Vaders ondernemingen

Op een zaterdagmiddag werd op de een of andere manier besloten dat Peter en ik mee mochten naar een voetbalwedstrijd waar vader in meespeelde. Dit zou in Hout Blerick plaatsvinden. Ik werd niet lang hiervoor verteld dat vader in een team meespeelde, ik dacht dat hij alleen met de duiven meedeed. Zo gezegd zo gedaan wij met zijn drieen op de blauwe Zundapp naar Hout Blerick. Toen we op de napoleonsbaan waren met al die dikke beukenbomen, zat Peter tussen vaders en mij. Ik draaide mijn hoofd op een gegeven moment naar links toen hoorde ik het motorgeluid weerkaatsen tegen de bomen, dat gaf een aparte sensatie van zacht naar hard. Voeeeeef voeeeeeef Voeeeeef. En je kon ook meteen horen of je sneller of langzamer ging. Onvergetelijk, omdat ieder keer als ik op dat stuk met de brommer reed dat geluid weer hoorde. Later in mijn leven, werd ik ook op ander plaatsen steeds herinnerd aan deze reis. Aangekomen in Hout Blerick waren er al wat ouwe lui die wilde voetballen, het bleek het team van "de buut" te zijn. Vaders ging zich omtrekken en wij stonden half in de deur te kijken. Op een gegeven moment vroeg iemand aan vader, zien die van dich? En er werd joa gezegd. Tijd om te beginnen, we werden opgedragen om aan de andere kant van het veld achter de goal te gaan staan. Daar keken we enige tijd naar het voetbal, maar dat boeide al vlot niet meer. Er stonden daar allemaal smalle paaltjes waar je op kon balanceren en als je net zo groot was als mij kon je over de paaltjes lopen. Ozze Peter moest dat ook proberen maar zijn benen waren niet zolang als de mijne. Waarna hij na het 3de paaltje erlangs stapte en met zijn knie op de punt van een paaltje terecht kwam. Een enorm gat in de knie dat onnoemelijk hard begon te bloeien. Ayayayaaya vaders aan het voetballen wat moesten we doen???? Paaaaaaap, Peter heeft een ongeluk gehad en bloeit heel hard. Wedstrijd gestaakt, iemand met een auto bracht Peter en vader naar het ziekenhuis. Ik stond daar wel wat beteuterd te kijken, had ik ook wat, werd ik daar achter gelaten. Dat werd op een gegeven moment toch echt wel spannend ze hadden al pauze gehad en vaders was nog steeds niet terug met Piet. Alles kwam uiteraard goed maar de spanning zat er goed in. Piet ging met een dik verband om de knie met de auto naar huis. En ik met vaders op de brommer, kon ik weer genieten van mijn nieuwste ondekking, voeeeeeef voeeeef voeeeeeeef.

Naar bleek had vaders nog veel meer hobbys dan alleen de duiven, zo ging hij vaker zondags s'morgens naar het beugelen en kaarten. Naar ik begreep, na de kerkdienst meteen naar "de Buut". Wat daar allemaal gebeurde, ik wist het toendertijd niet. Op zondagmiddag tussen 12.00 en 13.00 aten we meestal de warme maaltijd. Dat lag eraan hoe lang we op vaders moesten wachten. Er waren enige malen dat de man behoorlijk dronken thuis kwam en hier hoorde altijd een goedmaakertje bij want moeders was dan behoorlijk pissig, want híj was degene die verzonnen had om tussen 12.00 en 13.00 te eten. Hij gaf haar dan een paar repen gevulde chocolade met vanille, Cot d'or. En dan konden we gaan genieten van onze zondagse soep en meer zondags eten. Na het middageten was vader meestal snel verdwenen, oogjes sluiten en rust voor de komende uren. Het was op iets latere leeftijd dat ik hoorde wat erop zondagmorgen gaande was. Ik ben er eenmaal geweest toen ze aan het beugelen waren, ik was al wat ouder, discorijp, bleek onder de dansvloer de beugelbaan te zijn. Wat een verassing, toen wist ik precies hoe dat werkte op zondagmorgen. Ik zag ze al de kleffe vloer van de zaterdagavond ervan afhalen, Yakkaaala. Bij het bekijken van het spel snapte ik er geen juuu van en vond het maar een geklooi met die zware cementen ballen. En waarom waren zo opgewonden van het spel, ik zag de reden hiervan niet. Niet mijn ding, het gescheld vond ik wel leuk ja.
Met de duiven waren er wel enige spelregels waar we ons aan moesten houden. We werden van kleins af aan duidelijk gemaakt om uit de buurt van de hokken te blijven dat zou de duiven alleen maar aan het schrikken maken. Die regel was duidelijk, ook niet op de trap naar boven komen. Maar er was niets leukers dan daar op te klimmen om Frits te pesten.
Er waren wat zaterdagavonden dat ik werd betrokken in het duivenmelk gebeuren. Als vaders geen tijd had om af te klokken dan mocht Peter, Wim of ik dit doen. Dat gebeurde altijd op het zelfde tijdstip op zaterdag om 20.00 . De tafeltjes van "de Zwaan" waren dan gevuld met duivenliefhebbers, in de tussentijd van het wachten kon ik een sinas bestellen, maar meestal kreeg ik die wel van een van vaders vrienden. Er werd gezegd dat ik precies op de goeie tijd de sleutel om moest draaien van de klok. Met name Gerrit, Toontje en Bartels hielden me goed in de gaten. Enkele minuten voor 8 werd er om stilte gemaand degene die dat deed, Hoezen de voorzitter, had een enorme klok voor zich, dat was de klok van de club, de oficieele klok. En dan werd er afgeteld vanaf 10. Bij jaaaaaaaaa barste er een geluid van geklik en sleutelgedraai uit, fantastisch. Stilte. Het volgende moment zag je meer dan de helft van de duivenmelkers onmiddelijk met hun oor aan de klok om te luisteren of deze ook tikte, geweldig gezicht. En de lui aan de bar die altijd niet begrijpend naar de duivenlui keken, hahaha. Tijd om weer naar huis te gaan met de klok, waar bij thuiskomst van vader meteen gevraagd werd of je ook precies op tijd afgedraaid had? Uiteraard, vraag maar aan Gerrit of Toontje.

Voor mij was het een behoorlijk gesloten gemeenschap waar ik weinig mee kon. Op de zaterdag of zondag van de vluchten stonden de duivenliefhebbers altijd aan de ander kant van de stoep bij Türlings?? Wat ook wel grappig om te zien was welke lichaamshoudingen ze aannamen. De meest populaire houding was met de armen over elkaar voor de borst gevouwen en een been vooruit gestrekt. Dat was behoorlijk stoer vond ik van die oudjes om zo te gaan staan. Ook kon je meteen zien wie een duivenmelker was en wie niet. De duivenmelkers hadden allemaal een stofjas aan. Mijn vader had een blauwe tot net boven de knieen. De oude man van de maastraat had een beige stofjas die heel lang was tot ver over de knieen, en met knopen, die vond ik persoonlijk toch iets wat meer hebben. Ze vroegen naar tijden en duivenberichten, zelfs lui die zelf geen duiven hadden zoals de oudere broer van Jong Nederland leiders Walter en Jo Gielen. Volgens mij was die wel een beetje fan van vader, apart figuur, hij had een behoorlijke zenuwtrek in het gezicht, dat vond ik wel intressant. Al kon je natuurlijk niet te lang hier naar kijken anders viel dat op. En dan had je nog iemand die samen met zijn zus in het zelfde huis woonde die vond ik wel een beetje zielig net als Toontje. Zelfs Toontje kwam regelmatig naar de stoep met zijn aparte lage fiets waarmee je maar aan een kant kon trappen. Toontje zo klein, had een vrouw heel wat groter dan hem, die op de eerste oogopslag er grof uitzag maar uiterst aardig was altijd, net als hun dochter Els. Gerrit was wel iemand die ik zag zitten, die praate tenminste nog met mij en had altijd wel een grapje klaar. Hij was ook anders dan de andere hij droeg een paar gouden ringen en had meestal een pak aan met "unne slieps", ook op doordeweekse dagen. En zijn haar, altijd in het vet en naar achtergekamd, zag er altijd goed uit. Gerrit en die van Gielen en nog wat anderen, de samenstelling van de groep wisselde met de tijd, waren de mensen die je doordeweeks wel eens bij ons aan kon treffen. Altijd voor een flits bezoek, of ze verdwenen in het duivenhok om duiven vleugels bekijken of er wel alle veren inzaten en de ogen of die niet troebel waren. Dit is de doffer van die, die toen won in de prehistorie je weet wel, moet je die veren zien!!!! Maar met de vluchten zelf waren er altijd een berg lui met hun vragen en therapieen welke de meeste kans maakte op winnen. Heb je al wat uitslagen op zuid gehoord? Of op den Belg? Later toen we telefoon hadden liep het echt uit de klauwen tijdens de vluchten. Het was echt het zenuwcentrum van duivenliefhebbend Limburg. Om de minuut een telefoontje van een of andere zenuwachtig figuur die iets moest weten. Dat mijn moeder nooit gek is geworden van die telefoontjes? Zelf heb ik me er nooit aan gestoord, maar het bleef een geheimzinnig gedoe waar ik minder dan de helft van snapte. Al moet ik bekennen dat ik een keer of 3 in het duivenhok ben geweest, zonder toestemming uiteraard, om die beesten een beetje te bestuderen. Aan het einde van mijn sessie begon ik flink met mijn armen te zwaaien waar de duiven behoorlijk nerveus van werden. Deze begonnen te vliegen in dat kleine hokje en maakte een behoorlijk lawaai. En dan werd ik er ook een beetje nerveus van, dus snel kappe met die shit, dadelijk horen ze me.