Impulsief

Wapenstilstand, de onrust leeft stil verder.

De maag verkrampt.

Vriendelijk lachend, pratend over niets.

Een hand op de schouder.

De haat spuugt uit de ogen.

Het lijf schud van walging.

Wachtend op het juiste moment voor actie.

Een verkeerd woord en ik heb je. Verbrijzel je, wurg je met je eigen woorden.

De spanning loopt langzaam weer op.

Zenuwslopend ongeduld onrust en huilen om aandacht.

Als een inktvlek uitgelopen.

De kanker van woede te lang ingehouden.

Het eet in jezelf niet in de ander. Controle over de situatie, op de tenen lopend.

Een ander zal er voor boete, bij voorbaat een geliefde.

Het gekke is dat waar we van houden, waar we eigenlijk voorzichtig mee om moeten springen, constant in het negatieve uitgetest moet worden. En de ontvangende partij niet begrijpend naar je kijkt, waarom? Waarom? Omdat een derde partij me het leven lastig maakt, daarom. Zelf niet beseffend.

De tijd brengt de oplossing, de vlucht of de confrontatie.

Opgelucht verder.