In de tijd dat ik op de LTS in Tegelen zat had iemand in mijn moeders oor gefluisterd dat de Edah aldaar wel heel goedkoop wit en bruinbrood verkocht. Als ik me wel herinner koste dit brood een kwartje, wie spreekt me tegen? En magere melk in plasticflessen, ergens rond een dubbeltje. Ik neem aan dat deze betrouwbare inlichtingen van tante Jo kwamen. Op een zaterdagmorgen waren moeders en ik al eens op verkenningstocht geweest om daar de goedkope waar in te slaan, dit was tevens ook voor de toekomst zodat ik wist waar de winkel was. Eens in de maand werd me gevraagd om naar de Edah te gaan na school, om het een en ander te gaan inkopen. Oftewel 2 grote tassen gemixt wit en bruin brood of een doos met melk. Op zich was dat allemaal niet zo erg om te doen maar het lastige punt was dat klasgenoten of bekende me konden zien tijdens deze actie. Jaa en dat vond ik wat minder. Ten eerste moest ik iedere keer een goeie rede verzinnen, ik moet naar mijn tante in Tegelen, waarom ik niet mee naar huis fietste als de school uit was en ten tweede moest ik ongezien in Baarlo zien te komen. Behoorlijk zweten dus. De meeste keren gingen ongemerkt voorbij totdat er een dag met regen volgde. Die keer had ik een doos met melk achter op. Met het naar onder fietsen naar het veer in Steyl brak de doos met melk open, het karton was zo slap als een krant van de regen, bijna alle flessen vielen op de grond er rolden richting Maas. Ik wist niet hoe ik het had op dat moment en wist niet wat te doen om zo snel mogelijk die flessen bij me te krijgen er was al een fles of 3 a 4 de maas ingerold. Het veer kwam al langzaam weer mijn kant op. Ik wist het niet meer en begon te huilen want ik had geen plastic zakken of wat dan ook om die flessen in te doen. Het veer kwam aan en de autos kwamen er alvanaf. Het veer was leeg en ik stond daar nog steeds met al die flessen om me heen en wachtte huilend af wat er ging gebeuren. De auto’s en fietsers achter me begonnen al naar het veer rijden, toen het veer half gevuld was kwam er een man met fiets aan en vroeg me wat er was, waarop ik zei dat ik niet wist wat ik met die flessen moest doen omdat ik niets had om deze in te doen. De goeie man had 3 plastic zakken bijzich en gaf me die om mijn terugtocht naar Baarlo te verzekeren met de aangekochte waar. Wat kan het leven toch fijn zijn af en toe. Na dit werd er weer aardig gezworen om noooooooit maar dan ook nooooit meer iets mee te nemen uit Tegelen.
Het veer zorgde nog wel voor meer incidenten die in mijn ziel gebrand zijn.
Een andere regenachtige dag, ik stond achter op het veer klaar voor vertrek. We wachtte tot een boot voorbij was. de achterklap en de ketting waren al omhoog. Komt er een duivenvriend, oude man van de maasstraat, van vader omlaag gefietst. Hij komt bij het veer aan maar kon er niet op. Het zou nog wel een paar minuten duren voordat we echt konden vertrekken. Hij riep de veerman om erop gelaten te worden waarop de veerman zei dat hij te laat was. toen begon de man te smeken om erop gelaten te worden waarop de veerman wederom zei; je bent te laat. Dat was echt pijnlijk hij kon best die man erop laten tijd genoeg iedereen kon dit zien, hij had er gewoon geen zin in om dit te doen. Begint die man me daar toch effe te huilen en zei dat hij de veerman niet snapte waarom hij niet meegenomen werd. En niemand maar ook niemand zei wat of reageerde hierop. Dat was wel effe pittig. Mijn hart deed er pijn van om dit te moeten zien. Toen we vertrokken was de man nog steeds aan het huilen en ik kon alleen maar kijken en luisteren. Tot niets meer hoorbaar was.
No comments:
Post a Comment