De geboorte van Boris Prometeo

17 December 2007
De dag begon vroeg, op het moment dat ik een heftig gekreun van Anyi hoorde. Ik dacht dat is anders dan de normale gang van opstaan en naar de wc gaan, dat gaf meestal een iets lichter geluid. Wederom viel ik in slaap, enige minuten later, naar mijn gevoel, weer een heftig gekreun, ik dacht met enige twijfel, we zijn zover, de weeen zijn begonnen. Ik hield mijn ogen gesloten maar mijn oren gespitst. Na een x aantal maal hetzelfde gehoord te hebben werd het toch tijd om te vragen naar de stand van zaken. We waren begonnen met de bevalling, bijna iedere 10 minuten een wee en de tijd ertussen werd al snel korter. Met in het geheugen, als de weeen om de 5 minuten, 2 uur aanhouden word het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Het was 6 uur in de morgen toen ik op de klok keek. Anyi was al om 4:30 begonnen met het opschrijven van de tijden, snel genoeg raakte ze in de war hoe ze de tijden op moest schrijven waarna ik de zaak ging waarnemen om me ook enigszins zinvol te participeren. Gewapend met pen papier en horloge kon ik aan de slag. Vanaf 6:45 ging het pas echt goed loos, iedere 5 minuten een wee en dit werd vastgehouden tot 8:15 waarna het rigoreus veranderde naar weer ieder 10 minuten en iets meer of minder.




Anyi was al hartstikke moe en wilde het liefst 3 uur aan een stuk slapen om wat bij te komen. Dat slapen gebeurde ook daadwerkelijk aangezien ik haar in de korte tussenposes van pauzes hoorde snurken. Om haar zomin mogelijk te storen en bij te laten komen begaf ik me iedere keer naar de computer in de bijkeuken om weer terug te keren als ik weer gekreun hoorde om de tijd te noteren. De 10 minuten golf werd vastgehouden tot 16:00 waar het weer veranderde naar iedere 5 minuten. Snel genoeg hierna stelde ik Anyi voor om een bad te nemen om te kunnen ontspannen daar de intensiteit van de weeen nog sterker werden en haar verwerkingsgeluiden steeds heftiger werden. De tijd van weeen bleef rond de 5 minuten hangen. We vroegen ons al een paar keer af om naar het ziekenhuis te vertrekken aangezien we de 2 uur grens hadden overschreden. Anyi moest zich nog aantrekken wat niet al te best lukte bijna iedere beweging provoceerde weer een extra pijn. Om 19:00 waren we dan echt klaar om een taxi te nemen richting ziekenhuis. In de taxi had ze weer een wee en ik zag de chauffeur al een beetje nerveus worden van het gebeuren, gelukkig waren we maar 12 bloks verwijderd van het ziekenhuis dus binnen 5 minuten ben je daar. Het kon natuurlijk ook mijn inbeelding zijn of mijn nerveusiteit dat ik dacht dat de rest van de wereld dat ook is. Als eerste in het zieknehuis werden we verwezen naar een voorcontrole alvorens opgenomen te worden. We moesten net zoals iedereen in de rij wachten, nog 10 mensen te gaan voor ons. Het duurde en duurde en Anyi had in de tussentijd gewoon nog haar weeen. Na 15 minuten had ze er genoeg van en ging haar beklag doen aan de balie dat de situatie onhoudbaar was en eiste voorrang.





Die kwam dan ook binnen 5 minuten, het feit dat geconstateerd werd was dat Anyi al 7 cm ontsluiting had en als de duivel naar boven moest naar de voorbereidingskamer. Ik werd met enige papieren richting inschrijving van het ziekenhuis gestuurd. Het geluk was dat ik meteen aan de beurt was en na enkele handtekeningen een blauwe map overhandigd kreeg. Ik kreeg hier al het gevoel van deze actie dat ik enigszins afgescheept werd en de bevalling niet zou bij kunnen wonen. Deze paniekaanval zou ik nog enige malen krijgen voordat onze kleine geboren werd. Half rennend haaste ik me terug naar de bevallingsafdeling, hier gaf ik de map aan een zuster waarna ze me vertelde om te wachten. Dezelfde paniekaanval overkwam me op dat moment wederom. Gelukkig zag ik na enkele minuten een andere vader uit de voorbereidingsruimte komen waarna ik wat relaxter werd. Na een minuut of 10 mocht ik dan ook naar binnen, man duurde dat een eeuwigheid, waar Anyi al omgekleed was om de bevalling te doen. Ze had in de tussentijd al gevraagd om enige verlichting dit door een plaatselijke verdoving de voorgaande lange uren hadden hun sporen nagelaten. Deze injectie kreeg ze dan ook waar ik wederom de ruimte moest verlaten voor deze transactie (ziekenhuisbeleid). Ik moest meteen denken aan enkele verhalen van agressieve vaders die het niet aan konden aanzien dat hun echtgenotes pijn aangedaan werd en de specialist op een pak rammel trakteerden. Misschien ging het ergans anders over dat ik de ruimte moest verlaten maar ik hield het maar op die versie. De spanning in mezelf werd diverse malen opgewekt met mijn verschrikkelijke gedachtes of alles wel okee zou zijn met de baby en soms kon ik die weer wegslikken, snel genoeg moest ik me weer op andere dingen concentreren om weer weg te drijven van die gedachtes. Na enige tijd mocht ik weer de ruimte in. De tijd van de weeen volgden mekaar langzamer op na de injectie dan de bedoeling was waarna ze een vloeistof toegediend kreeg die weeen stimuleerden. Zelf had ik geschat na het horen van de 7 cm ontsluiting rond 19:30 dat Anyi zou bevallen rond 22:00 – 22:30 in het ritme van 1 cm ontsluiting per uur. Die 1 cm per uur zat me ergens nog bij. In de tussentijd was Anyi weer totaal relax en had weer aardig wat energie opgebouwd. Maanden van te voren was ons verteld dat het niet mogelijk was om te filmen, ziekenhuisbeleid, op dat moment toen het een beetje relax was informeerde ik nog eens naar dat feit over hoe en waarom. Dat werd meteen afgedaan als onzin door de verloskundige en de assistente, waar ze zich druk overmaakte waarna ik meteen aan de slag kon met onze camara.




In de gehele tijd van weeen was er nog geen vriendin, vriend of familie op de hoogte van de gang van zaken alleen mijn moeder, en ook weer niet. Ik had haar een mail in de morgen gestuurd ± 9:00 waarin ik haar melde dat het erna uitzag in dat ritme wat we hadden dat ze rond 12:00 een kleinkind rijker zou zijn. Om 18:00 nogmaals een mailtje met de tussentijdse veranderingen maar ik was er zo goed als overtuigd van dat ze deze nog niet gelezen zou hebben. Rond 22:00 kwamen we tot de conclusie dat we de moeder van Anyi maar eens moesten informeren naar de stand van zaken, verder hadden we geen behoefte aan andere mensen om ons heen op dat moment. Anyi zond haar een berichtje met de mededeling dat ze naar hospital Italiano moest komen zonder anderen in te lichten. Langzamerhand werden de weeen weer heftiger en de pijn was weer volledig terug, ze veranderden in persweeen. De verloskundige deed ondertussen meerdere onderzoeken en kwam tot de conclusie dat het tijd was voor het laatste deel. Hij brak de vliezen waar verassend weinig vruchtwater uitkwam de schroevendraaier waar hij dit mee uitvoerde had wel mijn impressie, canelonie hoe groot en lang. Daar krijg je dan toch wel enigszins de kriebels van als je dat zo dichtbij ziet. Me werd gevraagd om me om te kleden, broek, hemd en bescherming voor mijn schoenen. Na me omgekleed te hebben moest ik wederom wachten, tussen de bevallingsruimte en de omkleedruimte.





Hier staande hoorde ik al een keer in de tussentijd dat Anyi een keer serieus moest persen ze werd aangemoedigd en al. Wederom veranderde mijn staat in zeer nerveus waarom ik hier stond en niet daarbinnen. Snel hierna ondekte de verloskundige me en vroeg me of ik binnen wilde komen of niet. Nog geen minuut later kwam de 2de serieuze perswee waarop het hoofdje al behoorlijk te voorschijn kwam. De verloskundige in de pauzes drukdoende met het opdeppen van het bloed waar Anyi ingescheurd was of ingeknipt dat wist ik op dat moment niet. Ik kon helaas niet zien hoever alles was ingescheurd of geknipt want hier was ik behoorlijk nieuwsgierig naar. Tijd voor nieuwe persweeen, deze keer was het echt serieus en het was even twijfelen of alles nu in een keer ging gebeuren. Met een 2de kans kwam Boris geheel tevoorschijn. Anyi kon hem nog maar net bekijken of hij werd alweer weggebracht om geheel schoongemaakt te worden. Hiervan kon ik ook getuigen zijn. Fantastisch, fantastisch, fantastisch hij huilde alleen vanwege het lastigvallen van het schoonmaken. Wat een gewaarwording het eerste geluid van de baby. Hij werd aangetrokken waarna ik hem voor de eerste keer in mijn armen kon nemen. In de tussentijd arriveerde een 2de baby die ook de nodige aandacht nodig had zodat ik met Boris naar Anyi kon om hem haar vast te laten houden. Anyi liep vol van liefde, geluk en blijdschap. We waren op een gegeevn moment zo bezig met gelukkig zijn dat we brutaal onderbroken werden door de verloskundige die probeerde de ingescheurde Anyi weer bij mekaar te brengen en graag zijn werk wilde doen, of we de baby even aan de kant in zijn bedje wilde leggen.





Op dat moment realiseerde ik me dat Oma Nora ook in het ziekenhuis was en zeker in de wachtkamer moest zijn. Ik verkleede me weer naar normale verschijning om Oma Nora te ontmoeten, heeeel emotineel ik kon me amper nog uitdrukken hoe alles was geweest. Mijn spaans begaf het effe totaal. Ik moest me totaal concentreren om me duidelijk te kunnen uitdrukken. Gelukkig had ik onze camara bij om wat fotos en videootjes te laten zien die ik geschoten had. Moeders, Oma, schoot helemaal vol. We werden aangesproken door Angela de zuster die ons de hele bevalling had bijgestaan. Een vrouw die zo spontaan grappig goed gebekt optimistisch ons begleide, tevens ook de rest van de crew, allen bezorgd en even meelevend een echt plezier om je in te begeven. Zij bracht ons Boris, de eerste kleinzoon, zodat deze voor het eerst aan Oma’s ogen verscheen. Prachtig de eerste emoties delen en te genieten. Snel volgde Anyi uit de bevallingsafdeling waarop we met zijn allen naar de voor onze gereserveerde kamer konden gaan. Oma en ik werden meteen op pad gestuurd na enkele minuten, ik moest Boris registreren in het ziekenhuis en oma moest enige bandages voor Anyi gaan inslaan daarbij zou ze ook wat sandwiches en drinken kopen zodat we wat konden eten en drinken wat we de hele dag nog niet gedaan hadden. Wederom aangekomen op de registratie zaten er 5 mensen waar ik me bij voegde na een half uur gewacht te hebben waar we nog niet een persoon verder. Ik besloot terug tegaan om het later nog eens te proberen. Terug bij Anyi werd me duidelijk gemaakt dat de registratie zo snel als mogelijk moest gebeuren omdat Boris medicijnen nodig had, binnen 2 uur, en hier voor was autorisatie voor nodig. Okee dus weer terug waar we een mens verder waren. Na weer meer dan een half uur gewacht te hebben had ik er genoeg van, de mensen die daar zaten waren ook behoorlijk opgewonden dat er niets gebeurden en op het moment dat ik naar buiten ging begonnen er 3 mensen te klagen tegen de jongen die er zat om te helpen maar die de gehele tijd bezig was met zijn computer en telefoon en ons geheel negeerde. Ik weer terug naar Anyi en die werd al meteen opgewonden en stuurde de inmiddels teruggekomen moeder naar de zusters om de situatie bij de registratie uit te leggen. Oma Nora kwam terug en vertelde me dat er een zuster bij de lift op me wachtte voor hulp.




Tezamen wederom naar de registratie, binnengekomen was de man nog steeds aan het klagen waarop bij binnenkomst de zuster meteen duidelijk maakte dat ik geholpen moest worden in verband met spoed. Dat hielp meteen ik kon na 5 minuten vertrekken met de benodigde papieren. Deze afgeleverd op de hoofdzusters kamer en weer terug naar onze kamer. Hier was alweer een andere zuster de medicijnen aan Boris toe aan het dienen die hij nodig had, zonder de benodigde papieren geregeld omdat het spoed had. Kijk zo kan het ook!! Eindelijk konden we na het bezoek van de zuster genieten van Boris. De hele dag kon verteld worden hoe en wat met Boris in ons midden. Rond 3 uur s’nachts vertrok Oma waarna Anyi en ik nog wat konden nagenieten met onze eigen versie van de dag. Om 5:00 in de morgen gaf ik ook de pijp aan Maarten om naar huis te lopen, alle fotos van de dag nog te bekijken en wat mails uit te deur te doen en met als laatste een nieuwe upload op de babyblog.