Opa en Oma deel 1

Bij de boerderij waren 3 kippenhokken, van deze hokken waren de eerste twee omgebouwd tot varkenshok. Het 2de hok was gedeeltelijk leeg en de rest was gevuld met varkens die moesten biggen of al gebigt hadden. Veel warme rode lampen en kleine biggetjes, zo rose als rose maar kan zijn. In de vroegste tijd dat ik er kwam had opa nog een kippehok dat nog gebruikt werd voor de eierenkweek. Menigmaal moest er voor wat mensen soepkippen geslacht worden. Er waren 2 methodes die opa toepaste, of hij trok met zijn handen de kop er zo af of hij deed dit met een bijl. Opa maakte er meestal wel een spel van om mij de kippen te laten zoeken na dat deze wegrende zonder kop. Ik kon mijn lol hierwel mee op met het zoeken van die kippen. Opa’s passie lag toch meer bij de pony’s. Regelmatig werden er tochten ondernomen. Met als grootste trip die ik meemaakte naar America (limburg), naar ome Cor en tante Nel. Onderweg in de buurt van Sevenum bij het spoor, vertelde opa dat hij hier vroeger land had gepacht. Ik vond dat wel een aardig eind uit de buurt en vroeg me af wat hij dan op dat land verbouwde.
Niet dat ik dat op dat moment vroeg, neeee ik liep hier nog een behoorlijke tijd mee rond. Het was af en toe wel zweten of opa wel goed oplette met het oversteken van straten. De pony was vaak niet snel genoeg om de weg over te steken als er al auto’s in zicht waren. Meestal stopte de auto’s wel maar ik zag ze al aankomen en dat leverde het nodige angstzweet op. Opa altijd nonchalant, tijd genoeg en zijn idee van respect voor oude mensen.
Het een en ander werd me wel duidelijk toen ik iets ouder was zo rond de 11 jaar waar hij dat respect voor oude4 mensen vandaan had. Op een gegeven moment waren we in de fotoblikken aan het kijken dit waren oeroude foto’s met mensen die ik nog nooit gezien had. Opa gaf meestal wel een uitleg wie wie was. Zoals zijn zus uit Bergen die mensen kon helen. Op een gegeven moment werden wij Peter, Maria, Wim en ik geteisterd met wratten, deze zus kon de wratten wegbidden. Op een zaterdag wij naar opa en oma toe om haar onze wratten te laten zien. We zaten aan de grote tafel in de huiskamer waar ze met haar hand over de wratten streek. Oma zat in haar grote proês en de voeten op haar voetenbankje. De zus van opa zei iedere keer tegen oma hoeveel wees gegroetjes ze moest bidden voor iedere persoon. Ik vond dat wel eigenlijk een beetje raar het leek voor mij of oma nu de heelster was. Maar goed, na een tijdlang van het leven genoten te hebben kwam ik op het idee om eens te kijken hoe het zat met mijn wratten. In volle verassing, weg waren ze. Later hoorde ik van andere neven en nichtjes dat deze ook voor een sessie naar de zus van opa waren geweest. Toen was voor mij het exclusieve er wel af.
Regelmatig poetste mijn moeder ook het huisje van hun waarvan ik een keer speciaal goed herinner. We gingen die dag samen naar opa, het was in de tijd dat oma in het ziekenhuis lag. Bij binnenkomst had opa al de jas aan om te gaan. We waren amper binnen of opa viel mijn moeder om de nek en begon heel hard te huilen hij dacht dat oma dood zou gaan. Ik had het helemaal niet meer en was bijna ook zo geemotioneerd om mee te gaan huilen. Toen kreeg opa in de gaten dat ik er ook was en hij nam me mee naar de tuin. De kerseboom stond in bloei en ik kon zoveel kersen plukken als ik op kon. Waarna hij weer naar binnen ging.
Met oma liep het goed af en het zou nog heel wat jaren duren voordat zij ons zou verlaten. Om terug te komen op het fotoblik van opa en oma. Toen we op een gegeven moment alle foto’s gezien hadden lagen er op de bodem van het blik tekeningen. Uiteraard vroeg ik hierna wat dat was. het bleken tekeningen te zijn van het concentratiekamp waar opa gezeten had. En iemand die in het zelfde kot als opa gezeten had, had hem deze tekeningen geschonken. Het was gelig papier met houtskool getekende voorstellingen. Opa vertelde waarom hij opgepakt was, omdat zich Engelse piloten dichtbij de boerderij verstopt hadden en werden opgepakt inclusief opa. Het was een harde tijd zei opa, je kreeg er bijna niets te eten buiten een waterige soepje en wat brood. Eens in de week kreeg men enkele grammen tabak om te roken en te kauwen. Opa had het geluk dat hij niet rookte zodat hij de tabak kon verkopen voor eten. Er waren ook andere Baarlonaren waar het niet zo goed mee afliep omdat ze liever rookten dan aten. Als ik het goed heb noemde hij iemand van Kempen die daar overleed. Na al die verhalen maakte die tekeningen wel een andere indruk op mij. Een man zittend aan de kachel, zo mager. De stapelbedden in de barak, zoveel. Maar opa eindigde altijd met het verhaal, toen ze bevrijd werden. Dat hij zich als een haas uit de voeten maakte en hij zelfs een fiets gestolen had om sneller thuis te komen. Deze had hij achter moeten laten toen hij de rijn overstak. Snel genoeg kreeg hij een lift met een vrachtauto die hem naar oma en de kinderen terug bracht. Het had altijd wel wat, die gesprekken met opa daar in hun huiskamer waar alleen met uitzondering gezeten werd of na het avondeten.