Halve Marathon 21 km

Vandaag was het dus zover na enkele weken intensieve training de halve marathon.
100derden gedachtes waren al voorbij gevlogen hoe ik de 21km zou voltooien.
In de laatste week vroeg Cesar, trainer, me om in de marathon geen horloge te dragen en puur op gevoel te rennen aangezien hij ook wist dat dit alleen voor mijn ervaring zou zijn.
In de laatste week voor de marathon had ik nog eens gewisseld naar mijn oude schoenen om het verschil te ondergaan. De dag erna had ik meteen last van mijn knieen en mijn enkels slecht plan.
Ook had ik de knijp dat deze marathon afgezegd zou worden omn de een of andere reden. Tot op het laatst heb ik de pagina van de "club de corredores" bezocht om te checke. Niets aan de hand tot vanmorgen ik kon met gerust hart vertrekken om 7.00 na 2 koppen koffie en zeer veel zin.
Na alles afgegeven te hebben mijn warme kleding, geld en sleutels ging ik me opwarmen voor de marathon. Ik kwam Cesar tegen die er ongeschoren uitzag wat een verassing voor mij was omdat hij totnu toe altijd geschoren is. Mijn plan van de marathon was om het rustig aan te doen wel tegen het puntje van kunnen maar met nog iets over zodat ik niet na 10 km al met de tong op de knieen zou lopen. Bij de start posteerde ik me vrij vooraan ook hier had ik me voorgenomen om meniet gek te laten maken en als een idioot van start gaan, rustig aan met beleid 21 km te gaan. Aldus geschiede na enkele minuten verscheen Mono, aap, voor me en zei dat hij met de meisjes mee zou rennen. Deze lui trainen ook bij Cesar vandaar. Ik groette hun en ging voorrruit in mijn eigen tempo. Alles voelde goed aan en ik vroeg me al af hoe ik eraan toe zou zijn met de 10 km achter me. Rustig aan maar niet te rustig. Bij de 5km lat zag ik dat ik op 25minuten zat, behoorlijk snel voor mijn doen oooeeeii denk aan de komende kilometers Kor, rustig aan maar niet te rustig.
bij de 10 km lat zag ik dat ik op 52 minuten zat helemaal prachtig dat had ik al helemaal niet gedacht en daarbij voelde ik me nog helemaal geweldig fit. Rustig aan maar niet te rustig, verder. 15 km daar werd het wat lastiger mijn benen voelde zwaar aan en het was moeilijk om weer op gang te komen na het bekertje water. Toen we ariveerde bij de bossen van palermo zat ik helemaal in een dip en wilde niet meer vooruit. Op de een of andere manier brand er iets in me af in de laatste kms wat ik ook ervaar bij de andere kortere marathons. zal wel iets te doen hebben met het brein denk ik.

Actiefoto gevonden bij "Club de corredores"


Maar ik had me voorgenomen om me niet te laten kennen de laatste kilometer en echt alles te geven. En dat lukte ook!! Alles maar ook alles eruit gegooid ik haalde alleen maar mensen in niemand haalde mij in, geweldig!! Bij de finnish zag ik dat de klok op 1 uur en 49 minuten en 32 seconden stond. Helemaal geweldig aangezien ik van 2 uur uitgegaan was en alles wat eronder zou zijn zou alleen maar meegenomen zijn. Maar dit nee dit had ik niet verwacht. Na mijn medaille in ontvangst genomen te hebben ging ik trots op zoek naar het clubje waar ik de laatste maand mee samengetraind had. om de dingen te bespreken en te vieren!