4de / 5de klas

De sterreberg was het middelpunt van dit gebeuren. We waren met ongeveer een man of 15, van de klas, dat betekende dat er altijd wel wat spanningen onderling waren. Geklooi met zand gooien naar mekaar en meer van dat soort onzin. Op een gegeven moment kwam iemand met het nieuws dat aan de andere kant een paar Kesselse jongens aan het spelen waren. Tijd om die eens te grazen te nemen. We hadden het plan om erheen te rennen met z’n alle en ze eens duchtig te laten schrikken. Het gebeurde zoals gedacht, de jongens waren sneller weg dan we ons hadden voorgesteld. En wat helemaal fantastisch was was dat ze hun fietsen achtergelaten hadden. Deze hingen we zo hoog als mogelijk in de bomen. Wij wachtend in de struiken op de jongens totdat ze terug kwamen. Maar er kwam niemand terug, hmmmmm. Terug naar de sterreberg om te continueren in ons verveeld gedrag. Een tijd later kwam er iemand met de armen zwaaiend en iets roepend naar ons toe gelopen. Effe later konden we horen wat hij naar ons schreeuwde; ik ben Kissinger, ik ben Kissinger. Wij keken ons aan en dachten wat hebben we hier aan onze fiets hangen. Bij ons aangekomen zei hij dat hij de vader was van een van de jongens uit Kessel, ooooeps. Maar goed wij waren met een hele hoop gelukkig. Hij zei dat hij de fietsen van de jongens terug wilde kopen, wat wij er voor wilden hebben? Hij wilde dit op een fatsoenlijke manier oplossen zonder ruzie. Zo, we moesten maar eens met zijn allen overleggen wat we wilden. Op de een of andere manier waren we eruit gekomen dat we een kist appels voor de fietsen wilde hebben. Hij zei ons effe te wachten zodat hij ons de kist kon brengen. Zo gezegd zo gedaan. De man was enkele minuten uit zicht verdwenen waarna wij als idioten naar de bomen rennen waar de fietsen in hingen. Daar aangekomen zagen we dat de fietsen al verdwenen waren. Die vent had ons aardig te grazen genomen, nonde juuuuuuu.



Een 2de actie met dezelfde groep en een incident vond plaats op dezelfde berg. Als eerste hadden we bij Heintje afgesproken hij woonde bij ons achter in de Julianastraat. Nadat er al behoorlijk wat jongens zich aldaar hadden verzameld raakte Heintje behoorlijk opgewonden en wou ons wel een kunstje laten zien. In een paar seconden zat hij op de punt van hun dak. Schreeuwend naar ons wat we ervan vonden. Ik kan vertellen dat de moeder van Heintje er weinig aan vond. Het scheelde niet veel of hij kon thuis blijven in plaats van mee naar het bos. Op de sterreberg aangekomen hadden enige van ons waaronder Pier, Nollie en ik het plan opgevat om een ondergrondse hut te maken met een kachel erin. Want ja we hadden weer eens lucifers kunnen bemachtigen. En die moesten natuurlijk gebruikt worden. Na wat uren gegraven te hebben en de hut van een stevig dak voorzien te hebben. Dit werd natuulijk uiterst goed getest, want stel je voor als we de volgende keer zouden terug komen wilden we graag de hut verder gebruiken. Toen het ongeveer de tijd was om de kachel te gaan uit proberen, Pier en Nollie waren in de hut, stonden ik en een paar anderen van de klas bij de hut toen er een jager uit het niets opdook. Of de boswachter, in ieder geval de man had een groot geweer bij zich. Hij was uiterst nieuwsgierig of wij daar niets aan het vernielen waren en was op het uiterste om iets te ondekken. Hij had schijnbaar niet in de gaten dat hij op een hut stond en in de tussentijd er al een beetje rook uit de grond kwam. We kregen het er in ieder geval spaans benauwd van dat hij dit zou ondekken. Uit het niets kwam Pier uit de hut met zijn hoofd, de jager schrok zich wild dat er ineens iemand uit de grond verscheen. De hut was op het uiterste getest, en de rook niet ondekt, Pier ging onmiddelijk weer naar binnen om Nollie te zeggen dat hij moest stoppen. Pfffffffffff. Dat was echt dichtbij, ik herinner me dat we bij de opvolgende keer naar de hut hebben gezocht maar niet meer terug kunnen vinden.


Rond de vakantietijd was het ook altijd naar het Kempke, ten eerste om te zien wie er nog steeds in het dorp was en wat we met elkaar konden gaan doen. Hier in het Kempke op de wei had ik ook mijn eerste droom die uitkwam zo rond mijn 9 of 10 jaar. De jongens waren aan het voetballen en ik stond langs de geimproviseerde goal van 2 trainingsjasjes en overzag het spel. Als een flits in mijn hoofd herkende ik de situatie en realiseerde als ik hier bleef staan dat ik die bal tegen mijn hoofd zou krijgen. Wat hierna ook gebeurde. In schock ben ik naar huis gerend en ik had nu niet echt het idee dat ik hierover met iemand kon praten. Dat is pas veel later gebeurd de eerste keer in Helden Panningen in de opvang. Dat was zo’n beetje de eerste keer dat ik erover kon praten. Dat gedoe met die voorspellende dromen, of dejavu, maakte me behoorlijk angstig. Het vervelende, je kon nu niet echt zeggen wanneer en wat me de volgende keer zou overkomen.
Het Kempke was ook altijd de plaats om mekaar op te fokken met stoere verhalen. Een van die dingen ging over wapens in huis hebben. Hoe je je moest verdedigen als je ooit werd aangevallen. Daar was Joepie van “de Molen” natuurlijk de kampioen met zijn vader als jager. Die hadden een arsenaal aan wapens thuis vanwege het jaaggedrag van de vader. Her en der waren er nog jongens die zeiden dat ze ook een wapen in huis hadden, een luchtdruk pistool geweer om flôtse weg te jagen. En toen was het mijn beurt om hierop in te gaan. Ik dacht terug aan dat wat ik ooit eens ergens opgevangen had, dat mijn vader regelmatig in “de Zwaan” met de jongens van “de Hei” een pak rammel uitdeelde daar als ze weer eens wat te diep in het glaasje gekeken hadden. Maar het hoogtepunt was dat hij alleen op zijn brommer naar Kessel Eik was gegaan om een groep jongens een pak slaag te geven. Hoe en wat, verder wist ik op dat moment niet. Toen zei ik dat mijn vader vroeger een amateur boxer was geweest en dat het duchtig uitkijken was geblazen voor diegene die zich bij ons binnen durfde te wagen. Dat maakte meer indruk dan ik had gehoopt, met dit stoer verhaal kon ik weer een tijdje voorruit en natuurlijk moest dit menigmaal herhaalt worden. In de tussentijd kreeg ik wel een beetje knijp dat ze er thuis ook iets van zouden meekrijgen. Maar nee, het geluk was aan mijn zijde.