Straat Trein en Metro 1

De straat, trein en metro zijn uitstekende plaatsen om waar aan de man te brengen of om mensen geld af te troggelen op de een of andere manier. En geloof me de lui hier zijn behoorlijk inventief om aan geld te komen. Wat wil je als meer als 26,4% op de armoedsgrens leeft en 8,7% echt niets te eten heeft. Dit zeggen de statestieken van afgelopen jaar. De armoedsgrens is bekend in Nederland maar niets te eten hebben is iets ongekends. Er zijn hier sloppenwijken waar ik me liever niet begeef. Achter treinstation “Retiro” is zo’n grote “chapa buurt”, daar zijn de huisjes gebouwd van golfplaten en karton. De vraag is hoe kunnen al deze lui overleven? Wat ik weet is dat de meeste van hun karton van de straat halen. Al horen plastic flessen en glas ook in het rijtje. Er zijn diverse methodes om dit spul te collecteren. Je hebt lui die hebben een soort steekwagentje en pakken het papier hierop. Dan heb je winkelwagentjes, fietskarretjes, pony met wagentje en zak, paard met wagen en hele grote zak. Paard met vierwielige wagen. De lui met paard en wagen bestaan meestal uit ongeveer 3 a 5 mensen. Overduidelijk is dat je vaak complete families ziet, man, vrouw en kinderen. Bij ons langs komt iedere dag tussen 7.30 en 8.00 een man met een klein autootje de afvalzakken van die flat nakijken, die maakt hij keurig open, haalt eruit wat hij kan gebruiken en sluit deze weer netjes af. Dat is met die andere lui wel iets anders die scheuren de zakken open en halen hun flessen, papier en plastic eruit en laten de puin liggen die erlangs valt, vervolgens komt de afvalwagen en die gaat die puin echt niet meenemen, alom een grote puinhoop voor op de straat. Dat is natuurlijk niet iedere dag maar wel regelmatig. Goed dat wij een mannetje hebben die alles opruimt wat van onze flat is. Een ander mogelijkheid om aan geld te komen is om in de trein stappen, je situatie uitleggen, dit zal zeker beloond worden met enkele centavos, hiervoor moet je wel een goed praatje hebben of een extra zielige stem. Wat iets populairder is, zijn voorgedrukte kaartjes met afbeeldingen van heiligen of kindertekeningen in de trein of metro uit te delen. Meestal word je gevraagd of je het kaartje wil bekijken en als je even niet oplet heb je zo’n kaartje op je knie liggen zonder te willen. Je kunt dit kaartje houden dan geef je 25 centavos of je geeft het kaartje terug met of zonder geld. De kaartjes worden meestal door kinderen uitgedeeld of door wat ouderen behoeftigen. Pikant detail, deze kaartjes kun je gratis krijgen bij diverse kerken die deze daarvoor hebben liggen.



Dan heb je de gehandicapten die doen goeie bizniz, dat varieerd van blinden tot mensen met geamputeerde delen en aidspatienten. Mijn hart gaat in deze catogorie naar een jongen, net in de 20, met een compleet geamputeerd been. Hij schuift door de trein over de grond bij gebrek aan hulpmiddelen. Je ziet al aan zijn gezicht dat hij gehard is door de situatie. Zijn broek dubbel gevouwen zodat hij niet meteen doorscheurd op de plaats waar hij het meest mee schuift.
Dan bestaat er ook het georganiseerd dingen aan de man brengen en dat zijn de voedsel en drankventers, je hebt degene die tussen “Once” en “Liniers” reizen die horen bij de stad en dan krijgen we een personeelwissel in “Liniers” naar de provincie. De drank, kleine halve liters flesjes cola, sinas, water, limoen en soms bier. Bebidas, agua, 7up y coca. De voedseljongens verkopen hun spul meestal alleen bij vertrek ze komen de trein binnen met superpanchos en sandwiches. Een superpancho is een soort grote knakworst in een broodje met mayonaise en frietjes eroverheen, niet de gewone friet maar die koude snacks als chips, 1 peso 50. Nog even voor de statestieken 1 peso is 28 eurocent.



Het mooiste vind ik, als ik naar school ga, ieder morgen rond half negen de aankomst op het station. Je loopt de overdrukke trein uit richting uitgang. En daar zo’n 30 meter voor de poortjes van de uitgang staan de mannen met hun waar, ieder 1 product. Ze verheffen hun stem zo dat ze boven het geluid van de menigte uitkomen. Startend met iemand die batterijen verkoopt, dan iemand die het straten, metro en bussenplan van Buenos Aires aanbied, dan de man met de universele afstandsbediening, remote control. Iemand die er uitspringt is de man met de rolmeters, hij houd een rolmeter voor zijn kruis, deze is zo’n 2 meter uitgerold en wijst naar het plafond en prijst het aan als iets niet te missen in je huishouden. Als het regent verkoopt hij andere waar, parapluus, behoorlijk inteligent de man. Dan een krantenman die in een razendsnel tempo alle kranten opnoemt die hij verkoopt, Clarin, Pagina 12, Cronica en Nation, en net voor de uitgang het beste van het beste de man die asperientjes verkoopt. Ik heb hier een theorie over waarom deze aan het eind van de rij staat. Maar dat mag eigenlijk wel overduidelijk zijn waarom. Als je op straat loopt in barrio, wijk, “Once” krijg je diverse dingen aangeboden zoals zonnebrillen, onderbroeken, sokken je kunt de lijst zo lang maken als je wilt. Once is een buurt waar je alles groot in kunt kopen het is bijna niet mogelijk om iets per stuk te kopen in de winkels, of de prijs word behoorlijk opgeschroefd. Het is de groothandel van geheel Buenos Aires. Joden, Coreanen, Peruanen regelen daar de buurt. Er zijn ook behoorlijk wat Afrikanen die hier in Argentinie hun heil gezocht hebben. Die zitten bijna allemaal in het goud, kettingen ringen enz. Een koffertje gevuld met het spul. Opvallend voor mij een man voor het station met een potje water en hierin een digitale horloge, en ja hij blijft het doen. En dan mensen met allemaal klein speelgoed, de meest waanzinnige dingen, ik moet er eens wat van gaan aanschaffen en opsturen er zitten echt goeie dingen tussen.