Mijn saxofoon werk was vooral geinspireerd op James White maar wat ik het liefste zou willen was zo kunnen spelen als Art Pepper. Door Ger werd ik geatendeerd op Art Pepper hij had een dubbel verzamel lp van hem en hiervan kreeg ik een casette. Luister hier maar eens naar zei Ger misschien vind je dit wel wat.
Nou ik vond het behoorlijk wat dat cleane geluid en de razendsnelle flitsende tonen die eruit kwamen duidelijk zo oud als de pest waar ik in eerste instantie niet zoveel op mee had. Maar dit was niet te negeren. indertijd had ik een walkman gekocht een Aiwa waar je ook mee op kon nemen erg handig voor repetities en dergelijken. Met het uitlaten van de hond stond Pepper 100derden malen op het menu. ik kon iedere solo meefluiten zingen en neurien. De verhalen rondom Pepper intigeerde mij ook van zijn roem tot verslaving gevangenis en terug naar niveau. Als eerst kende ik hem alleen van fotos uit de jaren 50-60.
Op een vakantie trip naar Bristol op bezoek bij Geoff kwam ik in een platenzaak een lp tegen van Pepper uit de jaren 70, wat een schok de man was geheel onder getatueerd en zag er totaal niet meer strak uit. Bij beluisteren van de plaat wist ik effe niet meer hoe of wat want zijn geluid was nog hetzelfde misschien iets feller maar niets moderner of niets geweldig alom. Een jaar of 4 geleden heb ik eindelijk zijn boek gelezen, Straight life, wat behoorlijk indrukwekkend was en ik me afvroeg waarom ik dit nieteerder gelezen had. Pepper heden ten daage verschijnt op zijn minst zeker een keer of 4-5 per jaar uit mijn boxen wat toch iedere keer weer een genot is.
Hieronder een van mijn eerste indrukken van Art, luister.
No comments:
Post a Comment