Thuis weglopen

Ten tijde van Bruns en Bonke en het vormingscentrum veranderde de winter naar lente waarin de Maasbreese kermis zou plaats vinden. Na het weekend in Maasbree gespendeerd te hebben had ik enorm veel zin om nog eens daarheen te gaan maar dit werd niet goedgekeurd. Hierover kon ik me behoorlijk druk maken, wat is hier de bedoeling van? Ik ga iedere dag naar het werk ik verdien mijn eigen geld maar ik kan niet doen waar ik zin in heb, ik bedoel iets simpels als naar de kermis gaan naar Maasbree. Enige uren kookte mijn brein wel of niet gaan met alle consequenties vandien, ik had al genoeg weekenden verplicht thuis gezeten vanwege te laat thuis komen. Wat ik nog weet, als ik me nu laat kennen kan ik het wel helemaal vergeten met mijn vrijheid. Dus ik besloot te gaan. Niet alleen kon ik niet genieten van de Maasbreese kermis want ik voelde me schuldig dat ik dat deed maar het ging meer om het feit om dat te doen wat ik wilde. Dus na veel gedenk en besluit besloot ik ook om niet meer naar huis te gaan het werk en alles op te geven wat tot dan toe mijn stabiele leven was. Na de nacht door gebracht te hebben in een of ander park of bos ging ik de volgende dag naar het Kempke waar ik hoopte iemand tegen te komen om hierover te kunnen praten.
Tot mijn verbazing was mijn broer Peter daar waarna hij me vroeg; kom je weer naar huis? Ik zei nee, maar ik heb wat kleren nodig en wat spullen, kun je me wat gaan halen thuis? Iets waarover we ons niet hoefde te strevelen, hij ging me de spullen direct halen en kwam me die in het Kempke brengen. Wat ik nooit zal vergeten is Piet zijn opmerking toen ik vertrok met mijn spul, hij zei; zo vanaf nu ben ik de oudste thuis. Op dat moment boeide me dat niet zo maar enkele maanden later suisde dit me nog steeds door het hoofd en ik vond het eigenlijk hoogst amusant dat hij er zo over dacht. De volgende dagen zou ik de dagen en nachten her en der in het land door brengen. In de tussentijd had ik mijn bankrekening al geleegd om dit te kunnen verteren, ook had ik tussentijds al iets vernomen waar ik de nachten en dagen misschien iets beter kon doorbrengen, in een of ander opvangcentrum in Panningen. De Schans. In de vroege morgen kwam ik daar om me aan te melden. De bewoners waren net aan het ontbijt. Me werd gevraagd of ik ook koffie wilde, zekers was mijn antwoord en de suiker en koffiemelk werd me geserveerd, een literse fles koffiemelk van de Edah. Waarop iemand me vroeg wat ik met die koffiemelk moest ik zei dat ik iets ervan in mijn koffie wilde. Hij werd me niet effe kwaad op mij en ik begreep niet wat ik verkeerd gedaan, ik had al meteen het idee wegwezen hier. Ik dacht dat ik even naar het verkeerde huis was gestuurd. Op dat moment kwam Jos binnen en zei tegen Peter dat hij zich rustig moest houden en beter even naar zijn kamer kon gaan om te relaxen. Hierna werd me uitgelegd dat het niet zo goed ging met Peter maar dat zou binnenkort opgelost worden. Wat een toestand daar, rare shit. Hierna kon ik mijn intakegesprek doen met Jos, Jos uit Belfeld een prachtig hippie figuur met 2 gouden oorbellen van Marokaanse makelij volgens mij.
Uiteraard kwamen daar de vragen waarom ik op straat rondzwierf en waarom ik niet meer naar huis wilde en meer van dat soort moeilijke vragen. De werkelijke reden werden niet echt serieus genomen dus ik moest er nog het een en ander bijverzinnen. Want het punt was dat ze met mijn ouders wilden gaan praten over een terugkeer van mij naar hun. Dat was iets wat ik zeker niet wilde, terug naar de oude situatie. Al de moeite die ik gedaan had om weg te komen en mijn brein erop voor bereid op zelfstandigheid, al was dit natuurlijk een tussenfase.




















We hebben in de Schans een gezamelijk gesprek gehad met vader, moeder, jos en mij. Waarin ik moest vertellen waarom ik niet meer terug wilde. De hoofdreden die ik aangaf was dat ik me ongewenst voelde omdat hun hadden moeten trouwen vanwege mijn geboorte. Voor alle duidelijkheid dat gevoel heeft nooit in me gespeeld althans niet zodanig dat het enige schade ten gevolg had bij mij. Dat was echt een behoorlijke shit situatie om dit te moeten liegen het enige wat ik wilde was niet meer naar huis en mijn eigen leven uitzoeken, zelfstandig. Ik had warempel geen idee hoe ik dit moest aanpakken in alle omstandigheden, kamer zoeken, geld ,koken enz. Hier in de Schans werd me het een en ander bijgebracht hoe te vervolgen. De opvolgende dagen leerde ik de andere bewoners ook langzaam kennen. Willie de Indo en Arthur uit Maastricht. Nelleke en broertje uit Eindhoven een jong echtpaartje uit Rotterdam en dikke Bennie (Indo) uit Panningen.
Maar de man Peter bleef raar doen, me werd verteld dat hij terug zou moeten naar Venray omdat hij niet terug in de maatschappij kon. De opvolgende dagen werd ik getuigen van het hoogtepunt van doordraaien van Peter. Op een vroege morgen hoorden we Peter schreeuwen, Beste huismussen uit Nederland hier verzameld op de huismussen conferentie in mijn tuin . Bla bla bla bla bla …..nu is het moment aangebroken om samen verder te vliegen waarna Peter vanaf het balkon op de eerste verdieping sprong. Gelukkig was er niets ergs met hem alleen een arm gebroken, hij was een beetje ongelukkig op een tak terecht gekomen. Hij was in alle staten en behoorlijk opgewonden en was weer naar boven gerend om zich op te sluiten in zijn kamer. De staf had bedacht om hem een extra pilletje te geven om hem iets extra te verdoven. Maar Peter had precies in de gaten wat die pilletjes voor een effect op hem hadden en deed al weken moeilijk over om die in te nemen. Jos was de aangewezen man om hem om te praten en deze in te nemen het duurde zeker meer dan een uur voordat hij het eindelijk accepteerde, de spanning in het huis was om te snijden. De Rotterdamse was ook nog effe hysterisch geworden dat dit niet ten goede kwam voor haar zwangerschap. Ze had al 3 miskramen achter de rug en kon deze situatie er niet bij gebruiken. Peter nam zijn pilletjes in en viel in slaap waarna hij met de ambulance afgevoerd werd. Einde van de eerste 2 weken in de Schans, pfffffff.