Daarbij was iets indrukwekkender wel de rugoperatie van Moeders. Dit omdat de situatie thuis compleet veranderde. We woonde toendertijd al in de Albert Neuhuysstraat aangezien me een paar dingen heel sterk in mijn geheugen gegrift zijn. Elke dag kwam er een gezinshulp, in ons geval was dat Mieke. Mieke was heel leuk, atent en gaf veel positieve aandacht. Daarbij moesten we menigmaal ook bidden voor de gezondheid van Moeders. Dit gebeurde in de keuken en tijdens dit weesgegroetje moesten we naar het kruis van Christus boven de deur van de gang kijken. Dat moeders iets had werd geduurende het normale leven helemaal niet opgemerkt in ieder geval niet door mij. Van ziekenhuis bezoeken aan haar kan ik me weinig meer herinneren. Al kan ik me wel een ander ziekhuisgeval herinneren toen Peter met spoed naar het ziekenhuis moest, maar voor wat??, hij en moeders werden afgehaald door Peeten met een zwarte grote fantastische Cadilac. Wij stonden in de deur van de napoleonsbaan hun uit te zwaaien. Zoals het in mijn hoofd zit was er altijd iets met Peter, zoals al eerder vermeld een knie opgescheurd een gebroken been bij de judo de kop open doordat hij door het dak was gevallen. Ik schijn ook de amandelen geknipt te hebben al zit me daar niets meer van bij hoe graag ik ook zou willen.
Wim had een bril omdat hij zonder echt niet kon Peter en Maria hadden er ook eigenlijk een nodig maar die lagen in het laadje de grootste tijd van het jaar.
Wat ook een sterk beeld opleverde waren de dochters van ome Wie en tante Annie. Een van de weinige keren dat we naar Lottum gingen om hun te bezoeken zag ik bij binnenkomst een van de dochters de beide benen in het gips hebben met een spalk ertussen. De tijd heeft een soort wazig beeld gemaakt in mijn brein maar ik dacht dat ze allebei tegelijk of net achter mekaar dezelfde operatie hadden ondergaan. Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden en vond het zielig en intressant tegelijk. Pas veel later kreeg ik te horen dat beiden op die manier een correctie aan de benen ondergingen in verband met de verdere groei. Dat brengt me meteen naar ome Wie’s groeipatroon, de man heeft enorme handen die meteen de aandacht trekken, nou hebben de meesten van mijn broers en zussen grote handen. In ieder geval Maria en ik, en deze heb ik meteen ook doorgegeven aan mijn kinderen. Ze zijn net een maatje te groot, verder heb ik er geen last van hoor. Om nog even in de familie Van lier te blijven, zo was er ook iets met onze oma maar hier word liever niet over gesproken.
De tijd heeft zijn wonden van onbegrip aangebracht. Al zou dit heden ten dagen gewoon een naam hebben. Wat ik proef uit de verhalen is er vooral schaamte, wat ik op een punt wel begrijpen kan. Aan de andere kant maakt me dat alleen maar nieuwsgieriger. Wat ooh wat was er allemaal aan de hand. De flarden die in mijn hoofd spoken over dit onderwerp heb ik zelf gebundeld in een conclusie. Die is dat oma hoogswaarschijnlijk dementerende was in haar jonge jaren en hierbij enkele dagelijkse dingen die in het oog van de mededorpelingen vielen en niet begrepen werden. Ik zal hier verder niet meer informatie over krijgen denk ik want het onderwerp blijft gevoelig.
No comments:
Post a Comment