup. Gelukkig was dat zo en konden de procedure opstarten. Dit betekent zowie zo dat we voor augustus niet kunnen komen omdat het paspoort er nog niet is, hahaha lachte hij als een boer met kiespijn. Bij het laatste deel aangekomen waar Boris zijn vingerafdruk moet geven van zijn duim deed Anyi haar verhaal nog eens aan de betrefende medewerkster. Die prompt verloren even vertelden dat het nu wel mogelijk was voor mensen met dubbele nationaliteit om met het Europeesche paspoort te reizen dat had ze de dag ervoren laat nog gehoord. Wel zul je nu alles effe in een keer krijgen, WTF!!! We geloofde onze oren niet hoe was het mogelijk. We vroegen haar om dit nog eens na te vragen wat ze ook deed en kwam terug met het zelfde antwoord. Krijg toch de kleren hier!! Verslagen gingen we naar huis waar we besloten om na enkele dagen nog eens naar migratie te gaan om dit verhaal te checken. Voorgisteren was dat dus en het resultaat is bekent het was een kat in de zak, gelukkig waren we al niet al te overtuigd van het verhaal, maar het geeft wel een beetje hoop, grrrrrrr. Wel nu in komende dagen naar Lufthansa om de datum om te zetten.

Ineta Jarig

Fiestas Mayas / 10 km

Vandaag worden de fiestas mayas gevierd wat inhoud dat de revolutie van 25 mei 1813 herinnerd word. Traditioneel worden er enige activiteiten ondernomen zoals op Playa de Mayo daar word warme chocomel uit gedeeld door de in originele uniform, uit 1800, verkleede militairen. Ook hoort hier een pastelito bij wat vrij vertaald een soort van bladerdeeg is gevuld met iets zoet.



Om dit nog wat meer sfeer te geven had Origenes een marathon van 10km georganiseerd onder de naam Fiestas Mayas.Deze marathon zou ik samen met mijn trainer gaan rennen zodat hij me wegwijs kon maken hoe ik moet rennen in een marathon zonder meteen al mijn energie te verspillen de eerste 5 km. Oftewel het zoeken van mijn ritme. Aangezien ik geen hartslagmeter en kmteller heb gaat nog alles op gevoel. Afgelopen vrijdag probeerde ik nog een tshirt te bemachtigen van deze marathon maar helaas waren er nog allen maten smal en smaller. Meer dan 5000 personen hadden zich al aangemeld. Toen ik aankwam bij de start/finnish was het al duidelijk wat een massa van 5000 mensen inhoud, wat een berg lui zeg!! Op het laatste moment Cesar en Patri gevonden om samen te kunnen vertrekken. Het duurde 45 seconden voordat ik de streep van de start overliep en ik stond vrij vooraan. Cesar bleef maar vertellen om mijn tempo te zoeken maar dat was harstikke moeilijk met al die lui die je moet ontwijken en inhalen om maar een beetje tempo te kunnen maken. Op 4 km werd het gelukkig allemaal een beetje relaxter met de ophopingen van mensen en kon ik eindelijk aan mijn taak beginnen. De eerste km was ik al behoorlijk wat tijd verloren met het geklooi van uitwijken en manouvreren. Een ding had ik in mijn hoofd graag wilde ik de 50minuten van de eerste 10km die ik gerend had aan gort slaan. En dat zag er nog steeds goed uit na 6km waar ik wederom met een dip te kampen had maar in de tussentijd door Cesar opgevrolijkt werd door zijn positieve werkwijze. Dit werkte positief waar ik in de 2 km nog eens voluit met grote pas van boord ging. Dit resulteerde in 47 minuten en 30 seconden, toch effe 2,5 minuut van mijn andere tijd afgesnoept, joooeppie!!




Ik was wel redelijk afgebrand en had effe wat tijd nodig om op adem tekomen en zweete als nooit tevoor. Relax recoveren met een Gatorade en een flesje water en voortduurend loopend.
Na een rondje om de finnish gelopen te hebben zag ik dat ze chocomel uit an het delen waren van mijn hier favoriete merk aguila, mmmmm. Net bijna chocomelk de echte maar ook behoorlijk lekker met echte chocola. Na nog een bekertje gedronken te hebben ben ik op defiets geklommen en weer voldaan richting huis gepeddeld.

Moeder Jarig

Halve Marathon 21 km

Vandaag was het dus zover na enkele weken intensieve training de halve marathon.
100derden gedachtes waren al voorbij gevlogen hoe ik de 21km zou voltooien.
In de laatste week vroeg Cesar, trainer, me om in de marathon geen horloge te dragen en puur op gevoel te rennen aangezien hij ook wist dat dit alleen voor mijn ervaring zou zijn.
In de laatste week voor de marathon had ik nog eens gewisseld naar mijn oude schoenen om het verschil te ondergaan. De dag erna had ik meteen last van mijn knieen en mijn enkels slecht plan.
Ook had ik de knijp dat deze marathon afgezegd zou worden omn de een of andere reden. Tot op het laatst heb ik de pagina van de "club de corredores" bezocht om te checke. Niets aan de hand tot vanmorgen ik kon met gerust hart vertrekken om 7.00 na 2 koppen koffie en zeer veel zin.
Na alles afgegeven te hebben mijn warme kleding, geld en sleutels ging ik me opwarmen voor de marathon. Ik kwam Cesar tegen die er ongeschoren uitzag wat een verassing voor mij was omdat hij totnu toe altijd geschoren is. Mijn plan van de marathon was om het rustig aan te doen wel tegen het puntje van kunnen maar met nog iets over zodat ik niet na 10 km al met de tong op de knieen zou lopen. Bij de start posteerde ik me vrij vooraan ook hier had ik me voorgenomen om meniet gek te laten maken en als een idioot van start gaan, rustig aan met beleid 21 km te gaan. Aldus geschiede na enkele minuten verscheen Mono, aap, voor me en zei dat hij met de meisjes mee zou rennen. Deze lui trainen ook bij Cesar vandaar. Ik groette hun en ging voorrruit in mijn eigen tempo. Alles voelde goed aan en ik vroeg me al af hoe ik eraan toe zou zijn met de 10 km achter me. Rustig aan maar niet te rustig. Bij de 5km lat zag ik dat ik op 25minuten zat, behoorlijk snel voor mijn doen oooeeeii denk aan de komende kilometers Kor, rustig aan maar niet te rustig.
bij de 10 km lat zag ik dat ik op 52 minuten zat helemaal prachtig dat had ik al helemaal niet gedacht en daarbij voelde ik me nog helemaal geweldig fit. Rustig aan maar niet te rustig, verder. 15 km daar werd het wat lastiger mijn benen voelde zwaar aan en het was moeilijk om weer op gang te komen na het bekertje water. Toen we ariveerde bij de bossen van palermo zat ik helemaal in een dip en wilde niet meer vooruit. Op de een of andere manier brand er iets in me af in de laatste kms wat ik ook ervaar bij de andere kortere marathons. zal wel iets te doen hebben met het brein denk ik.

Actiefoto gevonden bij "Club de corredores"


Maar ik had me voorgenomen om me niet te laten kennen de laatste kilometer en echt alles te geven. En dat lukte ook!! Alles maar ook alles eruit gegooid ik haalde alleen maar mensen in niemand haalde mij in, geweldig!! Bij de finnish zag ik dat de klok op 1 uur en 49 minuten en 32 seconden stond. Helemaal geweldig aangezien ik van 2 uur uitgegaan was en alles wat eronder zou zijn zou alleen maar meegenomen zijn. Maar dit nee dit had ik niet verwacht. Na mijn medaille in ontvangst genomen te hebben ging ik trots op zoek naar het clubje waar ik de laatste maand mee samengetraind had. om de dingen te bespreken en te vieren!

Sjiwa II

Tussen mijn 16de en 19de jaar ben ik menigmaal in Sjiwa verzeild geraakt dit mede door de nieuwe vrienden die ik ontmoet had, Ger, Harrie, Martin, Jack, Ger, Johan en Wiel. Dit was mijn connectie wat betrof regelmatig samen een jointje roken met goeie muziek. Na het beleid van begin jaren 70 werd dit langzaam maar zeker omgegooid ze hadden het liever niet dat je in de kelder een jointje rookte. En die antijointklub groeide gestaag waaronder ook enkele fanatieke bezoekers van Sjiwa. Zoals Matje Keunen uit Hout Blerick die een keer mijn pijpje uit mijn mond rukte en doormidden brak, had ik ook wat. Al moet ik bekennen dat we behoorlijk aan het provoceren waren aldaar onder het bord van “in deze ruimte zijn geen drugs toegestaan”, ja dat vraagt erom! Maar de hele kelder toestand was anti, wat er ook maar een beetje mee te maken had.



Als we eens Jimi Hendrix aanvroegen om eens van die lamme muziek af te zijn van al dat slome gedoe van The Eagles en aanverwanten, wat een kwijle bakken muziek, verschrikkelijk geen bleus geen hard rock niets wat maar kon opwinden. Het duurde ook niet geweldig lang meer dat ik er alleen nog maar incidenteel zou komen. Met de kermis en dan hadden we het wel weer gehad voor een jaar. Het was vooral om nog eens wat legendarische figuren van de kelder tegen te komen zoals Jos Deenen, Cor Trepels en Hay Hilkens, figuren die dronken zich toendertijd onnatuurlijk lam iedere zondagmiddag en hielden het wel voor gezien rond 19.00 waarna ze standaard met het hoofd op een van de tafels lagen te pitten. Fascinerend om dit iedere week weer terug te zien.




Of het “Hijgend Hert”, uit Kessel Eik. Je zou echt denken dat de man een indiaan was met zijn lange stijle zwarte haar en kromme neus. Hijgend Hert was een naam verzonnen voor hem door ons groepje of hij zichzelf ook onder die naam kende weet ik niet wij spraken hem in ieder geval met Jos, Kessel Eik, aan. Dan had je natuurlijk nog een andere Jos, de dj die wel voor ons wilde draaien en op het laatst nog Eddie en de Hotrods nog prachtig vond. Sjraar van de Pratwinkel die altijd met prachtige tips kwam, tussen neus en lippen door had ik gehoord dat Sjaar ook voor pastoor geleerd had dat maakte het praten met hem nog beter. Sjraar was een fervent schaats en bleusliefhebber. We vroegen hem regelmatig wat hij meenam als hij weer een schaats tocht ondernam van bijna gehele dagen. Hij had een standaard antwoord voor dit; 4 boterhammen met pindakaas. Nou dan lagen we weer uren in een deuk van de eenvoud van antwoord, helemaal geweldig als je knetterstoned bent. Maar ook mijn Baarloosche rookvrienden Frans, Neil Young, en Hay. Al waren ze enkele jaren ouder, deze twee hoorde bij de eerste garde van hippies uit Baarlo beide woonde ze in een gekraakte boerderij waarna ze in verloop van tijd een woning toegewezen kregen. Dat kon ik wel waarderen die acties in het Baarlose. En het waren doorgewinterde gebruikers die je nog van alles konden leren.
Een van de laatste jaren heb ik nog geprobeerd Dj te worden bij Sjiwa hiervoor moest ik een casette met muziek inleveren en dan zou dit gekeurd worden, wel of niet Dj dus. Weken heb ik gevraagd, nooit antwoord totdat de Witte me vertelde dat ik niet voldeed aan hun eisen mijn keuzes waren te extreem om gedraaid te kunnen worden nog niet eens op een vervelende vrijdagavond. De boycot was totaal, niet roken niet draaien het werd tijd dat ik afscheid nam van de kelder en dat gebeurde ook vrij snel hierna.
Tijdens mijn verblijf op de Sjans in Panningen organiseerde Sjiwa ook een busreis naar Pinkpop wat best goedkoop was dus schreef ik me in voor die reis.

Programma van dat jaar
Partner
Mothers Finest
Jonathan Richman and the Modern Lovers
Robert Gordon & Link Wray
Graham Parker and the Rumour
Journey
Thin Lizzy

Nog nooit heb ik zoveel spijt gehad om dat te doen. Ik hoorde gewoon niet meer bij de Baarlose groep jongeren het waren saaie niet rookende boeren die niets wilds wilden zelfs de muziek lukte al niet meer. Aangekomen op Pinkpop ben ik meteen mijn eigen weg ingeslagen tot het eind uiteraard, het leukste deel toen ik weer terug met de bus moest, hmmmm. Maar goed ik had betaald en gebruik zou ik ervan maken. Ik voelde me echt buitengesloten van de Baarlose gemeenschap. Het werd echt tijd om gedag te zeggen van het dorp en mijn bezoeken werden afgebroken naar wat ik al eerder beschreef kermis en niets meer.

Wim Jarig

Drugs

Zoals eerder gezegd mijn oftewel onze nieuwsgierigheid naar de effecten van drugs waren uitgezet bij het samen zijn van vriendjes in het kempke. Met uitprobeersels als thijm die wel insloegen maar niet het beoogde effect hadden. Mijn eerste echte kennismaking was in Grubbenvorst toen ik rozen moest binden bij Sjraar. Hierbij had ik al vermeld dat hier ook een vol blonde Hollander werkte, Bart. De intresse in Bart was zowiezo al gewekt omdat zijn zus hem al enkele keren op het veld had bezocht en dat was me niet effe zomaar iets daar wilde ik wel meer van weten nog blonder dan Bart. Hij was degene die me vroeg of ik wel eens een jointje gerookt had waarop ik uiteraard ja zei. Of ik zin had om een jointje met hem te roken, uiteraard!! Hij haalde zijn blokje Marokaanse stuff tevoorschijn en begon het blokje te verwarmen zodat hij de stuff kon verpulveren die hij nodig had, dit met een beetje shag erbij en een filtertje en we konden starten met het roken van mijn eerste jointje. In volle spanning wachtte ik af wat er te gebeuren stond maar niets aparts gebeurde er, al vroeg Bart om de minuut of ik al iets voelde waarop ik uiteraard zei, zeker pittig spul. De opvolgende minuten volgden maar naar mijn gevoel gebeurde er niets, uiteraard was ik al zo stoned als een aap alleen kon ik het gevoel nog niet plaatsen. Dit gezegd vanwege mijn ervaringen met mensen die beweren dat ze niet stoned kunnen worden, er is wel degelijk een effect, verandering aanwezig. Of ik een stukje wilde hebben, ik kon wel een gat in de lucht springen van dat aanbod, eindelijk echt spul voor mezelf wooow ik kon het bijna niet geloven, zekers zekers wilde ik wel wat. Hierna heb ik wat geprobeerd om er een te draaien maar er staat me weinig van bij hoe het eindigde met het blokje wat ik van hem kreeg of ik dit gedeeld heb met mijn vriendjes in het kempke, hoogswaarschijnlijk wel. De drugs kreeg zijn echte vervolg toen ik op de Schans zat waar ik in de tussentijd mensen van de verre omtrek ontmoet had van Kessel tot Maasbree, Sevenum en Venlo. Op de Schans zelf had ik wat vriendjes als Paul en Willie waarmee ik regelmatig wat insloeg. Tot op een gegeven moment Paul iets gehoord had over het gebruik van benzine en tri. Je zou een bakje met benzine moeten vullen en dan met je gezicht er boven gaan hangen en hier zwaar van de wereld van gaan. Het enige lastige was hoe kom je aan benzine. We hadden al zoiets van, even een tank leegzuigen met een slangetje maar we hadden geen slang aldus sloegen we het plan in om met tri aan de slag te gaan. Dit zou je kunnen kopen in winkels waar ze tapijten verkochten wist Paul te vertellen. Aldus de buurman was een tapijtenverkoper zodat we snel aan de slag konden met de tri. Beiden sloegen we een flesje in om hierna naar mijn kamer te gaan en het spul uit te testen. We besloten om een doekje hiervoor te gebruiken en goten dit vol, als eerste inhaleerde ik en wachtte af. Niets, volgende scheut in het doekje, een beetje meer en wederom inhaleerde ik maar nu dieper en langer. Deze keer was er het beoogde effect. Een vreemde gewaarwording van tijd ik viel op mijn bed en hoorde de geluiden van buiten als een echo binnenkomen de ogen te zwaar om te openen maar wat ik zag kwam niet overeen met wat ik hoorde een schokkende beweging. Van de ene kant had het iets beangstigend en aan de andere kant iets fascinerends. In de voorgaande dagen waren we nog gewaarschuwd voor de effecten van tri en benzine hoe schadelijk deze waren voor het brein. De angst voor dit was groot genoeg om nog enkele experimentjes uit te voeren en het daar bij te laten.




Maar hierbij stopten het uiteraard niet enkele maanden later kreeg ik voor het eerst een trip aangeboden dat leek me wel wat van wat ik er allemaal van gehoord had moest dit behoorlijk heftig zijn. Dit voorstel afkomstig van Nelleke de zus van Paul. We waren op dat moment in de discotheek Apollo in Helden waar we af hadden gesproken met een aantal oud Schans bewoners. Ik woonde op dat moment net in Blerick op kamers. Na de trip ingenomen te hebben merkte ik na een uur of anderhalf nog niets. Uiteraard zat ik er vol in alleen had ik het niet in de gaten. Nelleke vroeg of ik er nog een wilde, tja waarom niet!! Bij het terug fietsen naar Blerick kreeg ik met toch effe een flash in mijn brein. Geen halucinaties, misschien wel maar weet hier niets meer van, maar ik kon over 3 of 4 dingen tegelijk denken. Dat was iets meer dan ik kon verdragen en wilde uiteraard kappen met die kwats. Uiteraard had ik er weinig over te vertellen en ik herinnerde me Nellekes woorden dat deze trips wel een uur of 12 doorgingen, ayayayay. Voor tijdverdrijving fietste ik naar de stad en kwam in café st Stephen uit waar ik voorheen nog nooit was geweest hier ontmoette ik Andre Alberts die me een of ander geweldig moeilijk verhaal ging ophangen met tekeningen en al om het verhaal nog maar ingewikkelder te maken. Andre was al moeilijk te volgen maar dit was nu iets waar ik nu effe niet zo goed tegen kon. En dan dat café dat was ook nog effe iets allerlei oude hippies en bizarre dieren achter de bar zoals een slangenbak en meer van dat soort dingen dat hielp enorm bij mijn relax blijven in mijn trip, niet dus.
Nadat ik Andre van me afgeschud had ben ik naar huis gegaan waarvan ik mijn gedachtes toen ik over de brug naar Blerick fietste nog glashelder herinner. Ik dacht als dit zo door blijft gaan met die meerdere gedachtes in een keer kunnen ze me binnen een week opnemen. Mijn hoofd branden en thuis probeerde ik in slaap te komen en het was weer een van de momenten waarop ik me zo alleen voelde. Pijnlijk alleen. De dag erna bij het wakker worden voelde ik me al wat beter maar de gekruisde gedachtes kwamen nog met flarden naar boven gedreven. Een ding, dit zou ik nooit meer doen.