Venezuela III

Na de opening van het festival hadden we nog 5 dagen de tijd om stad, strand en de trimbaan te verkennen. Het dagelijkse avondmaal nuttigde we zoals het jaar ervoor ook weer in hetzelfde restaurant “Caracas de Ayer”, oftewel Caracas van gisteren. De Arepas gingen er in als koek, een soort van wrap met diverse vulmogelijkheden, deeg van maismeel, maar ook niet te vergeten de 3 in 1, Sinasappel-wortel-rode bietsap. Wat een smaak onevenaarbaar - aarde totaal. Anyi hield het op ananassap of aardbeiensap. Boris had al de gewoonte vanaf Nederland om alles mee te eten en drinken. Wat drinken betrof had Anyi een nieuwe methode van invoeren ontdekt. Een rietje vullen en dit met de vinger dicht houden tot aan Boris zijn mond en als vanzelf zoog hij hier aan. Het werkte en hij maakte zijn geluidjes van super tevreden zijn. Hhaauu uuhaaa. De salade van Caracas de Ayer was wel helemaal de hit ook voor niet vegetariers een welgevulde salade met vanalles erin en een geweldige dressing. Minimaal 5 keer gegeten.




Het weer was er enkele malen soms niet te harden zo heet. Vorig jaar had ik ook enkele malen gerend om het niveau te onderhouden, nu was ik in voorbereiding van de halve marathon, vorig jaar werd ik er behoorlijk duizelig van dit jaar had ik voorzorgmaatregelen genomen. Ik nam een halve liter water mee naar de langgerekte parkeerplaats van enkele kms. De 2de keer aldaar, na een 30 minuten gerend te hebben kwam ik terug op de plaats waar ik mijn flesje in een boom gelegd had. Vannuit de verte zag ik al een zwerver zitten met jawel een groen flesje aan zijn hoofd. God gloeiende tering, mijn tong voelde aan als leer, moest ik mijn flesje terugvragen. Een zwerver nee, beter niet, dichterbij gekomen zag ik dat hij een literse uitgave had van het flesje dat ik meegenomen had. Maar toch, de opwinding die het bij me teweeg bracht was teleurstelling en voldoening, opluchting. De opvolgende 3 dagen ging ik er alle keren opuit na het ontbijt genuttigd te hebben in het hotel. Dat betekende Boris werd wakker om 7.00 waarna wij naar onder gingen en een ontbijt van brood ei en wat vruchtensap nuttigden. Hierbij werd Boris bewonderd door alle voorbijkomende, met aanraken strelen kussen de gehele rampatam. Tijdens dit ontbijt kwam ik meestal weinig mensen tegen van onze groep, af en toe Harm-jan. Hierna bracht ik Boris weer naar bed na ongeveer 1,5 uur en ging ik erop uit om te rennen. Bij terugkomst was Anyi meestal wel wakker met Boris om tezamen een ontbijt te nuttigen. De 2de dag na de opening gingen Anyi, Boris en ik naar het centrum om wat rond te neuzen. Wat geweldig is in de straten van Caracas en over het algemeen in tropische landen is het eten en drinken op straat, is hier ook maar weer anders, Uiteraard ook geweldig om te zien als je de eerste keer hier bent. Maar daar is het tropisch met exotische dranken die me deden denken aan het schaafijs van Suriname, althans de vorm die ik in levende lijve gezien heb was in Rotterdam op de Kruiskade. Geweldig lekker. Tamarinde smaak coco en meer.




Opvallend was ook dat de dames wel heel erg hoog gehakt gingen en dat ze er erg veel aandacht aan het uiterlijk besteden met chirugische ingrepen wel te verstaan. Hoeveel lip en neuswerk ik er niet gezien heb in de korte tijd dat we er waren was indrukwekkend. Je raakt ook op een gegeven moment een beetje obsessief met kijken, wie wel of niet wat heeft. De ondergrondse is wel heel wat moderner dan die van hier in Buenos Aires. De perrons gigantisch groot, nieuw en modern. Op woensdag besloten we met zijn allen naar het strand te gaan wat een 1,5 uurse rit was met 2 verschillende bussen. Ze hadden ons verteld dat we iets verder van Caracas moesten gaan omdat daar de stranden wat mooier erbij lagen, geen rommel en vervuiling van het water. We kwamen aan en het zag er redelijk uit voor de standaard, een kleine puinhoop voor Nederlandse normen. Maar Allaa het water voelde aan als soep, zelf ben ik niet zo kapot van zeewater zout en dergelijken. Geef mij maar een natuurbad of meertje of natuurlijk een zandafgraving. Harm-jan had de tijd van zijn leven, constant in het water, zeldzaam. Zeldzaam omdat ik hem zo niet ken, zo zie je maar weer de passie voor water, de oceaan, golven, werd daar duidelijk onthuld. Met het verdwijnen van de zon gingen we ook terug naar het hotel.



Hier had ik ook weer een meeting met wat mensen van de organisatie om mijn bestellijstje door te geven van benodigheden. Ik verwonderde me er weer wederom weer over het gemak dat alles wat ik vroeg werd geaccepteerd, geen vragen geen problemen. Toch voel ik me gereserveerd om het niet te gek te maken al spuiten de ideeen door het hoofd om te creeren. Buiten dat iedereen zo zijn wensen heeft binnen de groep om zijn eigen ritueel te kunnen uitvoeren was er natuurlijk ook het algemene aanzicht van de performance. Met het lijstje wat ik hun opgegeven had konden ze de eerst volgende dagen aan de slag. Boris had ook weer een nieuwe vriend genaamd Luis, onze piercer, hij heeft wel een bijzondere aanstekelijke lach en dat bracht bij onze Boris weer een lach teweeg. En Luis lachte veel, heel veel. Voor Luis was het ook een goeie actie aangezien hij binne een paar weken ook vader zou worden. Af en toe wel lachen dan zag je hem bezorgd kijken naar het spektakel rondom Boris en dan vroeg ik hem direct op de man; zat je aan de toekomst te denken? Uuhhh jaaa hoezoo, tjaaa je uitdrukking op je gezicht sprak boekdelen. Verder had Boris en Electra ook een oppas voor die dagen dat was onze nicht Lula. Lula nam de verantwoording opzich als wij in het teater waren of iets te doen hadden wat betrekking had op het festival. Gelukkig was Boris al fan van Lula dus wat betrof de relatie hoefden we ons niet druk te maken. La Negra had in de tijd dat wij in Nederland waren ook buttons gemaakt voor Anyi, haarzelf en mij, voor ieder z’on 50 buttons om uit te delen. Tegen het eind waren er aardig wat mensen op de hoogte van die buttons waar ik de vraag niet meer aankon en welgesorteerd te werk moest gaan met uitdelen.