Restaurant Urondobar

Begin dit jaar heb ik besloten om werk te gaan maken van het openen van ons restaurant. We willen de oude kolonieen van Nederland gebruiken als thema van ons restaurant met in de hoofdrol Indonesie. Aangezien ik alleen ervaring heb in de huiselijke keuken is het wel handig als ik wat ervaring opbouw in een profesionele keuken. Anyi heeft deze ervaring al en is volledig gediplomeerd en bevoegd. De broer van Anyi, Javier, heeft een restaurant en met hem heb ik al wat gesprekken achter de rug over onze plannen. Ik ken de cultuur hier niet goed genoeg of de wijken waar je beter niet iets kunt beginnen en waar wel. En hoe of wat met heel wat dingen. Hierbij offerde hij me ook de gelegenheid aan om wat ervaring op te doen in zijn restaurant en met mijn aanwezigheid aldaar kon ik met eigen ogen de dingen zien en vragen stellen die nodig zijn voor onze eetgelegenheids ontwikkeling. Ook wil ik eens een gesprek aangaan met de Nederlandse ambasade naar mogelijkheden. Maar om terug te komen op het item restaurant zou ik eerst een paar dagen gaan kijken hoe alles verloopt met inkopen doen en dergelijken.


De dinsdag, ergens in midden februari, die we afgesproken had had Javier al zowat alle inkopen gedaan dus toen stond ik er wel een beetje beteuterd bij te kijken. Als je zin hebt kun je ook meteen aan de slag vroeg hij aan mij, daar stonden mijn oren wel naar. Vanaf dat moment kreeg ik de orders van Pedro de chefkok om te doen wat hij mij vraagt. Ik kreeg al meteen te maken met dingen als dingen snijden, haken, hygiene en meer van dat soort. Rond een uur of 9 dacht ik toch maar Anyi beter te informeren aangezien de tijd van inkope al lang was overschreden. Ik vertelde haar wat er aan de hand was en ik kon haar bij wijze van spreke een gat in de lucht horen springen. Die avond ben ik tot het einde gebleven en ben ik er nog steeds. Dat pannen en potten behoorlijk heet zijn en messen heel scherp heb ik un ook ervaren. Van de tijd dat ik er un werk is er nog geen week voorbij gegaan dat ik me niet gesneden of verbrand heb. Al is het snijden nu voorbij, ik verbrand me nog alleen maar. Maar langzamer hand leer ik. Ik ga met de motor van Anyi naar het werk en daarbij heb ik me met het vast maken van het slot al 2 keer verbrand aan de uitlaatpijp. Ik ga ook nog naar school om wat certificaties te halen over het thema hygiene. Dat doe ik bij een school van een beroemde kok uit Argentinie, Gato Dumas. Hier doe ik nog een cursus die gaat over het herkennen van producten oftewel smaken, geuren ,textuur en uitstraling. Heel intresant en leerzaam, tja je moet toch wat met je leven en leren is leuk en praktisch en goed voor het brein. Dat is 4 uur per week 4 maanden lang, daarna zien wel weer wat betreft het aanbod, genoeg dingen die ik ook wel wil doen. Met al deze dingen moet ik behoorlijk gebruik maken van mijn Spaanse taal kennis. Daar had ik wel wat de knijp voor of ik wel voldoende achtergrond hiervoor had. Wat betreft de school alles in orde begrijp ook meer dan ik dacht, niet alles maar meer dan 3 kwart. Dat is ook zo in het restaurant meestal moet ik effe nog es vragen en verifieren. Maar met de tijd is het een herhaling van dingen en je verkrijgt vanzelf een wat betere taalschat. Wat ook grappig is dat l de vrienden en familie van Anyi en Javier me un aan de andere kant van de bar zien werken, verbaasde blikken en dan weer niet.



Willeke is tijdens miijn werk ook eens komen eten dat maakte de avond wel weer speciaal. Het verblijf in het restaurant resulteerd er in dat ik thuis ook behoorlijk aan het expirimenteren ben geslagen aangezien dat in Urondobar de hele tijd gebeurd. Alles maken ze er zelf van brood tot rookworst en ingewikkelde zalm die ingelegd is in kruiden, gravalex. Brood enzo maakte we hier al thuis maar dingen zoals zoutvlees en zouten eieren daarmee ben ik nu ook begonnen dat zijn dingen die tijd nodig hebben en we hebben hier geen toko voor al deze kost. Ook verschillende methodes van brood maken vind ik behoorlijk intressant. Brood met een ontwikkeling van 3 dagen en dergelijken met een smaak uiteindelijk, ik zeg effe woooooow. Pedro de chefkok is een persoon die behoorlijk op de hoogte is van diverse kanten. Hij intreseert zich ook in de technische en ontwikkelingskant van het koken en experimenteert er ook duchtig op los. Hij heeft er een batterij aan droogworsten liggen en hangen, yoghurt waar hij de hele tijd mee aan de slag is, al vind ik mijn eigen gefabriceerde yoghurt thuis toch geslaagder, dit met de achtergrond in Nederland, hier is namelijk geen yoghurt cultuur. Hier bestaat geen yoghurt zonder smaak, yoghurt is hier een product wat met iets samen gaat zoals het meest populairste vanille. Een onderwerp van Pedro en mij is ook onze ontwikkeling van beide zonen, Augustin en Boris, ze hebben een week verschil. Onze Boris loopt voor op tandjes oftewel de kiezen die hij heeft die heeft Augustin niet, nog niet. Verder werkt in het restaurant ook onze neef Sebastiaan daar die sommelier is en het restaurant voorziet van de nodige wijn die per week weer anders is. Uiteraard ook hoogst intressant en ik weer na 2 jaar wat alcohol tot me neem. Het restaurant heeft verder ook een sociale funktie daar van ontmoetingen van vrienden van Javier of van de vader. Het reilen en zeilen van het restaurant is toch effe een hele taak als je het zo van dichtbij kunt zien. Dit geeft me nog meer de power om te beginnen met ons eigen gebeuren.