Jong Nederland

Eens in de week ging ik naar Jong Nederland, het was rond mijn 8ste of 9de jaar toen ik voor het eerst ging, een club waar je allerlei spellen deed. Mijn eerste bezoeken zijn in mijn geheugen gegrift. Jong Nederland zat boven in het patronaat, onder was de noodschool voor de gemengde school.
In ieder geval, op een van de eerste avonden werden er allemaal spellen uit grote kasten gehaald. Waarbij een spel mijn bijzondere belangstelling had, het splinternieuwe “dokter bibber”. Een electrisch spel waar je met een pincet allerlei botten en ingewanden uit een mens moest halen, zonder de wand te raken anders ging er een alarm af en en de neus van de patient gloeide rood op. Dan was je beurt voorbij en de volgende kon een poging wagen. De sport was om zoveel mogelijk uit de mens te halen zonder alarm. Bijzonder fijne spanning die ik wel te gek vond. D’r waren ook andere jongens niet alleen van de school of klas waar ik in zat.

Op kamp gaan met Jong nederland natuurlijk was al super speciaal, maar het eerste kamp was natuurlijk in diverse aspecten onvergetelijk. Ten eerste; ik was een van de weinigen die geen echte slaapzak had, deze was handgenaaid van een deken door moeders al was er ook iets met spelden maar hoe dit in mekaar zat weet ik niet meer precies. En ten tweede was het heel ver fietsen, ongeloofelijk, Zuid Limburg ergens. Zover zijn we hierna met Jong Nederland nooit meer geweest. De tenten waren echte tenten, klein en super onpraktisch. Ik denk dat enkele jaren erna al werd gekampeerd in bungalowtenten, daar kon je rechtop in staan. Ontzettend veel konijnen waren daar in het zuidlimburgse. Op de ouderavond waren opa en moeders op bezoek voor mij, tenminste ik herinner me alleen hun. Een ding, ik wilde ook weer meteen met hun mee terug naar huis, heel erg graag zelfs. Odanks alles daar leuk en aardig was wilde ik maar een ding, ik wilde graag terug naar huis. Dat werd nog eens aangestrekt door een laatste scene van Joke Beurskens die hart verscheurend huilend ook terug naar huis wilde. Hysterisch, dat was echt zielig. Zo erg had ik het gelukkig niet. De avond erna hadden we een of ander ingewikkeld spel waar je je moest verstoppen en de schat van de ander zien te vinden in het donker. Als je gevonden werd door iemand van de andere partij moest je je kaart laten zien en kijken wie de sterkste was. Was die andere sterker als jou moest je met hem mee naar de gevangenis. Ik snapte er geen juuu van. Ik wist niet wat de kaart van mij betekende of ik nu een sterke of minder sterke kaart had.
Het enige wat ik dacht was, ik hoop dat niemand mij vind, ik zat goed verstopt in een struik tegen de berg waar wij kampeerde naar alle zaklantarenlichten te kijken die her en der schenen in de nacht schenen in het middden van het spel. Tot het sein gegeven werd dat het spel over was, toen kon ik uit de struik komen. en mijn kaart inleveren. We hadden gewonnen, te gek!!! Nu weet ik dat het gebaseerd was op het spel stratego, met een kleine aanpassing.
Na een jaar of wat verhuisde Jong Nederland naar de Koeberg, een spiksplinternieuw gebouw. Maandagavonden waren de Jong Nederlandavonden, bij terugkomst was moeders meestal Coronationstreet aan het kijken, wat ik dan ook een tijdje mee mocht kijken in stilte, zolang ik maar niet opgemerkt werd. En dan naar de bed. Wat ook altijd erg apart was bij de kampen was dat er cocosbrood was, dat hadden wij thuis nooit. Apart spul, zo droog, op je brood maar wel zoet dat wel, apart. En je kon er thee drinken, yakalaaa nee dank je vriendelijk dan maar melk. Een speciaal nachtgevoel heb ik diverse malen bij Jong Nederland ervaren. Zoektochten in de midden van de nacht in bossen en wegetjes waar geen straatlataarns waren. Je had alleen je zaklamp. Zo waren we ook eens in Brunsum in een prachtige wei aan een boerderij eveneens tegen een berg aan. In de nacht waren hier iedere keer vuurvliegjes te zien. Uiterst fantastisch. Het was de sport om er enige te vangen en in je tent te laten vliegen. Wat ook daar in Brunsum speelde was dat de omheining van de wei onder stroom stond. De leiders daagde ons uit om de draad vast te pakken, wat ik maar niets vond, ik had de schijt voor stroom. Het geval was dat je met een hele groep hand in hand vasthoudend en de eertse de draad vastpakte en de laatste dat ook moest doen. In ieder geval er werd aardig wat gesprongen en geschreeuwd met dat stomme stroom spelletje, ik vond der niks an. Enge shit. Maar ook van huisweg, super spannend. Een gevoel wat niet meer is te overtreffen. De kennis van nu en toen. Al dat onzekere, wat en hoe, geweldig gevoel. Ik ga jullie besparen van verhaaltjes met slapende jongetjes die tandpasta om de mond gesmeerd kregen of scheten die in de tent afgelaten werden en ilegale tochten naar de kroeg en meer van die ondeugd.