Weer na huis

Na weer een 1/2 jaar in de schans te hebben vertoefd kreeg ik de drang om weer naar huis te gaan. Met mijn ouders had ik een gesprek om dit te kunnen realiseren, dit kon met enkele voorwaardes. Werk hebben bij thuiskomst en hun regels respecteren. Ik stond in die tijd op het punt om 18 te worden zodat ik me kon inschrijven bij een uitzendbureau, Randstad. Ze hadden meteen werk voor me, ik kon aan de slag bij ijzergieterij de Globe in Belfeld. Met dit feit kon ik op mijn 18de verjaardag weer terug naar huis keren. Bij mijn ouders was het behoorlijk wennen, om weer onder gezag te staan alhoewel de regels nu aardig wat losser waren. Ik kreeg toch zo af en toe weer wat toegeschoven waar ik helemaal niet zo blij mee was. Er werd me verteld dat ik het autorijbewijs moest halen, zo niet dan ging ik maar wat meer huur betalen, vreemde regel uiteindelijk ging ik dat dan ook doen maar tot op de dag van vandaag nog steeds geen rijbewijs. In het midden van de rijlessen verhuisde ik naar Kessel waar alles verwaterde met het rijden en mijn prioriteiten ergens anders legde zodat er ook niets meer van terecht kwam. Maar voor het zover was ging er nog heel wat water door de maas. In het begin bij thuiskomst was iedereen redelijk blij met uitzondering van moeders en Sandra die waren heeeel blij! Ik probeerde me weer enigszins in te nestelen wat niet geheel lukte. Dat rare vrijheidsgevoel bleef maar in me rondwaren en met het vorderen van de maanden werd dit alleen maar sterker. Het werk beviel wel tot bepaalde hoogte, aangezien er toch brood op de plank moest komen en ik zag niet meteen een manier om hieronder uit te komen. Zeker niet in de omstandigheid van samenleven met mijn ouders. Prachtig, aan de andere kant van de Maas was de Globe waar ik gemakkelijk heen kon fietsen. In de winter kon ik met het busje mee als ik wilde. Als eerste moest ik kernen maken, wat geklooi met zand en chemie die uitgehard zou worden in een oventje. Super relax iets te relax maar okee om te beginnen. Mijn 2 collegas waren allebei van verdacht minder IQ voorzien, zoiets als ter werkgestelde van de WAA. Er waren daar wel dingen die me wel intreseerde om ook te doen zoals het vormen van kastjes indrukwekkend was dat de gehele machine zich omdraaide en een gevormd kastje erruit kwam. Wat wel opviel was dat er veel buitenlandse mensen werkte, vooral veel Turken, Spanjaarden, Italianen en een paar Marokkanen. Hiermee had ik nog weinig ervaring hoogstens ten tijde dat ik naar de LTS in Venlo fietste, naast gieterij Geeradts in Baarlo waar gastarbeiders in houten kotten slaapte en hun dagelijks leven doorbrachten. Maar verder ook niets meer. Wist er ook niets van van achtergronden hoe of wat. Na enkele weken werd ik gevraagd of ik kon uithelpen bij de vormmachines aangezien een van de Turkse medewerkers ziek was, deze machines werden alleen door Turken gebruikt. Dit werk was wel effe aanpoten dat was wel effe wat anders dan wat simpele kerntjes maken. Zweten geblazen om op tempo te blijven. Door al het zandgedoe en natte omgeving kreeg je daar iedere dag een verplichte liter fles melk of chocomelk om je lijf enigszins te zuiveren, dat was wel aangenaam, gratis!! Verder geen gedachtes over hoe ongezond de hele situatie wel was, maar goed. Na enkele weken vonden mijn collegas me schijnbaar niet meer zo leuk en begonnen enkele me enigszins te pesten, bij de koffieautomaat voorkruipen, uitschelden en dergelijken, waar ik echt de ballen van snapte. Op een gegeven moment komt er zelfs een hamer naar me toe gevlogen die miste me op enkele centimeters al wist ik niet zeker of deze voor mij was bedoeld. Het hoogtepunt was wel op het moment dat ik door de rijen van vormkasten liep en tegenover me een colega kwam die bij het paseren me een stomp in de maag gaf, gratis en voor niets. Dat was wel de druppel, zwaar overstuur ging ik naar de personeelschef en bood mijn ontslag per direct aan. Hij kreeg me gelukkig kalm en beloofde me ander werk, dat ik dan ook de volgende dag kreeg, ik mocht om tot rust te komen de middag vrijnemen.



De volgende dag werd er me wel het een en ander helder bij de toelichting waarom me dit was aangedaan. De lui van de vormmachine wilde niemand anders daar hebben dan iemand uit Turkije, ik vroeg me af waarom ik daar nu het slachtoffer van moest zijn en hun niet meteen naar de personeelschef hiermee gingen. Gelukkig had ik daar ook nog mijn Turkse vrienden Yilmaz en Ali, 2 oude Turken die echt geintreseerd in mij waren en ik in hun. Ik werd diverse malen uitgenodigd om bij hun thee te komen drinken wat ik dan ook een paar keer gedaan heb. Daarbij werden enkele zoete Turkse dingen bijgegeven met veel honing waar ik nog niet zo bekend mee was op dat moment, maar overheerlijk. Ze woonden in een pension op de Martinusstraat 22. Enkele jaren later zou ik een vaste bezoeker worden van Martinusstraat 24 het Venlose kraakpand. Yilmaz was al iemand van in de 60 jaar en ik vond hem wel een beetje zielig dat hij ver van huis was zonder vrouw of kinderen, volgens hem zouden die ieder moment overkomen naar Nederland. En Ali hetzelfde al was hij enkele jaren jonger. Fijne mensen. Bij de Globe kwam ik bij de handvormers te staan waar ik kasten moest vullen met chemisch zand dat binnen een half uur knoekie hard was. Ik vond het wel klote voor de man die voor mij moest wijken aldaar.