We komen ook geregeld in een straat waar alleen Boliviaanse winkels zijn met vooral etenswaar en heel veel gekleurd spul. Te vergelijken met de Chinese straat “de Dijk” in Amsterdam. Buiten levensmiddelen verkopen ze dingen die hier niet te verkrijgen zijn voor de Bolivianen, zoals traditionele muziek, kleding en gebruiksvoorwerpen. Op de straat zelf worden meestal etens en drinkwaar aangeboden waarvan ik een hele hoop echt niet herken. Een gelig, bruin drankje in een groot glas met een bol die erin drijft. Kan vanalles zijn, iets zoets, vlees, groente of iets broodsachtigs, ik weet het niet. Dan heb je daar meestal wel een paar oude vrouwtjes met winkelwagentjes gevuld met thermische koffers voor warm eten. Deze vrouwtjes zijn iedere seconde alert op politie. Als ze ook maar iets van politie zien pakken ze hun spul en beginnen te lopen met de winkelwagentjes. Als je net iets aan het bestellen bent moet je effe wachten tot de politie weg is. Een keer heb ik iets besteld, 3 soorten vlees, aardappel en gekookte mais heel apart, mijn keel accepteerde het niet meteen, te exotisch de ingredienten. Anyi vertelde me dat het hondevlees kon zijn, ik kon het niet geloven. Maar de smaak was vreemd. Kort na dat etensincident waren we wederom op de Boliviaanse straat en raakte geintreseerd naar de kaart van een restauarant. Hierop stond falso conejo wat vrij vertaald “verkeerd konijn” betekend, oftewel Kat. Oeeeeeps. Hoogstwaarschijnlijk had ik hiervoor een falso cordero, lam, gegeten.
Tevens zag ik voor de eerste keer een klerenmaker aldaar. Met een heuse trapnaaimachine midden op de stoep, kleren aan het herstellen. Bij nadere inspectie hier in de buurt van Ramos Mejia heb ik er ook een gevonden achter het station op een kistje. Deze man is gespecialiseerd in schoenherstel, en maar draaien aan het wieletje. Buiten deze oude profesie bestaat hier ook nog steeds de sjierensliep. Als deze in de straat komt hoor je hem door middel van een panfluitje waarmee hij een melodietje blaast van hoooog naar laag. Ja en ieder sjierensliep doet dat weer net anders. Hij heeft een speciale fiets die hij op een staandaard zet met een kabel van het achterwiel naar de wetsteen voor op het stuur. Hij slijpt alles wat er te slijpen valt uiteraard heb ik een van onze messen er ook door laten slijpen, alleen al uit nieuwsgierigheid hoe de man dit allemaal aanpakt. Ik zeg je dezelfde avond nog had ik mijn duim open liggen van dat scherpe mes, toeval of niet?
In onze straat bij het stoplicht staat bijna iedere dag een meisje, van min of meer 16 jaar, met een kind in haar armen. Iedere voor het rood stoppende auto word gevraagd om wat kleingeld. Nou is ons al diverse keren opgevallen dat ze regelmatig andere kinderen bij zich heeft, verschillende leeftijden tussen baby en 2 jaar, onze theorie is dat ze die van de buren leent. Ook heb je hier in de buurt 2 oudere vrouwtjes op straat met groentes, gepelde doperwtjes, gesneden pompoen wat knoflook, uien en kleine dingen, gemiddelde leeftijd plusminus 70. Op dezelfde straat heb je ook 3 blinden die er iedere dag lootjes verkopen, blinden kom je ook veel tegen in de metro blijkbaar hebben die het recht verworven om lootjes te verkopen. Wat je jongelui hier vaak ziet doen om een beetje aan geld te komen is flyers uitdelen op straat. Ik weiger tot op de dag van vandaag om hieraan mee te doen. Als ik die puinhoop 2 meter verder van hun zie liggen, echt belachelijk. Maar goed het is een inkomen. Laatst liepen we in Abasto en wie zag ik daar op straat zitten met bloeddrukmeter en luisterapperaat? Een echte dokter die ter plekke je hartslag en bloeddruk kon meten en je kon meteen aangepaste medicijnen aldaar kopen.
Ook word je de toekomst op straat voorspeld als je je even de tijd neemt en een paar pesos schuift aan de kaartlezer(es). Op ons Ramos plein bestaat ook een illegale taxi, remis, bij gebrek aan ruimte doen ze dit buiten, iedere dag als we de hond uitlaten komen we langs hun bankje waar een meisje van 18 zit met haar mobieltje en een schrijfblok. Zij is omringd met mannen die wachten op een telefoontje zodat ze weer een ritje hebben. In weer en wind aanwezig aldaar.
Om terug te komen op de treinventers bestaan er ook lui die demonstraties moeten geven van hun product voordat ze je dit in je handen duwen. Zoals de scharenverkoper laat zien dat de schaar door verschillende soorten papier kan knippen, de markerstiften verkoper dat de stift overal op schrijft, hout, metaal, glas, alluminium en papier. De stekker verkoper dat de stekker onbreekbaar is, en met het ding tegen de stangen van de trein begint te slaan. Iedere venter heeft zijn eigen stem harde duidelijke stemmen vervormde stemmen en zeer articulerende stemmen. Uiteraard heb ik daar ook enige favorieten die me iedere keer weer blij maken met hun stem. En niet te vergeten de mensen die live muziek brengen in de trein dat varieerd van een casette recorder met cds die je kunt kopen tot traditionele folklore groepjes met panfluiten en trommels en meer. De jongens met versterker en op band achtergrondorkest spelen meestal gitaar met liedjes van Dire straits. Mijn allerlaatste en ook eentje die hoog in mijn top staat genoteerd is een oudere man met witte stofjas verkoopt doosjes pleisters voor 1 peso per stuk in de trein. Wat leuk hieraan is dat de witte stofjas de verschijning heeft alsof het een doktersjas is, de eerste verwarring en ja dan pleisters verkopen, man man man perfect. Hij ziet er ook net iets te onverzorgt uit dat maakt hem wel weer een beetje zielig en heb je de neiging om een doosje pleisters in te slaan. De lijst is te lang om op te noemen wat er allemaal gaande is op de straat qua aanbod en vertier. Maar het maakt het leven er wel wat realistiser en vrolijker op.
No comments:
Post a Comment