Venezuela I

Bij de bagageband werden we aangesproken door een medewerker die vroeg waar we op wachten. Op onze koffers!! Nou volgens hem zouden die niet meer komen of we mee wilden komen naar zijn bureautje. Daar werden onze vliegnr. En dergelijken genoteerd en waar de koffers heen moesten als ze aan zouden komen. Het veiligste was naar Anyis moeder aangezien we naar Venezuela zouden gaan. Of naar Venezuela zelf dat vonden we achteraf niet zon geweldig idee en zeiden hem dat ze naar Anyis moeder gestuurd moesten worden. Anyi zag het allemaal niet meer zitten en we hadden ook geen kinderwagen meer. De man die ons hielp bood spontaan een andere kinderwagen aan zodat we iets hadden. Een mooie nieuwe buggy van Chicco.




Anyi zat zich af te vragen ondertussen of ze niet beter in Buenos Aires kon blijven aangezien het nog 3 dagen zou duren voor de koffers zouden komen en navliegen naar Venezuela. Eerst maar eens naar huis en daar alles inspecteren naar alles wat mogelijk was. In de loop van de dag werd ze gelukkig wat postiever vooral na het fantastische nieuws. Wonder boven wonder doken de koffers op in het huis van de moeder van Anyi, helaas de kinderwagen niet. Ze hadden gemeld dat die doorgestuurd was naar Venezuela, hotel Paseo de Mercedes?!?!?!?
Waarom waarom?? Het was al 4 uur in de middag en de volgende morgen half 6 zouden we alweer in de taxi zitten richting vliegveld. We waren opgebrand maar ook enigszins opgewonden, een beetje. Om 20.00 hadden we het echt gehad en vertrokken naar bed Boris lag al een uur als een roos te slapen in zijn eigen bedje. Het duurde echt wel effe voordat hij, Boris, de situatie thuis weer een beetje herkende. Ik had de wekker op 5 uur gezet aangezien alles klaar was om te vertrekken. Om half 6 ging de bel taxi voor de deur uuuuuhhhhh goeiemorgen de wekker was nooit afgegaan geen seconde rust rennen Boris wakker maken flesje. De laatste noodzakelijke dingen gepakt, om 10 voor 6 zaten we dan eindelijk in de taxi. Er werd in de tussentijd al gecomuniceerd met de anderen die al op het vliegveld waren. Gelukkig verliep alles verder relax om rond 8.00 in het vlieguig in te stappen, Aereolinas Argentina. Mijn ervaring van de dag ervoren was bijzonder aangenaam aangezien het heerlijk eten wat ze serveerden tussen San Paulo en Buenos Aires. Nou de verassing werd nog groter toen we in het vliegtuig stapten. De beenruimte was enorm tegenover al de andere economic classes die ik ingezeten had. Dat begon al goed alleen duurde het eenooorm lang voordat er wat gebeurde qua opstijgen. Ik zag zwarte rook uit de motoren komen, nou dat beloofde weer niet veel goeds. Wat bleek. Uitstappen om in een ander vliegtuig te vertrekken. Dat gebeurde 2 uur later wederom in de bekende economic class, geen beenruimte. Maar het geluk was met de domme we konden van plaats wisselen zodat we tegen de wand aankwamen met beenruimte voor 2, yuuuupie!! In Caracas een beetje spanning wederom aangezien onze buggie niet kwam opdagen, ach ja je raakt er bijna aan gewend. Het duurde een half uur voordat we hem dan eindelijk hadden, gelukkig. Op het vliegveld werden we opgewacht door de organisatie die ons naar het hotel zouden brengen. Ook stond Harm hier ons op te wachten die een uurtje tevoren was geland vannuit Nederland. Altijd leuk om elkaar te ontmoeten op andere grond.




De weg naar Caracas city was wederom indrukwekkend. Caracas is omgeven door bergen-heuvels die weer helemaal bedekt zijn met armoedige huisjes. Ook zijn die in allerlei kleuren geverfd om er og iets op te laten lijken, met name blauw en rood vallen erg op. Doet me denken aan Boca waar ze om dezelfde reden ook verf aan de buurt gegeven hadden om het er beter uit te laten zien. Kilometers en kilometers gaat dit aan een stuk door deze huisje.
Dit jaar werd ik voor de tweede keer uitgenodigd om in Caracas het festival Encuentro del Arte Corporal te verrijken met 2 performances. Het festival is groots opgezet en nodigd artiesten van diverse media over de gehele wereld uit om deel te nemen. Dit geheel gefinancieerd door het ministerie van cultuur met niet een sponsor. Niet alleen ik, vanuit Buenos Aires, maar ook mijn vriendin La Negra werd uitgenodigd om een performance te doen met de opening en de organisatie een handje toe te steken. Zij was vorig jaar een van de mensen die in mijn performance ook meedeed. Dit betekende dat we beide een groep van mensen konden meenemen uit alle windstreken, Argentinie, Brazilie, Nederland, Peru en de Verenigde staten van America, om goede en intressante dingen te laten zien en horen. Voor mij hield dit in dat ik 2 performances uit zou gaan uitvoeren met 2 nieuwe elementen beiden gerelateerd aan een speerritueel. Met de opening van het festival zou een speerkroon worden al lopend, in de vorm van kavadi. Tot nu toe had ik deze nog alleen zittend gedaan en Anyi, staand. De 2de speeractie zou gaan plaats vinden op de sluitingsdag van het festival waar Anyi en La Negra beide speren in 2 rijen in de rug aangebracht zouden krijgen van 3 meter lang. Dit zittend in een plastieke box bedekt met zand tot aan hun navel. Ik zelf zou wat andere dingen gaan doen.