Nederland / Deel 1

9 augustus 17:30 zouden we aankomen in Dusseldorff. De avond ervoor had Anyi nog de laatste keer alle koffers geinspecteerd en gecontroleerd, papieren, paspoorten die we eerst niet hadden en nu gelukkig wel. Het uur kwam dat we moesten vertrekken opgewonden positief met alles. Net van te voren vroeg Anyi me nog of we het geboortecertificaat en ons trouwboekje nog nodig hadden in verband met Boris. Ik zeg dat lijkt me niet echt nodig hij heeft toch zijn paspoort en daarin staat mijn paspoort weer vermeld, dus ik nam aan dat dat wel okee zat. Wij de straat op en de eerste de beste taxi hielden we aan om naar vliegveld Eizeiza te gaan. Ik bekeek me de situatie en dacht meteen; deze man is van zijn leven misschien 2 keer op het vliegveld geweest. Goed. Op de rondweg van Buenos Aires aangekomen realiseerde ik me dat ik mijn plugs vergeten was in mijn oren te doen. Goed, niet goed. Ik zou in de loop van de vakantie nog wel de kans hebben om dit te kunnen aanschaffen zodt mijn orengaten niet te hard zouden krimpen. Op het vliegveld aangekomen moest de taxichauffeur een parkeerkaartje hebben en hij wist bij god niet hoe hij het eruit moest krijgen, mijn gedachte van iets daarvoor werden beloond met een ja, klopt. Het geluk was met ons dat we Boris bij ons hadden zodat we niet hoefden te wachten bij Lufthansa, we konden meteen geholpen worden. De handbagage werd met de hand gecontroleerd op gewicht en werd goedgekeurd. Bij de check in werd ons gevraagd om geboortebewijs en trouwboekje van ons, ik zeg een groooote OOOeepsss. Wel godnondejuuuuu. We hadden nog 1,5 uur tegaan dan zou de check in gesloten worden. Op en neer gaan zouden we niet meer halen. Anyi probeerde haar moeder te bellen het was het enige nr. dat ze bij zich had. Gelukkig, ze nam meteen op. Met haar geregeld dat Irina die bij ons op de hoek woont en op Mumi paste de benodigde papieren regelde en die ons zou brengen. In de tussentijd was Anyi naar Internet gegaan en contact op genomen met haar vriendin La Negra om haar Irina te laten bellen hoever ze was aangezien de moeder op de een of andere manier niet meer kon bellen. Ze was op weg, het zou kantje boord worden.
Een kwartier voor sluiting kwam ze aan zodat we richting vliegtuig konden gaan.





Alles palletie in het vliegtuig behalve dat Boris niet wilde slapen ondanks dat we een bedje voor hem geregeld hadden. Het enige wat enigszins lukte was als ik hem in mijn armen hield en hiermee kon ik gaan zitten. Dit hield ik niet langer dan een uur vol aangezien mijn bloed uit de armen verdween en dit een behoorlijke pijn opleverde. Iets van 3 of 4 uur slaap heeft dit opgeleverd waarna het mannetje in een behoorlijke staat van ongemak verkeerde. De overstap van Frankfurt naar Dusseldorff ging gesmeerd en in de tussentijd kreeg ik toch wel enige zenuwen wie me zou op komen halen en om de familie weer te zien in levende lijve. In Dusseldorff waren Maria, Brendon, Esmee en Mam, meer dan ik had verwacht. Wat zenuwachtig werd er begroet, gekusd en Boris bewonderd, hij had zoals gewoonlijk weer een lachje voor iedereen. Met koffie en drop gingen we richting Sandra die nog eerst gebeld moest worden aangezien we onze plannen gewijzigd hadden. We zouden eerst naar het parkfeest gaan maar met de afgelopen nacht in de schoenen was dat een beetje veel van het goede. Bij Sandra aangekomen konden we meteen onze avonturen vertellen van de afgelopen weken paspoort Boris en het inchecken van Eizeiza. We hadden voor iedereen kadootjes meegenomen waarmee we meteen aan de slag konden. Dat breekt de spanning zullen we maar zeggen. Fijn om iedereen weer te zien en te spreken en fijn om bij Sandra te logeren die zoveel plaats heeft. Maar nog fijner voor Boris die zijn ogen uitkeek met de kinderen van Sandra. 1 ding was duidelijk hier was een hoop te leren voor hem.




De jongste Daan zou het voorbeeld en beste vriend worden in de loop van de tijd voor Boris. Daan die al kon lopen dat wou Boris ook, geweldig om hun comunicatie te zien zonder woorden maar gebrabbel, ze begrepen mekaar meteen. De 2de dag gingen Anyi, Boris en ik op de fiets naar Baarlo, dit was tevens ook Boris eerste fietstocht, er waren behoorlijk wat plekken waar ik een foto van wilde nemen. In zoverre nog in oude staat of nieuwe even wat herrineringen oppoetsen. En voor Anyi was het natuurlijk wel geslaagd om al die plekkken te zien waarover ik haar verteld had, mijn jeugd herinneringen. De kleuterschool stond ook op het lijstje tot mijn verbazing waren ze er aan het verbouwen. De deuren stonden wijd open en ik dacht hier kunnen we gebruik van maken om een foto te maken van het vijvertje in het midden van de school. Met goedkeuring van een medewerker mochten we naar binnen. Helaas werd mijn herrinering niet beloond, het vijvertje was pietpeuterig klein waarvan ik meteen het idee kreeg dat ze het verkleind hadden maar volgens de medewerker was ik niet de enigste die zo reageerde.




S’avonds kwamen Peter en Wim op bezoek wat enigszin onwennig ging. Het normale leven continueerde Vader en Moeder waren midden in de verhuizing en Peter en Wim waren hier druk mee. In de tussentijd werd er enige dingen gevraagd over mijn staat hoe en wat. Leuk. Dinsdagsmorgens was ik nog in Tegelen geweest om me nieuwe renschoenen te laten aanpassen bij shoefit. Hier hebben ze een methode ontwikkeld om je voeten te observeren calculeren en concluderen wat de beste schoen voor je is. Moest in de zaak over een mat rennen waar ik gefilmd werd en dit werd naderhand terug gekeken op afwijkingen. Gelukkig had ik geen speciale dingen alleen dat mijn voeten met rennen naar buiten wezen, 3 tenen. Dit resulteerde in Asics gel 111X tra. Het voelde allemaal meteen goed en dezelfde dag zou ik de proef nog op de som nemen om een duurloop van 70min. te ondernemen. Ik rende meteen dezelfde route die we dag ervoor hadden gefietst met nog een stukje extra. Toen ik ter hooghte van hoeve Anthonius was had ik een enorme dorst en realiseerde me dat we niet in Buenos Aires waren waar in elk park wel een fonteintje is om van te drinken. Bij de kerk in Baarlo kreeg ik het idee om naar Wim te gaan om te kijken of ik daar wat water kon scoren. Met geluk was Hugo en Jose thuis. Hugo net terug van zijn avontuur in Australie nog behoorlijk bij aan het komen kon me in het kort vertellen wat hem daar was gebeurd met voor hem de landkaart om het allemaal nog eens te verduidelijken. Ik ondertussen water drinkend en wat zweet achterlatend. Ik kon met hun afspreken om de komende dagen een fles buiten te zetten als ik zou passeren kon ik hiervan gebruik maken, geweldig!