Delen

De eerste keer dat het me echt opviel was toen Anyi en ik naar een feestje gingen en Anyi vroeg of ze iets mee kon nemen? Neem wat te drinken mee was het antwoord. Dat hield in dat we drinken mee moesten nemen wat we graag wilde. Het was een verjaardag wat meteen opviel was de verschillende soorten bier, wijn, cola, enz enz. Je staat er in eerste instantie niet gelijk bij stil als je gewend bent als ontvangende partij alles zelf in te slaan of te maken. Ook is het vrij gewoon om het toetje mee te nemen als je ergens uitgenodigd bent om te komen eten, meestal ijs of je gekochte toetje. Anyi heeft meer de gewoonte om zelf wat te maken zoals een chocoladecake wat het altijd wel goed doet.



Verjaardag La Negra: Zoek Anyi op de foto.

Zoals ik ook al eerder vermeld had zijn ze hier verwoed mate drinkers en dat doe je samen uit een beker met een zuigpijpje. Dan de lui die gezamelijk op de stoep staan op vrijdagavond en een fles bier delen om de week af te sluiten, dat gebeurt met plastieke bekertjes of gewoon gelijk aan de fles met zijn alle. De flessen zijn wel van een liter dus das toch effe flink doordrinken zodat het bier niet koud word. Dit gebeurt ook met cola of sprite of wat dan ook. Delen is hier de gewoonste zaak van de wereld iets wat we bijna niet meer kennen in het Nederlandse, de nood is niet aan de man das ook zo. Dat item speelt hier gedeeltelijk nog wel dus heel normaal als je iets deelt. Gisteren nog rende ik door Parque Centenario en zag voor me een vrouw die aan een echtpaar iets te drinken vroeg van hun flesje, het flesje werd meteen overhandigd.
Ook bij de bedelende mens hier op straat is het de normaalste zaak van de wereld om hun dat te geven wat je niet opkunt. Alhoewel je hun natuurlijk eerst vraagt of ze het willen. Mij geeft het wel een bepaalde nostalgie die ik nooit gekend heb maar in ieder geval wel miijn fantasie aanspreekt. Ik stel me tenminste voor dat dit in de vroegere dagen wel gespeeld zou kunnen hebben zoals vlak na de oorlog. Alles op de pof en lenen bij de buren niet omdat je het niet hebt maar omdat je het niet kunt betalen. En als er iets gevierd werd lijkt het me logischer wijs gewenst dat iedereen ook wat meenam. Mij geeft het in ieder geval wel een goed gevoel als ik dit zie.

Boris eerste concert

Gisteren gingen we om 19.00 naar het concert van het Berlijnse symphonieorkest op de grootse avenue ter wereld 9 de julio. Het was Boris premiere om een concert te bezoeken, beluisteren en te bekijken. Alhoewel beluisteren dat hebben we wel eens samen gedaan, op de televisie met de Argentijnse dirigent, pianist Daniel Bairenboim. Anyi voelde zich niet te best ze kampte met een opkomende griep en bijkomende verhoging. Aldus konen we haar een paar uur rust geven. Boris was opzich ook niet in beste staat met zijn constant lopende snotneus maar het uur van vertrek was het nog een aangename 28graden, niets te klagen dus. Aangekomen bij de Obelisco zagen we al een berg van mensen het bleken er meer als 30.000 te zijn. Aangezien Boris nogal onrustig is de laatste tijd dacht ik om maar meteen naar achteren te gaan waar hij zich vrij zou kunnen bewegen. Wat ook bleek. Wat ook bleek was dat het orkest van die geweldige mee-neurie werken speelden die iedereen wel een keer of wat gehoord heeft en daarbij zijn gevoel voor klassiek vrije loop kan laten gaan. De incidentele klassiekliefhebber zogezegd. Er waren in iedergeval genoeg andere lui met hun kinderen daar die ook geentertained moesten worden net als Boris. Het eerste half uur lukte nog wel met droge koekjes geven, daarna nog wat te drinken zodat zijn snot gehalte nog wat aangevuld kon worden. Helaas was ik de zakdoek vergeten die al dat snot zou moeten opvangen wat tot gevolg had dat ik maar mijn broek moest gebruiken, hmmm. Na de koekjes en drinken gingen we maar wat wandelen hij achter de buggy en ik dirigerend. Wat Boris wel intrigeerde was het applaus, ik probeerde hem mee te laten doen maar at lukte niet echt. Hij was onder de indruk dat al die mensen aplaudiseerden en ik klappe in de handjes zong. Wat hij een geweldig liedje vind en allegebaren hiervan kent. Dus al die mensen doen nu klappe in de handjes. Met tijd en wijle ving ik ook nog een glimp op van orkest en muziek. Rond 20.45 breide we er een eind aan en togen huiswaards.

Nog een videootje van iemand die er ook was.

Baarlo 1979

Na enig oponthoud continueren we weer met mijn perikelen uit de pubertijd.

Een half jaar later nadat ik weer thuis woonde was mijn 2de ervaring met trippen deze keer met een ervaren Jaap Terwind die me beloofde dat alles okee zou gaan. Wat ook gebeurde en het was ook een fantastische ervaring. We waren in Jaaps huis waar hij een LP opzette met strandgeluiden ruisende wind en op het strand slaande golven. Daarbij had hij een plant op de zij gelegd en tegen me verteld om op de plant te letten wat ermee gebeurde. De plant bewoog haar bladeren open en dicht fantastisch. Hierna een een lp van Vangelis, Spiral die het wonderbaarlijk ook fantastisch deed.



Na de plaat gingen we naar buiten om een frisse neus te halen en alles was relax en fantastisch. We gingen naar het missiemuseum in Steyl wat Jaap al meerdere malen in deze staat had bezocht en wat een fantastisch effect zou hebben. Daar angekomen gingen we als eerste het vlindergedeelte binnen wat waanzinnig was. Kleuren en de grotes van de vlinders ongekend. Door de grote hoeveelheid van vlinders die aanwezig was begonnen ze zich uit vanzelf dar rond te vliegen onbegrijpbaar machtig.
Hierna volgde het bizarre deel van het museum waar de afgezaagde olifantpoot stond en het bebloede hemd van de missionaris hing. Jaap hield alles onder controle en lachte alles weg wat voor mij werkte. Na het museum gingen we naar het tegenoverliggende café om naar een potje biljart te kijken. Hoogst amusant en Jaap had een grote mond tegen iedereen wat ik wel kon waarderen en dat met zijn raare Limburgs, geweldig. We besloten de dag om door de weilanden weer terug naar huis te lopen om hierna naar de kelder, Sjiwa, te gaan. Waar we afsloten met bier en jointjes.




Jaap Terwind was een Hollander die in Baarlo woonde en werkte als hovenier. Daarbij was hij uiterst geintreseerd in de natuur en hout. Met muziek viel hij in de hippie categorie met de halucinerende muziek en rock. Alles was bij hem thuis aan concerten of uitgaan in andere plaatsen waagde hij zich niet aan. Tenminste niet met ons clubje. Hij huurde een kamer in het oude bankgebouw in Baarlo waar ook een Ier woonde ook hij werkte in de buurt maar meer in het bouwgebeuren. Hij blowde ook als een ketter en dronk bier als een goeie Ier. Ozze Philip nog een geweldiger accent als Jaap als hij Limburgs sprak. Philip ging wel wat meer op pad ook met ons al trok hij wat meer op met de iets oudere generatie. Om nog op Jaap terug te komen, hij had een draaibank in zijn kamer staan waar hij behoorlijk wat plannen mee had. Soms als ik daar op bezoek kwam lag de halve kamer onder de krullen, had hij weer wat gedraaid een tafelpoot of een andersoortige versiering. Ook had hij op een gegevne moment wat beesten in huis dat maakte het er wel wat spannender op. Enige vogels waar ik nu effe niet op de naam kan komen was bij het openen van de deur tussen deur en muur gekomen en verplet de andere was ook een dood voorspeld die niet echt zonder pijn was. Jaap wilde ook wel graag het vaderfiguur spelen wat ik wel amusant vond en soms ook wel kon waarderen. Toen ik weer uit Baarlo vertrok verloor ik contact met hem en ergens in de jaren 80 vond hij de dood met een longaandoening, hij was amper 30 of nog niet eens. Op dat moment heb ik hem nog wel in het oude ziekenhuis in Venlo opgezocht. Hij was op dat moment in relatie met Marion Deenen waar ik het behoorlijk mee te doen had.
Ook deden we velen concerten en festivallen aan zoals Jazzbilzen, Belgie, waar ik James Brown zag, Ike en Tina Turner en Lou Reed Het geluk was dat de poorten open waren voor iedereen, anders had ik het alleen gehoord. De dagen dat we daar waren hadden we het druk genoeg met organiseren van drugs of vriendschappen aanleggen die drugsverwant waren. Waar we inderdtijd altijd mee scoorden was de zandpijp waarvan wij dachten dat die in Baarlo was uitgevonden. Bij het Kempke in de zandbak werd de eerste zandpijp gemaakt door Toet en companen. Het systeem was simpel plaats een pvc pijp met een gat onder in een berg met zand vul de pvc pijp met koude natte steentjes uit de beek en vul de top met goeie hash nu zou het dus wiet zijn neem ik aan. Het effect was fenominaal het is te verglijken met de water pijp maar komt net effe iets harder aan door de kou. Dan kon je effe gaan liggen als je een teug hiervan genomen had. En deze pijp bouwden we bij iedere buitenactiviteit die altijd wel wat nieuwe hash vrienden opleverden en soms wel meer dan hash alleen. In dat eerste jaar in Bilzen had Lee opium weten te scoren. Wij met hem het dorp in om daar er eens duchtig van te gaan genieten met al dat volk daar. Aangekomen zochten we ons een plaatje op het terras van een cafeeke. Na hier een 10tal minuten gezeten te hebben komt er een motorbende binnengerold en begint er zonder twijfel meteen erop los te meppen op iedereen die voor hun neus stond. Zo bang als wat rende we het dorp uit en rende een bosje in waar we op een gegeven ogenblik bij een uitkijktoren uitkwamen. Wij, met zijn alle naar boven om ons eens duchtig met de net gescoorde opium te bedwelmen. Wat een fantastisch spul, met recht ben ik blij dat dit maar zeldzaam te krijgen was op de markt hier zou ik met recht en genot een behoorlijke verslaving aan overgehouden hebben. Dat gebeurde later evengoed maar goed met andere spullen. Voorzichtig keerde we terug naar het dorp wat er verslagen bij lag alle winkelruiten aan gort en de terassjes vernield, dat hadden we gelukkig gemist.



De volgende morgen liepen Ger en ik terug naar het dorp om nog eens de zaak te bekijken, onderweg kwamen we nog wat wazige figuren tegen, hare krishna of zoiets, die gratis voedsel en drank uitdeelden. Hiervan maakten we dankbaar gebruik of we na de maaltijd ook nog eeen bijeenkomst wilden bijwonen, nou nee dank u we hebben nog wat te doen daaaag.

10km van Hospital Italiano

Vandaag de 10 km van Hospital Italiano gerend. De vooruitzichten waren al een beetje donker voor mij aangezien de zomertemperaturen hier zijn begonnen. Plus 30 graden das nu niet iets voor mij. Maar aan de andere kant was ik redelijk goed voorbereid qua training. Afgelopen zaterdag voor alle voorzichtigheid nog eens aan Yuyo mijn trainer gevraagd wat in mijn mogelijkheid ligt.
Het moest mogelijk zijn om de 10km rond de 45 minuten te doen wat betekent 4,5min per km.
Op zich zag ik datook wel zitten en vatte het plan op om het horloge weer eens mee te nemen. De laatste wedstrijden had ik dieiedere keer thuisgelaten met prima resultaat. Om kwart over 7 ging de wekker af vanmorgen om mijn eerste bak koffie naar binnen te schenken. En vlot hierna de 2de, ik dacht nog even om een banaan te eten maar zag hier toch vanaf. Met de metro naar het centrum, waar alleen mensen van de nacht in zaten die naar huis gingen. En een man die ik ervan verdachte dat tie ook naar de wedstrijd ging. Rustig naar de costa gelopen met onderweg nog een op de kop getikt flesje water. Het leek me zeer zinnig om me van water te voorzien voor de wedstrijd. Alleen dat gepis war je ervan overhoud, uiteraard van mijn eigen zenuwen. In de tussentijd nog wat collegas van het trainen gegroet en de condities gepeild. Een minuut of 20 van tevoren ben ik me wat warm gaan rennen wat toch wel erg nuttig is. Nog effe naar de wc en naar de start waar ongeveer een man of 600 a 700 mensen klaarstonden. Nog 10 minuten, het is warm en probeer zoveel mogelijk in de schaduw van een boom te blijven.




En dan looooos ... waar blijft de eerste km wooow 4.20 een beetje te snel maar effe afremmen. Goed dat lukt de 2de km tot zelfs aan de 5de km.
Maar dan word het allemaal zwaar, ik krijg er al direct spijt van dat ik geen water gepakt heb op de 5km post. En dan zakken mijn tijden in als een leeglopende ballon. Op km 8 krijg ik weer wat moed maar dat is zeer tijdelijk. Uiteindelijk finnisch ik in 52,5 minuut helemaal uitgeenergied en behoorlijk teleurgesteld. Goed het is zoals het is en we zullen zien wat er in de laatste wedstrijd van dit jaar gaat gebeuren op 30november. Een wedstrijd voor teams waarin ik dus nu ook zit Armand en ik het team Coram. U zult nog van ons horen!

Venezuela IV

De laatste 3 dagen stonden geheel in het teken van voorbereiding, we kregen een uitstekende plaats toegewezen, Museum Otero, voor de performance. We waren met zijn alle erna toegegaan om de plek te bekijken voor de mogelijkheden. Waar de constructie kon staan en we de vlaggen konden hangen om opgetrokken te kunnen worden. Dat zou alles vanaf het dak moeten gebeuren wat 16 meter hoog was, ook de suspension. Eerst het touw 12 meter omlaaglaten om daar de pully te besvestigen om te takelen. Het was een soort een mini auditorio, omheind met bamboe-----, waar we gebruik van konden maken. Van de bamboe wilden we ook gebruik maken al werd er eerst wat moeilijk over gedaan, ons voorstel om alleen de dode bamboe te gebruiken werd goedgekeurd. De dag erna zouden Anyi, Boris en de rest van de club bahalve Harm en ik naar het strand gaan. Wij zouden een eerste start maken voor de performance. De opbouw van de bamboestructuur. Zoals alles daar erg langzaam ging ging het die dag ook erg langzaam, we waren bijna niets opgeschoten. De bamboe gezaagd maar dat was het dan. Het laatste deel van die dag stond in het teken van zoeken naar rond ijzer van 6mm. Wat helaas niet lukte in de uren die we daar mee bezig waren. Positief was dat we een paar telefoon nr. op de kop hadden getikt die het spul zouden hebben. Edgar de man met wie ik it allemaal aan het regelen was had gelukkig ook nog contacten om het ijzer spits te slijpen. Al zag ik al problemen bij het vraagstuk wat is spits? Ik wist al meteen dat dit niet aan mijn normen zou voldoen en dat ik zelf aan de slag zou moeten. De dag voor de performance hadden we alles waar we om gevraagd hadden. Om diezelfde morgen rond 11.00 aan de slag te gaan. De structuur stond er in een paar uurtjes hierna kwamen de speren die inderdaad nog eens aangeslepen moesten worden. Harstikke blauw de punt en niet scherp. Met een handschuurmachinetje van het museum de punten een voor een nog eens nagegaan. Wat niet echt handig was dat de speren 3 meter lang waren, maar goed alles went. Rond een uur of 15.00 kwam de rest van de club om ook een hand toe te steken in het afmaken van de ruimte. Wat decoreren en schoonmaken. Rond 19.00 gingen we met gerust hart weer naar het hotel met de zekerheid dat alles klaar was voor de performance de volgende dag.
Op dezelfde dag van de performance hadden Anyi, La Negra, Nick en ik een voordracht, gekoppeld aan bodymanipulatie en rituelen. Deze voordracht geintroduceerd door Nick met diverse oude culturen in aanzien van bodymanipulatie heden ten dage vervolgd door La Negra met haar eigen ervaring en de vrouw als middelpunt in de huidige beweging. Anyi’s visie, ervaring over het gebruik van kavadisperen en wat deze teweeg brengen in lichaam en geest en als laatste mijn onderwerp handelend over het gebruik van een bewustzijnsdieet dat ondersteunt en verrijkt in de ervaring van een ritueel. De organisatie had gezorgd voor een persoon die voor en na een korte beschrijving gaf wat er gehoord ging worden of was gehoord. Zover als ik met mijn Spaans ben deed de man dit geweldig en beter dan menig onder ons. Er was ook behoorlijk wat volk op afgekomen om de voordracht te beluisteren. Na dit was er ruimte om vragen te stellen, die ook behoorlijk gebruikt werd. Aan ieder werd wel het een en ander gevraagd over hun voordracht wat in San Paulo wel effe anders was. Daar kreeg ik alle vragen van degene die een voordracht deden. Hierna moesten we weer op de foto voor diverse kranten en interviews en wat persoonlijke aandacht voor een en ander persoon.




De rest van de dag stond in het teken van de performance.
Het gehele toneel was voorbereid om betreden te worden, aangekleed met bloemen, getekende figuren van zand, op de grond en brandende kaarsen.
Als eerste zou Electra op toneel verschijnen met 2 bailerinas die de grond voorzagen van bloemen. Hierna volgde Anyi met La Negra die plaatsnamen in de plastic bakken in een konstruktie van bamboo die de speren van 3 meter zouden ondersteunen. Op de plaats werden de dames met zand bedekt tot hun onderbuik waarna Harmjan de eerste 4 speren van 3 meter op de rug kon inzetten. Karina verscheen op de rituele grond om een van de vlaggen met 2 haken in haar borst omhoog te hijsen. Geduurende de gehele performance zou ze een spel van spanning op de borst aangaan. Ceviche onderging eenzelfde procedure alleen was hij aan een boom gekoppeld met 2 haken in zijn rug, we kunnen hier spreken over een getemperde vorm van firedance. Hierna was het mijn beurt om de lopende vorm van de kavadikroon te laten zien zoals op de opening van het festival. Begleid door 4 dansers waarvan er 2 bloemen voor mijn voeten strooiden en de andere 2 pirouttes maakten achter me. Na een ronde door het publiek begaf ik me weer naar binnen waar ik me moest voorbereiden op het laatste deel. Buiten ging Luis aan de slag om een kniesuspension voor te bereiden met Nick.
En public werd Luis voorzien van haken zodat de mensen ook enig idee hadden hoe dit te werk gaat. Langzaam trok hij zichzelf omhoog om heen en weer te zwaaien. Dit alles in een rustig tempo niets gehaast of opgefokt. Gedurende iedere overgang van ritueel werden Anyi en La Negra voorzien van weer een paar extra speren.




Als einde deed ik een balldance die opgebouwd werd met bewegingen die de aangehaakte limoenen, bloemen en plaatselijke vruchten in beweging brachten. Naarmate de dans heftiger werd werd ik met nog meer waterballonen en meel bekogeld. Dit had een bijzonder stimulerend effect op de dans. Als een steen viel ik op de grond, uitgegleden door al het water en meel waarmee de performance als geheel eindigde. Hierna namen we het aplaus in ontvanst en gaven een aplaus terug aan het publiek voor hun belangstelling. Naar wat ik hoorde in de kleedkamer was iedereen uiterst tevreden over de gang van zaken, tijd om in de douche te springen en me te ondoen van meel zand en bloed. Helaas lukte dit niet al te best met het koude water wat ze aldaar hadden zodat ik dit in het hotel nog eens dunnetjes over moest doen.




Voor de voordracht hadden Anyi en ik nog wat geld gekregen en hiervan wilden we een nieuwe camara kopen, dezelfde als Paulus. Met de check naar de bank gegaan waar we helaas werden geweigerd met de check en ook helaas konden we niemand van de organisatie bereiken om het probleem op te lossen voor sluitingstijd. De volgende dag, de laatste dag, hadden we tijd tot 11.00, dan zouden we opgehaald worden om naar het vliegveld te gaan, om de camara te kopen. Om half negen ging ik op pad met iemand van de organisatie en Ceviche onze fotograaf. Tot half 11 hadden we nog steeds niets gevonden en in die tijd kamen we er ook achter dat de Bolivar niet zoveel waard was dan we gedacht hadden of de dingen waren er heel wat duurder. Aangezien we de camara niet konden kopen die we wilden. Uiteindelijk om 11.00 stonden we in een Sony winkel waar ik precies op 4 bolivar na ons geld besteede aan onze nieuwe camara. Een half uur te laat kwamen we in het hotel aan om meteen in een taxi te springen richting vliegveld. Zonder al te veel problemen zaten we 4 uur later, jaja met enige vertraging, dan ook daadwerkelijk in het vliegtuig richting Buenos Aires.

Stenen uit Lourdes

Vandaag was ik mijn jeugdverhalen wederom aan het corrigeren en stuitte op het Lourdes verhaal met de stenen die Opa en Oma altijd meenamen voor de kleinkinderen. Die stenen vond ik niet echt lekker maar bij gebrek aan snoep doordeweeks was ieder snoepje welkom ook de minder snoepstenen uit Lourdes. Wat mij bezig hield en niet mij alleen is waarom stenen snoepstenen???
Vandaag had ik me voorgenomen om hier een antwoord op te vinden en ik denk dat ik het gevonden heb.
Lees wat ik gevonden heb en trek je conclusie.

“Veel Nederlandse priesters trokken na de Maria-verschijning aan Bernadette naar Lourdes en namen een steen mee uit de grot. In de 19de en 20ste eeuw werden deze stenen vaak als hoeksteen gebruikt van een Lourdesgrot, die de pastoor in of naast de kerk liet opmetselen.”

Ik schat dat er op een gegeven moment een verbod is gekomen op het meenemen van stenen uit de grot en dat ze hier een bijzonder goed alternatief in de vorm van snoepstenen hebben gevonden.

Uiteraard kwamen er nog meer resultaten die aanverwant waren maar niets van doen hadden met de stenen. Bij intresse lees de onderstaande gevallen van relekwieen en relieken.




Pastoor Maessen was ook een bijzondere vereerder van Bernadette Soubirous aan wie Maria in Lourdes verschenen was. Tijdens een reis is het hem gelukt een gedeelte van haar hoofddoek te bemachtigen. Met zijn tanden had hij er een stukje afgerukt. Deze relikwie is later erkend en samen met het erkenningsdocument in een lijstje bij de grot opgehangen. Naast de verering van Onze Lieve Vrouw van Lourdes ontstond ook die voor Bernadette, vooral toen ze in 1933 heilig verklaard werd.
De pastoor wilde de aandacht vestigen op de verering voor O.L. Vrouw van Lourdes. Daarvoor had hij geld nodig. Toen hij pastoor werd vond hij slechts 18 1⁄2 cent in de offerblok. Hij begon een bedeltocht in de eigen parochie Swolgen en in de buurtdorpen. Het resultaat loog er niet om. Er kwamen zoveel pelgrims, dat men niet bij de offerstokken, de kandelaars of de kaarsenbak kon komen. Men kon nergens mee bij. Een enkele keer ontstond er ook een schrikbarend tumult voor de communiebank als de pastoor de devotionalia aan het wijden was. Met de grootste moeite kon hij de orde herstellen.

Heiligen, relieken en reliekhouders

Heiligen kunnen we omschrijven als helden van de kerk. Ze hebben een voorbeeld- en beschermingsfunctie voor gelovigen.
De heiligverklaring vond pas na het het overlijden plaats. De stoffelijke resten van heiligen – relieken (relinquere = achterblijven) – zijn dan ook eeuwenlang vereerd als voorwerpen van grote waarde . De gelovigen konden ze bezoeken. Men dichtte de relieken ook macht toe bij ziekte en gevaar. Omdat een reliek vaak grote stromen pelgrims naar de kerk bracht, hadden ze ook een economische functie. Veel steden en abdijen dankten een groot gedeelte van hun inkomsten daaraan.
De complete verzameling relieken is imposant. Er zijn drie categorieën: de primaire relieken (bijvoorbeeld botten, bloed), secundaire (kleding, splinters, staf) en tertiaire (aanrakingsrelieken zoals grafdoeken). Om de relieken aan de mensen te kunnen tonen, werden ze in reliekhouders bewaard. Die kenmerken zich vooral door vakmanschap en kostbaarheid. Een aparte categorie vormen de ‘sprekende’ reliekhouders. In de St.-Servaeskerk in Maastricht wordt bijvoorbeeld een armbot van de heilige Stefanus bewaard. Dat bot zit in een prachtig bewerkte reliekhouder in de vorm van een arm.

Venezuela III

Na de opening van het festival hadden we nog 5 dagen de tijd om stad, strand en de trimbaan te verkennen. Het dagelijkse avondmaal nuttigde we zoals het jaar ervoor ook weer in hetzelfde restaurant “Caracas de Ayer”, oftewel Caracas van gisteren. De Arepas gingen er in als koek, een soort van wrap met diverse vulmogelijkheden, deeg van maismeel, maar ook niet te vergeten de 3 in 1, Sinasappel-wortel-rode bietsap. Wat een smaak onevenaarbaar - aarde totaal. Anyi hield het op ananassap of aardbeiensap. Boris had al de gewoonte vanaf Nederland om alles mee te eten en drinken. Wat drinken betrof had Anyi een nieuwe methode van invoeren ontdekt. Een rietje vullen en dit met de vinger dicht houden tot aan Boris zijn mond en als vanzelf zoog hij hier aan. Het werkte en hij maakte zijn geluidjes van super tevreden zijn. Hhaauu uuhaaa. De salade van Caracas de Ayer was wel helemaal de hit ook voor niet vegetariers een welgevulde salade met vanalles erin en een geweldige dressing. Minimaal 5 keer gegeten.




Het weer was er enkele malen soms niet te harden zo heet. Vorig jaar had ik ook enkele malen gerend om het niveau te onderhouden, nu was ik in voorbereiding van de halve marathon, vorig jaar werd ik er behoorlijk duizelig van dit jaar had ik voorzorgmaatregelen genomen. Ik nam een halve liter water mee naar de langgerekte parkeerplaats van enkele kms. De 2de keer aldaar, na een 30 minuten gerend te hebben kwam ik terug op de plaats waar ik mijn flesje in een boom gelegd had. Vannuit de verte zag ik al een zwerver zitten met jawel een groen flesje aan zijn hoofd. God gloeiende tering, mijn tong voelde aan als leer, moest ik mijn flesje terugvragen. Een zwerver nee, beter niet, dichterbij gekomen zag ik dat hij een literse uitgave had van het flesje dat ik meegenomen had. Maar toch, de opwinding die het bij me teweeg bracht was teleurstelling en voldoening, opluchting. De opvolgende 3 dagen ging ik er alle keren opuit na het ontbijt genuttigd te hebben in het hotel. Dat betekende Boris werd wakker om 7.00 waarna wij naar onder gingen en een ontbijt van brood ei en wat vruchtensap nuttigden. Hierbij werd Boris bewonderd door alle voorbijkomende, met aanraken strelen kussen de gehele rampatam. Tijdens dit ontbijt kwam ik meestal weinig mensen tegen van onze groep, af en toe Harm-jan. Hierna bracht ik Boris weer naar bed na ongeveer 1,5 uur en ging ik erop uit om te rennen. Bij terugkomst was Anyi meestal wel wakker met Boris om tezamen een ontbijt te nuttigen. De 2de dag na de opening gingen Anyi, Boris en ik naar het centrum om wat rond te neuzen. Wat geweldig is in de straten van Caracas en over het algemeen in tropische landen is het eten en drinken op straat, is hier ook maar weer anders, Uiteraard ook geweldig om te zien als je de eerste keer hier bent. Maar daar is het tropisch met exotische dranken die me deden denken aan het schaafijs van Suriname, althans de vorm die ik in levende lijve gezien heb was in Rotterdam op de Kruiskade. Geweldig lekker. Tamarinde smaak coco en meer.




Opvallend was ook dat de dames wel heel erg hoog gehakt gingen en dat ze er erg veel aandacht aan het uiterlijk besteden met chirugische ingrepen wel te verstaan. Hoeveel lip en neuswerk ik er niet gezien heb in de korte tijd dat we er waren was indrukwekkend. Je raakt ook op een gegeven moment een beetje obsessief met kijken, wie wel of niet wat heeft. De ondergrondse is wel heel wat moderner dan die van hier in Buenos Aires. De perrons gigantisch groot, nieuw en modern. Op woensdag besloten we met zijn allen naar het strand te gaan wat een 1,5 uurse rit was met 2 verschillende bussen. Ze hadden ons verteld dat we iets verder van Caracas moesten gaan omdat daar de stranden wat mooier erbij lagen, geen rommel en vervuiling van het water. We kwamen aan en het zag er redelijk uit voor de standaard, een kleine puinhoop voor Nederlandse normen. Maar Allaa het water voelde aan als soep, zelf ben ik niet zo kapot van zeewater zout en dergelijken. Geef mij maar een natuurbad of meertje of natuurlijk een zandafgraving. Harm-jan had de tijd van zijn leven, constant in het water, zeldzaam. Zeldzaam omdat ik hem zo niet ken, zo zie je maar weer de passie voor water, de oceaan, golven, werd daar duidelijk onthuld. Met het verdwijnen van de zon gingen we ook terug naar het hotel.



Hier had ik ook weer een meeting met wat mensen van de organisatie om mijn bestellijstje door te geven van benodigheden. Ik verwonderde me er weer wederom weer over het gemak dat alles wat ik vroeg werd geaccepteerd, geen vragen geen problemen. Toch voel ik me gereserveerd om het niet te gek te maken al spuiten de ideeen door het hoofd om te creeren. Buiten dat iedereen zo zijn wensen heeft binnen de groep om zijn eigen ritueel te kunnen uitvoeren was er natuurlijk ook het algemene aanzicht van de performance. Met het lijstje wat ik hun opgegeven had konden ze de eerst volgende dagen aan de slag. Boris had ook weer een nieuwe vriend genaamd Luis, onze piercer, hij heeft wel een bijzondere aanstekelijke lach en dat bracht bij onze Boris weer een lach teweeg. En Luis lachte veel, heel veel. Voor Luis was het ook een goeie actie aangezien hij binne een paar weken ook vader zou worden. Af en toe wel lachen dan zag je hem bezorgd kijken naar het spektakel rondom Boris en dan vroeg ik hem direct op de man; zat je aan de toekomst te denken? Uuhhh jaaa hoezoo, tjaaa je uitdrukking op je gezicht sprak boekdelen. Verder had Boris en Electra ook een oppas voor die dagen dat was onze nicht Lula. Lula nam de verantwoording opzich als wij in het teater waren of iets te doen hadden wat betrekking had op het festival. Gelukkig was Boris al fan van Lula dus wat betrof de relatie hoefden we ons niet druk te maken. La Negra had in de tijd dat wij in Nederland waren ook buttons gemaakt voor Anyi, haarzelf en mij, voor ieder z’on 50 buttons om uit te delen. Tegen het eind waren er aardig wat mensen op de hoogte van die buttons waar ik de vraag niet meer aankon en welgesorteerd te werk moest gaan met uitdelen.