Buiten de tripjes met de pony’s ondernamen opa en ik ook wel eens wat andere reisjes zoals een keer naar Amsterdam met mijn broertje Wim erbij. We gingen er met de trein naar toe, al maakte de reis zelf niet zo’n bijzondere indruk. De aankomst in Amsterdam des te meer. Toen we uit het station kwamen was er een enorme massa mensen op straat, ongekend zoveel en zo druk ik keek mijn ogen uit. En dat gigantische station van de buitenkant, enorm. Die grote oude huizen met dat water overal ertussen. Lopend richting de Dam kwamen we uit bij een stoplicht. Het licht springt op groen en opa loopt de zebra op. Ik zie aan de linkerkant een auto aan komen razen en ik trek zo hard als mogelijk opa naar achter toe. Opa viel op de grond en keek beduusd om zich heen. Gelukkig werd hij weer omhoog geholpen door een vriendelijke man, Woooooow dat was echt bijna een ongeluk.. We stonden met z’n allen te trillen op onze benen. We steken de weg veilig over en gaan het eerste cafe binnen dat op die hoek was. Daar was het ook meteen indrukken verwerken. Op de grond lag wit zand op een houten vloer, vogelzand, vreemd het zag er wel magisch uit. En dan dat geluid als mensen erover liepen. Opa bestelde zich een klein glaasje met suikerklontjes en begon erin te roeren, had ik ook nog nooit gezien, Wim en ik kregen limonade. Het volgende wat we ondernamen was een tocht door de grachten met een houten boot. Er werden verhalen vertelt over de huizen die je zag waar sommigen beelden duidelijk overeenkwamen met het verhaal. Het tweelingshuis en de zwaardbrug. De grachten waren niet zo breed zodat we heel wat tijd tegen de muren aankeek van de gracht. Waar we hierna naartoe zijn gegaan is me nog steeds een raadsel maar dit fragment is super helder.
Mijn 2de tochtje naar Amsterdam was van iets andere aard, een stille tocht. We stapte in de bus voor de kerk in Baarlo het was al donker toen we gingen. Gedurende de reis werden er allemaal liederen gezongen. Dat had wederom een warme en zalige uitwerking op mij, mooi mooi mooi. Ook werd er gebeden met als voorspreker iemand die niet aan de kerk verbonden was zoals een priester bijvoorbeeld, dat geeft te denken. Bij aankomst liepen we eerst door wat smalle straatjes de grote stad was in stilte je kon alleen de voetstappen horen van de groep die weerkaatste tegen de muren. Op een gegeven moment kwamen we in een kerk aan waar de heilige mis gevierd zou worden. Deze kerk was heel wat mooier dan onze Baarlose kerk de beelden die er stonden met allemaal kleuren, ook de muren waren in kleuren geverfd die ik nog nooit gezien had. Tijdens de mis speelde er ook het orgel om te begleiden, wat een klank. Dat was wat anders dan dat geluid in onze kerk. Tijdens de mis viel opa in slaap, daar voelde ik me niet echt comfortabel bij. Ik durfde hem niet wakker te maken, maar aan het einde van de mis werd ik gered door iemand uit Baarlo die opa wakker schudde. Pffff. Wederom liepen we door de kleine straten van Amsterdam maar deze keer met heel wat meer mensen. En er waren er behoorlijk wat bij die een fakkel droegen, wat een brilliant idee! Dat gaf de tocht heel wat meer sfeer, ook hier werd er gezwegen tijdens het lopen al zag ik wel wat mensen met een rozenkrans in de hand die zacht murmelend hun gebeden op zeiden. Terug bij de bus aangekomen zag ik ineens een berg bussen staan die bleken bijna allemaal uit limburg te komen. Een lang lijn van bussen verliet Amsterdam en ging richting Den Bosch. Bij de veehallen aangekomen aldaar, stopten zo’n 20 bussen aldaar. We stapten uit en gingen naar de kantine aldaar waar alle tafels waren gedekt met broodjes, kopjes, bordjes, mes en vork. Binnen de korste tijd zaten we van een stille tocht in een grote hal met opgewonden luid sprekende mensen. Een overheerlijk broodje kaas en een kopje chocomelk. Met deze dingen vervaagt mijn stille tocht van Baarlo naar Amsterdam en terug. Jaren later op mijn 25ste of zo, liep ik wederom door Amsterdam waar ik een groep mensen tegenkwam met fakkels midden in de nacht, ik moest glimlachend terug denken aan mijn eigen ervaring. Meteen keek ik of ik er ook wat kinderen tussen zag lopen maar dat was niet het geval, alleen oude mensen.
Wittem was ook een plaats voor een jaarlijks bezoek aan de heilige Gerardus. De eerste keren was ik er met opa alleen met de bus vol Baarlonaren en naburige dorpen. Eerst naar de kerk hierna volgde een processie. Wat hier vooral opviel was dat er veel beelden gedragen werden in de processie. Sommigen in glazen omhulsels en veel bloemen die gegooid werden naar de processiegangers. Hierna werd er na een restaurant gegaan en wat broodjes genuttigd. Er was ook een berg in Wittem die iedere keer bezocht werd, een uitzicht dat niet bestond in het platte Baarlo. Dit was behoorlijk buitenland in eigen land. En op deze berg had je nog als extra atractie een aantal verrekijkers geplaatst op strategiesche punten. Voor een dubbeltje kon je 5 minuten kijken naar de verste vertes. Die berg was wel het echte hoogtepunt. Enige jaren later was de hele familie van de partij in Wittem, het bezoek werd wat minder het speciale was er vanaf. Als souvenirs werden hier eetbare stenen meegenomen met een ongekende smaak, uniek. Niet dat het geweldig lekker smaakte het was zo hard als steen, inderdaad. Die stenen waren al bekend van de Lourdes bezoeken van oma en opa. Deze snoepjes werden steevast meegenomen voor de kleinkinderen en nog enkele dingen...... wat wel vreemd was dat ze deze ook in Wittem verkochten, en waarom stenen?
No comments:
Post a Comment